του Γιάννου Χαραλαμπίδη
Γιατί ένα πιθανό ατύχημα στην Κρήτη και στο Αιγαίο θα διαχυθεί στη γραμμή Αττίλα - Η Άγκυρα περικυκλώνει την Ελλάδα, ξεπερνά τα όρια της Γαλάζιας Πατρίδας, εγκλωβίζει την Κύπρο με τη στρατηγική των κανονιοφόρων και απειλεί να κλείσει τον πνεύμονα του Ισραήλ
Οι Τούρκοι δεν αστειεύονται. Ενεργούν και ουσιαστικά και σημειολογικά. Πριν από λίγες ημέρες, μεταξύ 29 και 30 Μαΐου, διενήργησαν σειρά αεροναυτικών ασκήσεων από την περιοχή της Λιβύης ώς τα ανοικτά της Ρόδου, νότια της Κρήτης. Κάθε τμήμα της περιοχής που δέσμευσαν είχε μια κωδική ονομασία. Το σύνολο των επιμέρους κωδικών ονομασιών όταν συμπληρωθεί, συνθέτει την εξής φράση: «Πόσο χαρούμενος είναι αυτός που αποκαλείται Τούρκος» (Ne mutlu Türküm diyene). Είναι το ίδιο σύνθημα που αναγράφεται στον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο, το οποίο οι Τούρκοι μεταφέρουν, τώρα, στη θάλασσα μέσω των αεροναυτικών τους δυνάμεων, δημιουργώντας συνθήκες αποκλεισμού της Ελλάδας. Ξεπερνούν τα όρια της Γαλάζιας Πατρίδας. Είναι τμήμα της ευρύτερης τουρκικής πολιτικής, την οποία είχαμε αναλύσει πριν από δυο περίπου χρόνια με χάρτες που επαναφέρουμε και αποτυπώνουν πώς η Άγκυρα περικυκλώνει την Ελλάδα.
Πώς η Τουρκία επιδιώκει να ματαιώσει συμφωνία Κύπρου-Συρίας για καθορισμό ΑΟΖ
Γιατί η απουσία κυπριακού ναυτικού και αεροπορίας σημαίνει εκβιασμό του Ελληνισμού
Πώς η τουρκική πολιτική επιβάλλει αποτρεπτική συμμαχία με Ελλάδα και Ισραήλ
Ο όρκος και οι τουρκικοί στρατηγικοί άξονες
Η συγκεκριμένη φράση, «Πόσο χαρούμενος είναι αυτός που αποκαλείται Τούρκος», έχει λεχθεί από τον Μουσταφά Κεμάλ στη 10η επέτειο των εορτασμών της Τουρκικής Δημοκρατίας και της νίκης των Τούρκων σε βάρος των Ελλήνων στη Μικρά Ασία.
Το 1972, κατόπιν νομοθετικής ρύθμισης, η φράση αυτή αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του όρκου των Τούρκων φοιτητών και συνιστά ένα από τα κύρια συνθήματα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν είναι όρκος μόνο για τους Τούρκους φοιτητές αλλά και για τις Ένοπλες Δυνάμεις, όχι μόνο για την εθνική τους καταγωγή, αλλά και για τη μετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου σε τουρκική λίμνη.
Η συγκεκριμένη άσκηση υπηρετεί τους εξής στρατηγικούς στόχους:
- Η Τουρκία ξεπερνά τα όρια των απειλών της από τη Ρόδο και το Καστελόριζο προς την Κρήτη και φτάνει στη Λιβύη.
- Από τον χάρτη είναι εμφανής η δημιουργία μιας λαβίδας αποκλεισμού της Ελλάδας από το υπόλοιπο τμήμα της Μεσογείου προς την Κύπρο και το Ισραήλ, καθώς και την Αίγυπτο.
- Διεμβολίζει τον άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ. Και επιδιώκει: Α) Την αποτροπή της δημιουργίας του EastMed, που ενταφιάζει την επιλογή αγωγού προς Τουρκία, όπως επιδιώκει το τουρκικό Υπουργείο των Εξωτερικών και ημέτεροι στην Κύπρο, που υιοθετούν τη θέση αυτή σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού. Β) Την αποτροπή του στρατηγικού άξονα Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, ανεξαρτήτως κατασκευής ή όχι του EastMed. Ο άξονας αυτός δεν υπηρετεί μόνο τις τρεις χώρες έναντι της τουρκικής απειλής, αλλά και τα συμφέροντα της Δύσης, δηλαδή των ΗΠΑ και της ΕΕ, ως αμυντικής ασπίδας στην περιφέρεια της Ευρασίας. Γιατί; Διότι ο άξονας αυτός μπορεί αφενός να περιορίσει την αυθάδεια της Τουρκίας και αφετέρου να αποτρέψει πιθανό διεμβολισμό των δυτικών δυνάμεων, ο οποίος θα ήταν δυνατό να προκύψει μέσα από έναν άλλο άξονα: Αυτόν μεταξύ της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν, με αιχμή την Άγκυρα.
- Η Τουρκία δηλώνει παρουσία και στο Κρητικό και στο Λιβυκό Πέλαγος. Διαθέτει ήδη ναυτική Βάση στο Δυρράχιο, στην Αλβανία. Από τη μια θέλει να έχει λόγο προς την Αδριατική. Από την άλλη, κατεβαίνει προς τα κάτω. Από το Δυρράχιο προς τον Κόλπο της Σύρτης.
- Οι τουρκικές ασκήσεις επιδιώκουν να δημιουργήσουν τετελεσμένα στον χώρο όπου εκτείνεται η θαλάσσια περιοχή που προνοεί το Μνημόνιο της Άγκυρας με την Τρίπολη. Οι υπογραφές δεν αρκούν σε μια συμφωνία που τελεί υπό αμφισβήτηση. Χρειάζεται και η ισχύς, την οποία η Τουρκία ασκεί στην πράξη.
Στέλνει υλικό στη Λιβύη και φρεγάτες
Υπό αυτές τις συνθήκες, η Άγκυρα συνεχίζει να ενισχύει συνεχώς τις κυβερνητικές δυνάμεις της Τρίπολης, η οποία πολιορκείται χωρίς να πέφτει εδώ και ένα χρόνο, από τον στρατό του στρατηγού Χαφτάρ. Τα ελληνικά ραντάρ καταγράφουν καθημερινά πτήσεις τουρκικών μεταγωγικών αεροσκαφών που μεταφέρουν πολεμικό υλικό στις λιβυκές κυβερνητικές δυνάμεις. Ταυτοχρόνως, η Άγκυρα έχει δυο φρεγάτες πλησίον του Κόλπου της Σύρτης, η οποία επηρεάζει και την περίπτωση επιχειρήσεων στην περιοχή της Κρήτης. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι η Τουρκία επιδιώκει να έχει μελλοντικά μόνιμη αεροπορική και ναυτική παρουσία στη Λιβύη εάν κερδίσουν τον εμφύλιο οι φιλοκυβερνητικές δυνάμεις.
Αγκίστρωση στη Συρία
Είναι πρόδηλο και από τους χάρτες ότι η Άγκυρα επιδιώκει να αποκλείσει την Ελλάδα, ενώ, ταυτοχρόνως, θεωρεί ότι θα εμπεδώσει τη ναυτική της κυριαρχία στην περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ, μετατρέποντας τον θαλάσσιο χώρο από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα σε τουρκική λίμνη. Θεωρεί, δε, αναγκαία την παρουσία της στη Συρία, όπου επί του παρόντος εδραιώνει τις δυνάμεις που έχει μεταφέρει, είτε αυτές είναι πυροβολικού είτε αρμάτων μάχης και πεζικού, καθώς και ειδικών δυνάμεων. Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις επιβάλλονται, δημιουργούν στρατηγικό βάθος και είναι έτοιμες να απλώσουν το χέρι τους εκεί, όπου και όταν κρίνει σκόπιμο. Ταυτοχρόνως, η Άγκυρα: Α) Έχει ήδη καθαρίσει την περιοχή, αρχίζοντας σταδιακό εποικισμό. Β) Επιδιώκει να αποτρέψει τη δημιουργία κουρδικής αυτόνομης περιοχής στη Συρία με τη λύση του προβλήματος. Γ) Θέλει να έχει λόγο στο νέο καθεστώς της Συρίας και να αποτρέψει τη συμφωνία ΑΟΖ μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Συρίας.
Θαλάσσιες οδοί… και φυσικό αέριο
Η τουρκική πολιτική δεν σταματά στη Συρία ή στη Λιβύη. Όπως αναλύσαμε πολλάκις από αυτές τις στήλες, η Άγκυρα δεν σταματά ούτε στην Κύπρο ούτε στη Συρία, αλλά έχει φτάσει ώς το Κατάρ και τη Σομαλία, όπου διαθέτει ήδη στρατιωτικές Βάσεις και δημιουργεί ένα γεωπολιτικό τρίγωνο, του οποίου η τρίτη κορυφή είναι η Κύπρος. Αυτή η τουρκική στρατηγική είναι συναφής με αυτήν της Γαλάζιας Πατρίδας, την επικυριαρχία της στη θάλασσα και την απόκτηση πολιτικού λόγου στις θαλάσσιες οδούς, από τα στενά του Ορμούζ ώς το Σουέζ και τον Βόσπορο, ελέγχοντας, ταυτοχρόνως, θαλάσσιες οδούς. Είναι λοιπόν αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι η Τουρκία θα υποχωρήσει στο Κυπριακό. Η Κύπρος είναι βασικός κεντρικός άξονας της επεκτατικής πολιτικής της Άγκυρας, η οποία στην προσπάθειά της να εμπεδωθεί ως περιφερειακή δύναμη επιβάλλεται να έχει έλεγχο υδάτινων πόρων, όπως συμβαίνει με τα φράγματα Ατατούρκ, να ελέγχει θαλάσσια δρομολόγια και να έχει πηγές φυσικού αερίου και πετρελαίου. Εφόσον η Τουρκία δεν διαθέτει φυσικό αέριο εντός των δικών της εθνικών συνόρων, επιδιώκει, στο πλαίσιο της αναθεωρητικής της πολιτικής, να αλλάξει το καθεστώς που διέπει τις σχέσεις της με τους γειτονικούς της λαούς διά της ισχύος της. Και έτσι να αρπάξει τις δικές μας πηγές φυσικού αερίου.
Ο πνεύμονας του Ισραήλ…
Η τουρκική πολιτική κλείνει τον πνεύμονα του Ισραήλ, αφού του στερεί τη μοναδική του έξοδο προς την Κύπρο και την Ελλάδα, ενώ, ταυτοχρόνως, περιορίζει την Αίγυπτο, η οποία στην περίπτωση της Λιβύης στηρίζει τις δυνάμεις τής αντιπολίτευσης του στρατηγού Χαφτάρ. Αποκλείει την Ελλάδα στον ηπειρωτικό της χώρο και αποκόπτει κάθε προσπάθεια ένωσης της ελληνικής με την κυπριακή και αιγυπτιακή ΑΟΖ. Εάν η Τουρκία κυριαρχήσει στη θάλασσα, εξουδετερώνει τον όποιο ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν στην Ανατολική Μεσόγειο, η Ελλάδα και η Κύπρος μαζί με το Ισραήλ. Και έτσι αυξάνει την εξάρτηση που θα έχουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ έναντι της Τουρκίας.
Η αχίλλειος πτέρνα
Η αποσυντονισμένη κατάσταση που υπάρχει στην ΕΕ και στις ΗΠΑ συνιστά πλεονέκτημα για την Άγκυρα, της οποίας η πολιτική αυξάνει τις πιθανότητες ατυχήματος στην περιοχή του Αιγαίου και της Κρήτης. Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, η απουσία ναυτικού και αεροπορίας δεν δημιουργεί κινδύνους κρίσης στη θάλασσα, αλλά επιτρέπει στην Τουρκία: Α) Να εμπεδώνει τετελεσμένα στη θάλασσα. Β) Να μπορεί να κτυπά στην αχίλλειο πτέρνα του Ελληνισμού, δηλαδή κατά μήκος της γραμμής αντιπαράταξης. Εάν προκληθεί κρίση στο Αιγαίο ή στην περιοχή της Κρήτης θα διαχυθεί και στην Κύπρο, όπου οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις έχουν σειρά πλεονεκτημάτων και από εδώ θα εκβιάσουν τον υπόλοιπο Ελληνισμό ακόμη και με προέλαση. Σε ενδεχόμενη ανταλλαγή πυρών ή κατάληψη της νεκρής ζώνης, μπορεί κάποιος να αντιληφθεί τον πανικό και το σοκ που θα προκληθεί, διότι ούτε οι ένοπλες δυνάμεις ούτε η κοινωνία είναι έτοιμες ψυχολογικά και άλλως πως να ζήσουν με ψυχραιμία μια τέτοια κρίση. Εννοείται ότι ο βασικός σχεδιασμός της Τουρκίας σε περίπτωση κρίσης είναι η εφαρμογή της στρατηγικής των κανονιοφόρων, δηλαδή του πλήρους αποκλεισμού της Κύπρου από αέρος και θαλάσσης. Κίνηση ματ. Εδώ γίνεται αντιληπτό ότι η απουσία αεροπορίας και ναυτικού δεν είναι πλεονέκτημα, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, υπό το πρόσχημα ότι αποφεύγεται η κρίση στη θάλασσα της Κύπρου. Στην ουσία προσφέρει στην Άγκυρα την ευκαιρία να γονατίσει την Κύπρο και να εκβιάζει μέσω ημών τον υπόλοιπο Ελληνισμό. Σημειώνουμε επί τούτου ότι: Οποιαδήποτε αεροπορική και ναυτική παρουσία στην Κύπρο σημαίνει ότι υπάρχει στρατιωτικός επιχειρησιακός σχεδιασμός με την Ελλάδα, σε ένα ενιαίο μέτωπο.
Βασικοί άξονες αποτροπής
Συνεπώς, ούτε το Αιγαίο, ούτε η Ρόδος, ούτε η Κρήτη είναι μακριά. Η δε κλιμάκωση της τουρκικής απειλής επιβάλλει: Πρώτο, την ενίσχυση του ενιαίου χώρου με την Ελλάδα. Είναι ζήτημα ασφάλειας. Δεύτερο, την ενίσχυση των σχέσεων με το Ισραήλ, που θα πρέπει να συζητηθεί σε μια τριμερή το συντομότερο. Τρίτο, την ενίσχυση των στρατιωτικών σχέσεων με τις ευρωπαϊκές χώρες που εμπλέκονται στην περιοχή και έχουν συμφέροντα από την εκμετάλλευση του κυπριακού και του ισραηλινού φυσικού αερίου. Η θαλάσσια και ενεργειακή κυριαρχία στην περιοχή μας δεν είναι προς όφελος ούτε του Ισραήλ ούτε της ΕΕ, αλλά ούτε και ακόμη αυτών των ΗΠΑ, διότι θα αυξήσει την αυθάδεια της Άγκυρας. Το ερώτημα που εμείς θα πρέπει να θέτουμε στις ενεργειακές εταιρείες, που έχουν συμφωνίες με την Κυπριακή Δημοκρατία, είναι κατά πόσον θέλουν να εκμεταλλευτούν οι ίδιες το κυπριακό φυσικό αέριο ή να το αφήσουν στην Άγκυρα και να έχει εκείνη όλα τα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη. Είναι πρόδηλον ότι η Τουρκία δεν χαράσσει μόνο τη δική της επιθετική πολιτική, αλλά για όσους είναι ρεαλιστές επιβάλλει και στην Κύπρο και στην Ελλάδα την αποτρεπτική στρατηγική, η οποία θα πρέπει να υιοθετηθεί από τον Έβρο ώς την Κύπρο. Κλείνουμε, λοιπόν, επί του παρόντος με τη διατύπωση της εξής στρατηγικής θέσης: Δεν μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι ένα ατύχημα στην Κρήτη ή στο Καστελόριζο ή στο Αιγαίο δεν θα μεταφερθεί στην αχίλλειο πτέρνα του Ελληνισμού, δηλαδή τη γραμμή αντιπαράταξης στην Κύπρο…
Ο χάρτης αυτός αποτυπώνει τις περιοχές όπου η Τουρκία διενήργησε ασκήσεις επί τη βάσει του μνημονίου που υπέγραψε με τη Λιβύη και: 1) Δημιουργεί τετελεσμένα διά της ισχύος της. 2) Αποκόπτει το Αιγαίο από την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο. Ο κωδικός των ασκήσεων είναι το γνωστό κεμαλικό σύνθημα: «Πόσο χαρούμενος είναι αυτός που αποκαλείται Τούρκος» (Ne mutlu Türküm diyene).
Από το βιβλίο: Turkey: A Naval Power On the Rise?
Αυτός ο χάρτης είχε δημοσιευτεί από τον γράφοντα τον Οκτώβριο του 2018 στο βιβλίο του (Τουρκία: Μια αναδυόμενη Ναυτική Δύναμη). Δυστυχώς, επιβεβαιώνεται! Τότε, όμως, δεν μας έλαβαν υπόψη. Ούτε τον Χάρτη, ούτε την ανάλυση και τους τρόπους αντιμετώπισης… (Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει σε όλους τους Συνδέσμους Αξιωματικών της ΕΕ, χάρη στην ευαισθησία και τον πατριωτισμό του Συνδέσμου Αξιωματικών του Κυπριακού Στρατού).
*Δρ των Διεθνών Σχέσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου