Άλλο κι αυτό! Ο πολιτιστικός όμιλος Περπερούνα, η ΑΝΙΜΑ και η European Village υπηρετούν το (κλονισμένο από την αστικοποίηση) έθιμο του Κλήδονα και καλούν σε συμμετοχή πάντα ενδιαφερόμενο το Σάββατο 25 Ιουνίου στις 8 μμ. Η γιορτή θα γίνει, όπως και πέρυσι, στον ελεύθερο χώρο που βρίσκεται στο τέρμα της οδού Μοναστηρίου, στην Ακαδημία Πλάτωνος (λεωφορείο 051, αφετηρία πίσω από τον Αγ. Κωνσταντίνο, Ομόνοια) και θα περιλαμβάνει ζωντανή μουσική, φωτιές και άλλες εκπλήξεις…..
Διατηρώ αρκετές επιφυλάξεις για την τεχνητή διατήρηση εθίμων σε ένα ριζικά διαφοροποιημένο κοινωνικό περιβάλλον από ανθρώπους με διαφορετικά βιώματα. Έχω υπόψη μου μια εργασία του πανεπιστημιακού και «τουριστολόγου» Πάρι Τσάρτα, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρεται στο ψεύτισμα ενός εθίμου στην τουριστοκρατούμενη Ισπανία, λόγω της διαχείρισής του ως θεάματος… Παρ’ όλα αυτά βρίσκω την πρωτοβουλία των τριών ΜΚΟ συμπαθητική , με κάποια ερείσματα στην κοινωνική συνείδηση, ακόμη και δηλωτική της παραδοσιακής δράσης υπέρ του περιβάλλοντος – καθώς οι φωτιές στα περίχωρα της Αθήνας , οι λεγόμενες «του Αγιαννιού», είχαν προορισμό να εξαλείψουν διάφορα εύφλεκτα υλικά και να περιορίσουν τους κινδύνους πυρκαγιάς στην καλοκαιρινή περίοδο….
Αντιγράφω από τη WIKIPEDIA σχετικά με το έθιμο :
«Ο Κλήδονας είναι ένα έθιμο με καταγωγή στην αρχαία εποχή, που επικρατούσε η 'κληδόνα'. Κληδόνα σημαίνει πράξεις ή λέξεις τυχαίες και ασυνάρτητες, που ακούγονταν κατά τη διάρκεια μαντικών τελετών και στις οποίες αποδίδονταν προφητική σημασία.
- Ο Κλήδονας ζωντανεύει τη μέρα του Αη-Γιαννιού, στις 24 Ιουνίου, που συμπίπτει με τη θερινή τροπή του ήλιου, η δύναμη του οποίου φανερώνει κυρίως τα μελλούμενα, σύμφωνα με τις θαμπές μνήμες του παρελθόντος.
- Ο γιορτασμός αρχίζει από την παραμονή με τις μεγάλες φωτιές που ανάβονται και τις πηδούν ακόμη και τα παιδιά. Κατόπιν φέρνουν οι ανύπαντρες κοπέλες από το πηγάδι το αμίλητο νερό και το αδειάζουν στη 'γραγούδα' (πήλινο δοχείο), ρίχνοντας μέσα κι από ένα 'ριζικάρι', κάποιο προσωπικό, συνήθως πολύτιμο, αντικείμενο. Σκεπάζουν έπειτα τη γραγούδα και την αφήνουν όλη νύχτα κάτω από τον ξάστερο ουρανό. Πηγαίνουν τότε όλες για ύπνο και ονειρεύονται τον άντρα που θα παντρευτούν.
- Την επόμενη μέρα ανοίγεται με τραγούδια η γραγούδα και καθώς η κάθε μία παίρνει πίσω το αντικείμενο που της ανήκει, ακούγεται κι από ένα δίστιχο, το περιεχόμενο του οποίου έχει κάποια σημασία για το 'ριζικό΄ της κοπέλας, στην οποία εκείνη τη στιγμή απευθύνεται. Τα ριζικάρια κάποτε τελειώνουν και καθώς βασιλεύει ο ήλιος κάθε κοπέλα γεμίζει το στόμα της με μια γουλιά αμίλητο νερό, στέκεται μπροστά στο παράθυρο και περιμένει μέχρι ν' ακούσει το πρώτο ανδρικό όνομα. Αυτό πιστεύεται πως θα είναι και το όνομα του άνδρα που θα παντρευτεί...»
Υποθέτω ότι το έθιμο αυτό θα έχει διάφορες παραλλαγές από τόπο σε τόπο, ενώ δεν γνωρίζω ακριβώς ποια παραλλαγή θα τηρηθεί στην Ακαδημία Πλάτωνος, από τις τρεις οργανώσεις: Θα λάβει ή δεν θα λάβει χώραν κάποια διαδικασία επιλογής γαμπρών;
Τελευταίο και καθόλου ασήμαντο : Ο Κλήδονας με συγκινεί ιδιαίτερα, καθώς μου θυμίζει ένα «μουρντάρικο» ποίημα που έγραψε εις νεαράν ηλικίαν ο Γιώργος Σεφέρης:
«Τα μονοκοτυλήδονα
και τα δικοτυλήδονα
ανθίζανε στον κάμπο
σου το 'χαν πει στον κλήδονα
και σμίξαμε φιλήδονα
τα χείλη μας, Μαλάμω!'
('Δημοτικό τραγούδι', Στροφή)
ΥΓ.
Το ζαρκαδάκι της φωτογραφίας πέρασε από το Ιατρείο της ΑΝΙΜΑ και θεραπεύθηκε. ΑΝΙΜΑ σημαίνει ψυχή….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου