του Γιώργου Περδίκη *
Το «δημογραφικό πρόβλημα» κατά την άποψη μας δεν λύνεται με μέτρα «ελεημοσύνης» ή «βοήθειας» προς τις ευάλωτες ομάδες, αλλά μέσω της χάραξης μιας πολιτικής προς ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας και της τεκνογονίας. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο ποσοτικής και ποιοτικής ανάπτυξης του πληθυσμού. Ένα κράτος που χαράζει στρατηγική με στόχο την αντιμετώπιση της απειλής της γήρανσης του πληθυσμού και της κατάρρευσης του ταμείου των κοινωνικών ασφαλίσεων, πρέπει να λαμβάνει κάθετα και οριζόντια μέτρα για να δώσει κίνητρα στους πολίτες για τεκνογονία, με ένα στρατηγικά δομημένο σχέδιο.
Σαφώς θα πρέπει να δοθεί περαιτέρω ενίσχυση στις ευάλωτες ομάδες γιατί οι αριθμοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και απαιτείται καθολική αντιμετώπιση του προβλήματος της υπογεννητικότητας.
Σημειώνεται ότι τα φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας όπως η βία στην οικογένεια, η σεξουαλική βία, ο αλκοολισμός και η χρήση ναρκωτικών ουσιών αυξάνονται. Η οικονομική κρίση επιδείνωσε τα φαινόμενα αυτά.
Προφανώς ο θεσμός της οικογένειας και η αξία της τεκνογονίας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ενώ ταυτόχρονα δεν υφίσταται η απαραίτητη κρατική στήριξη. Αντίθετα, τα επιδόματα τέκνου, μονογονιών και άλλα περιορίζονται, με βάση εισοδηματικά κριτήρια. Η εξεύρεση στέγης για τα νέα ζευγάρια είναι δύσκολη και η ποιοτική ψυχαγωγία των παιδιών σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται ως πολυτέλεια.
Με όλες αυτές τις δυσκολίες η δημιουργία οικογένειας και/η απόκτηση παιδιών δεν αποτελεί προτεραιότητα και αναβάλλεται για το μέλλον. Ως αποτέλεσμα, παρουσιάζεται μια δημογραφική κατολίσθηση με έντονο το φαινόμενο της μείωσης των γεννήσεων. Η δομή της οικογένειας τροποποιείται με τη μείωση των μελών της, ή ακόμα και την εξαφάνιση του είδους.
Η υπογεννητικότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα τυχαίο γεγονός. Η σχέση της με την οικονομική κρίση είναι πολύ στενή και ο παράγοντας ανεργία επηρεάζει πολύ την απόφαση για τεκνοποίηση.
Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο στήριξης της δημογραφικής ανάπτυξης που να θεωρεί την τεκνογονία ως βασικό εργαλείο για την ανάπτυξη κι όχι ως εμπόδιο ή πρόβλημα προς διαχείριση.
Σε αυτήν την περίπτωση, σημαντικό και κρίσιμο σημείο αποτελεί το κατώφλι των 2 παιδιών. Χρειάζεται ειδικό σχέδιο που να ωθεί τη δημιουργία των τρίτεκνων οικογενειών ως το βασικό στερεότυπο, όπως ήταν και την περίοδο 1970 – 1980. Δυστυχώς όλο και περισσότερο εμπεδώνεται το μοντέλο των οικογενειών με ένα ή δύο παιδιά, το οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μείωση του πληθυσμού.
Σε γενικές γραμμές το εθνικό πλαίσιο δράσης του Εθνικού Φορέα Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής επικεντρώνεται στη στήριξη ευάλωτων ομάδων, ανέργων κλπ. Εξ’ αρχής η φιλοσοφία αυτή μας βρίσκει να συμφωνούμε, διότι θεωρούμε ότι η υπογεννητικότητα δεν είναι θέμα κοινωνικής τάξης ή ομάδας, αλλά θέμα που αφορά όλον τον πληθυσμό της ελεύθερης Κύπρου, είναι δηλαδή ένα εθνικό θέμα.
Οι συνθήκες της Κύπρου καθιστούν το δημογραφικό ζήτημα ως μείζον θέμα εθνικής επιβίωσης. Η διάθεση κονδυλίων και πόρων σε μια τολμηρή δημογραφική πολιτική, είναι η πιο σημαντική επένδυση ενός κράτους όπως η Κύπρος. Αξίζει όλα τα όπλα, τα τανκς και τα κανόνια, κι όλες τις καταθέσεις των τραπεζών, όλους τους ουρανοξύστες και τα ακριβά μας αυτοκίνητα. Γιατί εάν δεν πετύχουμε την πληθυσμιακή ανάπτυξη – με ποσοτικούς και ποιοτικούς όρους – όλα τα πιο πάνω είναι ή άχρηστα ή επισφαλή.
O Γιώργος Περδίκης είναι Βουλευτής και Πρόεδρος Κινήματος Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου