ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΜΟΣ

Eισήγηση στην Ημερίδα του ΣΥΝ, που πραγματοποιήθηκε στις 5.5.2011. Σχετική ανάρτηση στις 3.5.2011


«Πράσινη ανάπτυξη» : Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της μέσα στους κόλπους του εναλλακτικού και οικολογικού κινήματος, σαν μια ασαφής θεωρητική σύλληψη . Στην πορεία προκάλεσε συγκρούσεις κυρίως «ονοματολογικού» περιεχομένου μεταξύ οικοαναπτυξιακών, αποαναπτυξιακών, αειφορο-αναπτυξιακών και άλλων ….Στην Ελλάδα των εκλογών του 2009, η Πράσινη Ανάπτυξη αναγορεύθηκε σε στοιχείο της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της προσπάθειάς του για «επικοινωνιακή ανακαίνιση» και φυγή από την παλαιομοδίτικη σοσιαλιστική ταυτότητα. Η συνέχεια επί της οθόνης , απέφερε πλήρη ανατροπή των ιδεολογικών νεωτερισμών του ΠΑΣΟΚ, οι καλές προθέσεις περί «Δανίας του Νότου» οδήγησαν στην σημερινή κόλαση , ενώ πήγε περίπατο η δυνατότητα μιας κλασικής συμβατικής ανάπτυξης με τις προδιαγραφές της ιστορικής φράσης : «λεφτά υπάρχουν» ….

Μείναμε εμείς με την πράσινη ανάπτυξη στο χέρι, όμως αυτό δεν κάνει άσκοπο το σχολιασμό της διαχρονικής πλιατσΟΙΚΟλογίας και του τσιμπολογήματος πράσινων ιδεών από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Το «κακόν» του Πασοκικού ιδεολογήματος περί Πράσινης Ανάπτυξης δεν ήταν αμιγές καλού : Γιατί έδειξε τις βλαβερές συνέπειες του εκλεκτικισμού και την αυταρέσκεια του πολιτικού συστήματος – της αριστεράς μη εξαιρουμένης .

Η επιλογή φιλοπεριβαλλοντικών μεθόδων παραγωγής σε κάποιους τομείς, θεωρήθηκε ότι συνιστά μια πρώτη δόση για την ανατροπή μιας γενικής εικόνας ρυπαντικής επιβάρυνσης προϊόντων και ανθρώπων. Όμως η πράσινη ανάπτυξη δεν απαιτεί μια οποιαδήποτε, αλλά μια κρίσιμη μάζα αλλαγών. Απαιτεί την πρωτοκαθεδρία των πράσινων παραγωγικών δυνάμεων έναντι των συμβατικών με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους - Ένταση εργασίας, μη ενσωμάτωση του περιβαλλοντικού κόστους στο προϊόν, περιορισμένη ενσωμάτωση της πληροφορίας και της περιβαλλοντικής γνώσης στην παραγωγή κλπ.

Ο πολιτικός εκλεκτικισμός κάθε απόχρωσης, παραγνωρίζει τη σημασία της ολιστικής παρέμβασης στην πολιτική, στην παραγωγή, στην κατανάλωση, στον πολιτισμό. Παραγνωρίζει ακόμη τη σημασία μιας ολικής και διαχρονικής αποτύπωσης των δεδομένων που συνθέτουν το επίπεδο ζωής, την «καθαρή εγχώρια ευημερία»,με το να αντιμετωπίζει τις εναλλακτικές προσεγγίσεις του ΑΕΠ ως συμπαθητικές κουβεντούλες εκτός πολιτικής ατζέντας . Ζητώντας από εναλλακτικούς και οικολογιζόμενους «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»….

Μέσα σε συνθήκες ιδεολογικού σκορποχωρίου, όπου εμφανίζονται πολιτικοί «νεωτερισμοί» αμφίβολης νεότητας, όπου διάφοροι ασχολούνται με την «θεωρητική αποανάπτυξη» παρακάμπτοντας την σπουδή της «υπαρκτής αποανάπτυξης» με όσα αυτή συνεπιφέρει – μείωση της αυτοκίνησης, της δόμησης εξοχικών, της υπερκατανάλωσης κρέατος, ρούχων, ταξιδιών κλπ – όπου η έξοδος από την ύφεση συνδέεται βλακωδώς με την λιτότητα, εμφανίζεται και το μεγάλο ιδεολογικό έλλειμμα της υπαρκτής Πολιτικής Οικολογίας. Είναι ο «πράσινος εκλεκτικισμός», που εκδηλώνεται με την παραγνώριση όλων των πολιτικών συναρτήσεων μεταξύ της οικολογικά φιλικής παραγωγής και των μορφών ιδιοκτησίας και διανομής του εισοδήματος. Οι «εφ’ όλης της ύλης» οικολογούντες έχουν να πουν διάφορα για τις παραγωγικές δυνάμεις, αλλά ελάχιστα έως τίποτα για τις παραγωγικές σχέσεις της κοινωνίας : Για το αν ο δημόσιος προγραμματισμός μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση των παραγωγικών και φυσικών πόρων , αντί της ιδιωτικοποίησης. Για το αν η μικρομεσαία επιχείρηση με ποιοτικά προϊόντα μπορεί να ορθωθεί έναντι των πολυεθνικών, για το αν οι συνεταιρισμοί(χωριού ή πόλης, παραγωγής ή κατανάλωσης ) μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτικές δομές και ορμητήρια ευρύτερων κοινωνικών αλλαγών. Γι αυτό και επιστρατεύουν διάφορες «προοδευτικές αοριστολογίες», όταν δεν σιωπούν ….