Μεσημέρι 15 Δεκεμβρίου 2010, ημέρα της μεγάλης απεργίας και πορείας στο κέντρο της Αθήνας, ούτε καν ένα 24ωρο από τον απίστευτο εξευτελισμό της Βουλής με την «τροχάδην» ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την πλειοψηφία – σε στυλ διατεταγμένου λόχου, αν και έλειπε το «δυο πηδηματάκια - στο τρίτο κάθισμα βαθύ» - ο κ. Κωστής Χατζηδάκης είχε την κακή ιδέα να βγει από τη Βουλή και να κατευθυνθεί προς την οδό Πανεπιστημίου. Οι συγκρούσεις που έγιναν αργότερα δεν είχαν ξεκινήσει, οι διαδηλωτές της πραγματικά εντυπωσιακής πορείας είχαν αρχίσει να καταφθάνουν και να γεμίζουν το χώρο μεταξύ Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη και πλατείας Συντάγματος. Στην αρχή ακούστηκε το βουητό μιας μεγάλης αποδοκιμασίας, κι ύστερα ακούσθηκαν βρισιές με προεξάρχουσα την γνωστή που χρησιμοποιείται ως εναλλακτική προσφώνηση για το «κύριος»- ενώ ο Κ. Χατζηδάκης περνούσε το κατάστρωμα της οδού Πανεπιστημίου κατευθυνόμενος προς το πεζοδρόμιο της Μεγάλης Βρετανίας. Τον συνόδευε ένας συνεργάτης του, ο ίδιος φαινόταν καταπτοημένος, ενώ πολλοί τον αποδοκίμαζαν όλο και περισσότερο και όλο και πιο κοντά. Στο πίσω μέρος του κεφαλιού του έφερε κάποιο υγρό με σκούρο χρώμα, υποθέτω μάλλον από φραπέ. Τον ακολουθούσε ένα πλήθος μέχρι τη διασταύρωση Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, κι αν κρίνω από την αναμπουμπούλα και την κινητικότητα γύρω του, θα πρέπει να τον χτυπάγανε από διάφορες μεριές….
Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ενόχληση από το όλο επεισόδιο, γιατί είχα ακούσει τον συγκεκριμένο πολιτικό της Νέας Δημοκρατίας να αγορεύει στη Βουλή στις 14.12 και να κάνει μερικές εύστοχες επισημάνσεις για την απίθανη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ – χωρίς βέβαια να απομακρύνεται από τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του κόμματός του. . Βρήκα την εναντίον του κύρωση δυσανάλογη, λαμβανομένης υπόψη της ατιμωρησίας των παραγόντων του δικομματισμού για όσα έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν εναντίον του λαού αυτής της χώρας….
Ο κ. Χατζηδάκης μάλλον επέδειξε αφέλεια, εάν νόμισε ότι ο χθεσινός του λόγος αρκούσε για να παραγράψει τα ατοπήματα του ίδιου και των δικών του. Ακόμη επέδειξε επικοινωνιακή ανικανότητα, αδυνατώντας να συλλάβει την ισχυρή, ενδεχομένως τυφλή ή αλλήθωρη οργή του ελληνικού λαού, ενάντια στην ολότητα του πολιτικού συστήματος : Όντας κλεισμένος μέσα στο γυάλινο πύργο των πολιτικών και δημοσιογραφικών σαβουάρ βιβρ, δεν κατάλαβε ότι οι δυστυχισμένοι δεν χαμπαριάζουν από ευπρέπεια και μειλίχιο ύφος…
Το καλοκαίρι του 1965, την περίοδο της αποστασίας και των μεγάλων διαδηλώσεων, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος βγήκε από το κτίριο της Βουλής και πέρασε ανάμεσα από αγανακτισμένους διαδηλωτές που φώναζαν συνθήματα εναντίον του ίδιου και των αποστατών. Ο Κανελλόπουλος δεν είχε αφέλεια αλλά σθένος, όμως είχε να αντιμετωπίσει και ένα πολιτικό περιβάλλον σχετικά πιο ήπιο από το σημερινό.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αγριέψει και η απόσταση που μας χωρίζει από ένα αντάρτικο εναντίον του ΔΝΤ και των πολιτικών υπαλλήλων του είναι μικρή.
Πρώτη φορά μετά από χρόνια, είδα αναρχικούς να πλακώνονται με τα ΜΑΤ σχεδόν σώμα με σώμα, ενώ οι πολίτες πιο πέρα φώναζαν ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΥΣ ! Πρώτη φορά είδα σε τόση μεγάλη κλίμακα συνθήματα αντιχουντικά και πατριωτικά, σχεδόν σαν να είχαμε επιστρέψει στη δεκαετία του 70…
Πρώτη φορά μετά από χρόνια, είδα αναρχικούς να πλακώνονται με τα ΜΑΤ σχεδόν σώμα με σώμα, ενώ οι πολίτες πιο πέρα φώναζαν ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΥΣ ! Πρώτη φορά είδα σε τόση μεγάλη κλίμακα συνθήματα αντιχουντικά και πατριωτικά, σχεδόν σαν να είχαμε επιστρέψει στη δεκαετία του 70…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου