ΕΜΦΟΒΗ ΖΩΗ

Η τάση των ηλικιωμένων να εξωραϊζουν το παρελθόν είναι γενικώς γνωστή – με δεδομένο ότι το παρελθόν τους είναι πιο οικείο και πιο ανώδυνο, σε σχέση με το παρόν…Μερικές φορές όμως, όσο καχύποπτος και να είναι κανείς απέναντι στο γεροντικό σύνδρομο («ου γαρ έρχεται μόνον»), δεν είναι δυνατόν παρά να βλέπει την υπεροχή συγκεκριμένων συνθηκών ζωής απέναντι στις τρέχουσες. Δεν είναι δυνατόν παρά να βλέπει την πτώση του επιπέδου ασφαλείας π.χ. σε σχέση με αυτήν στα προάστια της Αθήνας της δεκαετίας του 60, όταν οι πόρτες σπανίως κλειδώνονταν, κι αυτό μόνο όταν οι ένοικοι απομακρύνονταν για σοβαρό χρόνο από το σπίτι…

Σε μια ανάρτηση στον παρόντα ιστότοπο («Συναγερμοί στις κοινωνίες του φόβου»,12.10.2010), είχαμε αναφερθεί στην ανασφάλεια και στις διαβαθμίσεις της – φόβος, πανικός, ψυχική νόσος. Είχε όμως προηγηθεί ένα άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην «Καθημερινή» («ο φόβος δεν φυλάει τα έρημα») , που πραγματευόταν αυτό το τοξικό μέγεθος που καταβυθίζει την ποιότητα ζωής.

Να τι έγραφε η ΜΚ :

　

«Οι Νορβηγοί αφήνουν τα σπίτια τους ανοιχτά. Δεν φοβούνται, δεν κινδυνεύουν», διαβάσαμε πριν από μέρες στην «Ελευθεροτυπία», σε ανταπόκριση από το Οσλο, με αφορμή την επίσκεψη του ελληνικού Εθνικού Θεάτρου στην πόλη.

Ας κάνουμε μια προσπάθεια να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που αφήσαμε την εξώπορτα ξεκλείδωτη, στην Αθήνα. Που φύγαμε χωρίς άγχος να επιστρέψουμε για να ελέγξουμε αν όλα είναι κλειστά και ασφαλισμένα.

Φοβόμαστε μέσα στα σπίτια μας, φοβόμαστε κι έξω από αυτά. Την περασμένη εβδομάδα, καλλιτέχνες που ζουν ή στεγάζονται στο Μεταξουργείο και στον Κεραμεικό συναντήθηκαν με την ηγεσία της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής για να ζητήσουν τη δέσμευσή τους ότι η περιοχή θα ξαναβρεί ησυχία και ασφάλεια. «Φοβόμαστε να βγούμε από τα σπίτια μας. Μπορεί να γίνει κάτι να μη φοβόμαστε;» είπαν απευθυνόμενοι στους αρμόδιους. Ο σκηνοθέτης Θόδωρος Τερζόπουλος συνόψισε και μια άλλη γνώριμη συνθήκη: «Όσο οι κυβερνήσεις δεν ασχολούνται συστηματικά και σοβαρά με τα προβλήματα του κέντρου της Αθήνας, ετοιμάζεται η άνοδος της Ακροδεξιάς».

　

Σε σχέση με την τελευταία παρατήρηση του Τερζόπουλου, ιδού μια ερώτηση κρίσεως : Μήπως την άνοδο της Ακροδεξιάς, εκτός από τους Ακροδεξιούς, επιθυμούν και κάποιοι «προοδευτικοί», που θέλουν να την επικαλούνται ως επιχείρημα για τα ρηχά ιδεολογήματά τους;