ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

Διαβάζω το άρθρο του Παναγιώτη Λαφαζάνη υπό τον τίτλο «Η χώρα καταρρέει» στο

http://anemogastri.blogspot.com/2011/08/blog-post_6838.html#more  και οσμίζομαι, για μια ακόμη φορά, ότι η Αριστερά πάσχει από χρόνια υπερ-αυτοπεποίθηση. Και τούτο γιατί ο συγγραφέας του άρθρου υπονοεί πως είναι επαρκείς οι ενοποιημένες αριστερές δυνάμεις, για να βγάλουν την χώρα από τον κοινωνικοπολιτικό τυφώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη….

Υπερβολική αυτοπεποίθηση ή υποβάθμιση του προβλήματος; Το πρόβλημα πάντως είναι μεγάλο, η λύση του απαιτεί αντίστοιχα μεγέθη συσπειρώσεων και συμμαχιών. Σε εθνικό επίπεδο, απαιτούνται μετωπικές συμπαρατάξεις ανάμεσα σε συλλογικότητες και κινήσεις της ευρείας αριστεράς, με τις όποιες πατριωτικές δυνάμεις, οπουδήποτε βρίσκονται. Απαιτείται η αναβίωση εκείνου του πνεύματος, που ώθησε τον φυλακισμένο Νίκο Ζαχαριάδη του 1940 να θέσει τον εαυτό του και το κόμμα του στη διάθεση της εθνικής άμυνας. Απαιτείται η υπέρβαση- όχι η λήθη - των αντιδικομματικών αντανακλαστικών, της αρνητικής διάθεσης, των «κατάστιχων» που έχουν κρατηθεί για πολιτικές πράξεις και παραλείψεις μιας τουλάχιστον 30ετίας. Κοντολογίς, να πάει ο Λαφαζάνης να συναντήσει τον Σαμαρά, τον Καμένο, τον Μητρόπουλο, τον Κουρουπλή, τη Σακοράφα, όποιον εν πάσει περιπτώσει χρειάζεται, για τις ανάγκες μιας κοινής δράσης μεγάλης κλίμακας. Γιατί η σωτηρία του λαού και της χώρας είναι υπέρτατος νόμος. Γιατί όλα τα άλλα είναι φτωχομπινέδικα, είναι φοβίες μήπως μας πουν Δεξιούς και συμβιβασμένους, ή μήπως μας ξυνίσει τα μούτρα ή θεία Αλέκα…

Αλλά η δράση εθνικής κλίμακας, όσο και αν είναι θετική και απαραίτητη, δεν είναι επαρκής. Εδώ χρειάζονται άμεσες πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση πανευρωπαϊκού μετώπου ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας και της κατεδάφισης του κράτους πρόνοιας : Με την Ουγγαρία, με την Ιρλανδία, με την Πορτογαλία, με παλιότερα και υποψήφια θύματα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής συμμορίας, με κόμματα και συνδικάτα.. Μακριά από τους διάφορους επιδειξίες «τραπεζογνωσίας», χρειάζεται να ανοίξει ένα διεθνές ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, ενάντια στη λεηλασία της δημόσιας περιουσίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Χρειάζεται να αναδειχθούν έως να γίνουν βούκινο οι πρόσφατες αναλύσεις παραγόντων του ΟΗΕ, που επεσήμαναν ότι οι πολιτικές λιτότητας υπονομεύουν και αποτρέπουν την ανάκαμψη της οικονομίας.

Εμένα θέμα μου δεν είναι αυτό που λέει ο Λαφαζάνης – δηλαδή το να μπορέσει

«… ξανά η Αριστερά, όπως την περίοδο 1941-44, όπως, επίσης, και στη δικτατορία, να μπει μπροστά στις σημερινές διαφορετικές αλλά πολύ κρίσιμες στιγμές και με τις επιλογές της να ξαναναδειχθεί σε ηγεμονική εθνική και λαϊκή δύναμη, η οποία θα ανακόψει τον κατήφορο και θα ανοίξει ελπιδοφόρους δρόμους για τον τόπο….»

Θέμα δεν είναι η «χρήση» ή «αξιοποίηση» μιας ιστορικής συγκυρίας για την ανάδειξη της Χ ή Ψ συλλογικότητας ως ηγεμονικής δύναμης. Θέμα – δικό μου και πολλών ακόμη - είναι η αποτροπή της βαρβαρότητας και της καταβύθισης της ποιότητας ζωής, η εναντίωση στην αναγόρευση του νόμου της ζούγκλας ως Διεθνούς Δικαίου, η αποτροπή του μεγαλύτερου πισωγυρίσματος από όσα ζήσαμε στην ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων. Αν η Αριστερά πρωτοστατήσει σε αυτούς τους αγώνες, τότε προφανώς θα δικαιούται κάτι περισσότερο από το σημερινό μίζερο ποσοστό κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης….