Στη Σκωτία δοκιμάζεται η ύπαρξη του Ηνωμένου Βασιλείου, η εξέλιξη της αποικιοκρατίας υπό τη μορφή μιας Μεγάλης Βρετανίας που ήρθε η ώρα να τελειώσει. Οι εκλογές για το τοπικό κοινοβούλιο πραγματοποιήθηκαν στις 6 Μαΐου και έδειξαν ξανά ότι οι δυνάμεις που αξιώνουν την ανεξαρτησία της Σκωτίας από την Αγγλία είναι πλειοψηφικές και το αποτυχημένο δημοψήφισμα του 2014 (55.3% των Σκωτσέζων είπαν ΟΧΙ στην ανεξαρτησία) μοιάζει οριστικά παρελθόν. Το Brexit και η κακοδιαχείριση της σχέσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα κρατήσουν τη Σκωτία εντός του λεγόμενου Ηνωμένου Βασιλείου, τις ώρες που η Ιρλανδία ετοιμάζεται επίσης να κινήσει διαδικασίες για να επανενωθεί με το βόρειο τμήμα της χώρας, ενώ και στην Ουαλία αναπτύσσεται κίνημα ανεξαρτησίας.
Στο διά ταύτα, η άνοδος του Σκωτικού Εθνικού Κόμματος (SNP) και η κυριαρχία στα λεγόμενα Highlands, μα και σε περιοχές που δεν είχε ξανά έδρα στο τοπικό κοινοβούλιο, δείχνουν πως η τάση για ανεξαρτησία έχει εδραιωθεί πια στη χώρα του βορρά. Το SNP, λοιπόν, με 47.7% κέρδισε 64 έδρες στο νέο κοινοβούλιο, μόλις μια από την απόλυτη πλειοψηφία. Μαζί με τις 8 έδρες των Πρασίνων (1.3%) που επίσης στηρίζουν το νέο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία της χώρας, θα μπορέσουν να κινήσουν τις διαδικασίες, παρόλο που το Λονδίνο και ο Μπόρις Τζόνσον επιδεικνύουν απόλυτο αυταρχισμό στο δικαίωμα των Σκωτσέζων για αυτοδιάθεση.
Κι όμως, οι 31 έδρες των Συντηρητικών, οι 22 των Εργατικών και οι 4 των Φιλελεύθερων Δημοκρατικών, δεν είναι αρκετές για να υποτάξουν τον πόθο των Σκωτσέζων για πλήρη αποαποικιοποίηση και απαγκίστρωση από το έκπτωτο Λονδίνο. Ήταν, άλλωστε, κύρια δέσμευση του SNP και της πρωθυπουργού Νίκολα Στέρτζιον, μιας χαρισματικής ηγέτιδας, πως θα κινητοποιηθεί για τη διενέργεια νέου δημοψηφίσματος μόλις ξεπεραστεί η κρίση της πανδημίας του κορωνοϊού.
Την ίδια ώρα, στη Βόρεια Ιρλανδία υποβόσκει η διαρκής σύγκρουση προτεσταντών και καθολικών, με τους πρώτους να αισθάνονται «αδικημένοι» και παραγκωνισμένοι από την αγγλική κυβέρνηση. Επί της ουσίας, απαιτούν την πλήρη κυριαρχία της Βρετανίας εντός της Βόρειας Ιρλανδίας και σκληρά σύνορα με την Ιρλανδική Δημοκρατία, κάτι που ούτε το Brexit δεν εγγυάται. Στο Μπέλφαστ οι συγκρούσεις εντείνονται, με την ευθύνη φυσικά του ίδιου του Λονδίνου που ξεδίπλωσε απεριόριστα και εκεί την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Η κυριαρχία, όμως, του κόμματος «Sinn Fein» στην Ιρλανδία, δείχνει πως ούτε ο πόθος των Ιρλανδών για πλήρη αποαποικιοποίηση μπορεί να χαλιναγωγηθεί.
Οι ιστορικές αυτές εξελίξεις δεν πρέπει να μείνουν απαρατήρητες στη μικρή Κύπρο, που βασανίζεται χρόνια τώρα με τη νέα αποικιοκρατία των βρετανικών βάσεων και τα ύπουλα παιχνίδια του Λονδίνου στο Κυπριακό. Είναι καιρός να φτάσει ο φοβερός άνεμος της Σκωτίας και εδώ, για να καταλάβουν οι Κύπριοι ότι η Κοινοπολιτεία, η φιλική σχέση με το Μπάκιγχαμ και τις αγγλικές κυβερνήσεις, είναι το παρελθόν και όχι το μέλλον. Αλλιώς, θα παρακολουθούμε σαν άβουλοι τηλεθεατές τις εικόνες πλήρους αποαποικιοποίησης που θα φτάνουν από το Εδιμβούργο και τη Γλασκώβη, το Μπέλφαστ και το Κάρντιφ, ανήμποροι να αξιώσουμε την πλήρη απαγκίστρωση από το μεσαιωνικό και υπό κατάρρευση Ηνωμένο Βασίλειο.
Φιλελεύθερος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου