Στις 25.4.1974, τρεις μήνες πριν από την πτώση της «δικής μας» δικτατορίας, έπεφτε με στρατιωτικό κίνημα η δικτατορία στην Πορτογαλία, που είχε επί 4 δεκαετίες επικεφαλής τον Αντόνιο Ολιβέϊρα Σαλαζάρ. Ηγέτης του στρατιωτικού κινήματος ήταν ο στρατηγός Σπίνολα, όμως η ουσιαστική δύναμη ανήκε στους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, που είχαν υποστεί τη σκληρή δοκιμασία του αποικιακού πολέμου στην Αγκόλα και ήταν αγανακτισμένοι με τη δικτατορία…Ο επικεφαλής αυτών των αξιωματικών, λοχαγός Οτέλο Καρβάλιο, συνέβαλε με την τολμηρή δράση του όσο λίγοι στην επακόλουθη διαδρομή της χώρας του : Κοινοβουλευτισμός, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκή Ένωση, εκσυγχρονισμός, υπερχρέωση, με τελευταία φάση την εισδοχή στον εργασιακό μεσαίωνα της εποχής των Μνημονίων…
Η ιστορία δεν ξεγράφει ό,τι γράφει, όμως ο λοχαγός Καρβάλιο δείχνει ότι θα προτιμούσε μια άλλη πορεία από αυτήν που ακολουθήθηκε...
«Αν ήξερα πού θα έφτανε η Πορτογαλία δεν θα είχα κάνει την Επανάσταση των Γαριφάλων…», δηλώνει σήμερα ο λεγόμενος και «λοχαγός του Απρίλη»…Στα 75 του πλέον χρόνια, ο στρατιωτικός ηγέτης της επανάστασης εκτιμά ότι οι στόχοι της επανάστασης δεν επιτεύχθηκαν». Σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ειδήσεων Lusa, ο Καρβάλιο δηλώνει «σοκαρισμένος» από τις ανισότητες που βιώνουν οι Πορτογάλοι, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχουν «αυτοί που σηκώνονται στις 5 το πρωί για να πάνε στο εργοστάσιο και το χωράφι και φτάνουν στο τέλος του μήνα με ένα μισθό φτώχειας», σε μια χώρα όπου ο κατώτερος μισθός είναι 475 ευρώ μικτά….Ο Καρβάλιο θεωρεί εαυτόν φύσει αισιόδοξο, όμως τώρα του είναι «δύσκολο να δει το μέλλον με αισιοδοξία». «Η χώρα μας δεν έχει φυσικούς πόρους, ο μοναδικός της πλούτος είναι ο λαός... Αυτός ο λαός, που έζησε 48 χρόνια υπό στρατιωτική και φασιστική δικτατορία, άξιζε άλλα πράγματα και όχι να ζουν στη φτώχεια δύο εκατομμύρια άνθρωποι…Δεν θα είχα κάνει την 25η Απριλίου αν ήξερα ότι θα φτάναμε στη σημερινή κατάσταση….Θα είχα παραιτηθεί από τον στρατό και... θα είχα κάνει αυτό που κάνουν οι νέοι τώρα. Θα είχα φύγει στο εξωτερικό»….
O Kαρβάλιο έχει μακρινή ομοιότητα με κάποιους Έλληνες Αριστερούς, που στην πρώτη περίοδο της πτώσης του «Υπαρκτού», όταν διάφορες αποκαλύψεις έβγαιναν στη φόρα για τις γραφειοκρατικές κοινωνίες, δήλωναν «ευτυχώς που χάσαμε τον Δεκέμβρη του 44» ή «ευτυχώς που χάσαμε τον εμφύλιο»… Στη Πορτογαλία η τρέχουσα πολιτική κακοδιαχείριση έχει εξωθήσει πολλούς στο να επιβραβεύουν το παλιό τυραννικό καθεστώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2007, ο δικτάτορας Αντόνιο Ολιβέιρα Σαλαζάρ εκλέχτηκε από τους συμπατριώτες του ως ο σημαντικότερος Πορτογάλος όλων των εποχών(Ελευθεροτυπία 1.4.2007)!
Η επιλογή αυτή προκάλεσε σεισμό και ένα καταιγισμό σχολίων στην πορτογαλική κοινωνία. Προτάθηκαν διάφορες ερμηνείες, όμως η σοβαρότερη φαίνεται πως ανήκε στον Ζοζέ Λουίς Ράμος Πινιέιρο, αρθρογράφο της εφημερίδας «Correio da Manha» : «Η εκλογή του Σαλαζάρ έχει να κάνει περισσότερο με την απαξίωση του παρόντος παρά με την εξιδανίκευση της ιστορίας……. μοιάζει περισσότερο με ψήφο διαμαρτυρίας, με δυνατή κραυγή, την οποία πρέπει να ακούσουμε», είπε ο Πινιέϊρο….
Και πραγματικά, κατά πως δείχνουν τα ύστερα γεγονότα, οι ιθύνουσες ελίτ της Πορτογαλίας «την άκουσαν»...Γι αυτό και αποφάσισαν να θεραπεύσουν την αθλιότητα με την μέθοδο της ομοιοπαθητικής - δηλαδή με την μεγαλύτερη αθλιότητα…….
ΥΓ. Σειρά σιτιζομένων σε συσίτιο της εποχής της μεγάλης κρίσης, στην Αμερική της δεκαετίας του 30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου