(Η σταύρωση της Μακεδονίας)
Γράφει ο
Κώστας Λάμπος
Χαρακτηριστική
περίπτωση, σφετεριστή εθνικής ταυτότητας αποτελεί η πολιτική ηγεσία της πρώην
Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (π.Γ.Δ.Μ.), της σήμερα, ελέω
ιμπεριαλιστικής πίεσης σε βάρος της Ελλάδας, λεγόμενης ‘Βόρειας Μακεδονίας’, που
επανάφερε στο προσκήνιο αλλά με εντελώς διαφορετικό φορτίο το παλιό ‘Μακεδονικό
Ζήτημα (ΜΖ)’.
Εκείνο το ΜΖ ήταν
μέρος του ‘Ανατολικού Ζητήματος’, ως πρόβλημα διαμελισμού της παραπαίουσας
οθωμανικής αυτοκρατορίας και ξεκινάει περίπου από το 1870 ως σύγκρουση της
Βουλγαρικής και της Σέρβικης εθνικής ταυτότητας που διεκδικούσαν εδάφη από την
περιοχή που την θεωρούσαν ως περιοχή της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας με
συνέπεια την σύγκρουσή τους με την Ελληνική ταυτότητα. Τελικά με τους
βαλκανικούς πολέμους που μεσολάβησαν και την κατάρρευση της οθωμανικής
αυτοκρατορίας το παλιό Μακεδονικό Ζήτημα έκλεισε με την συνθήκη του
Βουκουρεστίου το 1913 και του Νεϊγί το 1919, με ανταλλαγή πληθυσμών και ορισμό
των συνόρων.
Με την νέα του μορφή, ως ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος, το άνοιξε η Σοβιετική Ένωση, (ΕΣΣΔ), στην προσπάθειά της να δημιουργήσει, κόντρα στην Αγγλία, τη Γαλλία, την Γερμανία και τις Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, ελεύθερη και ασφαλή διέξοδο στο Αιγαίο και από εκεί στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό. Αυτό το έργο η ΕΣΣΔ το ανάθεσε στην από το Κρεμλίνο ελεγχόμενη Κομμουνιστική Διεθνή (Komintern)[1] και αυτή με τη σειρά της το ανάθεσε στην περιφερειακή Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία. «Οι αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, για την ίδρυση ενός αυτόνομου μακεδονικού κράτους, προκάλεσαν γενική αναστάτωση στην ελληνική αριστερά, τόσο κατά τη διεξαγωγή του 5ου Συνεδρίου της Διεθνούς,
το καλοκαίρι του 1924, όσο και μετά την ανακοίνωση της απόφασης της Βαλκανικής Ομοσπονδίας. Το ΣΕΚΕ(κ) διακοίνωσε προς κάθε κατεύθυνση την απορριπτική του θέση. Μάλιστα, εμπόδισε την κοινοποίηση των αποφάσεων αυτών στα κομματικά μέλη και έστειλε έγγραφη διαμαρτυρία στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία. Ακόμη και στην ίδια την ηγεσία του κόμματος, τόσο ο Γραμματέας, Θ. Αποστολίδης όσο και ο δεύτερος τη τάξει Γιάννης Κορδάτος απέρριπταν χωρίς δεύτερη συζήτηση το σύνθημα περί ανεξαρτησίας της Μακεδονίας. Λίγο πριν διεξαχθεί το Έκτακτο Συνέδριο του Κόμματος στα τέλη Νοεμβρίου του 1924, έδωσαν τελικά στη δημοσιότητα τις Αποφάσεις της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Συνδιάσκεψης, με μοναδικό στόχο να προετοιμαστούν καλύτερα τα μέλη για να τις αντικρούσουν. Ωστόσο, λόγω του γεγονότος ότι στο Συνέδριο θα συνεχιζόταν αυτό που οι Σοβιετικοί θεωρούσαν ως ελληνική ‘ανταρσία’, η Κομιντέρν έστειλε τα μέλη της εκτελεστικής της επιτροπής, Ντ. Μανουηλίσκι και Ριχ. Σμέραλ, προκειμένου να επέμβουν, αν παρίστατο ανάγκη. Υπό την επιθετική παρέμβαση του Μανουηλίσκι, εν μέσω έντονων αντιδράσεων, το Συνέδριο όχι μόνο αποδέχθηκε την «μπολσεβικοποίηση» του κόμματος, και την απόλυτη υπαγωγή του στην Κομμουνιστική Διεθνή, αλλά υιοθέτησε και την πολιτική της Κομιντέρν για το Μακεδονικό. Και αυτό, παρά την επιμονή των διαφωνούντων ότι στο ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας δεν ήταν δυνατό να έχει υπόσταση η πολιτική της Διεθνούς. Η Απόφαση περί Ανεξάρτητου Μακεδονικού Έθνους δόθηκε στη δημοσιότητα στις 6-7 Φεβρουαρίου του 1925, στην οποία δηλωνόταν ότι το ΚΚΕ θεωρούσε ως απόλυτα αποδεκτό το δικαίωμα των «λαών» της Μακεδονίας για αυτοδιάθεση. Μόλις δημοσιεύθηκε ξέσπασε ένα κύμα διώξεων εις βάρος των μελών του κόμματος ενώ στην ελληνική Μακεδονία επικράτησε πραγματικό χάος με κύριο αποτέλεσμα την ένταση των εθνικιστικών προστριβών. Εξαιτίας της κατάστασης αυτής δύο μήνες αργότερα, η ΚΕ του ΚΚΕ έστειλε εγκύκλιο στην οργάνωση Μακεδονίας που αναφερόταν στο χάος που επικρατούσε εκεί και στην ουσία υιοθετούσε την άποψη ότι το κόμμα παρασύρθηκε λόγω επαναστατικού ρομαντισμού. Μάλιστα, από τη στιγμή εκείνη και ύστερα ξεκίνησε μια διαρκής, δημόσια σε αρκετές περιπτώσεις, συζήτηση για την ορθότητα της απόφασης αυτής. Ακόμη και ο ίδιος ο Γραμματέας του ΚΚΕ Παντελής Πουλιόπουλος παραδέχθηκε από τις στήλες του Ριζοσπάστη, στα 1927, ότι η πολιτική του ΚΚΕ ήταν απολύτως εσφαλμένη. Σε ανάλογη αρθρογραφία είχαν επιδοθεί και τα ιστορικά στελέχη Αποστολίδης, Κορδάτος και Μάξιμος»[2].Ο, δια Μιχαήλ
Γκορμπατσώφ και Μπορίς Γέλτσιν ιστορικός συμβιβασμός του σοβιετικού,
κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή της σοβιετικής νομενκλατούρας, με τον
ηγεμόνα του Δυτικού καπιταλισμού για το ‘ειρηνικό πέρασμα’ στην οικονομία της
‘ελεύθερης’ αγοράς, άφησε ελεύθερο το πεδίο άσκησης γεωπολιτικής ισχύος στον,
κατά τα φαινόμενα, μοναδικό παίκτη στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, τις
Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής. Έτσι η υπόθεση της γεωπολιτικής ισορροπίας επανασχεδιάζεται,
αλλά τώρα με στόχο να περιοριστεί η επιρροή της Ρωσίας στα Βαλκάνια και να
εμποδιστεί ‘η έξοδός της στο Αιγαίο’. Η σύγχρονη ‘Βόρεια Μακεδονία’
αποτελεί αντικείμενο σχεδιασμού δεκαετιών του ΝΑΤΟ και των αμερικάνικων
μυστικών υπηρεσιών, με σκοπό, πέρα από τον αποκλεισμό της Ρωσίας, την
αποδυνάμωση, την προτεκτορατοποίηση και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας η οποία
πάσχιζε και πασχίζει να οριστικοποιήσει την εθνική ταυτότητά της ως μια
ανεξάρτητη χώρα στα πλαίσια μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, πράγμα δύσκολο γιατί η ΕΕ
δεν απόκτησε ακόμα τη δική της ταυτότητα και παραπαίει μεταξύ νεογερμανισμού[3]
και αμερικανισμού[4].
Το ιδεολογικό
περιτύλιγμα για τον σφετερισμό της ιστορίας της Μακεδονίας, υπήρξε το κακότεχνο
κατασκεύασμα περί‘μακεδονικής εθνικότητας και μακεδονικής γλώσσας’.
Επειδή, όμως, δεν υπήρχε ούτε στην σοβιετική, αλλά ούτε και στην αμερικανική
εκδοχή ‘μακεδονική εθνικότητα’ ούτε και ‘μακεδονική γλώσσα’, αυτά
έπρεπε να δημιουργηθούν. Ωστόσο η αρχαία Μακεδονία ένα από τα πολλά ελληνικά
κράτη της αρχαιότητας, με ελληνική εθνότητα και ελληνική γλώσσα και ελληνικό
πολιτισμό δεν προσφέρονταν ως ‘πατρίδα’ ενός σλάβικου πληθυσμού που ήρθε
στην περιοχή των Βαλκανίων περίπου οκτακόσια χρόνια μετά, από τότε που τα
ελληνικά κράτη της αρχαιότητας υποτάχτηκαν στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και καμία
σχέση δεν μπορεί να έχει με την αρχαία Ελλάδα. Γεγονός που το ομολογεί τόσο ο
ίδιος ο πρώτος πρόεδρος της λεγόμενης ‘πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της
Μακεδονίας’ Κύρο Γκλιγκόρωφ[5],
όσο και ο πρώην υπουργός εξωτερικών της πΓΔΜ[6]. Και
το χειρότερο ονομάζουν ‘Μακεδονία’ μια περιοχή που στην αρχαιότητα ήταν γνωστή
ως Παιονία[7]
και αργότερα ως Vardarska, η οποία ουδέποτε ανήκε στην επικράτεια της αρχαίας Μακεδονίας με εξαίρεση
την μικρή περιοχή ‘Μοναστήρι’ (Bitola).
Φαίνεται όμως πως η
τακτική κίνηση του Τίτο, το 1944, να ονόμασει την Vardarska σε ‘Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας’, προφανώς
βάσει μακροπρόθεσμων σχεδιασμών, γεγονός που εντάσσεται στην στρατηγική επιλογή
του, για να διαχωρίσει τη θέση του από την Βουλγαρία που προσχώρησε στο
σοβιετικό μπλοκ, με αντάλλαγμα την ανοχή και την εύνοια της Δύσης προς το
γιουγκοσλαβικό καθεστώς. Έτσι με την βοήθεια της δυτικής προπαγάνδας,
δημιουργήθηκε το έδαφος για την ανάπτυξη ζιζανίων στο σώμα της Βαλκανικής
Χερσονήσου και ιδιαίτερα στο τρίγωνο Σκόπια, Βουλγαρία και Ελλάδα. Πάνω σε αυτό
το έδαφος η αμερικανοκαθοδηγούμενη συμμορία Γκρουέφσκι σκέφτηκε ότι, για να
μοιάζουν οι σκοπιανοί με τους αρχαίους Μακεδόνες, που μιλούσαν κι’ έγραφαν την
ελληνική γλώσσα, θα έπρεπε να απεκδυθούν τα χαρακτηριστικά της βουλγάρικης
ενθότητάς τους και να μετονομάσουν την βουλγάρικη διάλεκτό τους σε ‘μακεδονική
γλώσσα’, της οποίας το πρώτο αλφάβητο δημιουργήθηκε, κάπου μεταξύ των
μεταναστών στις ΕΠΑ και στον Καναδά, πριν από μόλις 75 χρόνια, δηλαδή μετά την
ενέργεια του Τίτο, σύμφωνα με πρόσφατη ομολογία του Zoran Zaev. Ένας άλλος
πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων ο Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι διερωτάται, «γιατί
δεν γράφεται πουθενά, δεν συζητείται πουθενά και γιατί έχει παραμείνει κρυφό,
ότι πριν από την κωδικοποίηση της ‘μακεδονικής’ γλώσσας, μιλούσαμε τη
βουλγαρική γλώσσα;»[8]
Κάπως έτσι κατασκευάζονται πλαστές, νόθες και τοξικές εθνικές ταυτότητες, οι
οποίες για να επιβιώσουν χρειάζεται να τραφούν με αίμα, καταστροφές και
υποδούλωση στους λαθροκατασκευαστές ψεύτικων εθνικών ταυτοτήτων. Να σημειωθεί
μάλιστα ότι περισσότεροι από το 35% του πληθυσμού αυτής της ‘χώρας’ δεν είναι
σλάβοι και το 25% είναι Αλβανοί που εκπροσωπούνται από αλβανικά πολιτικά
κόμματα, έχουν επιβάλλει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα την αλβανική γλώσσα με
ξεχωριστό αλβανικό πανεπιστήμιο και αρνούνται ότι είναι σλάβοι.
Η τεχνητή κατασκευή
‘εθνών’ και πλαστών εθνικών ταυτοτήτων γίνεται κατανοητή ως γεωπολιτικό
κατασκεύασμα, ως επιλογή των επίδοξων παγκόσμιων ηγεμόνων, αλλά ακατανόητη,
όταν την νομιμοποίηση αυτής της ‘κλεψίτυπης εθνικής ταυτότητας’ την
αναλαμβάνουν εργολαβικά, για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών, με αντάλλαγμα την
κομματική νομή της πολιτικής εξουσίας, ελληνικές κυβερνήσεις, στο όνομα της
σύγχρονης Ελλάδας, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αφού είναι βέβαιο ότι τέτοιες
‘κατασκευές’ φτιάχνονται για να κουβαλάνε μαζί τους αλυτρωτισμούς, όπως
υποστηρίζει ο Stefan Troebst, καθηγητής της
Πολιτιστικής Ιστορίας της Ανατολικής Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, που
αναλύει πως όπου «υπάρχει μια βόρεια Μακεδονία, αυτό
υποδηλώνει ότι υπάρχει και μια νότια. Αυτό εγείρει το ερώτημα κατά πόσο και οι
δύο πρέπει κατά κάποιον τρόπο να ανήκουν μαζί και πρέπει να ενωθούν ανάλογα»[9], ως ένα ενιαίο κράτος με ‘εθνική μακεδονική ταυτότητα’ και την
αναγνώριση μιας βουλγάρικης διαλέκτου ως ‘εθνικής μακεδονικής γλώσσας’[10],
που ιστορικά δεν υπήρχαν αλλά αυθαίρετα δημιουργήθηκαν με την λεγόμενη Συμφωνία
των Πρεσπών. Απάντηση, βέβαια στο ερώτημα του Stefan Troebst θα δώσει η συνεχώς
πλαστογραφούμενη ιστορία, κι’ αν τα καταφέρει, μέχρι τότε όμως το ερώτημα
παραμένει γιατί μια χώρα, όπως η Ελλάδα, παραχωρεί ανύπαρκτες ταυτότητες και
μάλιστα σε βάρος της ίδια της ιστορίας και της υπόστασής της;
Κι’ επειδή ενός
κακού μύρια έπονται, τα πράγματα μπερδεύονται συνεχώς, μέχρι που η Βουλγαρία
απευθυνόμενη στους Σκοπιανούς τους κουνάει το δάχτυλο και τους απειλεί ότι θα
ασκήσει βέτο, αρνούμενη την είσοδο της λεγόμενης ‘Βόρειας Μακεδονίας’ στην
Ευρωπαϊκή Ένωση, καταγγέλλοντάς τους «ότι δεν είναι αυτό που νομίζουν και
ισχυρίζονται». Εναπόκειται στα ‘μεγάλα αφεντικά’ να λύσουν με τον ένα ή με
τον άλλον τρόπο και αυτό τον βιασμό της ιστορίας, προφανώς με αναγνώριση από
την μεριά της Βουλγαρίας της ‘μακεδονική γλώσσας’ ως μια από τις
επίσημες γλώσσες της χώρας, καθώς και της ‘μακεδονικής ταυτότητας’ αφού
τα Σκόπια αναγνωρίσουν ότι η γλώσσα τους είναι τεχνητή και η εθνοτική τους
ταυτότητα είναι βουλγαρική.
Μπερδεμένη ιστορία
θα σκεφτείτε. Κι’ έχετε δίκιο, γιατί η ιστορία γράφετε και από κομπογιαννίτες
και γύπες και άλλα αρπακτικά. Για ένα από αυτά μας ενημερώνει η γνωστή
βυζαντινολόγος, Ελένη Γλύκαντζη-Αρβελέρ, στο βιβλίο της «Μια ζωή χωρίς
άλλοθι»:«Βρίσκομαι στο σπίτι του εφοπλιστή Γιάννη Λάτση. Είναι η εποχή
του ‘Μακεδονικού’. Πάνω στην κουβέντα λέω, γελώντας, του Γιάννη: “Καπετάνιε, τι
γίνεται μ’ αυτά τα Σκόπια; Δεν τ’ αγοράζεις, να ησυχάσουμε;”. Μου λέει: ‘Έτσι
όπως τα ’χουν κάνει, δεν πωλούνται πια. Τα έχει αγοράσει άλλος’. Ποιος; τον ρωτώ.
‘Ο Σόρος τα έχει αγοράσει. Ειδάλλως, θα τα είχα αγοράσει εγώ και θα
ησυχάζαμε’». Από άλλη πηγή μαθαίνουμε ότι: «Πουθενά αλλού δεν
αναλώνει ο Σόρος περισσότερα χρήματα και ενέργεια για την υποστήριξη μιας
κυβέρνησης απ’ ό,τι στην πΓΔΜ. Ο Σόρος είναι ο σωτήρας της ‘Μακεδονίας’[11]. Η ίδια η Connie Bruck, σε άλλη ευκαιρία, μας πληροφορεί για το πότε, πού
και πώς ξύπνησε το φιλανθρωπικό ενδιαφέρον του ‘σωτήρα της Μακεδονίας’: «Όταν
ο Σόρος έφτασε στα Σκόπια τον Σεπτέμβριο του 1992, στο πλαίσιο μιας περιοδείας
του για την επέκταση του ιδρύματός του σε όλα τα κράτη του πρώην ανατολικού
μπλοκ. Προτού πάει εκεί, βρισκόταν στη Βουλγαρία, όπου ένα μέλος του
Διοικητικού Συμβουλίου του ιδρύματός του στη Σόφια τού παρουσίασε την κυρίαρχη
βουλγαρική άποψη για το θέμα: Δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα και οι έντονες
προσπάθειες να εδραιωθεί αυτή η ταυτότητα κρύβουν τις κληρονομημένες από τον
Τίτο αλυτρωτικές διαθέσεις». Έτσι βρέθηκε η ευκαιρία που ζητούσε ο Σόρος
και φυσικά την άρπαξε.
Τελικά, φαίνεται
πως όταν οι συνειδήσεις των δημιουργών της ιστορίας, δηλαδή των δυνάμεων της
Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή, της εργαζόμενης
κοινωνίας/ανθρωπότητας ‘ξεκουράζονται’, τότε πιάνουν δουλειά οι μάγειροι,
δηλαδή οι πλαστογράφοι της ιστορίας. Το ποιοι ήταν οι ‘οι πρόθυμοι
ηλίθιοι’ και βοηθοί του μάγειρα αυτής της πονεμένης ιστορίας, το γράφει στο
μεταξύ η γενική ιστορία της ευρύτερης περιοχής. Κι’ είμαστε μόνο στην αρχή της
εξάπλωσης αυτής της εθνικιστικής τοξικότητας που αργά ή γρήγορα θα ξανακάνουν
τα Βαλκάνια μπαρουταποθήκη της ευρύτερης περιοχής, αν όχι της Ευρώπης και του
κόσμου.
ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί
ένα μικρό κεφάλαιο βιβλίου που γράφτηκε πριν από ένα χρόνο και βρίσκεται υπό
έκδοση και όπως θα διαπιστώσει κάθε προσεχτικός αναγνώστης, ενώ δεν πρόλαβε να στεγνώσει
το μελάνι, οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις που επιδιώκουν να ηγεμονεύσουν πάνω σε
ολόκληρο τον πλανήτη, μέσω της πλήρους υποταγής της Ευρώπης, του στραγγαλισμού
της Ρωσίας και την διάλυση της Κίνας, επέλεξαν, με την βοήθεια ‘χρήσιμων
ηλίθιων νοσταλγών του ναζισμού’, να παγιδεύσουν δια του νεοτσαρισμού την ρώσικη
αρκούδα στις πεδιάδες της Ουκρανίας ξεριζώνοντας και καταστρέφοντας τον λαό της,
κι’ όχι μόνο, με απρόβλεπτες ακόμα παγκόσμιες εξελίξεις.
Μήπως ήρθε η ώρα της
κοινωνίας/ανθρωπότητας να καταργήσει τα αυταρχικά, εξουσιαστικά και
πολεμοκάπηλα καπιταλιστικά μοντέλα διακυβέρνησης και να επιλέξει την κοινωνική
αυτοδιεύθυνση στη μορφή της άμεσης αταξικής οικουμενικής δημοκρατίας;[12]
Μήπως η Ευρώπη αποφασίσει να
αποστασιοποιηθεί από τους αναστολείς και τους εχθρούς της προόδου, της
ευημερίας και της ειρήνης και να ξαναμπεί μπροστά για να προχωρήσει η
ανθρωπότητα στην επόμενη ανώτερη φάση της διαχρονικής πορείας της;
Μήπως τα μονοδιάστατα αλλοτριωμένα
Εγώ μας πρέπει να επιστρέψουν στο Εμείς, στο συλλογικό υποκείμενο της ιστορίας,
ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού,ως πολυδιάστατοι
άνθρωποι,για την εξασφάλιση ενός δημιουργικού, ειρηνικού και αξιοβίωτου
μέλλοντος;
___________________
ΠΗΓΗ:https://classlessdemocracy.blogspot.com/2022/04/v-behaviorurldefaultvmlo_23.html
[1]Ο σημερινός
πρόεδρος της Βουλγαρίας Ρούμεν Ράντεφυποστηρίζει πως η ‘μακεδονική’ ταυτότητα επινοήθηκε από
την Κομμουνιστική Διεθνήκαι η προσπάθεια των πολιτικών των Σκοπίων να
οικοδομήσουν μια ταυτότητα βασισμένη στις πλαστογραφίες της Κομμουνιστικής
Διεθνούς και όχι στην ιστορική αλήθεια’,ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ, echedoros-a.gr
[2]Λυμπεράτος Μιχάλης, ΚΚΕ και
Σλαβομακεδονική μειονότητα, στην κατεχόμενη Δυτική Μακεδονία, (1941-1944), Αθήνα χ. χ. pdf,
σελ. 77-78 και την εκεί αναφερόμενη βιβλιογραφία.
[3]Λάμπος
Κώστας, 98. Νεογερμανισμός. Ο νέος
εφιάλτης της Ευρώπης; Πολίτες, τεύχος 35/Φεβρουάριος 2012 και 36/Μάρτιος 2012.
[4]Λάμπος
Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της
Παρακμής, Παπαζήσης, Αθήνα 2009.
[5]«Εμείς είμαστε Σλάβοι, δεν έχουμε
καμία σύνδεση με τον Μέγα Αλέξανδρο. Ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο αιώνα μ.Χ.», https://www.facebook.com/thecallergr/videos/2029339330648041/
[6]
«Η Βόρεια Μακεδονία δεν έχει μεσαιωνική και αρχαία κληρονομιά και το
«μακεδονικό» έθνος το δημιούργησε η γεωπολιτική», Μαλέσκι
Ντένκο, Δεν έχουμε αρχαία ή μεσαιωνική ιστορία – Μας δημιούργησε η
γεωπολιτική, ΤΟ ΒΗΜΑ, 17 Μαρτίου 2021
[7]Βλέπε Χάρτη με τις επαρχίες της αρχαίας Μακεδονίας,
https://www.tilestwra.com/chartis-tis-eparchies-tis-archeas-makedonias/
[8]Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι, πρώην πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας, κατά τη
φιλοξενία του σε πρόγραμμα του ραδιοφώνου «Κανάλ 77”, όπως σημειώνει η Press24
των Σκοπίων, αναφέρεται στο: ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ,
https://www.echedoros-a.gr/2021/03/blog-post_49.html
[9]Αναφέρεται στο: Σαμαράς Κώστας,
Ξεκίνησε ο διαμελισμός της χώρας από την Δύση: «Να ενωθεί η ‘Βόρεια Μακεδονία’
με την Νότια», «Να δημιουργήσουν ενιαίο κράτος», Παρουσιάζουν νέους χάρτες!
https://newsthessaloniki.gr/xekinise-o-diamelismos-tis-choras-apo-tin-dysi-na-enothei-i-voreia-makedonia-me-tin-notia-na-dimioyrgisoyn-eniaio-kratos-paroysiazoyn-neoys-chartes/
[10]«Ποιο είναι το
πρόβλημα με το να πούμε ότι κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σε
όλη τη τότε έκταση της Βόρειας Μακεδονίας, (Σκόπια), επίσημη γλώσσα που
χρησιμοποιούνταν ήταν η βουλγαρική. Αυτό κρατείται μυστικό στη Βόρεια
Μακεδονία. Το πρόβλημα είναι γιατί κρύβεται αυτό», δηλώνει ο Λιούμπτσο Γκεοργκιέφσκι…, ό. π.
[11]Bruck
Connie,
The World According to George Soros. Is the speculator and philanthropist a
one-man foreign-policy machine or an unregulated billionaire with a messiah
complex?, The New Yorker, 15.01.1995.
[12]Βλέπε
διεξοδικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η ΜεγάληΠορεία
της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ,
Θεσσαλονίκη 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου