Αύριο κλείνουν 10 χρόνια από το μεγάλο χτύπημα των δίδυμων πύργων και 38 χρόνια από το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα εναντίον του Αλιέντε……Στη δεξιά στήλη του παρόντος ιστότοπου υπάρχει ένα τρομερό αφήγημα του ΧΡΗΣΤΟΥ ΔΑΛΚΟΥ από το περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ, που όμως έχει σαν στόχο την εξω-φρενική αρχαιογνωσία και τα μπουρδολογικά παρεπόμενά της…
Όσοι πιστοί της κριτικής αρχαιογνωσίας καλούνται να προσέλθουν στην ανάγνωσή του – που συνιστάται ιδιαίτερα ως εμβόλιο για την αντιμετώπιση διαφόρων Liakoρετροϊών….
Τώρα, όσον αφορά τα της αμερικανικής εμμονής στην ίδια πολιτική, προτείνω την ανάγνωση του παρακάτω δικού μου άρθρου, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ αρχές Σεπτέμβρη του 2003. Οι υπογραμμίσεις επί του κειμένου είναι σημερινές…
ΤΩΝ ΠΥΡΓΩΝ ΤΟΥΣ ΤΟ ΧΑΒΑ.
Δεν έκλεισαν ούτε δύο χρόνια από την κατάρρευση των δίδυμων Πύργων, και η πρωτοφανής ιστορική επιτάχυνση κατάφερε να παραγάγει κατά σειρά ένα αρχικό ρεύμα συμπάθειας για τους Αμερικανούς, στη συνέχεια μια πιο επιφυλακτική διάθεση έναντι των «ρεβανσιστικών» τους διαθέσεων, ύστερα μια γενικώς αρνητική στάση έναντι της επίθεσης στο Αφγανιστάν, κι αργότερα μια ισχυρή αποδοκιμασία και καταδίκη με την εισβολή στο Ιράκ !
Ενώ το «ηθικό κεφάλαιο» της Αμερικής μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη εξανεμίστηκε, οι δίδυμοι Πύργοι πέρασαν στην Ιστορία σαν μια ήττα. Σαν μια ήττα συμβολική οπωσδήποτε αλλά ταυτόχρονα ενδεικτική του μίσους που ενέπνευσε στους αντιπάλους της η υπερδύναμη : Ενός ΜΙΣΟΥΣ θα έπρεπε να γράφουμε – δηλαδή με κεφαλαία γράμματα – από τη στιγμή που οι εκφραστές του ρίχτηκαν αυτοί οι ίδιοι στο θάνατο, ξεπερνώντας το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με τη συνδρομή βέβαια της μεταφυσικής αλλά πρωτίστως με βάση τη δική τους ψυχική ενέργεια, την τρισμέγιστη ενέργεια της αυτοθυσίας, της βαθειά ριζωμένης άρνησης...Η Αμερική αποδεικνύεται ότι τρέφει μια βλακώδη εμπιστοσύνη στον εαυτό της , αφού συνεχίζει να μην αναρωτιέται : Πόσους μαχητές θα μπορούσε αυτή η ίδια να «κατεβάσει» στα πολεμικά πεδία , με το ένα χιλιοστό του πνεύματος αυτοθυσίας εκείνων των ανθρώπων που οδήγησαν τα αεροπλάνα της 11ης του Σεπτέμβρη στον όλεθρο;
Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε επεισόδια ισοδύναμα με χιλιάδες χορούς του Ζαλόγγου, με χιλιάδες Κούγκια και εφόδους αεροπλάνων καμικάζι, όμως οι Αμερικανοί δεν χαμπαριάζουν. Υπηρετώντας τη παρανοϊκή «λογική» της άνευ ορίων και όρων κυριαρχίας, αδυνατώντας να ανεχθούν ένα παναμερικανικό και παγκόσμιο διάλογο για το πνεύμα της δημοκρατίας και της επίλυσης των διεθνών διαφορών με ειρηνικά μέσα – πνεύμα που τραυματίστηκε βαρειά μέσα στην ίδια την καρδιά της χώρας τους - προετοιμάζονται για μια ενέργεια συμβολική και χαρακτηριστική της ψυχοσύνθεσής τους : Δουλεύοντας για μια πανηγυρική και «επηυξημένη» αναστήλωση των διδύμων πύργων, για να δηλώσουν πριν απ’ όλα ότι είναι αμετανόητοι, πεισματάρηδες στο δρόμο που διάλεξαν, εν τέλει αυτάρεσκοι και αυτιστικοί.....
Ο αρχιτέκτονας Ντάνιελ Λίμπεσκιντ έχει αναλάβει τη κατασκευή ενός συγκροτήματος με 5 ουρανοξύστες, που θα καταλαμβάνουν το παλιό χώρο των διδύμων πύργων και θα έχουν το κορυφαίο σημείο τους στα 541 μέτρα, 81 μέτρα ψηλότερα από αντίστοιχη κατασκευή στη Σαγκάη.Ο Λίμπεσκιντ εκφράζει το πνεύμα του νεοφιλελεύθερου κατασκευαστικού μεγαλοϊδεατισμού, που αδιαφορεί για την ολότητα του αστικού χώρου και κρίνει τη χωροταξία μάλλον ως άχρηστη , αφήνοντας το μέλλον της πόλης στους αυτοματισμούς της αγοράς . «Δεν σκέφτομαι για ολόκληρη την πόλη, επειδή πιστεύω ότι η πόλη αντιδρά σαν ένας οργανισμός και αλλάζει μέσα στο χρόνο και την ιστορία, με την αυθόρμητη αλληλεπίδραση των λειτουργιών και των κατοίκων της»*.
Διά μέσου των αιώνων, η εξουσία πέραν ορισμένων ορίων ερωτοτροπούσε με το μεγαλειώδες και επαίροταν όχι για κάποιες γενικευμένες καταστάσεις ζωής αλλά για τα σημειακά παραληρήματά της. Όμως κάποτε τουλάχιστον είχε την ικανότητα να ομολογεί αυτή την «οιονεί» τρέλλα. Γράφει ο Γκαλσγουόρθυ για την Ισπανία : «Στις 8 Ιουλίου 1401 ο μητροπολίτης και οι ιεράρχες της Σεβίλλης συνάχτηκαν και επίσημα αποφάσισαν : Να χτίσουμε μιαν εκκλησία τόσο μεγάλη, που όσοι θάρχονται στην πόλη μας να μας περνάνε για τρελλούς για την αποκοτιά μας...Και χρειάστηκαν πέντε γενιές επί 150 χρόνια για να χτίσουν την εκκλησία»**.
Η Αμερική χρειάζοταν πρωτίστως ένα μνημείο για να μπαίνει σε νέες σκέψεις. Όμως προτίμησε να μείνει με τις παλιές.....
*Νατάσας Μπαστέα, «Οι κρεμαστοί κήποι της Ν.Υόρκης»,Ταχυδρόμος 5.7.03
**Ρ.Μ. Φούλερ, «Οικουμενική αρχιτεκτονική», συλλογικό έργο, «Επίκουρος» 1977
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου