Ποιος πρέπει, τώρα, να φοβάται την πυρηνική Σύντηξη του Υδρογόνου;

 

 

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

claslessdemocracy@gmail.com,

http://www.classlessdemocracy.blogspot.com,

 

«Μπορεί να ανήκετε σ’ εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι η ενέργεια του υδρογόνου είναι μια φαντασίωση κάποιων μελλοντολόγων ή κάποιων άλλων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να την θεωρείτε ως μια πολλά υποσχόμενη μελλοντική τεχνολογία που, αν κάποτε εφαρμοστεί, αυτό θα γίνει στο μακρινό μέλλον. Εάν όντως σκέφτεστε μ’ αυτόν τον τρόπο, ξανασκεφτείτε το σοβαρά. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η ανθρωπότητα κέρδισε την ελευθερία της από το πετρέλαιο. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο μέσα σε δέκα χρόνια με την υπάρχουσα τεχνολογία. Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο η (ανθρωπότητα) αποφάσισε να ξεπεράσει την ενεργειακή και την κλιματική κρίση που απειλεί την ύπαρξή της. Μπορούμε να χτίσουμε αυτόν τον κόσμο σήμερα με συνειδητές επιλογές και πολιτική βούληση».

Jerry Brown, Rinaldo Brutoco και James Cusumano, Freedom From Mid-East Oil, Edition of World Business Academy, USA 2007.

 

Είναι γνωστό ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας εξαρτήθηκε από τις κάθε φορά υφιστάμενες πηγές και μορφές ενέργειας, επικοινωνίας και ταχύτητας μεταφορών. Γνωστό είναι επίσης ότι η εμφάνιση και η ανάπτυξη του καπιταλισμού ταυτίζεται με την ηλεκτρική ενέργεια που παράγεται από τα ορυκτά καύσιμα, από τον άνθρακα αρχικά και το πετρέλαιο στην συνέχεια, σε κάποιο βαθμό από το ουράνιο και πρόσφατα από το φυσικό αέριο.

«Η εποχή των ορυκτών καυσίμων» γράφει ο Jeremy Rifkin, «χαρακτηρίζεται από μια κάθετη οργανωτική δομή, η οποία κατέστη αναγκαία λόγω των δυσκολιών που παρουσιάζει η δέσμευση και εκμετάλλευση δυσεύρετων μορφών ενέργειας. Το υπέρογκο κόστος που σχετίζεται με την επεξεργασία του άνθρακα του πετρελαίου και του φυσικού αερίου απαιτούσε τεράστια κεφάλαια επενδύσεων και οδήγησε στη δημιουργία κολοσσιαίων επιχειρήσεων ενέργειας. Αυτή τη στιγμή δέκα με δώδεκα τέτοιοι κολοσσοί, τόσο ιδιωτικές όσο και κρατικές επιχειρήσεις υπαγορεύουν τους όρους με τους οποίους ρέει η ενέργεια σε ολόκληρο τον πλανήτη»^[1]. Με απλά λόγια ο Jeremy Rifkin μας λέει ότι ο έλεγχος των σχετικά σπάνιων πηγών και μορφών ενέργειας από ελάχιστους πετρελαιοπαραγωγούς, επεξεργαστές πετρελαίου και διακινητές ενέργειας, κεφαλαιοκρατικούς ομίλους, διαμορφώνει ένα απόλυτα συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα που επιτρέπει την άνιση, αντικοινωνική, κερδοσκοπική και περιβαλλοντοκτόνα ‘ανάπτυξη’ των ελάχιστων χωρών και εμποδίζει την ανάπτυξη του υπόλοιπου πλανήτη, με τις γνωστές ανισότητες που καταλήγουν στους ατέλειωτους ανταγωνισμούς και τους πολέμους για τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων με τελική συνέπεια την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Και συνεχίζει ο Jeremy Rifkin, «Το υδρογόνο είναι το ελαφρότερο και πλέον άφθονο στοιχείο που υπάρχει στο Σύμπαν. Όταν δεσμεύεται ως μορφή ενέργειας γίνεται το ‘αιώνιο καύσιμο’. Δεν εξαντλείται ποτέ και επειδή δεν περιέχει ούτε ένα άτομο άνθρακα, δεν εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα. Το υδρογόνο βρίσκεται παντού στη Γη, στο νερό, στα ορυκτά καύσιμα και σε όλα τα έμβια όντα. Στα επόμενα χρόνια η επανάσταση στους υπολογιστές και στις τηλεπικοινωνίες θα ενωθεί με την νέα επανάσταση της ενέργειας από υδρογόνο, δημιουργώντας ένα πανίσχυρο μείγμα το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τις ανθρώπινες σχέσεις  στον 21^ο και στον 22^ο αιώνα, καθώς το υδρογόνο βρίσκεται παντού, είναι ανεξάντλητο και αν αξιοποιηθεί κατάλληλα, ο κάθε άνθρωπος στον πλανήτη θα μπορούσε να αποκτήσει (όση ενέργεια χρειάζεται, δηλαδή) ‘εξουσία’, καθιστώντας την ενέργεια από υδρογόνο το πρώτο πραγματικά δημοκρατικό ενεργειακό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας»^[2]. Εδώ ο Jeremy Rifkin είναι σαφής και κατηγορηματικός ότι η ανθρωπότητα δημιούργησε τους όρους να περάσει από τον ενεργειακό συγκεντρωτισμό, την ενεργειακή εξάρτηση και την ενεργειακή ανισότητα, στην ενεργειακή ισότητα, ανεξαρτησία και αποκέντρωση σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών, μέχρι και το επίπεδο του χρήστη ενέργειας που μπορεί να είναι ταυτόχρονα και παραγωγός άφθονης, καθαρής, ασφαλούς και ελάχιστου κόστους ενέργειας. Η επανάσταση του υδρογόνου, γίνεται σαφές ότι, μπορεί και πρέπει να είναι μια επανάσταση που θα βάλει τέλος στην αναγκαιότητα των ορυκτών καυσίμων, αλλά και στην κυριαρχία του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού που επιβιώνει σε βάρος της ανθρωπότητας και της βιόσφαιρας χάρη στον έλεγχο που ασκεί πάνω στα ορυκτά καύσιμα.

Υπάρχει κάτι ακόμα πιο χαρμόσυνο που φέρνει η τεχνολογία της υδρογονοενέργειας, κι’ αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι ενεργειακές κυψέλες, ή κυψέλες καυσίμου υδρογόνου (fuel cells)^[3] αχρηστεύουν τις μηχανές εσωτερικής καύσης, το τρίτο ‘ιερό δισκοπότηρο’ του καπιταλισμού, μετά από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και το πετρέλαιο, τα οποία αχρηστεύονται με την οικονομία του υδρογόνου, υπό τον όρο φυσικά ότι οι εργαζόμενες κοινωνίες θα παρέμβουν δυναμικά να οικειοποιηθούν για λογαριασμό τους όσα η ανθρωπότητα στην αργόσυρτη και βασανιστική ιστορική της διαδρομή δημιούργησε για την κοινωνική απελευθέρωση, την κοινωνική ισότητα και την παγκόσμια ειρήνη.

Βεβαίως ανήκει στον Jeremy Rifkin η μεγάλη τιμή που τόλμησε, πριν από 20 και περισσότερα χρόνια, να αναδείξει με το βιβλίο του αυτό, σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτό το τόσο σημαντικό για την ανθρωπότητα ενεργειακό πρόβλημα και εκτιμώ ότι κάθε εργαζόμενος θα έπρεπε να έχει διαβάσει, ή έστω και τώρα, αυτό το απλογραμμένο και εξαιρετικά χρήσιμο βιβλίο, για να κατανοήσει πως τον φυλακίζουν μέσα σε ένα ψέμα, ενώ η ελευθερία του, η αλήθεια και η ευημερία του βρίσκονται μπροστά του, έτοιμες να του αλλάξουν των ζωή και το μέλλον του, φτάνει να ανοίξει τα μάτια του να τις δει. Ως οικονομολόγος βρήκα το βιβλίο αυτό πολύ ενδιαφέρον, αλλά διαπίστωσα κάποιες αδυναμίες και ελλείψεις, οι οποίες προφανώς έχουν σχέση με την σοσιαλδημοκρατική ιδεολογική τοποθέτηση του Jeremy Rifkin, η οποία δεν του επέτρεψε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να ξετυλίξει το κουβάρι της υδρογονοενέργειας μέχρι το τέλος και από την σκοπιά της εργαζόμενης ανθρωπότητας. Για παράδειγμα ο Jeremy Rifkin, παρά τον ενθουσιασμό του για τα ανεξάντλητα όρια της ενέργειας από υδρογόνο:

1.                        Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο ότι ακόμα και η ενέργεια από υδρογόνο μπορεί να καταλήξει σε συγκεντρωτικά ενεργειακά συστήματα αφού ελάχιστες μεγάλες ιδιωτικές ή κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα αναπαρήγαγαν ενεργειακούς συγκεντρωτισμούς, ενεργειακές ανισότητες, ενεργειακή εξάρτηση και συνεπώς έλεγχο της οικονομικής δραστηριότητας όσων δεν θα μπορούσαν να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια μέσω της πανάκριβης μεθόδου της σύντηξης του υδρογόνου.

2.                        Δεν αντιλαμβάνεται την υδρογονοενέργεια παρά ως μικρό συμπλήρωμα στην ενέργεια από τα ορυκτά καύσιμα, την συνέχιση ύπαρξης των οποίων προφανώς την θεωρεί αναγκαία για το υφιστάμενο καπιταλιστικό σύστημα, αν και εντοπίζει σχετικές ενεργειακές παθογένειες.

3.                        Δεν μπόρεσε επίσης να προβλέψει ότι το κεφάλαιο παράλληλα, με την σπουδή του να προωθήσει την πυρηνική σύντηξη του υδρογόνου, θα προσπαθούσε να εμποδίσει τις τοπικές κοινωνίες και τους χρήστες ηλεκτρικής ενέργειας να γίνουν ιδιοπαραγωγοί της ενέργειας που θα τους επέτρεπε να αναπτύξουν ανεξάρτητες από παράνομα και παράλογα καπιταλιστικά συμφέροντα, δραστηριότητες, χωρίς να γίνονται θύματα εκμετάλλευσης, προκειμένου να μην εξαρτάται η ύπαρξή τους, η ζωή τους και το μέλλον τους από το απάνθρωπο και καταστροφικό κεφάλαιο.

Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις αποφάσισα, γύρω στο 2005, να ασχοληθώ με το θέμα και άρχισα να συγκεντρώνω ότι σχετικό υλικό έβρισκα, μελετώντας και γράφοντας, παράλληλα με άλλα βιβλία, μέχρι που το 2013, είδε το φως της δημοσιότητας το βιβλίο μου ‘Ποιος φοβάται το Υδρογόνο;^[4]’. Εκεί θα βρει κανείς απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα σχετικά με την σκόπιμα καλλιεργούμενη αρνητική μυθολογία για το υδρογόνο την οποία αναπαράγουν ακόμα και ειδικοί καθηγητές Πολυτεχνείων και Πανεπιστημίων, όπως και για το πόσο έτοιμο είναι το σχετικό τεχνολογικό πακέτο, καθώς επίσης και για τα πεδία των εφαρμογών της υδρογονοενέργειας. Σε τούτο το άρθρο θα σταθώ μόνο στα τρία αδύνατα σημεία του βιβλίου του Jeremy Rifkin, υποκλινόμενος μπροστά στο θάρρος του να ανοίξει τα μάτια της ανθρωπότητας με την ελπίδα να βρει τον δικό της δρόμο για το μέλλον.

Α. Το πρόβλημα της ψυχρής σύντηξης του υδρογόνου ήταν εκείνη την περίοδο στην ημερήσια διάταξη ως πιθανή μελλοντική λύση του ενεργειακού προβλήματος, αλλά τόσο η ψυχρή όσο και ιδιαίτερα η θερμή σύντηξη του υδρογόνου ήταν ακόμα τότε θεωρητικά και πρακτικά/τεχνικά αδύνατη και ιδιαίτερα υπερβολικά ακριβή, τόσο που δεν υπήρχε επενδυτής να αναλάβει τέτοιο ρίσκο. Σήμερα διαβάζουμε στον παγκόσμιο Τύπο^[5], ότι ο διακρατικός οργανισμός ΙΤΕΡ^[6], (που στα λατινικά σημαίνει ο δρόμος), χτίζει ήδη στη Γαλλία το πρώτο γιγαντιαίο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με την μέθοδο θερμής σύντηξης υδρογόνου. Αυτή η είδηση αποτελεί κακό μαντάτο για την εργαζόμενη ανθρωπότητα, κι’ αυτό γιατί αυτό που δεν μπορεί να το κάνει ένας ιδιώτης καπιταλιστής αποφάσισαν να το κάνουν τα πιο μεγάλα καπιταλιστικά κράτη για να σώσουν τον καπιταλισμό, από την εναλλακτική μέθοδο αποκεντρωμένης παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από το υδρογόνο με φορέα τις εργαζόμενες κοινωνίες και τους ίδιους τους χρήστες.

Να σημειωθεί σ’ αυτό το σημείο ότι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με την μέθοδο της σύντηξης του υδρογόνου, αλλάζει μόνο την πηγή, δηλαδή την πρώτη ύλη, αλλά δεν αλλάζει τον κεντρικό έλεγχο πάνω στην ενέργεια, ούτε και τον συγκεντρωτισμό των ενεργειακών δικτύων, που σημαίνει κερδοσκοπική εμπορευματοποίηση ενός κυριολεκτικά ελεύθερου αγαθού που είναι το νερό, από το οποίο μπορούμε εύκολα να αποσπάσουμε το υδρογόνο^[7]. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι η πυρηνική σύντηξη του υδρογόνου που γίνεται σε θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 150 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου, συνοδεύεται από πιθανότητες μεγάλων λαθών και ατυχημάτων αντίστοιχων της πυρηνικής ενέργειας κι όλα αυτά χωρίς να υποτιμούμε την παραγωγή πυρηνικών αποβλήτων που χρειάζονται εκατονταετίες για να ανακυκλωθούν και πάντα θα αποτελούν αιτία μεγάλης και επικίνδυνης ρύπανσης της βιόσφαιρας με τις αντίστοιχες συνέπειες για την ζωή και τον πολιτισμό.

Αναφορικά με την προσπάθεια των χωρών του ΙΤΕΡ είναι προφανές ότι:

1.                        Θα κρατήσει τις εργαζόμενες κοινωνίες μακριά από τον έλεγχο της παραγωγής ενέργειας από το ελεύθερο αγαθό που είναι το υδρογόνο.

2.                        Θα διατηρήσει τις τιμές καταναλωτή ενέργειας σε πολύ υψηλά επίπεδα που θα διαφοροποιούν το ενεργειακό αποτύπωμα από χώρα σε χώρα, από οικονομική τάξη σε οικονομική τάξη και από καταναλωτή σε καταναλωτή, στα επίπεδα της εποχής του πετρελαίου, ανάλογα με τα κερδοσκοπικά σχέδια των παραγωγών ενέργειας με την μέθοδο θερμής σύντηξης υδρογόνου.

3.                        Θα διαμορφώνουν τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας σύμφωνα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα των κρατών παραγωγών υδρογονοενέργειας με την μέθοδο της σύντηξης, με αποτέλεσμα κάποιες χώρες να ελέγχουν την ανάπτυξη ή μη-ανάπτυξη των χωρών που δεν θα παράγουν υδρογονοενέργεια.

4.                        Θα διαμορφώνουν το καταστροφικό παιγνίδι της παγκόσμιας ηγεμονίας ανάλογα με τον συσχετισμό δυνάμεων που θα ελέγχουν το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα.

 

Β. Ο, για λόγους καπιταλιστικής/συστημικής σκοπιμότητας, περιορισμός του ποσοστού συμμετοχής της υδρογονοενέργειας σε ελεγχόμενα μικρό συμπλήρωμα της συνολικά αναγκαίας ενέργειας από τα ορυκτά καύσιμα, αποσκοπεί :

1.                        Στην καθυστέρηση εξάντλησης των ορυκτών καυσίμων που αποτελούν τη σταθερή και σίγουρη βάση επιβίωσης του καπιταλισμού, οπότε το ενεργειακό πρόβλημα θα ελέγχεται από δυό πλευρές, από αυτήν των ορυκτών καυσίμων και από την άλλη της μονοπωλικά/ολιγοπωλιακά ελεγχόμενης παραγωγής υδρογονοενέργειας.

2.                        Στον αποκλεισμό εισόδου κάθε άλλου ενδιαφερόμενου να μπει στο κλαμπ των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας με βάση το υδρογόνο, επειδή οι πρώτοι παραγωγοί θα έχουν κατοχυρώσει υπέρ τους την σχετική τεχνογνωσία (του know how) παραγωγής υδρογονοενέργειας.

Όλα αυτά γίνονται προφανώς για να διατηρήσουν τις παγκόσμιες συγκεντρωτικές ενεργειακές δομές που μετασχηματίζονται σε αντίστοιχα συγκεντρωτικές ιμπεριαλιστικές δομές εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στις εργαζόμενες κοινωνίες και στην εργαζόμενη ανθρωπότητα.

Γ. Ο Jeremy Rifkin, σε αντίθεση με το κεφάλαιο και παρά τις διακηρύξεις του περί ανυπαρξίας της κοινωνίας, αγνόησε τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή τις εργαζόμενες κοινωνίες, ως αυτενεργό ιστορικό μέγεθος που μπορεί ως υποκείμενο, και όχι ως αντικείμενο, της ιστορίας να οδηγήσει την οικονομία του υδρογόνου προς μια διαφορετική κατεύθυνση χωρίς εμπορευματοποίηση ενός ελεύθερου αγαθού, χωρίς οικονομικό συγκεντρωτισμό, πολέμους και κεφάλαιο. Όλοι γνωρίζουν , όσοι βέβαια θέλουν να γνωρίζουν, ότι οι σύγχρονες, σχετικές με το αντικείμενο της ενέργειας, επιστήμες και τεχνολογίες έχουν ολοκληρώσει το τεχνολογικό πακέτο αποκεντρωμένης και αυτόνομης παραγωγής υδρογονοενέργειας μέχρι το επίπεδο του οικισμού, του συνεταιρισμού, του δήμου, της παραγωγικής μονάδας στον πρωτογενή, στον δευτερογενή και στον τριτογενή τομέα της οικονομίας, ακόμα και  μέχρι το επίπεδο του νοικοκυριού. Κι αυτό το τεχνολογικό πακέτο σε συνθήκες μαζικής παραγωγής και οικονομιών κλίμακας θα μπορεί να είναι τόσο φθηνό που ο καθένας θα μπορεί να το αποκτήσει με σχεδόν μηδενικό κόστος λειτουργίας και συντήρησης που επιτρέπει ακόμα και σε αυτοκινητοβιομηχανίες να το παρουσιάζουν με την μέθοδο της μαγειρικής συνταγής και την προτροπή ‘Θέλεις υδρογονοενέργεια; Φτιάξε τη μόνος σου’^[8].

Για να μην συμβεί αυτό, το κεφάλαιο δεν προωθεί μόνο προγράμματα συγκεντρωτικής παραγωγής και διαχείρισης της υδρογονοενέργειας, αλλά φροντίζει με όχημα τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου να βαφτίσει το νερό από ελεύθερο αγαθό σε ‘εμπόρευμα’^[9], που σημαίνει ότι για την χρήση του χρειάζεται άδεια της εκάστοτε εξουσίας, έναντι φυσικά κάποιου τιμήματος. Την απόφαση του ΠΟΕ η Ευρωπαϊκή Ένωση την έκανε Οδηγία 2000/60, την οποία το εξαρτημένο ‘ελληνικό’ γκουβέρνο την έκανε Νόμο, με στοιχεία Ν. 3199/2003, Περί προστασίας και διαχείρισης υδάτων και της Εναρμόνισης με την Οδηγία 2000/60/ΕΚ, με τον οποίο:

1.                        Συνιστάται Εθνική Επιτροπή Υδάτων από επτά υπουργούς, η οποία χαράσσει την πολιτική για την προστασία και διαχείριση των υδάτων, παρακολουθεί και ελέγχει την εφαρμογή της και εγκρίνει τα εθνικά προγράμματα προστασίας και διαχείρισης του υδατικού δυναμικού της χώρας, (Άρθρο 3.1).

2.                        Συνιστά Εθνικό Συμβούλιο Υδάτων, το οποίο προεδρεύεται από τον υπουργό Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων και στο οποίο συμμετέχουν εκπρόσωποι των κομμάτων και κοινωνικών φορέων, αλλά και εκπρόσωποι ‘εταιριών και επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης’ καθώς επίσης και εκπρόσωποι του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών και της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (Άρθρο 3.2).

3.                        Συνιστάται Κεντρική Επιτροπή Υδάτων, με συνεπίκουρους τη Γνωμοδοτική Επιτροπή Υδάτων και το Εθνικό Δίκτυο Παρακολούθησης της Ποιότητας και της Ποσότητας των Υδάτων. Η ΚΕΥ καταρτίζει τα εθνικά προγράμματα προστασίας και διαχείρισης του υδάτινου δυναμικού της χώρας και μεταξύ πολλών άλλων δραστηριοτήτων της εισηγείται τους γενικούς κανόνες κοστολόγησης και τιμολόγησης των υδάτων…, εισηγείται νομοθετικά και διοικητικά μέτρα…, παρακολουθεί τη λειτουργία των Διευθύνσεων Υδάτων των Περιφερειών (Άρθρο 4).

4.                        Συνιστώνται Περιφερειακές Διευθύνσεις Υδάτων, οι οποίες, μεταξύ άλλων, καταγράφουν, μετρούν, εφαρμόζουν, μελετούν, συντάσσουν εκθέσεις και ενημερώνουν τα υπερκείμενα επίπεδα ‘ελέγχου και προστασίας των υδάτων’ (Άρθρο 5).

5.                        Συνιστώνται Περιφερειακά Συμβούλια Υδάτων με πρόεδρο τον Γενικό Γραμματέα της κάθε Περιφέρειας και μέλη εκπροσώπους τοπικών φορέων, χωρίς καμιά αποφασιστική αρμοδιότητα, τα οποία υποτίθεται πως γνωμοδοτούν, αλλά στην ουσία μεταφέρουν στις τοπικές κοινωνίες την πολιτική και τις αποφάσεις της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΠΟΕ, με στόχο την εξασφάλιση ανοχής και νομιμοποίησης (Άρθρο 6).

6.                        Ορίζει πως: ‘Οι χρήσεις των υδάτων διακρίνονται σε ύδρευση, άρδευση, βιομηχανική χρήση, ενεργειακή χρήση και χρήση για αναψυχή’ (Άρθρο 10 και Κοινή Υπουργική Απόφαση με στοιχεία 43504/05/12.2005, ΦΕΚ 1784/20.12.2005).

Όλη αυτή η εξουσιαστική και έντονα γραφειοκρατική και δαιδαλώδης πυραμίδα τελικά χτίστηκε, όπως μας πληροφορεί το άρθρο 11, όχι για την προστασία, αλλά για τον απόλυτο έλεγχο και την κεντρική διαχείριση του νερού και την αποξένωση των τοπικών κοινωνιών από τον τοπικό υδάτινο πλούτο τους, πράγμα που η κεντρική εξουσία το επιδιώκει με την ‘υποχρεωτική απόκτηση άδειας χρήσης του νερού και εκτέλεσης έργων αξιοποίησής του, από κάθε νομικό ή φυσικό πρόσωπο’, (άρθρο 11.1). «Για την έκδοση άδειας χρήσης νερού, ή εκτέλεσης έργου αξιοποίησης υδάτινων πόρων πρέπει να τεκμηριώνεται η διαθεσιμότητα των ποσοτήτων νερού που θα αξιοποιηθούν, καθώς και η σκοπιμότητα έκδοσης σύμφωνα με το οικείο Σχέδιο Διαχείρισης και τα μέτρα που καθορίζονται από το Πρόγραμμα Μέτρων. Οι άδειες εκδίδονται από τον Γενικό Γραμματέα της οικείας Περιφέρειας. Με κοινή απόφαση των υπουργών Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων, Γεωργίας, Ανάπτυξης, Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και Οικονομίας και Οικονομικών καθορίζονται οι κατηγορίες των αδειών, η ειδικότερη διαδικασία έκδοσής τους και κάθε σχετικό θέμα» (Άρθρο 11.1 και 11.2). Από την υποχρέωση έκδοσης άδειας χρήσης νερού δεν εξαιρούνται ούτε οι ιδιοκτήτες ενός πηγαδιού ή μιας στέρνας συλλογής βρόχινου νερού ή ακόμα και μιας φυσικής πηγής, αλλά ούτε και οι κάτοικοι των πόλεων που υδροδοτούνται από δημοτικά ή κρατικά υδραγωγεία, για τους οποίους «η αίτηση αδειοδότησης υποβάλλεται από τον αντίστοιχο Δήμο για λογαριασμό των χρηστών μετά από σχετική αίτησή τους. Η άδεια χορηγείται στο Δήμο… Το κόστος της αδειοδότησης αναλαμβάνει ο Δήμος, ο οποίος το επιμερίζει στους χρήστες», (Άρθρο 2.5 της ΚΥΑ 150559/10.06.2011, ΦΕΚ 1440/16.06.2011). Και για να κατανοηθεί η σοβαρότητα των μέτρων δέσμευσης του νερού, όλα τα παραπάνω καταλήγουν: «στους παραβάτες των όρων και των π ε ρ ι ο ρ ι σ μ ώ ν που καθορίζονται στις άδειες… επιβάλλεται ως διοικητική κύρωση πρόστιμο από 200 μέχρι 600.000 Ευρώ…, ανεξάρτητα από την ποινική ή την αστική ευθύνη ή τις διοικητικές κυρώσεις που προβλέπονται από άλλες διατάξεις» (Άρθρο 13.1 του Νόμου 3199/2003, ΦΕΚ Α΄.280/9.12.2003).

Γίνεται, λοιπόν, εύκολα αντιληπτό ότι το κεφάλαιο και η εξουσία του μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα, όπως τα υποζύγια για να μην αναζητήσουμε δρόμους προς την ελευθερία  και επί του προκειμένου προς την ενεργειακή ελευθερία και την ενεργειακή ισότητα, που σημαίνει προς την κοινωνική ελευθερία και την κοινωνική ισότητα, έννοιες και συνθήκες ταυτόσημες.

Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο μου ‘Ποιος φοβάται το υδρογόνο;, το έστειλα, ως όφειλα, στις μεγάλες εφημερίδες και στους προέδρους των υποτίθεται προοδευτικών και ‘αριστερών’ κομμάτων, αλλά ‘άκρα του τάφου σιωπή’ ‘τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι’. Κάποιοι μάλιστα ‘φίλοι’ υποτίθεται ειδικοί επί του θέματος, αλλά όπως συνήθως αδιάβαστοι, αναμασούσαν τα γνωστά επιχειρήματα ότι τάχα το υδρογόνο είναι επικίνδυνο και οικονομικά σύμφορο και πολλοί από τους επαγγελματίες λασπολόγους του διαδικτύου, χλεύασαν τις θέσεις του βιβλίου ως ουτοπίες που στερούνται σοβαρότητας και έχουν απορριφθεί από την επιστήμη, κι όλα αυτά, ενώ την ίδια στιγμή η υδρογονοενέργεια έστελνε εδώ και δεκαετίες τα διαστημόπλοια στο Σύμπαν και γνώριζε πολλές εφαρμογές σε όλες τις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες.

Το χειρότερο όλων, και για μένα τραυματικό γεγονός, ήταν ότι κανένα από τα κόμματα, ούτε και από τα λεγόμενα ‘αριστερά’ και κανένας από τους Έλληνες επιστήμονες, [με φωτεινή εξαίρεση τον Πέτρο Ζωγράφο και το κανάλι ΖΟΥΓΚΛΑ που τον παρουσίασε επανειλημμένα, (https://www.youtube.com/watch?v=h_Ps1R03WqM,) και τους δημοσιογράφους Γιώργο Λεκάκη και Ανδρέα Μαζαράκη που παρουσίασαν το θέμα σε μια ολόκληρη εκπομπή του Ράδιο Παρπολιτικά, (https://www.youtube.com/watch?v=bnZkh9Da3cE)], τους κρατικούς αξιωματούχους και τους βουλευτές δεν τολμάει να αναφερθεί σε μια υπαρκτή πραγματικότητα επειδή ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου έχει επιβάλλει σιωπή, ομερτά, για το θέμα για να μην ξυπνήσει η κοινωνία και διεκδικήσει όσα της ανήκουν. Μια ματιά στα προγράμματα όλων των κομμάτων και θα διαπιστώσει, ο καθένας, ότι η ενεργειακή τους πρόταση περιορίζεται σε ζητήματα διαχείρισης των ορυκτών καυσίμων και αγνοούν προκλητικά το υδρογόνο ως πηγή ανεξάντλητης, καθαρής, άφθονης και φτηνής ενέργειας που καταργεί τα ενεργειακά μονοπώλια και διασφαλίζει ενεργειακή ανεξαρτησία, ισότητα και ελευθερία στον κάθε πολίτη του πλανήτη, που σημαίνει κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας, γεγονός που καθιστά εφικτό έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας.

Οι εργαζόμενες κοινωνίες οφείλουν να κατανοήσουν την σημασία της προσπάθειας του κεφαλαίου να καταργήσει την απελευθερωτική ιδιότητα του υδρογόνου ως πηγή ενέργειας που θα απαλλάξει την ανθρωπότητα από τα καταστροφικά και πανάκριβα ορυκτά καύσιμα και από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Μέχρι τώρα το υδρογόνο το φοβόταν το κεφάλαιο γιατί δεν μπορούσε να το δεσμεύσει για τον εαυτό του. Τώρα πρέπει να φοβάται η εργαζόμενη κοινωνία/ανθρωπότητα γιατί το κεφάλαιο κατάφερε εκείνο που επεδίωκε σε αντίθεση με τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού που δεν απελευθέρωσαν το υδρογόνο από το κεφάλαιο, για λογαριασμό της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της. Εδώ, Τώρα και Παντού υδρογονοενέργεια αποκεντρωμένη και κοινωνικά ελεγχόμενη, γιατί Αύριο θα είναι πολύ αργά.

---

^[1] Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου. Η δημιουργία του παγκόσμιου ενεργειακού ιστού και η αναδιανομή της εξουσίας στη Γη. Η επόμενη μεγάλη οικονομική επανάσταση, ΛΙΒΑΝΗΣ, Αθήνα 2003, σελ. 19.

^[2] Όπου παραπάνω, σελ. 23.

^[3] Μια κυψέλη καυσίμου είναι μια συσκευή που μετατρέπει τη χημική δυνητική ενέργεια (ενέργεια αποθηκευμένη σε μοριακούς δεσμούς) σε ηλεκτρική ενέργεια. Μια ΡΕΜ (Proton Exchange Membrane) αέριο χρήσεις κυττάρων υδρογόνου (Η 2 ) και αέριο οξυγόνο (O 2 ) ως καύσιμο. Τα προϊόντα της αντίδρασης στο κελί είναι νερό, ηλεκτρικό ρεύμα και θερμότητα. Πρόκειται για μια μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τους κινητήρες εσωτερικής καύσης, τους σταθμούς παραγωγής ενέργειας με καύση άνθρακα και τους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας, οι οποίοι παράγουν όλα τα επιβλαβή υποπροϊόντα.

^[4] Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΥΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2023.

^[5] Γαλλία: Ξεκίνησε η συναρμολόγηση του αντιδραστήρα που θα παράγει ανεξάντλητη ενέργεια ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, https://www.kathimerini.gr/1089713/article/epikairothta/episthmh/gallia-3ekinhse-h-synarmologhsh-toy-antidrasthra-poy-8a-paragei-ane3antlhth-energeia

^[6] Μέλη του ITER και μέτοχοι είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση (46,5%), και από 9,1% : η Ινδία, η Ιαπωνία, η Κορέα, η Κίνα, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες που συμμετέχουν στο κόστος κατασκευής, λειτουργίας και εξοπλισμού έργων και του ειδικού αντιδραστήρα, καθώς και στα πειραματικά αποτελέσματα και σε κάθε ιδιοκτησιακό δικαίωμα  που δημιουργείται από το έργο.

^[7] Αυτό το σύστημα παραγωγής υδρογονοενέργειας λειτουργεί ήδη σε πυραύλους και διαστημόπλοια, αυτοκίνητα, τραίνα, στρατιωτικά οχήματα, ακόμα και σε υπολογιστές με μπαταρίες που κάνουν ηλεκτρόλυση νερού και ταυτόχρονα οι ενσωματωμένες κυψέλες καίνε το υδρογόνο και παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα και κίνηση. Το σύστημα αυτό λειτουργεί ακόμα και σε εργοστάσια, σε Δήμους, σε νησιά και σε σπίτια και αποτελείται από έναν σχετικά απλό και φτηνό συνδυασμό φτηνής ηλεκτρόλυσης του νερού, (με ενέργεια που παράγεται από έναν ηλιακό συσσωρευτή ή μια ανεμογεννήτρια χαμηλού κόστους ακόμα και στην σκεπή του σπιτιού μας) και μια κυψέλη καύσης του υδρογόνου που παράγει ηλεκτρισμό, θερμότητα και καθαρό νερό, Βλέπε αναλυτικά στο: Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο;…, ό. π., σελ.168 κ. επ.

^[8] Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο;…, ό. π., σελ.179 κ. επ.

^[9] 122.Βλέπε, Ποιος φοβάται το υδχργόνο;…, ό. π., σελ. 189 κ. επ., καθώς επίσης και στο: Να απελευθερώσουμε το νερό, τον ‘Προμηθέα Δεσμώτη του 21ου αιώνα’, http://epithesh.blogspot.gr/2013/08/21.html»html,