του Δημήτρη Οικονόμου
Όλο και πληθαίνουν τα σημάδια των καιρών ότι χρειαζόμαστε ένα νέο ξεκίνημα. Σημάδια δύσκολα, αλλά τόσο κοντά σε όλους μας. Από την, δίχως προοπτική, καθημερινότητα εργαζομένων που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην για τις βασικές έστω ανάγκες τους, μέχρι τον «μονόδρομο» της μετανάστευσης για πολλούς συνομηλίκους μου. Με τους μεγαλύτερους χωρίς καλύψεις αναγκαίες για την 4η ηλικία. Με κάθε πολίτη, κάθε ηλικίας, σε δυσκολία να εξοφλήσει τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου. Με οποιαδήποτε έκτακτη κατάσταση, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τον χιονιά, την πανδημία να συντρίβουν τα όρια των αντοχών μας. Με την, γραφειοκρατία να αποτυπώνεται ψηφιακά, με σταθερό ή και αυξανόμενο κόστος όμως για τους πολίτες. Με τα παιδιά μας να μην ετοιμάζονται όπως θα έπρεπε για να κερδίσουν την ζωή τους στην Ελλάδα. Μέχρι την «ενεργειακή μετάβαση» αντί να πετυχαίνει ένα βιώσιμο και πιο δίκαιο πρότυπο ανάπτυξης, να έχει εξελιχθεί σε πρόσθετο αίτιο φτώχειας των εθνών. Και σε αίτιο αναζωπύρωσης παλιών εντάσεων και ανάφλεξης νέων εστιών σύγκρουσης.Τα αποτελέσματα αυτής της πραγματικότητας αποτυπώνονται ανάγλυφα στους εθνικούς μας λογαριασμούς. Όποιους από αυτούς και αν διαλέξουμε (ελλείμματα δημοσιονομικό και εμπορικό, χρέος δημόσιο και ιδιωτικό, διαθέσιμα δημόσια παραγωγικά περιουσιακά στοιχεία, περιφερειακές ανισορροπίες και κοινωνικές ανισότητες) είναι μονίμως «στο κόκκινο». Παρ΄ όλα αυτά, πολλοί υπαίτιοι αυτής της μαύρης πραγματικότητας επιμένουν να διαχειρίζονται την μοίρα μας.
Ορισμένοι, λίγοι είναι η αλήθεια, επιμένουν να εμφανίζουν παλιές λύσεις που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, ως νέες. Αυτή η «ανέφικτη οπισθοδρόμηση», στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με ακύρωση κάθε προόδου που συντελέστηκε στα δημόσια πράγματά μας τα τελευταία 50 χρόνια. Μικροί κούφιοι καυγάδες «σε ξένον αχυρώνα» προσπαθούν να κρύψουν την πολιτική σύμπτωση στην επιλογή διατήρησης του σημερινού τέλματος. Οφείλουμε να αποβάλλουμε τους φυσικούς αυτουργούς τους από το κοινό μας σπίτι και να περιορίσουμε κατ’ οίκον τους υποκινητές τους. Επιτρέποντας τους να «κουνάνε το δάχτυλο» μπροστά στον καθρέφτη τους και μόνο.
Αυτά βέβαια, αν θέλουμε πραγματικά να σταματήσουμε την διολίσθηση και, αντιθέτως, να αρχίσουμε να βελτιώνουμε τις συνθήκες της ζωής μας. Πρέπει να κινηθούμε μπροστά και γι’ αυτό το νέο ξεκίνημα χρειάζονται νέοι άνθρωποι. Όχι μικρής ηλικίας κατ’ ανάγκην αλλά με διάθεση να αλλάξουν κατεστημένες συνήθειες. Αυτές που κατ’ εξοχήν προασπίζει και αρνείται να αλλάξει ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης και έχουν οδηγήσει την κατάσταση στο χείλος του γκρεμού.
Αυτή η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο παλιό και το νέο γίνεται όλο και πιο ευδιάκριτη, μέρα με τη μέρα. Στην πραγματικότητα είναι ορατή από όλες και όλους δια γυμνού οφθαλμού. Και αυτή η λάμψη αλήθειας αποστερεί από κάθε ελαφρυντικό τους απέχοντες από τα κοινά. Το στοίχημα που έχουμε μπροστά μας στο ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής είναι να μετατρέψουμε το νέο μας ξεκίνημα από κομματικό, σε νέο ξεκίνημα για την πατρίδα. Το πρώτο βήμα έγινε, απομένει να στρωθεί ο δρόμος μπροστά και, φυσικά, να τον διαβούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου