ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΙΝΟΚΙΟ

Γράφουν τα ΝΕΑ(19.6.2010) ότι ο κύριος Παπανδρέου εμφανίζεται κακοκαρδισμένος, λόγω της πιθανότητας να πρωθυπουργεύει στο άμεσο μέλλον με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 153 (μόνο…) βουλευτών… Βεβαίως τα αισθήματά του Γ.Α.Π δεν είναι συγκρίσιμα με την καταθλιπτική μελαγχολία , που κατοικοεδρεύει πλέον στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού – τον οποίο εξαπάτησε διαβεβαιώνοντας, πριν λίγους μόνο μήνες, ότι «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ». Γι αυτή και μόνο την διαβεβαίωση θα έπρεπε να μείνει όχι με 153 αλλά ούτε καν με τρείς βουλευτές, είναι δε προς τιμή κάποιων πολιτικών του κόμματός του ότι ασκούν εναντίον του κριτική και απαιτούν την ανάκληση ορισμένων τουλάχιστον μέτρων…

Και ναι μεν αυτή η κριτική δεν κάνει κακό, όμως δεν μπορεί να απαντήσει σε γενικότερα ερωτήματα :
Μπορεί ο ΓΑΠ να αξιώσει την αναθεώρηση των τοκογλυφικών ρυθμίσεων εναντίον της χώρας μας;
Μπορεί ο ΓΑΠ να θέσει το ζήτημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της ανάκαμψης της ευρωπαϊκής αγοράς, όχι ως ζήτημα "χαριστικών παροχών προς τους τεμπέληδες " , αλλά ως ζήτημα σταθερότητας και ανάπτυξης της ευρωπαϊκής συνοχής;
Μπορεί ο ΓΑΠ να αξιώσει την άμεση περιφρούρηση των ευρωπαϊκών συνόρων με ευρωπαϊκές και όχι ελληνικές δαπάνες, και σε αντίθετη περίπτωση να δηλώσει άμεση αλλαγή διεθνών σχέσεων και αμυντικών συνεργασιών;
Μπορεί ο ΓΑΠ να αντικρούσει την προσχηματική πολιτική υπέρ της ανταγωνιστικότητας, που λανσάρεται από τους ηγετικούς κύκλους της ΕΕ και έχει σαν βασικό εργαλείο την καταβύθιση των εργασιακών αμοιβών και την υποβάθμιση του κράτους –πρόνοιας;

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ.. Ο κ. Παπανδρέου και οι παραστεκάμενοί του δεν είναι ικανοί να προωθήσουν ρήξεις και να υποστούν διακινδυνεύσεις.. Δεν είναι σε θέση να συνδιαμορφώσουν , μαζί με τις δημοκρατικές δυνάμεις της ΕΕ, ένα νέο πολιτικό υπόδειγμα . Δεν είναι ικανοί παρά μόνο για μικροπολιτικές αναζητήσεις σωτηρίας – όπως αυτή που αναφέρθηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή» (19.6.2010), περί σεναρίων συνεργασίας με τους βουλευτές της Ανανεωτικής Πτέρυγας και τους «Οικολόγους Πρασινους».

Η ευθύνη από δω και πέρα πέφτει στους πολιτικούς του κόμματός του, που προσλαμβάνουν «εξωτερικά» ερεθίσματα και συνδιαλέγονται με την κοινωνία. . Πέφτει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και στη Δικαστική Εξουσία, που οφείλει να ελέγξει την ουσιαστική και εν πολλοίς άδηλη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας , σε αντίθεση με τα άρθρα του Συντάγματος…Πέφτει γενικά στην Κοινωνία των Πολιτών, που πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διεκδικήσει, γεναία και απροκατάληπτα, λύσεις ευρείας αποδοχής – όπως τον σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, του είδους εκείνου που προτάθηκε από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και άλλους.

Στην όλη κατάσταση πέφτει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης – αλλά και δυνατοτήτων – στην Αριστερά. Όσο κι αν φαίνεται άκομψο για πολλούς , εδώ αξίζει πραγματικά να θυμήσουμε την περίπτωση του ΚΚΕ και του Νίκου Ζαχαριάδη , το 1940. Ο Ζαχαριάδης βρισκόταν στις φυλακές όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος με ευθύνη της φασιστικής Ιταλίας, όμως χωρίς τον παραμικρό δισταγμό δήλωσε συστράτευση με τον δικτάτορα Μεταξά.

Σήμερα η Αριστερά δεν βρίσκεται στις φυλακές και το πολίτευμα δεν είναι δικτατορία . Επομένως μπορεί να συνδράμει ένα σχέδιο ανόρθωσης της χώρας και του λαού, ανεξάρτητα από τις όποιες εσωτερικές της διαφωνίες. Δείχνοντας ότι δεν είναι μόνο δύναμη διαμαρτυρίας, αλλά και λύσεων άμεσης εφαρμογής

http://oikonikipragmatikotita.blogspot.com/