ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Με αφορμή το Νομοσχέδιο για το μεταναστευτικό ζήτημα, ο Βασίλης Χριστόπουλος (εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 7.3.2010, «Ιθαγένεια ή ατομικά πολιτικά δικαιώματα») υπογραμμίζει ότι η παροχή Ιθαγένειας πρέπει να έπεται της «νομιμοποίησης» των μεταναστών και όχι να ταυτίζεται με αυτήν. Η άποψη αυτή, στο βαθμό που θα μπορούσε να συνδυάζεται με την θέσπιση όρων και ορίων στην νομιμοποίηση, παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Γράφει ο Β.Χ : « .....η κυβέρνηση με το ν/σ περί ιθαγένειας ταυτίζει το αίτημα της νομιμοποίησης –κοινωνικής ένταξης με την απόκτηση ιθαγένειας και υποχρεώνει τους μετανάστες, προκειμένου να αποκτήσουν μια ισχυρή νομιμοποίηση και να μην κινδυνεύουν στο μέλλον από απονομιμοποίηση, δηλαδή από πιθανή απέλαση, να γίνουν Έλληνες....Η λογική και ηθική τάξη υπαγορεύει πρώτα τη χορήγηση νομιμοποίησης και δικαιωμάτων και μετά οι νόμιμοι πολίτες – μετανάστες να αποφασίσουν, αβίαστα και ελεύθερα, αν και πότε θέλουν να γίνουν Έλληνες, όπως ο καθένας πρέπει να αποφασίζει για την ιθαγένειά του»...

Κατ’ αρχάς, και για να μην ξεχνιόμαστε : Η νομιμοποίηση είναι συνήθως μια κίνηση απόσβεσης ή αμνήστευσης προηγηθείσας παρανομίας, όπως είναι η παράνομη είσοδος στην Ελλάδα. Η παρανομία έγκειται στην αυθαίρετη νομή του κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας – δρόμοι, δημόσιος χώρος, στοιχειώδης πρόνοια, καθεστώς κατοίκησης, ασφάλεια, φύση κλπ. – από τους εισερχόμενους. Η παράνομη διαμονή και τα συνήθη συμπαρομαρτούντα – όπως είναι η ανασφάλιστη και μειοδοτούσα εργασία έναντι της εργασίας των «ιθαγενών» ή το παραεμπόριο και οι λαθραίες εμπορικές συναλλαγές έναντι των κανονικά φορολογουμένων - αποτελούν ένα άλλο ατόπημα του μεταναστευτικού ρεύματος , στη πρώτη φάση του. Γι αυτό η Νομιμοποίηση, ως κατάσταση πρόσληψης δικαιωμάτων, θα ήταν αδιανόητο να μην συνδυάζεται με την αντίστοιχη ανάληψη υποχρεώσεων.

Από τη σκοπιά του κόσμου της εργασίας, η τήρηση των εγχώριων εργασιακών κεκτημένων αποτελεί βασική υποχρέωση των μεταναστών στο νέο οικονομικό περιβάλλον . Ακόμη τέτοια υποχρέωση συνιστά η προσαρμογή των μεταναστών στις υπάρχουσες δημοκρατικές και «ελευθεριακές» αξίες της ελληνικής κοινωνίας – όσο και αν αυτές είναι ελλειμματικές .....

Ανεξάρτητα από τις παραπάνω προτάσεις, η συζήτηση για το μεταναστευτικό πρόβλημα προσκρούει στο «ιδεολογικό μορατόριουμ» που επιδιώκει να επιβάλει ο προοδευτικός συρμός της εποχής μας, παγιώνοντας απόψεις κάθε άλλο παρά ταξικά άχρωμες και καταγγέλοντας - ανέμελα και ανεύθυνα – κάθε κριτική επιφύλαξη ως «ξενοφοβική» .

Το θέμα θα μας απασχολήσει σε επόμενη ανάρτηση, όμως προς το παρόν μπορούμε να θέσουμε ένα εισαγωγικό ερώτημα :
Έχει κάθε χώρα το δικαίωμα να αποφασίζει την υποδοχή ή μη υποδοχή κάποιων πολιτών με οποιαδήποτε ιδιότητα – ως τουριστών, μεταναστών κλπ.;
Εάν όχι, εάν μιλάμε δηλαδή για ένα καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας,πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να είναι επιθυμητό και επιδιωκτέο, ποιοί και με ποιά δημοκρατική διαδικασία αποφάσισαν αυτό το καθεστώς ;