Δεύτερη φάση επικυριαρχίας

του Ρούντυ Ρινάλντι

Πεισματάρικα τα γεγονότα, πιέζουν για συμπεράσματα. Αλλιώς, θα συνεχίζονται η αποχαύνωση κι η μοιρολατρία, απωθώντας από τη σκέψη μας το «χειρότερο», ενώ αυτό έρχεται μάλλον με βήμα ταχύ.

Αρκούσε ο Ερντογάν να ανοίξει λίγο την κάνουλα του Προσφυγικού για να δημιουργηθεί στη χώρα σημαντική αναστάτωση. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. «κατάπιε» όσα έλεγε προεκλογικά, οι προύχοντες που εκλέχθηκαν με τα ψηφοδέλτιά της σε περιφέρειες και δήμους δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της διαχείρισης των κλειστών κέντρων στις περιοχές τους, και αμέσως το Προσφυγικό έγινε υπ’ αριθμ. 1 πρόβλημα για τους πολίτες σε όλες τις μετρήσεις.

Τη στιγμή που ο φιλοκυβερνητικός τύπος ετοιμάζονταν να πανηγυρίσει τις επιτυχίες Μητσοτάκη (ψήφος αποδήμων, τάξη κατά τον γιορτασμό του Πολυτεχνείου) και ορισμένοι να μιλούν για «νέα μεγάλη ευκαιρία», ήρθε το δεύτερο χτύπημα.

Η Τουρκία προβαίνει παράνομα σε μια κίνηση οριοθέτησης των θαλάσσιων «δικαιωμάτων» της, με μια «πέτσινη» συμφωνία με τη Λιβύη. Συνεπής στην ειδική μεγαλοκρατική πολιτική της που ακούει στο όνομα «Γαλάζια Πατρίδα», η Τουρκία επεκτείνεται.

Ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λιβύη, ασφαλώς υπάρχει η Ελλάδα. Ο Μητσοτάκης κάτι ψέλλισε ότι έτσι αυξάνεται ο κίνδυνος «ατυχήματος», ευθυγραμμιζόμενος με τη φρασεολογία των πρεσβειών των ΗΠΑ και Γερμανίας.

Ένας είναι ο εχθρός, ο ρατσισμός;

Τα μνημόνια στην πρώτη δεκαετία δεν κατόρθωσαν να διεμβολίσουν την κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη που έδειξε ο ελληνικός λαός. Φτώχυναν, πλήγωσαν εργαζόμενους και συνταξιούχους, έδιωξαν στο εξωτερικό χιλιάδες νέους, κατέστρεψαν μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων. Αλλά η κοινωνία δεν έγινε ζούγκλα.

Η «πρώτη φορά Αριστερά» συνέπεσε με ένα πρώτο μεγάλο κύμα προσφύγων και οδηγήθηκε στην κατάπτυστη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας. Αυτή σήμαινε πως η Ελλάδα –πρώτα τα νησιά και μετά ολόκληρη– θα μετατρεπόταν σε ζώνη μόνιμης παραμονής μεταναστών. Καμιά δέσμευση για αναλογική ποσόστωση μεταξύ των εταίρων στην Ε.Ε., για τον χρόνο παραμονής, ούτε καν για την προέλευση των προσφύγων. Ούτε κουβέντα βέβαια για την ελεύθερη μετακίνησή τους στις χώρες που επιθυμούν. Ακόμα και για τα ασυνόδευτα παιδιά, η «ευαίσθητη» Ευρώπη ήταν κατηγορηματική: «Ούτε ένα».

Επομένως, οι επικυρίαρχοι έχουν σχέδιο Β για τις προσφυγικές ροές: Η Ελλάδα να γίνει σαν τα νησιά, ή περίπου έτσι. Κι αν αυτό δεν αρκεί, τότε ίσως «συνδράμουν» μια δυο βαλκανικές χώρες ακόμα. Το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν οι χώρες-υποδοχείς είναι κάποια οικονομική βοήθεια με την μορφή της μπίζνας των ΜΚΟ ή άλλων επιτήδειων. Μια τέτοια εξέλιξη, κανένα κράτος από την Ευρώπη των 28 δεν την επιθυμεί για τον εαυτό του. Η Ελλάδα πρέπει να την καταπιεί και αμάσητη. Θα μετατραπεί εν ανάγκη σε ένα μεγάλο hotspot, γεμίζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με αυτό διαφωνεί, και για αυτό ανησυχεί περισσότερο από όλα, η ελληνική κοινωνία.

Αυτό είναι που όλοι οι επιτήδειοι «ευρωλιγούρηδες» ονομάζουν ρατσισμό και εθνικισμό. Η επίθεση που κάνουν οργανωμένα απέναντι στην κοινωνία είναι τεράστια. Εργάζονται για να σπείρουν στο εσωτερικό της τη διχόνοια, τη διαίρεση, και στο τέλος να περάσει το σχέδιο που θα δημιουργήσει σε ολόκληρη τη χώρα καταστάσεις τύπου Μόριας.

Το κύριο πρόβλημα για μια χώρα σε μια φάση όπως αυτή της δεύτερης επικυριαρχίας, είναι να διαισθανθεί τους κινδύνους και να μην αφεθεί προς το «μοιραίο» ή το «ατύχημα»

Στα νησιά η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, αλλά οι επικυρίαρχοι είναι ανένδοτοι: Εκεί θα στηθεί ο πρώτος μεγάλος φράχτης με τον οποίο η πλούσια Ευρώπη θα παρεμποδίζει τους πρόσφυγες να φτάσουν σε αυτή. Όποιος τολμήσει να πει ότι αλλοιώνεται η σύνθεση του πληθυσμού στα νησιά κι ότι δημιουργείται πρόβλημα εθνικής κυριαρχίας και απειλής από την Τουρκία, τότε είναι σίγουρα «ρατσιστής».

Πρώτοι στον αγώνα (υπέρ της παγκοσμιοποίησης) και την κατασυκοφάντηση, οι Συριζαίοι και οι φίλοι τους, η «οικογένεια» ολόκληρη. Όπως με το Μακεδονικό είχαν τον κύριο ρόλο υποστήριξης της ΝΑΤΟποίησης των Βαλκανίων, έτσι και τώρα αδιαφορούν για την κοινωνική διάλυση που μεθοδευμένα και διαιρετικά προωθούν πρεσβείες, Ε.Ε., αγορές και ευαγή ιδρύματα.

Τώρα το «Mare Nostrum»

Το Mare Nostrum απετέλεσε για τον ιταλικό φασισμό το αντίστοιχο του «ζωτικού χώρου» του γερμανικού ναζισμού. «Μare Nostrum», που σημαίνει «η θάλασσά μας», ήταν σύνθημα της ιταλικής φασιστικής επέκτασης και της προετοιμασίας για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Μεσόγειος έπρεπε να μετατραπεί σε ιταλική λίμνη και οι κτήσεις της Ρώμης να απλωθούν ανατολικά προς τα Βαλκάνια και νότια προς την Αφρική.

Ορισμένοι πολυσπουδαγμένοι, με πολλά ντοκτορά στον μαρξισμό και αλλού, ίσως δεν γνωρίζουν ότι το 1922 η Ιταλία βομβάρδισε την Κέρκυρα, ότι τα Δωδεκάνησα από το 1912 έως το 1947 ήταν ιταλοκρατούμενα, ότι από το 1937 το μουσολινικό καθεστώς απαγόρεψε την ελληνική γλώσσα εκεί και μετέφερε 10.000 εποίκους για προχωρήσει η ιταλοποίηση των νησιών. Δεν γνωρίζουν ακόμα ότι στη Λιβύη, που ήταν κτήση τους από το 1912, μετέφεραν το 30.000 εποίκους το 1938-39, φτάνοντας τους Ιταλούς στο 13,3% του συνολικού πληθυσμού, ενώ στη γειτονική Τυνησία, υπήρχαν περίπου 112.000 Ιταλοί. Σε περίπτωση νίκης του Άξονα, τότε η Ιταλία θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα αυτοκρατορικά της όνειρα σε ολόκληρη την περιοχή.

Η Τουρκία προβάλλει σαν νέα μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Το καθεστώς της είναι δεδομένο, και η πολιτική της επεκτατική στο εξωτερικό και φασιστική στο εσωτερικό. Διεξάγει ήδη πολέμους και έχει στρατό σε πολλές περιοχές. Τώρα θεωρεί πως φτιάχνοονται προϋποθέσεις να επεκταθεί κι άλλο, και οικοδομεί επιθετικά δόγματα με τα οποία θέλει να συμπληρώσει την αντιδραστική της πολιτική. Το δόγμα «Γαλάζια Πατρίδα» είναι αντίστοιχο του φασιστικού «Mare Nostrum» και επιβουλεύεται έμπρακτα ολόκληρη την περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.

Ήδη το πεδίο δράσης της Άγκυρας εκτείνεται σε Λιβύη, Σομαλία, Βαλκάνια-Αδριατική, Αζερμπαϊτζάν, Καύκασο. Κατέχει την μισή Κύπρο, μια λωρίδα της Συρίας και μέρος του Ιράκ. Είναι σε πολεμική διάταξη, διεξάγει πολέμους, γεωτρήσεις, ενισχύει την πολεμική της μηχανή, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στον στόλο, απειλεί με πόλεμο διαρκώς την Ελλάδα, ασκεί πολιτική πληθυσμών, εκβιάζει την Ευρώπη, παζαρεύει με τις ΗΠΑ, συνεργάζεται με τη Ρωσία. Και κυρίως έχει ενεργητική εξωτερική πολιτική και διπλωματία. Την Ελλάδα τη βλέπει όπως ακριβώς λέει οι Ερντογάν και οι υπουργοί του. Δεν την υπολογίζουν και έχουν κοστολογήσει το πολιτικό της προσωπικό.

Το τουρκικό «Mare Nostrum», η «Γαλάζια Πατρίδα», είναι άκρως επιθετικό προς την ελληνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα. Η Τουρκία σχεδιάζει να καταπιεί το μισό Αιγαίο με ό,τι αυτό περιλαμβάνει και την υπόλοιπη μισή Κύπρο μόλις της δοθεί η ευκαιρία.

Μεγάλες πληγές

Η ενδοτικότητα και η υπαγορευμένη από τους επικυρίαρχους πολιτική του «κατευνασμού», δεν ασκούν καμιά πίεση στην Τουρκία και την επεκτατική πολιτική της. Όπως συμβαίνει και με την Ε.Ε. στο θέμα του Προσφυγικού.

Η δεύτερη φάση της επικυριαρχίας, συμπίπτει με ένα νέο διεθνές περιβάλλον όπου η ισχύς και η γεωπολιτική είναι τα κύρια χαρακτηριστικά. Επομένως, πολλά κρίνονται όχι απλώς με οικονομικούς δείκτες, αλλά σε επίπεδο «σφαγείου». Το βιολί των ελληνικών ελίτ παίζει στους ρυθμούς της αρπαχτής, της εκποίησης του δημόσιου πλούτου, του ροκανίσματος κονδυλίων και δανείων.

Το κύριο πρόβλημα για μια χώρα σε μια φάση όπως αυτή της δεύτερης επικυριαρχίας, είναι να διαισθανθεί τους κινδύνους και να μην αφεθεί προς το «μοιραίο» ή το «ατύχημα». Η ιστορία του τόπου μας έχει απ’ όλα. Καλές στιγμές και στιγμές κάκιστες. Ηρωισμό και πόθο για ελευθερία, αλλά και ραγιαδισμό και γραικυλισμό. Ο Μουσολίνι έσπασε τα μούτρα του στην Αλβανία το 1940, ενώ νόμιζε ότι θα κάνει περίπατο. Υπάρχει πάντα κι αυτό το ενδεχόμενο, και για τους σύγχρονους Μουσολίνι και την αλαζονεία τους.Δεν θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε: Το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό, είναι πρόβλημα κοινωνικής συνείδησης.