Ενόψει και των γιορτών, της νέας χρονιάς, αναμένονται και τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα, βαρύγδουπα και ενίοτε δακρύβρεχτα μηνύματα πολιτικών και άλλων. Είναι μηνύματα, που περνούν συνήθως ασχολίαστα καθώς αφήνουν παγερά αδιάφορους τους αποδέκτες, που είναι οι πολίτες. Σε αυτές τις ανακοινώσεις απουσιάζει, πάντα, το διά ταύτα, που έχει προ πολλού αντικατασταθεί από επαναλαμβανόμενες ατάκες και τη μόνιμη επίκληση των όσων θέλουν για εμάς οι τρίτοι. Όχι τι θέλουμε εμείς. Σαράντα επτά χρόνια- εισερχόμαστε στο 48o έτος- μετά την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή και αναζητείται ακόμη αφήγημα για το αυτονόητο. Και δεν είναι μόνο η απουσία σχεδιασμού και στόχων, αλλά είναι και το γεγονός ότι κάποιοι έχουν συνηθίσει την κατοχή, θεωρούν τις παράλογες και παράνομες αξιώσεις της κατοχικής Τουρκίας λίγο-πολύ «δικαιολογημένες». Πώς να εξηγηθεί τούτο; Κούραση; Απογοήτευση; Έλλειψη πολιτικής; Προσαρμοστικότητα; Τις προάλλες, χλευάστηκαν, ήταν δέκτες ειρωνικών σχολίων, όσοι αντέδρασαν στο γεγονός ότι ο νέος αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο, Κόλιν Στιούαρτ, είχε συνάντηση με τον λεγόμενο υπουργό eξωτερικών του κατοχικού καθεστώτος, Ταχσίν Ερτουγρούλογλου. Η συνάντηση έγινε στο λεγόμενο υπουργείο εξωτερικών του ψευδοκράτους. «Ακόμη δεν ήλθε και του επιτίθενται», «θα τον κάψουν και αυτόν όπως και τους προηγούμενους», ήταν μεταξύ άλλων, αυτά που γράφτηκαν. Το γεγονός ότι η επίσκεψη του συνιστά παραβίαση ψηφίσματος του ΟΗΕ δεν τους απασχολεί. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ενοχές σε όσους αντιδρούν για το αυτονόητο. Έχουν υπόψη τους το ψήφισμα 541 του 1983, που υιοθετήθηκε μετά την ανακήρυξη της αποσχιστικής οντότητας σε «κράτος»; Όταν είναι, όμως, να εξεταστεί αλλαγή πορείας από την αδιέξοδη για πέντε σχεδόν πενταετίες ακολουθούμενη πολιτική, φωνάζουν και επιτίθενται. «Δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τη διεθνή κοινότητα», λένε, υπερασπιζόμενοι ένα μοντέλο διαχωριστικό, ρατσιστικό, αντιδημοκρατικό και μη λειτουργικό όπως είναι η ΔΔΟ.
Εξηγήσεις για αυτές τις συμπεριφορές μπορούν να δοθούν, το ζητούμενο, όμως, είναι τι κάνουμε. Αυτό προέχει. Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να τεθούν στόχοι. Θέλουμε ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και πλήρη απαλλαγή από την παρουσία της Τουρκίας; Ή ένα «συμβιβασμό» στη βάση των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής; Υπάρχει η αντίληψη πως επειδή χάσαμε τον πόλεμο (είμαστε θύμα συνωμοσίας ΗΠΑ, Τουρκίας, χούντας, συντελέστηκε προδοσία), δεν μπορούμε να θέτουμε απαιτήσεις. Λέγεται πως πρέπει να γίνουν αποδεκτές οι πραγματικότητες. Σε αυτό το αφήγημα, που δεν αναπτύσσεται μόνο από κύκλους της ελληνικής πλευράς, αλλά και από τρίτους, απαντήσεις υπάρχουν: Θέλουμε λύση. Δεν θέλουμε νομιμοποίηση της παρανομίας, της κατοχής. Λύση θέλουμε, που δεν θα συντηρεί και δεν θα αναπαράγει τα προβλήματα, διαιωνίζοντας τις συγκρούσεις. Δεν θα είναι λύση, η διά μιας συμφωνίας εκπλήρωση γεωπολιτικών επιδιώξεων άλλων χωρών και δυνάμεων. Της Τουρκίας πρωτίστως.
Όπως έχει αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο του ο φίλος Λουκάς Αξελός, το γεγονός ότι βρισκόμαστε στη δυσμενή θέση της de facto διχοτόμησης δεν δικαιολογεί το να αποδεχθείς τον πλήρη ενταφιασμό σου.
Δεν είναι ανάγκη να έχεις όλους τους συσχετισμούς υπέρ σου για να κινηθείς στη σωστή κατεύθυνση. Για να προσθέσει πως «πρέπει να κατανοήσουμε ότι ανεξάρτητα από τα επιμέρους στοιχεία τακτικισμού, το δεσπόζον στοιχείο της τουρκικής πολιτικής, ήταν, είναι και θα είναι η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η δημιουργία ενός φρανκενσταϊνικής κατασκευής μεταμοντέρνου υβριδικού κρατικού μορφώματος, με προεξάρχοντα στοιχεία τον συνομοσπονδιακό, βοσνιακής κοπής χαρακτήρα, την επιβολή ενός θεσμικού πλαισίου, που θα λειτουργεί νομιμοποιημένο, όμως αφετηριακά με διεθνείς όρους και συμβάσεις κατ’ εξαίρεσιν παντός διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου, και στο οποίο επικυρίαρχος αλλά και άμεσος εκτελεστής των παραπάνω θα είναι η Τουρκία».Πρώτα θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ της «λύσης» και της λύσης. Πρέπει να αναγνωρίσουμε και κατανοήσουμε τις στρατηγικές επιδιώξεις της κατοχικής Τουρκίας. Τα δεδομένα δεν είναι ευνοϊκά, αλλά δεν υπάρχουν επιλογές. Είτε να δράσουμε προς την κατεύθυνση της επίτευξης συμφωνίας, που θα αντέξει στο χρόνο και θα απαλλάσσει την χώρα από ξένες παρουσίες και εξαρτήσεις είτε θα γίνει αποδεκτή φόρμουλα αποδοχής των αποτελεσμάτων της εισβολής. Το τελευταίο συνιστά αυτοχειρία.
Δεν προσβλέπουμε στα εορταστικά μηνύματα, που ανασύρονται από τα συρτάρια, γιατί απαντήσεις δεν δίνουν. Υπάρχουν επαναλαμβανόμενες αναφορές και πολλές ευχές. Εκείνο που προέχει και θα πρέπει να είναι το πραγματικό, ουσιαστικό, είναι να διαμορφωθεί πολιτική, η οποία θα ανατρέπει τα αδιέξοδα και θα οδηγεί στην άρση των κατοχικών δεδομένων.
costas.venizelos@phileleftheros.com
ΠΗΓΗ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
