Η πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες» παρουσιάζει ένα φανταστικό χωριό στη Θεσσαλία, το Διαφάνι, στα τέλη της δεκαετίας του 50. Ανασκαλίζει μνήμες και νοσταλγίες μιας περιόδου που πέρασε, αλλά και δεσμών που δεν έπαψαν να υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Παρόλες τις υπερβολές της, η σειρά δίνει ρεαλιστικές πινελιές της τότε κατάστασης στην ελληνική κοινωνία. Αρέσει, ίσως και γιατί ο θεατής γνωρίζει ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες στη συνέχεια, ιδίως μετά την πτώση της χούντας.
Η διαπόμπευση της Βιολέτας σε ολόκληρο το χωριό, όταν σχεδόν γυμνή πρέπει να φτάσει ως το σπίτι της, συνέπεσε με την ημέρα καταγγελίας της ενδοοικογενειακής βίας. Η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει από τότε, αλλά οι αριθμοί δείχνουν ότι φουντώνει η βία κατά των γυναικών.
Στο Διαφάνι ελπίζουν αλλά και ερίζουν για τον ερχομό μιας βιομηχανίας στην περιοχή, γύρω από την οποία παίζονται σκοτεινά παιχνίδια ισχύος και οικονομικών συμφερόντων. Σήμερα, στην ύπαιθρο αλλά και στις πόλεις, δεν υπάρχουν πολλές ειδήσεις για τον ερχομό βιομηχανιών, αλλά για τη μεταφορά μεταναστών σε διάφορες περιοχές. Κι εκεί όμως παίζονται βρώμικα παιχνίδια. Από την κεντρική εξουσία, την Ε.Ε. και τοπικούς παράγοντες.
Η κοινωνία εκτιμά πως το Προσφυγικό είναι το κεντρικό πρόβλημα σήμερα. Όλες οι μετρήσεις το δείχνουν με ένα 40%. Ακολουθεί η ανεργία και η εγκληματικότητα.
Σήμερα δεν κρύβονται οι αριστεροί, όπως ο κουρέας της σειράς, ούτε διατρέχει κίνδυνο ο προοδευτικός δάσκαλος. Αλλά κάθε πολίτης που έχει αντίρρηση για το κατάντημα της χώρας, μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί «εθνικιστής», «ρατσιστής» ή «εθνολαϊκιστής». Φροντίζουν τα κυρίαρχα κόμματα και τα ΜΜΕ.
Το 1958 υπήρχαν διαχωριστικές γραμμές, σήμερα έχουν γίνει χυλός. Απόδειξη, τι έχει γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε 4-5 χρόνια. Καθρέφτης η σύνθεση της νέας επιτροπής για τον φορέα που θα δημιουργηθεί. Τα ίδια και χειρότερα στο ΠΑΣΟΚ, κάπως πιο μαζεμένοι στη Ν.Δ. λόγω και της διακυβέρνησης.
Όμως η περίοδος χάριτος προς τη Ν.Δ. έχει τελειώσει, και δεν είναι λίγοι οι ψηφοφόροι της που δείχνουν απογοητευμένοι. Κυρίως για το Μεταναστευτικό και τον τρόπο που ασκείται η διαχείριση από το «επιτελικό κράτος». Η υπόθεση του 80χρονου προέδρου νοσοκομείου στα Τρίκαλα ράγισε τη βιτρίνα της κυβερνητικής προπαγάνδας περί αξιοκρατίας. Η δουλειά έγινε σε στυλ… Διαφάνι και το κατάλαβαν όλοι.
Το Προσφυγικό είναι ήδη μια καυτή πατάτα στα χέρια της Ν.Δ., ενώ τώρα πρέπει να διαχειριστεί και την προαποφασισμένη υποταγή των ελληνικών ελίτ στους τουρκικούς σχεδιασμούς για τις θάλασσες και τα άλλα μέτωπα.
Το Διαφάνι οδηγήθηκε μετά από 15 περίπου ταραγμένα χρόνια, σε μια περίπου κανονικότητα, αφού είχε χαθεί η μισή Κύπρος (1974). Η κανονικότητα μας οδήγησε στα Μνημόνια (2010-2018) και τώρα πρέπει να παρηγορηθούμε αν (και πόση) θα επιβιώσει απ’ τη «λιγότερη Ελλάδα» που έχουν καταφέρει οι «εμπόροι των εθνών» και οι ντόπιοι φίλοι τους. Πόσο αλλαγμένη και πόσο ίδια η χώρα μας…
«Αν είν’ ο λάκκος σου / πολύ βαθύς / χρέος με τα χέρια σου / να σηκωθείς» λέει ο ποιητής… Προς στιγμήν οι ποιητές σώζουν την Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου