Κόβουμε πίτες!

 

του Δημήτρη Οικονόμου Δεν πάνε δα και πολλά χρόνια, τέτοια εποχή, Κυριακή μεσημέρι, είχα ραντεβού με τον πατέρα μου σε ένα από τα καφέ στην Λουίζης Ριανκούρ στους Αμπελόκηπους. Έφτασα λίγο νωρίτερα και πέρασα τον δρόμο απέναντι, στην ταβέρνα Σουφάλα, όπου ο Παντελής έκοβε την πίτα της οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ. Πρόλαβα λίγο από την εκδήλωση, αλλά δεν χρειάστηκα και παραπάνω: κατάλαβα ότι η διαδικασία αυτή, για τους συμπολίτες της περιοχής ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα έθιμο. Ήταν μια συνάντηση, μια συζήτηση, μια ουσιαστική πολιτική δράση τελικά. Για τους περισσότερους φίλους μου, αυτή η διαδικασία είναι τόσο οικεία όσο ένα ταξίδι στη σελήνη. Καταλαβαίνω λοιπόν το «δούλεμα» τους, όταν, αυτές τις μέρες, με βλέπουν από τα social media να πηγαίνω από γειτονιά σε γειτονιά, «για να κόψω την πίτα τους». Μέχρι τη Ρόδο έφτασε η αφεντιά μου αυτή τη Κυριακή το βράδυ. Για τους μη μυημένους, ας αποκαλύψω ότι η καθιερωμένη αυτή τελετή της Νομαρχιακής Επιτροπής Νοτίων Δωδεκανήσων συνοδεύτηκε από κομματική διάσκεψη και διάλογο. Με την πληροφορία αυτή ίσως αρχίσουν να εξοικειώνονται με την ιδέα της όλης διαδικασίας. Τελικά αυτό το έθιμο, για κάθε μορφής συλλογικότητα, δεν είναι μια παρωχημένης γραφικότητα. Αντιθέτως, είναι μια εκδήλωση κοινωνικότητας που τόσο μας έχει λείψει. Σε ένα περιβάλλον με ρυθμούς και ένταση στο κόκκινο, ένα διάλειμμα χαλάρωσης και συνάντησης. Μια απόδραση από την ιδιωτική φούσκα του καθενός μας και επιστροφή σε έναν φιλικό σημείο του δημόσιου χώρου. Και βέβαια κέρδος καθαρό όσα μαθαίνουμε από άλλους ότι γίνονται δίπλα μας και δεν τα έχουμε πάρει χαμπάρι. Η ακρόαση και ο προβληματισμός πάνω σε απόψεις ανθρώπων «της διπλανής πόρτας» που τα κλειστά μάτια και αυτιά μας αποκλείουν από την γνώση μας. Η προσέγγιση μιας πραγματικότητας που ζούμε αλλά δεν γνωρίζαμε. Κάπως έτσι αισθάνομαι κάθε Γενάρη όποτε παρευρίσκομαι στις κοπές πίττας όχι μόνο κομματικών οργανώσεων, αλλά και διάφορων κοινωνικών δομών και οργανώσεων. Ασφαλώς, τα θέματα συζήτησης, σε μεγάλο βαθμό, είναι υπαγορευμένα από τα ΜΜΕ. Αυτό που δεν είναι (και δεν θα μπορούσε να είναι) υπαγορευμένο είναι η συζήτηση με τους συμπολίτες, πολύ περισσότερο κάποιες πρωτότυπες σκέψεις τους που δεν θα μπορούσα να ακούσω κάπου αλλού. Εδώ και τώρα λοιπόν, στην Αθήνα και σε προεκλογική περίοδο, ας κόψουμε τις πίττες μας. Ελπίζοντας ότι, επί τέλους, «θα μας πέσει το φλουρί»!