Μας απειλούν ότι θα έλθουν Νύχτα

 

του Ηλία Σταμπολιάδη*

Με αφορμή τις παράλογες διεκδικήσεις και τις απειλές του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν  και του σιναφιού του, ότι θα έλθουν νύχτα, πολλοί συμπατριώτες μας αντιτάσσουν τα δικά μας επιχειρήματα. Θεωρούν, και όχι άδικα, τους Τούρκους σαν πρωτόγονους και βαρβάρους έναντι των εκλεπτυσμένων και καλοζωισμένων Ελλήνων και ότι οι απειλές  του Ερντογάν  στόχο έχουν να αποτρέψουν την προσοχή του λαού του από την εσωτερική εξαθλίωση και την κυβερνητική διαφθορά και να την στρέψουν προς τα έξω. Άλλοι πάλι αντιτάσσουν  την γενναιότητα των Ελλήνων υπενθυμίζοντας τα κατορθώματα των προγόνων μας στον Μαραθώνα,  στις Θερμοπύλες την Σαλαμίνα, τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821.

Καλό είναι τα κατορθώματα των προγόνων μας να αποτελούν κίνητρο για την δική μας εμψύχωση και βελτίωση που στηρίζεται στην επίγνωση και μελέτη των παραγόντων που τους επέτρεψαν να μεγαλουργήσουν και δεν πρέπει να αποτελούν παράγοντα εφησυχασμού μας σε καιρούς μάλιστα που απειλούμεθα από  πρωτόγονους γείτονες.

Ας μην θυμούμαστε μόνο τους μακρινούς θριάμβους του έθνους μας, αλλά και τις πιο πρόσφατες καταστροφές όπως της Μικράς Ασίας το 1922 και της Κύπρου το 1974 και ας μην αψηφούμε την σημερινή απειλή επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας εκλεπτυσμένους και ευρωπαϊζοντες,  πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας σε σχέση με τους βαρβάρους και πρωτόγονους Τούρκους, πολίτες μίας χώρας με πληθώρα εσωτερικών αντιθέσεων.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης (*) έχει αναφέρει ότι η σημερινή Τουρκία είναι μία χώρα με επταπλάσιο πληθυσμό, το 50% του οποίου είναι κάτω των 25 ετών, σε σχέση με την Ελλάδα που είναι μία χώρα γερόντων και φθίνει από υπογεννητικότητα. Αυτή η πληθώρα διάχυτης και ακαταστάλαχτης ανθρώπινης ενέργειας των Τούρκων, παράλληλα με την στενά εννοούμενη οικονομική δραστηριότητα, τείνει να διοχετευθεί σε δραστηριότητες συναπτόμενες με τον προσδιορισμό και την υπεράσπιση της τουρκικής ταυτότητας και της θέσης της στον κόσμο. Μόνον εκεί που χοχλάζει νεανικό αίμα γεννιούνται ιδέες ικανές να κινητοποιήσουν μάζες, όσο πρωτόγονες και αν φαίνονται στα μάτια δημογραφικά φθινόντων γειτόνων εκλεπτυσμένων από την ξαφνική ευζωία, ή, διανοουμένων που εξ επαγγέλματος παράγουν ιδεολογίες ειρηνιστικού ευδαιμονισμού. 

Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρικό γείτονα, που αντικειμενικά έχει την ανάγκη επέκτασης ανεξάρτητα από το πολιτικό του καθεστώς, θα πρέπει να πάρουμε μέτρα πέρα από την αυταρέσκεια της ιστορικής και πολιτιστικής μας καταγωγής και πέρα από την απαξίωση της σημερινής ηγεσίας του εχθρού. Τα βασικότερα μέτρα που πρέπει να πάρουμε σαν έθνος είναι:

• Nα αποκτήσουμε παραγωγική αυτάρκεια στα μέσα επιβίωσης που απαιτεί ο σημερινός τρόπος ζωής μας, συν ένα πλεόνασμα για εξαγωγή ώστε να εισάγουμε αυτά που δεν παράγουμε.
• Να αποφύγουμε τον υπερκαταναλωτισμό και να επενδύσουμε σε παραγωγικές δραστηριότητες που αυξάνουν το ΑΕΠ. Άλλη είναι αξία αύξησης  1% του ΑΕΠ που οφείλεται σε βιομηχανική παραγωγή και άλλη το  1% από τον τουρισμό που τον έχουμε αναγάγει σε βαριά βιομηχανία.
• Να αποκτήσει ο στρατός  όσο το δυνατόν εντόπια κάλυψη των εξοπλιστικών του αναγκών.  Σήμερα ο τουρκικός στρατός έχει 60% εντόπια κάλυψη ενώ ο δικός μας εισάγει μέχρι την τελευταία βίδα.
• Να φροντίσουμε να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις  και όχι  στους συμμάχους. Ας μην ξεχνάμε ότι οι σύμμαχοι αξίζουν για εμάς όσο εμείς αξίζουμε για αυτούς.  Ιστορικά πάντα μας εγκατέλειψαν όταν το υπαγόρευσαν τα συμφέροντα τους άσχετα από το κόστος που εμείς πληρώσαμε. Ο πόλεμος δεν κερδίζεται με την επίκληση του διεθνούς δικαίου ή τις υποσχέσεις των συμμάχων αλλά με την δική μας ετοιμότητα, την αγάπη για την πατρίδα και το πνεύμα αυτοθυσίας.
• Να ενισχύσουμε το γεωπολιτικό μας δυναμικό τονώνοντας την γεννητικότητα του έθνους  μας που γηράσκει, να τονώσουμε την εθνική μας ταυτότητα που εκμηδενίζεται από την λαθρομετανάστευση  και την αποδοχή ξένων προτύπων ζωής και να υπερασπιστούμε την ιστορία μας, την γλώσσα μας και τις αξίες που δημιούργησαν τον πολιτισμό μας.

 Δυστυχώς οι τελευταίες κυβερνήσεις της χώρας μας δεν φρόντισαν και δεν φροντίζουν για την ανάδειξη της χώρας σε γεωστρατηγικό  παράγοντα της περιοχής  αλλά τα διάφορα κόμματα αναλίσκονται  στις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις  για κατάκτηση της εξουσίας. Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι η χώρα να έχει καταντήσει  προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων που καθορίζουν την οικονομική και νομική ζωή της χώρας και της επιβάλλουν την εξωτερική της πολιτική ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα. Το ερώτημα είναι εάν η ανησυχία μας έναντι ενός πρωτόγονου και επιθετικού γείτονα  είναι αρκετή, ή, θα πρέπει πρωταρχικά να αναθεωρήσουμε το πολιτικό μας σύστημα και την εξάσκηση ελέγχου των πεπραγμένων της εκάστοτε εξουσίας με κριτήριο την ασφάλεια και επιβίωση του έθνους που σήμερα το ωθούν σε μηδενισμό; 

 

*Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός
πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

 

(*) Παναγιώτης Κονδύλης «Θεωρία του Πολέμου»,  ε’ έκδοση, σελ 388, εκδόσεις Θεμέλιο