Οι νουθεσίες του Κον Μπεντίτ…..

 Η συνέντευξη του  Κον Μπεντίτ  στο ΒΗΜΑ της 19.6.2011 έχει κάτι από τις ηθικοπλαστικές  παραινέσεις διαφόρων   εγχώριων παραγόντων  –  δεδομένου ότι  μας γνωρίζει  τόσο καλά  ώστε  να  αποφαίνεται ότι  «στην Ελλάδα είστε ο καθένας για την πάρτη του». Όταν ο συνεντευξιάζων δημοσιογράφος παρατηρεί ότι ο συνεντευξιαζόμενος κάποτε κατηγορούσε την Ευρώπη για υποκρισία επειδή από τη μια δανείζει χρήματα στην Ελλάδα και από την άλλη την υποχρεώνει να αγοράζει γαλλικά και γερμανικά όπλα, ο Κον Μπεντίτ  υποστηρίζει  ότι αυτό που συντηρεί σήμερα τον εντελώς  άχρηστο και πολυέξοδο στρατό στη χώρα μας είναι  «ο ελληνικός εθνικισμός » - και όχι  αντικειμενικοί παράγοντες όπως  η αναθεωρητική πολιτική  της  Τουρκίας  στο Αιγαίο και  η κατοχή της βόρειας Κύπρου.. Και μας συνιστά «να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι οι Τούρκοι δεν έχουν άλλο στο νου τους από το να εισβάλουν στην Ελλάδα»…Την ίδια ημέρα που ο Κον Μπεντίτ εξωτερικεύει αυτά μέσω του «Βήματος», η «Καθημερινή» δημοσιοποιεί τις τουρκικές διεκδικήσεις στο μισό Αιγαίο -  όχι όπως αυτές πιθανώς εμφανίζονται στο λόγο ενός ακροδεξιού γκρουπούσκουλου αλλά σε βιβλίο που εξέδωσε το 2004 η Τουρκική Ακαδημία Ιστορίας(Σοφία Παπαϊωάννου, σελ.14)…

 Αυτή η αβάστακτη και ιδεαλιστική  ελαφρότητα της θεωρίας του «εθνικιστικού ιού»  που χτυπάει κατακέφαλα  την ελληνική  κοινωνία, συνδυάζεται στην περίπτωση του ΚΜ με την στήριξη των ισχυρών μέσα  στον ευρωπαϊκό χώρο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μπροστά στην τρέχουσα κρίση  ο συμπρόεδρος των Πρασίνων επανεκπέμπει  τον πολιτικό και ψυχολογικό εκβιασμό που ασκούν στη χώρα μας   οι κυρίαρχες δυνάμεις  της ΕΕ και του ΔΝΤ. .

 «Είναι δικαίωμα των Ελλήνων να αρνηθούν τη βοήθεια της ΕΕ και του ΔΝΤ, όμως αυτό δεν θα βελτιώσει την κατάστασή τους. Ακόμη και αν δεν κάνετε τις θυσίες που ζητεί η ΕΕ και δεν πάρετε τα λεφτά, το έλλειμμα της Ελλάδας θα παραμείνει. Και το κράτος δεν θα έχει χρήματα».

Ο συμπρόεδρος των Πρασίνων έχει κατά καιρούς «δουλέψει» διάφορους δικούς μας «προοδευτικούς», πείθοντάς τους ότι είναι στο πλευρό της Ελλάδας και υπέρ της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Όμως μια προσεκτική ανάγνωση των  παρεμβάσεών του δείχνει  ότι  είναι πραγματικά επιτήδειος στο να κάνει δισήμαντες δηλώσεις και να θολώνει τα νερά. Λόγου χάρη στη συνέντευξή του της 19.6  στο ΒΗΜΑ, όπου λέει στους Έλληνες :  «    Θα δυσκολευτείτε  να βγείτε από την κρίση αν δεν υπάρξει μια ταύτιση της πλειοψηφίας της κοινωνίας με το συλλογικό καλό, με τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις». Ο ίδιος  δεν προσδιορίζει αυτές τις μεταρρυθμίσεις και  δεν αναφέρεται στη σχέση τους με την υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους, γιατί δια μέσου αυτής της αοριστίας μπορεί ΚΑΙ να γίνεται δεκτός στα μεγάλα πολιτικά σαλόνια ΚΑΙ  ταυτόχρονα να συντηρεί την παλιά πολιτική του εικόνα…. 

Να τι έλεγε χαρακτηριστικά σε μια ομιλία του στις 5.5. 2010 στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,  που έκανε πολλούς να «τσιμπήσουν» :

«Πόσον καιρό χρειάζεται η Γαλλία για να μεταρρυθμίσει τις συντάξεις; Πόσον καιρό χρειάζεται η Γερμανία; Και τώρα ζητάμε στον Παπανδρέου σε τρεις μήνες, "άλλαξε τα όλα!" Είστε τελείως τρελοί! Και η απόδειξη είναι αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα. Δεν δίνουμε στην Ελλάδα, στον κ. Παπανδρέου , το χρόνο να βρει μια συναίνεση στην χώρα».

 Το θέμα του δηλαδή δεν ήταν  το περιεχόμενο  των μεταρρυθμίσεων αλλά η μεθοδολογία της επιβολής των ! Με το ίδιο ακριβώς πνεύμα μίλησε   στο ΒΗΜΑ για τη  « σημερινή στρατηγική εξυγίανσης (που)δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς να λάβουμε υπόψη την κατάσταση της κοινωνίας…»

Ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ δεν εκφέρει καμιά αντίρρηση στο «μεταρρυθμιστικό»  αμόκ της κατεδάφισης  του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας και  δεν αντιτάσσεται στις πολιτικές της λιτότητας,  που υπονομεύουν τη διεθνή οικονομία και δημιουργούν αποτελμάτωση στην ευρωπαϊκή αγορά. Απλά και μόνο συμμερίζεται τον   φοροεισπρακτικό ζήλο των δευτεροκλασάτων γραφειοκρατών της ΕΕ, αναφερόμενος στις μεταφορές ελληνικών κεφαλαίων και αποταμιεύσεων σε χώρες όπως το Λουξεμβούργο, η Ελβετία και η Κύπρος, και με τον υπερβάλλοντα ζήλο φίλεργου τμηματάρχη δημόσιας υπηρεσίας αξιώνει τη λήψη μέτρων εναντίον αυτών των κινήσεων φοροαποφυγής …..Οι απόψεις του στη συγκεκριμένη περίπτωση προκαλούν μια διαπίστωση και θέτουν ένα ερώτημα : Η διαπίστωση αφορά την απίστευτη ιδεολογική ένδεια του συγκεκριμένου ηγέτη , που δεν έχει να πει τίποτε βαθύτερο στη σημερινή κατάσταση, ούτε καν να προτείνει κάτι αντίστοιχο με τον φόρο Τόμπιν επί των κινήσεων κεφαλαίου…. Το ερώτημα αφορά το κατά πόσο είναι απαγορευμένη, μέσα στο καθεστώς της ατομικής  ιδιοκτησίας και της παγκοσμιοποίησης, η μετακίνηση κεφαλαίων από τη μια χώρα και τράπεζα στην άλλη, έστω με στόχο την «απόλαυση» φορολογικών και άλλων διευκολύνσεων.... Μήπως η γκρίνια εναντίον των «φευγάτων» κεφαλαίων είναι «από χέρι» ατελέσφορη και επομένως η αναφορά σ’ αυτήν υπηρετεί απλώς το «προοδευτηλήκι» και την εικόνα  διαφόρων σαν τον Κον Μπεντίτ;

O  συμπρόεδρος των Πρασίνων  υποστήριξε τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, χαριεντιζόταν  με τον Μπους το 2003 όταν το σχέδιο της επίθεσης στο Ιράκ ήταν σε εξέλιξη,  υποστήριξε το αποικιακό και ρατσιστικό Σχέδιο Ανάν το 2004,  παρενέβη  στην Ιρλανδία  το 2008 για να υποχρεωθεί η χώρα σε νέο δημοψήφισμα  σχετικά με τη Συνθήκη της Λισαβώνας -  η χώρα είπε τελικά το ΝΑΙ αλλά τα μετέπειτα έδειξαν κατά πόσο «ωφελήθηκε» από την υποχώρησή της… Μάλιστα  στη διαδικασία της συζήτησης για την Ιρλανδία ο κ. Κον Μπεντίτ έθεσε το ζήτημα της  έξωσης των απείθαρχων χωρών  από την ΕΕ !  Η συμμετοχή του  σε ένα  πολιτικό γεγονός με  μηδενικές απώλειες ανθρώπων αλλά με ισχυρή δοσολογία πολιτιστικής παραγωγής – όπως ο Μάης του 1968 -   και η διαρκής είσπραξη πολιτικής προσόδου από αυτόν  εν είδει  πολιτικής τοκογλυφίας ,  του έδωσε ιδιαίτερη απήχηση, ταυτόχρονα όμως δυσχέρανε το εξισορροπητικό   του  έργο.

Μπορούμε πάντως να του αναγνωρίσουμε μια πρωτιά : Το ότι μπόλιασε το πράσινο κίνημα με την πρακτική του «επιτήδειου ουδέτερου», που παρακολουθεί τη συγκυρία  σε κάποια απόσταση , αποφεύγει  να δυσαρεστήσει  ιδιαίτερα τους ισχυρούς, αποφεύγει να συντονισθεί με τις κοινωνικές αντιστάσεις  και καραδοκεί για να εισπράξει οφέλη….