Ο ΣΤΡΩΣ ΚΑΝ ΚΑΙ Η ΙΝΤΡΙΓΚΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ…..

Πολλά μου φαίνονται περίεργα σ’ αυτή την ιστορία. Π.χ. η αφήγηση περί της καμαριέρας που εισέρχεται στην σουϊτα του Ξενοδοχείου Σοφιτέλ στο Μανχάταν αγνοώντας ότι στο εσωτερικό της είναι μια σελέμπριτυ (=διασημότητα) πρώτης κατηγορίας, ενώ είθισται οι τοιούτοι σελέμπριτις να μην παρενοχλούνται ούτε με το πέταγμα μύγας σε απόσταση 5 χιλιομέτρων….Περίεργο μου φαίνεται επίσης το γεγονός ότι ο παναπαισιότατος πρόεδρος του ΔΝΤ, προτίμησε την περιπέτεια του βιασμού και ειδικά της πεολειχίας – που μπορούσε να τον αφήσει και ανάπηρο(!) - από το να καλέσει ένα ή περισσότερα εξειδικευμένα κωλ γκέρλ και να απολαύσει άνετα τις υπηρεσίες τους : Όσο κι αν στην τελευταία περίπτωση επεδείκνυε τρομακτική υστέρηση έναντι του Μπερλουσκόνι, που πρόσφατα δήλωσε ότι « ουδέποτε πλήρωσε γυναίκα για τις υπηρεσίες της» – ερμηνεύοντας βέβαια με το δικό του τρόπο τις- προς –πλείστα- όσα- μανούλια- «γεναιοδωρίες» του…

Στην περίπτωση ήλθε να προστεθεί και το παράδοξο μιας συγγραφέως και δημοσιογράφου, της Τριστάν Μπανόν, που κατήγγειλε τον «λεγάμενο» για σεξουαλική εναντίον της επίθεση το 2002. Και ενώ η υποψία περί της εκπλήρωσης παραδοσιακών γνωμικών περνούσε από το μυαλό κάθε παιδιού «μιας κάποιας ηλικίας» ( «βρήκαμε Παπά, να θάψουμε και τους ζωντανούς», «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» κλπ. ), ήλθε και το άλλο παράδοξο, από τον ελληνικό τύπο αυτή τη φορά : Είδαμε σε εφημερίδες της σήμερον να αναφέρονται στον φιλελληνισμό του Στρως Καν και στο ότι χωρίς αυτόν τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα για τη χώρα μας! Αυτό εμένα τουλάχιστον με έκανε να σκεφτώ τους θανατοποινίτες που δηλώνουν προτίμηση στην θανατηφόρα ένεση - έναντι του ανασκολοπισμού ή της σταύρωσης…..

Στην Ιστορία πολλοί και διάφοροι μεγαλοσχήμονες επλήγησαν από ασήμαντες δυνάμεις και κινδύνεψαν με καταστροφή, όμως αυτό έλαβε χώρα σε δυσμενείς γι αυτούς συσχετισμούς δυνάμεων . Λόγου χάρη ο Αμερικανός Στρατηγός Πάττον, είχε πέσει σε δυσμένεια αλλά κόντεψε να χάσει το πόστο του μόνο όταν είχε την κακή ιδέα να κακοποιήσει επί ιταλικού εδάφους το 1944 έναν Αμερικανό στρατιώτη, που του έδωσε την εντύπωση ότι «λουφάρει». Ο Μπιλ Κλίντον παρά λίγο να χάσει τη προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών εξαιτίας του «ατελούς σεξ» (κατά την έκφραση του ίδιου) που είχε με την Μόνικα Λιουϊνσκυ, μέσα σε ένα πλαίσιο κυριαρχίας των ρεπουμπλικανών στην γερουσία και με μια φασίζουσα δικαστική εξουσία, που το 2000 δεν δίστασε να κλέψει την προεδρία από τον Αλ Γκορ…Το ενδιαφέρον και πλέον ιντριγκαδόρικο στοιχείο της περίπτωσης Κλίντον είναι ότι η Μόνικα φύλαξε άπλυτο και ως τεκμήριο πεολειχίας το ένδυμα επί του οποίου έλαβε χώρα η εκσπερμάτωση του Κλίντον, δείχνοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση σαφή πρόθεση να τον τυλίξει….

Με αυτά και μ’ αυτά δεν θα ήθελα να αποδυναμώσω την υπ. Αριθμ. 1 υπόθεση περί του επεισοδίου Στρως Καν : Δηλαδή ότι ο «λεγάμενος» νόμιζε ότι μπορεί να δέρνει και να απαυτώνει ατιμώρητα, ή ότι ενδόμυχα ζούσε στην εποχή του μεσαιωνικού Jus prima noctis – «του δικαιώματος στην πρώτη νύχτα» - που είχαν οι άρχοντες επί των υπανδρευόμενων θηλυκών υπηκόων τους.
Γιατί να μην κάνουμε την τελευταία υπόθεση, λαμβανομένου υπόψη του Μεσαίωνα που ευαγγελίζεται το ΔΝΤ;