Από το Νίκο σας

 

27 Νοέμβρη 2012

ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ

 

Πρώτα ήμουν ΚΚΕ. Μετά, ΚΚΕ Εσωτερικού. Στη διάσπαση του '86 δεν πήγα με τον Κύρκο αλλά με τον Μπανιά (μερικά χρόνια αργότερα αποκαλούσα τον Λ. Κύρκο, μέντορά μου).

 

Εγκαίρως κατάλαβα ότι στο (τότε) ΚΚΕ Εσωτ. - Ανανεωτική Αριστερά δεν είχα μέλλον και προσχώρησα στον ΣΥΝ.

 

Σαν "μάστορας" που είμαι κατάφερα και τοποθετήθηκα στην "προεδρική τάση". Κάποιοι έλεγαν ότι ανήκω στην "προεδρική φρουρά" του Ν. Κωνσταντόπουλου. Εγώ όμως είχα το λόγο μου. Ήθελα να γίνω ευρωβουλευτής. Ο...αχάριστος ο Κωνσταντόπουλος αντί να με βάλει πρωτοδεύτερο στο ευρωψηφοδέλτιο, μου είπε ότι δεν μπορούσε να αδειάσει το δίδυμο Αλαβάνου - Παπαγιαννάκη και διέπραξε το... ατόπημα να κάνει εσωκομματικές εκλογές. Αυτοί που ψήφισαν διέπραξαν -επίσης- το ατόπημα να με βγάλουν 5ο! Τί κόσμος!

 

Αποφάσισα κι εγώ να κάνω το επόμενο βήμα μου: Ίδρυσα την ΑΕΚΑ!

Κάποιοι του ΣΥΝ άρχισαν να μου τα χώνουν αλλά εγώ συνέχισα απτόητος. Η ΑΕΚΑ ήταν άλλωστε ο πιο σύντομος δρόμος για να πάω στο ΠΑΣΟΚ. Ο τρισμέγιστος (εις πολλά τα έτη του) Κώστας Σημίτης εκτίμησε την πορεία μου, την προσωπικότητά μου, την συνεπή και αταλάντευτη πολιτική μου παρουσία και με έκανε υπουργό. Αλλά μετά παρέδωσε το κλειδί σ' αυτόν από τον οποίο το είχε παραλάβει: Στον Γιώργο Παπανδρέου. Περίμενα καρτερικά την αξιοποίησή μου. Αλλά ο Γιώργος είχε τους δικούς του. Τους Γερουλάνους, τους Δρούτσες και τις Μπιρμπίλες. Εγώ περίμενα, τηρώντας την κομματική νομιμότητα. Αλλά, από ένα σημείο και μετά δεν πήγαινε άλλο.

 

Στο μεταξύ, έβλεπα τον καλό μου φίλο από τα παλιά, τον Φώτη Κουβέλη, παρέα με πλειάδα εκλεκτών στελεχών (μεταξύ αυτών και κάποια ιερά τέρατα της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, όπως ο μέγας διανοητής Γρηγόρης Ψαριανός) να ακολουθεί την πορεία μου. Κάναμε λοιπόν μια έντιμη πολιτική συμφωνία: Εκείνος να με δεχθεί στους κόλπους της ΔΗΜΑΡ κι εγώ να εξαντλήσω την επιρροή μου, ώστε να με ακολουθήσουν λαμπροί πολιτικοί άνδρες του κλίματος Σημίτη, όπως οι Μανίκας, Νεονάκης, Χριστοδουλάκης, ο εκλεκτός της Μιμής (και αργότερα του Μπόμπολα) Παν Παν, καθώς και ο αγωνιστής της Αριστεράς, ο μέγας δημοσιογράφος και...μέντορας της Πετρούλας, Σταμάτης Μαλέλης.

 

Πλέον, ο σχεδιασμός μου έλαβε -επιτέλους- σάρκα και οστά. Η κυβερνώσα Αριστερά, η Αριστερά της ευθύνης είναι εδώ! Κυβερνά! Και ας μην στέκεται κανείς σε λεπτομέρειες για συγκυβέρνηση με το πάλαι ποτέ "Δίκτυο 21" και άλλα τέτοια φαιδρά. Ο αγώνας μου τώρα (ξανα) δικαιώνεται! Δοξάστε με!

Ο Νίκος σας.

 

 

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Από το Νίκο σας

3 Μάη 2022

ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΩΡΩΝΤΑΣ

 

Το πρώτο μου γράμμα σταματά το 2012. Η από τότε 10ετία ήταν μια περίοδος αδιάκοπης πολιτικής δημιουργίας. Δηλαδή, συνέχισα να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω και κάνω καλά. Με άλλα λόγια, προχωρούσα και αναθεωρούσα Έφυγα από τη ΔΗΜΑΡ όταν ο καλός μου φίλος Φώτης Κουβέλης έβγαλε το κόμμα του από την κυβέρνηση Σαμαρά.

Και μάλιστα για ένα θέμα εντελώς γελοίο, την κατάργηση της ΕΡΤ.

 

Φυσικά, μου ήταν αδιανόητο να συμμετέχω σε μια μη κυβερνώσα και ανεύθυνη Αριστερά. Eκεί δεν υπήρχε μέλλον. Μόλις έφυγα, οπότε η ΔΗΜΑΡ έμεινε χωρίς εμένα, τον υπεύθυνο για την διεύρυνση της με το ανφάν γκατέ της ομάδας του Σημίτη, αυτό το κόμμα άρχισε να συρρικνώνεται. Ο ρόλος μου, έστω και εκ των υστέρων, απεδείχθη ξανά κομβικός. Αυτό το ρόλο η ευρύτερη δημοκρατική παράταξη θεώρησα ότι θα τον εκτιμούσε. Κάποιοι φίλοι πρότειναν να ανασυστήσω την ΑΕΚΑ. Σκέφτηκα πολύ την πρόταση τους, τελικώς όμως την απέρριψα.

Αλλού παιζόταν τώρα το παιχνίδι !

Με απορροφούσε όπως πάντα η λαχτάρα της κυβερνητικής ευθύνης. Ήθελα να μεταφέρω τη δάδα της υπεύθυνης Αριστεράς σε ένα κόμμα εξουσίας. Το πιο κατάλληλο κόμμα για την περαιτέρω πολιτική μου πορεία ήταν τότε το ΠΑΣΟΚ. Ο συντομότερος δρόμος για το ΠΑΣΟΚ ήταν η Κίνηση των 58, για μεγαλύτερη όμως ακρίβεια διευκρινίζω ότι ήταν η Ελιά.

 

Η Ελιά πήρε σάρκα και οστά με τη δική μου πρωτοβουλία. Η μεγαλοφυής έμπνευση του Πρόντι, χτίστηκε στην Ελλάδα από μένα. Χρησιμοποίησα αγνά ντόπια υλικά ανακατεύοντας πράσινο με κόκκινο χρώμα. Έτσι είμαι εγώ. Προχωρώ και αναθεωρώ. (Σημείωση : Στα νιάτα μου ήμουν Μπερλινγκουερικός. Στην πορεία ωρίμασα, έγινα Προντικός. Μετά όμως από τις Πρέσπες υπερωρίμασα και έγινα Τσιπρικός)

 

Δυστυχώς σε αυτές τις νέες προσπάθειες είχα συνεχώς προβλήματα. Στους 58 με υπονόμευε ο Βούλγαρης, άνθρωπος κομπλεξικός. Στην Ελιά υπήρξε άλλο πρόβλημα, με ζήλευε ο Βενιζέλος. Μπροστά μου παρίστανε το φίλο, πίσω από την πλάτη μου με έθαβε, για να μη βγω ευρωβουλευτής. Αχάριστος τύπος, κοντόφθαλμος και κατά βάθος δεξιός. Φοβόταν μήπως ένας ακραιφνής αριστερός όπως εγώ, πάει στο ευρωκοινοβούλιο.

 

Εγώ όμως προχωρούσα. Μπήκα στη Δημοκρατική Συμπαράταξη αδιαφορώντας για τον Βενιζέλο και λίγο αργότερα, δεν κατάλαβα πως (εδώ κάνω την αυτοκριτική μου) βρέθηκα μέσα στο ΚΙΝΑΛ, γύρω στο 2017. Εκεί βέβαια άρχισε να μου τη σπάει η αείμνηστη μακαρίτισσα, η Φώφη (αιωνία της η μνήμη). Αυτή η γυναίκα όλους εμάς τους εκσυγχρονιστές μας έβλεπε με μισό μάτι. Δεν το άντεχα, άρχισα να σκέφτομαι το επόμενο βήμα μου. Η στάση της Φώφης στη Συμφωνία των Πρεσπών ήταν το κρίσιμο όριο, το μη περαιτέρω. Εγώ στον εθνικισμό έλεγα και θα λέω πάντα όχι. Έφυγα από το ΚΙΝΑΛ που έτσι κι αλλιώς φυτοζωούσε. Έβαλα τότε πλώρη για ένα κόμμα που πληροφορήθηκα πως σχεδίαζε να στήσει ο Πρόεδρος Τσίπρας.

Ένα κόμμα κεντροαριστερό και - όσο πατάει η γάτα - σοσιαλδημοκρατικό.

 

Πηγαίνοντας προς τον Τσίπρα έπρεπε να έχω να του δείξω πίσω μου κάποιο κόσμο. Σκέφτηκα λοιπόν να φτιάξω μια πολιτική κίνηση που την ονόμασα «Γέφυρα». Σαν πρώτη κίνηση αποφάσισα να μαζέψω την ομάδα, την δεμένη με όρκους πίστης με τον τρισμέγιστο Σημίτη. Προκειμένου όμως να γίνουμε πολλοί, μάζεψα δυστυχώς και μερικούς άλλους, άκρως αντιπαθητικούς, που είχαν φανεί αχάριστοι απέναντι μου και απέναντι στον ιστορικό μας ηγέτη, τον Σημίτη. Τι να πεις, αυτά έχει η πολιτική, συχνά οφείλεις να κάνεις το κορόιδο.

 

Μαζευτήκαμε λοιπόν καμιά κατοσταριά στελέχη και ονομαστήκαμε εκσυγχρονιστές, που δήλωσαν ότι θέλουν τη συγκρότηση ενός νέου ισχυρού πόλου ικανού να φράξει το δρόμο στις συντηρητικές πολιτικές. Κάποιοι κακεντρεχείς μας ονόμασαν γερόντια του ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι άλλοι μας είπαν γυρολόγους. Εγώ αδιαφόρησα. Ο προσωπικός μου στόχος ήταν να βάλω την «Γέφυρα» μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εννοείται με ένα άλλο όνομα, που θα το ψάχναμε μαζί με τον Πρόεδρο Τσίπρα.

 

Δούλεψα σκληρά για να πείσω τους Γεφυραίους να γίνουν Συριζογεφυραίοι. Λέγε - λέγε το κατάφερα. Με τη θεωρητική βοήθεια του Προέδρου Τσίπρα και μετά από πρότασή του (φοβερός αυτός ο Πρόεδρος, έχει λέγειν Αντρέα και μυαλό Σημίτη) βαφτιστήκαμε με το καταπληκτικό όνομα Προοδευτική Συμμαχία (ΠΣ). Έφτιαξα τότε ένα συντονιστικό της ΠΣ, βάζοντας μέσα όποιον έβρισκα μπροστά μου, από τον Τζουμάκα μέχρι τον Παν Παν. Αλλά για τον εαυτό μου προόριζα και ένα δεύτερο όργανο, την Γραμματεία της ΠΣ. Μεγάλο κέρδος για μένα το να είμαι στην Γραμματεία. Το πόσους πρωινούς καφέδες ήπια μαζί με τον Πρόεδρο Τσίπρα συνεδριάζοντας και μελετώντας το μέλλον της συνεργασίας μας είναι απερίγραπτο. Ο Τσακαλώτος που τα μάθαινε όλα, παραλίγο από τη λύσσα του να το ρίξει στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Όπως μου είπαν έγκυρες πηγές, τελικώς σώθηκε από την κοινωνική κατρακύλα λόγω της οξφορδιανής του κουλτούρας.

 

Εγώ, απτόητος από τους Τσακαλώτους, συνέχισα τον αγώνα μου και τελικά πέτυχα το σπουδαιότερο. Μπήκα στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης και ανέλαβα εκ μέρους αυτού του οργάνου την ευθύνη συντονισμού με την Οργανωτική Γραμματεία. Δυστυχώς μου κόλλησαν δίπλα μου μια ξενέρωτη, που υποπτεύομαι ότι είναι αριστερίστρια που θέλει να μείνει το κόμμα στο 3%, μια ονόματι Καλαμαρά, αλλά τι να έκανα, έτσι έκρινε ο Πρόεδρος, για να εξευμενίσει, όπως μου εξομολογήθηκε, τα αριστερά βαρίδια του κόμματος. Τον συγχώρεσα γρήγορα, γιατί μου θυμίζει συνεχώς τον αγαπημένο μου Σημίτη.

 

Ήμουν τώρα έτοιμος για την τελική εφόρμηση προς το Συνέδριο. Τα είχα κανονίσει με τον Πρόεδρο. Δεν θα ήταν ένα απλό Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ένα σύνθετο σώμα ΣΥΡΙΖΑ- ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Όσοι από τους παλιούς Γεφυραίους και Συριζογεφυραίους είχαν αμφιβολίες για το εγχείρημα επιτέλους το βούλωσαν, είχαν πειστεί.

 

Μόνο ο Βαλντέν μου έκανε νούμερα και δεν ήθελε να μπει στο παιχνίδι αλλά αυτός (τι να πω;) μια ζωή έτσι ήταν, υπερόπτης και ελιτίστας. Άσε που δεν αποκλείω να με ζηλεύει κι αυτός.

 

Λίγα βήματα με χώριζαν πια από το θρίαμβο του ενιαίου Συνεδρίου της νέας - δεύτερης - κυβερνώσας Αριστεράς, όταν έπεσε πάνω στα σχέδιά μου η πανούκλα της πανδημίας. Περίμενα υπομονετικά περίπου δύο χρόνια, σχεδόν άπραγος, να έρθει ξανά η ευλογημένη για μένα ώρα.

 

Και αυτή ήρθε φέτος, με το τρίτο Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ. Ένα Συνέδριο όπου έλαμψε η πολιτική μεγαλοφυία, η Σκέψη του Προέδρου Τσίπρα. Ένα Συνέδριο που έκανε κουρελόπανα τις Ομπρέλες των αριστεριστών, που άνοιξε  το κοινό μας κόμμα προς το προοδευτικό εκσυγχρονιστικό Κέντρο. Τώρα το λόγο για την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής δεν θα τον έχουν στημένοι σύνεδροι αλλά ο αγνός λαός του κόμματος, τα μέλη ψηφοφόροι οι οποίοι θα πάνε στις κάλπες σε λίγες μέρες, στις 15 Μάη.

 

Αγαπητοί φίλοι, πρέπει να μάθετε ότι το τρίτο Συνέδριο με όρισε υποψήφιο για μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.

 

Αναμένω λοιπόν να με ψηφίσετε, να με τιμήσετε, να με δοξάσετε. Για να συνεχίσω να παλεύω υπέρ μιας υπεύθυνης και κυβερνώσας Αριστεράς όπως το έκανα πάντα : προχωρώντας και αναθεωρώντας !

Ο Νίκος σας