Αυτή η υπόθεση των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν αναγορευθεί σε πανάκεια από τον καθεστωτικό λόγο(με την επικουρία του κομφορμιστικού τοιούτου, μηδέ του «Αριστερού» εξαιρουμένου) έχει κάτι από το γνωμικό «ου με πείσεις καν με πείσεις» : δεδομένου ότι οι πεισμένοι περί της υπάρξεως ανοικτής γραμμής μεταξύ επιχειρηματικότητας και Θείας Πρόνοιας δεν δέχονται οποιαδήποτε αναφορά στις αποτυχίες πολλών ιδιωτικοποιήσεων . Παλιότερα οι αναφορές στην υπόθεση της ιδιωτικοποίησης των νερών έδωσαν ένα στίγμα της ιδιωτικής κακοδιαχείρισης, ενώ ανάλογα έγιναν και στην περίπτωση του αεροδρομίου του Χήθροου, όπου τα εγκαίνια ενός νέου τέρμιναλ κατέληξαν στην απώλεια μερικών χιλιάδων αποσκευών(2008)…Στην περίπτωση των Οίκων Αξιολόγησης, που ανεβοκατεβάζουν ή ακόμη και σκηνοθετούν αξίες, λίγοι γνωρίζουν ότι αποτελούν περίπτωση εκχώρησης δημόσιας εξουσίας εν μέσω του γενικότερου πολιτικού κλίματος αποθέωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας….Και τώρα, οι εκπρόσωποι της δημόσιας εξουσίας τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, ενώ οι κραυγές περί «στημένων» και προβοκατόρικων αξιολογήσεων ακούγονται όλο και περισσότερο – έστω και με κομψότερους όρους….
Συνιστώ φανατική ανάγνωση του άρθρου του Κώστα Καλλίτση «Οι οίκοι και η Ευρώπη του κ. Μπαρόζο» , από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 10.7.2011. Για να ξέρουμε που οδηγεί η ανεγκέφαλη παράδοση δημόσιων ρυθμιστικών εξουσιών στην επιχειρηματικότητα…..
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου