«Προστατεύω τον εαυτό μου για να εμποδίσω τους άλλους να κάνουν το κακό»
Γιάννης Τσαρούχης
Στη Ρόδο, στο φεστιβάλ ECOFILMS (23-28 Ιουνίου) η 83λεπτη αμερικανική ταινία “Food fight” («Η μάχη των τροφίμων») σε σκηνοθεσία του Christopher Taylor, είχε αναντίρρητα βάθος και πλάτος. Η ταινία διατύπωνε ένα αυθεντικό κριτικό πνεύμα απέναντι στις δομές του σύγχρονου διατροφικού-κερδοσκοπικού πλέγματος, αποφεύγοντας κάποιες αντικαπιταλιστικές μεγαλοστομίες με τις «συνήθεις» αδυναμίες (ή οκνηρίες...) για συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης....
«Η μάχη των τροφίμων» εκθέτει την μεταπολεμική διατροφική αντεπανάσταση, την πολιτική ευτελισμού της τροφής και την έκπτωση της γεύσης, της οσμής των προϊόντων, της υγείας των καταναλωτών. Εκθέτει την προκρούστεια προσαρμογή της παραγωγής τροφίμων στις μεγάλες μπίζνες, την έφοδο εναντίον του χρόνου που καταλήγει σε «ταχύτερο» μεν παραγωγικό αποτέλεσμα αλλά σε καταβύθιση της διατροφικής ποιότητας . Εκθέτει την περιθωριοποίηση των τοπικών ποικιλιών, την αύξηση της κατανάλωσης των «συμβατικών ειδών» αλλά και την παράλληλη αύξηση των εξόδων υγείας !
Και ενώ ο κομφορμιστικός λόγος μιας τουλάχιστον 20ετίας(1950-70) χειροκροτούσε τη διείσδυση των οποιωνδήποτε βιομηχανικών τεχνικών στη διατροφή και επικροτούσε τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς – πολλές φορές με μόνο επιχείρημα τον καινοφανή τους χαρακτήρα και την αντίθεσή τους προς την παράδοση ! - η κοινωνία των πολιτών όρθωνε την δική της αντίρρηση. Στη περίπτωση της αμερικανικής «Μάχης των τροφίμων», η αντίρρηση πρωτοδιατυπώνοταν καθαρά και ΠΡΑΚΤΙΚΑ από την Alice Waters – δημιουργό μιας διατροφικής αλυσσίδας εστιατορίων, τοπικών παραγωγών κλπ. έξω από το διατροφικό σύστημα. Και η αντίρρηση αυτή μετά από μια μεγάλη διαδρομή γινόταν ρεύμα, κίνηση, κίνημα αλλαγής των πραγμάτων . Στην Καλλιφόρνια αρχικά και στη συνέχεια σε ολόκληρες τις ΗΠΑ.
Οι απαρχές αυτού του ρεύματος έφερναν – απολύτως ξεκάθαρα – τα στοιχεία ενός εναλλακτικού λόγου, απότοκου του Μάη του 68 και διακριτού από το πνεύμα των «επαναστατικών ταγμάτων εφόδου» - όπως επίσης και από το πνεύμα του αγοραίου ρεφορμισμού. Γι αυτό και η «Μάχη των τροφίμων» εκφράζει - ρητά ή υπαινικτικά - ένα σκεπτικό σύνδεσης του προσωπικού με το συλλογικό και κατανόησης των επιπτώσεων που έχουν οι ατομικές επιλογές στην κοινωνία. Κυρίως και προπάντων : Εκφράζει ένα σκεπτικό απενοχοποιημένης αναζήτησης της ευτυχίας και της χαράς , που διακρίνει όσους θέλουν να αλλάξουν πραγματικά την κοινωνία , από τους γκρίζους και αυτόκλητους «επαναστάτες» της τελευταίας περιόδου. Τους "επαναστάτες" που στην πραγματικότητα είναι απλοί ανατροπείς, ταυτόσημοι με τους υποψήφιους χαλίφηδες που σκότωναν για να γίνουν αυτοί χαλίφηδες . Που αντικαθιστούν τον αγώνα αλλαγής της παρούσας κατάστασης πραγμάτων με τις σκιαμαχίες εναντίον ενός εχθρού , που κατοικοεδρεύει μέσα τους......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου