Μετά από 10 χρόνια μεγάλων δοκιμασιών και συμπίεσης της κοινωνίας, δεν φαίνεται να υπάρχει ορατή διέξοδος από την περίπλοκη κατάσταση. Οι περισσότεροι πλέον συνειδητοποιούν πως αντιμετωπίζουμε έναν τριπλό κλοιό: Την άκρα επιθετικότητα του τούρκικου επεκτατισμού, την υγειονομική κρίση με τον Covid-19, και τη μεγάλη οικονομική ύφεση.
Έχει αποφασιστική σημασία η πνευματική στάση και η όσο το δυνατόν νηφάλια αντιμετώπιση της κατάστασης. Έχουμε κάνει λόγο για την ανάγκη μιας νέας συνείδησης, ικανής να κατανοήσει και να συνδέσει τόσα διαφορετικά πεδία. Να ορίζει μια στάση, να θέτει ιεραρχήσεις, να δίνει νόημα στην ύπαρξη και την αγωνία κάθε ανθρώπου που έχει έναν ορίζοντα πέρα από τον στενό ατομικό. Γιατί δεν υπάρχει ατομική λύση ή φυγή στο περιβάλλον που ζούμε σήμερα.
Η νέα συνείδηση οφείλει να εξετάζει όλα τα ζητήματα από την σκοπιά του τόπου, του λαού, των ανθρώπων, της κοινωνίας, της ισορροπίας με την φύση, της αλληλεγγύης, της ιστορικής παράδοσης. Ύπαρξη και ακεραιότητα της χώρας, ελευθερία και ανεξαρτησία, αντίσταση στις μεγάλες δυνάμεις και τον ανθελληνισμό τους, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία με προωθημένες και ουσιαστικές εκδοχές, συμμετοχή του λαού σε όλα τα πεδία, νέος ριζοσπαστικός ανθρωπισμός: Απαραίτητες αξίες, μαζί φυσικά με το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας για τις βασικές πλευρές του ανθρώπινου βίου.
Η φυσιολογική κόπωση από τη δεκαετία που πέρασε, αλλά και η μεγάλη ανατροπή στην καθημερινότητα λόγω της πανδημίας, έχουν επιφέρει τραύματα στο κοινωνικό σώμα και ρωγμές που πρέπει να προσεχθούν. Μια τάση ανορθολογισμού και μηδενισμού κερδίζει έδαφος, ενώ ακόμα και παρακμιακά φαινόμενα διαδίδονται με μεγάλη ταχύτητα. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτός ο ανορθολογισμός, ενώ στα λόγια αποδέχεται τις «θεωρίες συνομωσίας», είναι μια χαρά βολικός για τη μοντελοποίηση της κοινωνίας που επιχειρείται με βάση τις νέες ανάγκες του κεφαλαίου.
Η κυρίαρχη αντίληψη έχει δύο όψεις. Η πρώτη θεωρεί πως τίποτα απολύτως δεν μπορεί να γίνει και όλα είναι μαύρα κι άραχνα. Η δεύτερη υποστηρίζει πως όσα προωθούν οι ιθύνοντες (οικονομικοί κολοσσοί, πολιτικοί, ΜΜΕ κ.λπ.) είναι τα μόνα εφικτά, και απολύτως τίποτα παραπάνω. Η μία όψη συμπληρώνει την άλλη.
Πού μπορεί να στηριχθεί μια αισιόδοξη ματιά; Πρώτον, στο γεγονός ότι ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα που να έχουν νόημα και να επενεργούν σε μια τροποποίηση. Δεύτερο, στην παραδοχή ότι από ολόκληρη την ιστορική πορεία συνάγεται πως η ενεργοποίηση των κοινωνιών προς την επίτευξη ορισμένων στόχων ή την αντιμετώπιση μεγάλων πληγών, είναι καθοριστικός παράγοντας για κάθε θετική εξέλιξη.
Η αισιόδοξη, θετική ματιά και η προσήλωση σε αυτήν την ανάγκη, είναι ακόμα ένα στοιχείο της νέας συνείδησης για την οποία κάνουμε λόγο. Γιατί απαιτεί και προϋποθέτει την ενεργοποίηση, απορρίπτοντας κάθε παθητική και μοιρολατρική στάση.
Με αυτήν την οπτική ο Δρόμος συνεχίζει την διαδρομή του.
Έχει αποφασιστική σημασία η πνευματική στάση και η όσο το δυνατόν νηφάλια αντιμετώπιση της κατάστασης. Έχουμε κάνει λόγο για την ανάγκη μιας νέας συνείδησης, ικανής να κατανοήσει και να συνδέσει τόσα διαφορετικά πεδία. Να ορίζει μια στάση, να θέτει ιεραρχήσεις, να δίνει νόημα στην ύπαρξη και την αγωνία κάθε ανθρώπου που έχει έναν ορίζοντα πέρα από τον στενό ατομικό. Γιατί δεν υπάρχει ατομική λύση ή φυγή στο περιβάλλον που ζούμε σήμερα.
Η νέα συνείδηση οφείλει να εξετάζει όλα τα ζητήματα από την σκοπιά του τόπου, του λαού, των ανθρώπων, της κοινωνίας, της ισορροπίας με την φύση, της αλληλεγγύης, της ιστορικής παράδοσης. Ύπαρξη και ακεραιότητα της χώρας, ελευθερία και ανεξαρτησία, αντίσταση στις μεγάλες δυνάμεις και τον ανθελληνισμό τους, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία με προωθημένες και ουσιαστικές εκδοχές, συμμετοχή του λαού σε όλα τα πεδία, νέος ριζοσπαστικός ανθρωπισμός: Απαραίτητες αξίες, μαζί φυσικά με το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας για τις βασικές πλευρές του ανθρώπινου βίου.
Η φυσιολογική κόπωση από τη δεκαετία που πέρασε, αλλά και η μεγάλη ανατροπή στην καθημερινότητα λόγω της πανδημίας, έχουν επιφέρει τραύματα στο κοινωνικό σώμα και ρωγμές που πρέπει να προσεχθούν. Μια τάση ανορθολογισμού και μηδενισμού κερδίζει έδαφος, ενώ ακόμα και παρακμιακά φαινόμενα διαδίδονται με μεγάλη ταχύτητα. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτός ο ανορθολογισμός, ενώ στα λόγια αποδέχεται τις «θεωρίες συνομωσίας», είναι μια χαρά βολικός για τη μοντελοποίηση της κοινωνίας που επιχειρείται με βάση τις νέες ανάγκες του κεφαλαίου.
Η κυρίαρχη αντίληψη έχει δύο όψεις. Η πρώτη θεωρεί πως τίποτα απολύτως δεν μπορεί να γίνει και όλα είναι μαύρα κι άραχνα. Η δεύτερη υποστηρίζει πως όσα προωθούν οι ιθύνοντες (οικονομικοί κολοσσοί, πολιτικοί, ΜΜΕ κ.λπ.) είναι τα μόνα εφικτά, και απολύτως τίποτα παραπάνω. Η μία όψη συμπληρώνει την άλλη.
Πού μπορεί να στηριχθεί μια αισιόδοξη ματιά; Πρώτον, στο γεγονός ότι ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα που να έχουν νόημα και να επενεργούν σε μια τροποποίηση. Δεύτερο, στην παραδοχή ότι από ολόκληρη την ιστορική πορεία συνάγεται πως η ενεργοποίηση των κοινωνιών προς την επίτευξη ορισμένων στόχων ή την αντιμετώπιση μεγάλων πληγών, είναι καθοριστικός παράγοντας για κάθε θετική εξέλιξη.
Η αισιόδοξη, θετική ματιά και η προσήλωση σε αυτήν την ανάγκη, είναι ακόμα ένα στοιχείο της νέας συνείδησης για την οποία κάνουμε λόγο. Γιατί απαιτεί και προϋποθέτει την ενεργοποίηση, απορρίπτοντας κάθε παθητική και μοιρολατρική στάση.
Με αυτήν την οπτική ο Δρόμος συνεχίζει την διαδρομή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου