Στο Παρίσι υπάρχουν δυο εκτάσεις πρασίνου της τάξεως των 8500 και των 10000 στρεμμάτων – που σημαίνει αντίστοιχα ένα μέγεθος περίπου 53- 60 φορές μεγαλύτερο από αυτό του Εθνικού Κήπου της Αθήνας ! Δεν τις ονομάζουν «πάρκο» αλλά «δάσος», όχι λόγω των φυσικών διατάξεων του πρασίνου και του αυθορμητισμού της ανάπτυξής του, αλλά λόγω του μεγέθους του. Είναι το «Δάσος της Βουλώνης» και το «Δάσος της Βενσέν» αντίστοιχα - χώροι πραγματικά εντυπωσιακοί, μέσα στους οποίους μπορεί ο καθένας να χάνεται, να βαδίζει ώρες και να βρίσκει μοναχικές γωνιές, να είναι στην εγγύς περιφέρεια ενός μεγάλου πολεοδομικού συγκροτήματος και ταυτόχρονα να έχει την αίσθηση των εποχών, του χώματος, των ήχων που προσιδιάζουν στη φύση….
Στην Ελλάδα έχουμε ένα περιαστικό δάσος που είναι υπερτριπλάσιο της Βενσέν και της Βουλώνης, που είναι υψηλόκορμο, με μεγάλη ποικιλία βλάστησης, με χάρη μοναδική αν λάβει κανείς υπόψη τον αττικό και ξηροθερμικό περίγυρό του . Όμως δεν έχουμε τον κοινό νου- ακόμη και μέσα σε αυτή την τρομερή εποχή της οικονομικής δυσπραγίας – να αξιοποιήσουμε τα δωρεάν παρεχόμενα κάλλη του. Γι αυτό και καταπιανόμαστε με άλλους σχεδιασμούς που στοιχίζουν γιατί ξεκινάνε από το μηδέν και που στοχεύουν στο να αναβαθμίσουν κάποιες ήδη αναβαθμισμένες περιοχές του λεκανοπεδίου….
Είναι το Δάσος Τατοϊου, στην περιοχή του Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας, των 32 ή κατ’ άλλους των 43 χιλιάδων στρεμμάτων, που εμπεριέχει σημαντικούς πολιτιστικούς θησαυρούς , αρχιτεκτονήματα περιωπής και γεωργικές εκτάσεις ικανές να δώσουν ποιοτικά προϊόντα. Έχουμε γράψει επανειλημμένα γι αυτό το θησαυρό που πηγαίνει ανεκμετάλλευτος, έχουμε οργανώσει περιηγήσεις με τον αξέχαστο Γιώργο Ντούρο. Σε αυτό έχω αναφερθεί από τον παρόντα ιστότοπο, από το κανάλι «Τηλεφώς, από τις στήλες της «Οικοτοπίας», του «Οικολογείν», παλιότερα της «Νέας Οικολογίας». Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχαμε οργανώσει με την «Οικολογική Συνεργασία» - σχήμα θυγατρικό του περιοδικού «Νέα Οικολογία» - πυροπροστασία ενός τμήματος του χώρου, χρησιμοποιώντας ως βάση ένα ερειπωμένο κυνηγετικό περίπτερο της δυναστείας : από εκείνα που στήνονταν εδώ κι εκεί , ίσως για το κυνήγι και ίσως για το εξωσυζυγικό σεξ των Αυτού Υψηλοτήτων…Δυστυχώς το κυνηγετικό περίπτερο κατέρρευσε το 1999, μετά το μεγάλο σεισμό με επίκεντρο την Πάρνηθα…
Η υπόθεση της ανάπλασης του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού «έκλεψε την παράσταση» μεταξύ όλων των προτεινομένων αναπλάσεων, από τις απαρχές της μετακίνησης του αεροδρομίου στα Σπάτα(2001), παρά το γεγονός ότι 2 χρόνια αργότερα το βασιλικό κτήμα του Τατοϊου περιήλθε στην ιδιοκτησία του ελληνικού δημοσίου. Σήμερα η κατάσταση παραμένει η ίδια, καθώς οι «συνήθεις» οικολόγοι στερούνται παρρησίας ή κοινωνικών αντανακλαστικών για να υποστηρίξουν άλλες προτεραιότητες στις αναπλάσεις, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη το κριτήριο της «οικονομικότητας» των παρεμβάσεων. Έτσι φτάσαμε στο σημείο ώστε οι μεγάλες «χωρο-ταξικές» επιλογές, οι επιλογές στην κλίμακα του λεκανοπεδίου, να γίνονται από έναν νεοφιλελεύθερο πολιτικό όπως ο Στέφανος Μάνος, έστω και με έναν τρόπο που εμένα προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνο. Σημειώνω εδώ τη δήλωση του Αλέξανδρου Τομπάζη(6.11.2010, ΝΕΑ), διαπρεπούς αρχιτέκτονα, που συντάχθηκε με την άποψη Μάνου για την οικονομική εκμετάλλευση τμήματος του Ελληνικού, προς όφελος της δημιουργίας πράσινων χώρων σε υποβαθμισμένες περιοχές του λεκανοπεδίου. Και για να μην … πέσει ο παρών ιστότοπος και με πλακώσει(!), σπεύδω να αναφέρω ότι ο υποφαινόμενος σε τηλεοπτική εκπομπή του Χαρδαβέλλα το 2002 αναφέρθηκε στην ανάγκη ενός «αναδασμού» στην κλίμακα του λεκανοπεδίου, με τη μεταφορά κάποιων δημόσιων και ήπιων χρήσεων στην περιοχή του Ελληνικού , που θα επέτρεπε να αποκτήσουν πράσινο και κάποιες άλλες περιοχές του λεκανοπεδίου . Το ίδιο «σχέδιο» είχα εκθέσει και στον αείμνηστο Παπαγιαννάκη- το 2007 αν δεν κάνω λάθος – σε σύσκεψη που είχε πραγματοποιηθεί στο Δημαρχείο της Αργυρούπολης. Και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης – άνθρωπος ικανός να συγκρούεται για τις απόψεις του αντί να ελίσσεται και να φυγομαχεί εκτοξεύοντας πράσινα μελάνια- βρήκε αυτή τη θέση του «αναδασμού» αξιόλογη και συζητήσιμη…
Σε μια εποχή μιζέριας όπως η σημερινή, με τη σημασία και με τη φθήνεια που αντιπροσωπεύει η ύπαρξη κοντινών και διαμορφωμένων χώρων αναψυχής, η ανάπλαση του Τατοϊου αποτελεί λύση πρώτης προτεραιότητας. Σε αυτή τη φάση επείγει η βελτίωση της πρόσβασης στο χώρο και η περιφρούρηση των κτισμάτων. Προεκλογικά, η υπόθεση του «Μητροπολιτικού Δάσους» είχε τεθεί σε περισσότερες από μια εκδηλώσεις της «Αττικής Συνεργασίας» με τον Αλέξη Μητρόπουλο και τον υποφαινόμενο – μάλιστα δε και σε εκδήλωση στο Δημαρχείο Αχαρνών, παρουσία του Δημάρχου. Όμως ο αγώνας συνεχίζεται :
Την Δευτέρα 15 Νοεμβρίου οι «Φίλοι του Τατοϊου» οργανώνουν εκδήλωση με ομιλητή τον Κώστα Σταματόπουλο, ιστορικό, μέλος του Δ.Σ της «Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού» και συγγραφέα του δίτομου έργου «Το χρονικό του Τατοϊου». Χώρος της εκδήλωσης το Metropolis, Πανεπιστημίου 54 και Εμμ.Μπενάκη, 4ος όροφος, ώρα 7.30…..
YΓ. Η φωτογραφία είναι της "Ελληνικής Εταιρείας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου