ΟΙ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ…….

Εδώ και καιρό παραλαμβάνω τα μηνύματα της «Αντιεθνικιστικής Κίνησης» και ομολογώ ότι πολλές φορές ενοχλούμαι, αν και τελικά βρίσκω ότι με ωθούν σε κάποιες ενδοσκοπήσεις – της Ιστορίας αφενός και της Ψυχολογίας ορισμένων κύκλων αφετέρου…Για το Νάνο Βαλαωρίτη έχω γράψει επανειλημμένα , εντυπωσιασμένος για το βάθος και το πλάτος των γνώσεών του, χωρίς φυσικά να είμαι διατεθειμένος να «χαριστώ» στις οποιεσδήποτε αστοχίες του…

Αρχίζω λοιπόν από την «Αντιεθνικιστική Κίνηση»(ΑΚ) και τις Φαλμεραϊκές αντιλήψεις υπέρ της διακοπής της συνέχειας του Ελληνικού Έθνους, που πρόσφατα κοινοποίησε η ΑΚ στους αποδέκτες της – υποθέτω για πολλοστή φορά. Οι παράγοντες της ΑΚ (Νάσος Θεοδωρίδης, Δημήτρης Λιθοξόου, Γιώργος Νακρατζάς κλπ) δεν παίρνουν υπόψη ότι ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές του βαλκανικού και βυζαντινού Μεσαίωνα, η «Ελληνικότητα» υπήρχε ως κατάσταση και εστία ζωής, διωκόμενη κάποτε και σκορπισμένη στους πέντε ανέμους αλλά όχι λιγότερο υπαρκτή από την «Εβραϊκότητα» της διασποράς. Ο Ιουστινιανός (αυτοκράτωρ 527-565 ) απέκλειε από τα δημόσια αξιώματα «πάντας τους νοσούντας την ελληνικήν μανίαν», οι Χαιρετισμοί προς την Θεοτόκο στις αρχές του 7ου αιώνα έλεγαν «Χαίρε(η) των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα», ενώ στα μέσα του 8ου αιώνα η Ειρήνη η Αθηναία, προερχόμενη από την πλούσια οικογένεια των Σαρανταπήχων της Αθήνας και διακεκριμένη για τη μόρφωσή της, γινόταν αυτοκράτειρα του Βυζαντίου από το 797 έως το 802.Το ίδιο διάστημα υπήρχε αναμφίβολα «όσμωση» των πληθυσμών, εντάξεις στην ελληνικότητα ή αποσκιρτήσεις από αυτήν - όμως ο ελληνικός σχηματισμός πορευόταν κατά τον ίδιο τρόπο που πορεύεται το ανθρώπινο άτομο : Με ενσωματώσεις και απώλειες στοιχείων….
Η θεωρία της επινόησης της ελληνικότητας από άσχετους πληθυσμούς , που απλά και μόνο συνέβη να κατοικήσουν στον ελληνικό χώρο (και να ανακαλύψουν, λέω εγώ, ότι ο παλιός ιδιοκτήτης του ακινήτου τύχαινε να είναι μια ιστορική διασημότητα…) αυτή η θεωρία είναι ανούσια, αλλά όχι και αναίτια . Ως ένα βαθμό επιδιώκει να αναδιανείμει το ιστορικό κλέος και μέσω αυτού να στηρίξει κάποιες αναδιανεμητικές τάσεις των «οικοπέδων» της περιοχής, ενώ ταυτόχρονα αντανακλά τον σωβινισμό των μορφωμένων κύκλων της Ευρώπης έναντι των ζωντανών «κληρονόμων» της ελληνικής πολιτιστικής παράδοσης….

Ο Νάνος Βαλαωρίτης δεν υιοθετεί μια τέτοια χονδροειδή θεωρία , που αντιφάσκει με τόσα και τόσα γλωσσικά «σώσματα» της Ελληνικής λαλιάς, ακόμη από την εποχή του Ομήρου. Επηρεασμένος όμως από την αμερικανική εθνογένεση, θεωρεί σε συνέντευξή του στον Γιάννη Μπασκόζο, ότι ένας υπερέχων λαός επέβαλε την ελληνικότητα σε κάποιους άλλους….
Να τι υποστηρίζει στο ΒΗΜΑ της 5.12.2010:
«Είμαστε μια σκοτεινή χώρα. Είμαστε μια εθνότητα που προέρχεται από πολλά φύλα- Φράγκους, Σλάβους, Αρμένιους, Βλάχους-, πάνω στους οποίους έχουμε εγκαταστήσει τη μηχανή της κλασικής παιδείας. Τους έχουμε εξελληνίσει, όπως οι Αμερικανοί υποτάξανε στο αγγλοσαξονικό σύστημα παιδείας τους άλλους λαούς. Πώς καταφέραμε να εξελληνίσουμε όλους αυτούς; Ίσως γιατί υπήρχαν η λόγια παράδοση και τα υπολείμματα της προφορικής ελληνικής παράδοσης».
Αυτή η αντίληψη του «εξελληνισμού» των άλλων, που λέει ο σεβάσμιος ποιητής, δεν αρνείται αλλά προϋποθέτει την συνεχή ύπαρξη Ελλήνων…Ας το ομολογήσουμε λοιπόν, ότι εμείς εξελληνίσαμε καμπόσους, όπως οι Τούρκοι εκτούρκισαν άλλους ή οι Σλαύοι εκσλάβισαν μη Σλαύους : Όμως δεν κάναμε γενίτσαρους και δεν μασκαρέψαμε κανένα λαό – στο βαθμό τουλάχιστον που οι Τούρκοι μασκάρευαν επί χρόνια τους Κούρδους ως «ορεσίβειους Τούρκους». Η ουσία είναι ότι με τα όποια ατοπήματά της, η δική μας συλλογικότητα παρέλαβε τη σκυτάλη ενός ιστορικού Μαραθωνίου και ότι ο ιστορικός φθόνος απέναντί της – όταν δεν είναι ιδιοτελής και διεκδικητικός της αλλαγής συνόρων – είναι μια ακόμη συνδρομή στη μισαλλοδοξία….