Οχι ανεμογεννήτριες στην Τζήρεια

του Γιώργου Σταματόπουλου 

Να ταξιδεύεις ανάμεσα στη μικρή και τη μεγάλη Τζήρεια (Κυλλήνη) στον Νομό Κορινθίας και να τα χάνεις από την ελατόμορφη μεγαλοπρέπεια. Τεράστια έλατα εκατέρωθεν του κακοτράχαλου, αλλά βατού δρόμου. Αναπηδά ο νους από τα ψυχικά τραυλίσματα, απότοκα της φυσικής, άπλετης ομορφιάς. Και ξαφνικά, μέσα στα ύψη και τα δάση να ανοίγεται οροπέδιο θαυμαστό, ήπιο και καταπράσινο. Αλογα ελεύθερα να καλπάζουν ατιθάσευτα, να παίζουν και να χλιμιντρίζουν.

Μοσχάρια τετράπαχα να βόσκουν ελεύθερα και ανέμελα. Η ομίχλη να παίζει με το τοπίο· άλλοτε να σηκώνεται και αμέσως μετά να πέφτει στα πλάσματα της φύσης και να τα τυλίγει με την ευεργετική υγρασία της.

Ηχος από κλαρίνα στο ασυνείδητο, ανακατεμένος με τις παθιασμένες φωνές του τραγόμορφου Πάνα που κυνηγάει τις νύφες, αδιαφορώντας για την οργή του Ερμή, που γεννήθηκε σε μια σπηλιά της Κυλλήνης. Σε τούτη την υψομετρική μαγεία θέλουν μερικοί αθεόφοβοι, υπεύθυνοι μεγαλοεταιρειών να φυτέψουν ανεμογεννήτριες, αδιαφορώντας με τη σειρά τους αν θα καταστραφεί ένα τέτοιας μοναδικής ομορφιάς περιβάλλον.

Είχα πάει ως [πολύ] νέος, είχα σκαρφαλώσει στην κορυφή της μικρής Τζήρειας. Η εμπειρία, όμως, να την «κατακτήσεις» περπατώντας από τα έγκατα προς την κορυφή είναι αμετάδοτη. Περπατώντας γράφοντας εννοώ με αυτοκίνητο που οδηγεί ακάματος φίλος και φίλος της φύσης. Ακραγγίζοντας τις κορυφές νιώθεις να συνομιλείς με αρχαίους και νέους θεούς, σαν να είσαι το ανάμεσο σε θεούς και ανθρώπους, σαν ένας δαίμονας δηλαδή που προσπαθεί να ενώσει την αγωνία με το άγνωστο, τον τάραχο με την αρμονία.

Ας ξέρουν λοιπόν όσοι σκέφτονται να βεβηλώσουν την ορεινή αυτή μαγεία τοποθετώντας ανεμογεννήτριες στις κορυφές της Τζήρειας, που είναι και πολλές, ότι θα τα βρουν σκούρα με τους ανθρώπους που κατοικούν στα χωριά γύρω από το «ιερό» βουνό. Δεν θα επιτρέψει ο κόσμος να εξαφανιστεί το παρελθόν του και η ομορφιά [και η ωφελιμότητα] της φύσης -τέτοια δάση δεν τα βρίσκεις εύκολα στη χώρα ή οπουδήποτε αλλού.

Να αίφνης ένα εκκλησάκι σε ένα μικρό οροπέδιο που, όμως, είναι στα ύψη. Να και μια στάνη, στις κορυφές του πουθενά, ή στο πουθενά των κορυφών. Η αυθαιρεσία των εταιρειών δεν θα περάσει. Οι κάτοικοι δηλώνουν αποφασισμένοι να υπερασπίσουν τον τόπο τους, τα υπέροχα αυτά δάση, που προστατεύουν τα χωριά τους από την ορμή των υδάτων, που πέφτουν άφθονα· εξ ου και η πλούσια βλάστηση. Δεν πιάνουν κινητά εδώ, είμαστε μόνοι με το δάσος και τα αγρίμια του -δεν ξέρουμε τι γίνεται με τους εορτασμούς για το Πολυτεχνείο.

Κυκλώνουμε τις Τζήρειες και αφήνουμε να εξέχουν [από την ψυχή μας] οι γυμνές μόνο κορυφές της, παρ' ότι έχουμε υπερβεί την αλπική ζώνη. Το νερό δροσερό. Είναι σαν να πετάς. Η ομίχλη εξακολουθεί να «παίζει» και να μας δυσκολεύει κάπως. Απτόητοι συνεχίζουμε το ταξίδι στα βάθη των βουνών, στην καθαρότητά τους, στο οξυγόνο τους.

Δεν έχει καμία δουλειά εδώ καμία ανεμογεννήτρια.
ΠΗΓΗ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ