Η τουρκική πολιτική στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Συρία, είναι πεντακάθαρη για όσους την μελετούν και την αναλύουν. Οι Τούρκοι εννοούν και υλοποιούν αδίστακτα όσα εξαγγέλλουν. Ευθεία πρόκληση προς τους ηγέτες του Ελληνισμού: Με ποια δύναμη θα κατεβάσουν τη βρομερή σημαία του Αττίλα από την Κύπρο και θα την εμποδίσουν να στηθεί στο Αιγαίο;
Σε αυτό το άλλοθι στηρίζουν τη γνωστή αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική, «βλέποντας και κάνοντας», ή ελπίζοντας σε «αλλαγή της πολιτικής στοχοθεσίας της Άγκυρας» ή ευχόμενοι «η Τουρκία να μεταβάλει τακτική και να συναινέσει σε λειτουργική και βιώσιμη λύση». Δύο παραδείγματα, ενδεικτικά νηπιώδους αντίληψης και παιδαριώδους κατανόησης της τουρκικής πολιτικής. Μετά την εκλογή του ως Προέδρου (1988), ο Γ. Βασιλείου παραχώρησε συνέντευξη σε τρεις Ελλαδίτες δημοσιογράφους. Ενόψει επικείμενης έναρξης νέων συνομιλιών, ρωτήθηκε τι θα κάνει σε περίπτωση νέου ναυαγίου.
Απάντησε το αμίμητο και αξιοθρήνητο: «Δεν θα κάτσω να σκεφτώ τι θα γίνει στις 31 του τάδε μηνός»! Όταν ο Κληρίδης ανέλαβε την εξουσία, έδωσε συνέντευξη Τύπου για τις πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας του (1993). Από συνάδελφο της «Σημερινής» ρωτήθηκε να πει στους πολίτες ποιοι ήσαν οι ειδικοί σύμβουλοί του – ακαδημαϊκοί, εμπειρογνώμονες, συνταγματολόγοι, νομικοί, κ.λπ. – για τις διάφορες πτυχές του Κυπριακού. Απάντησε: «Εγώ είμαι και νομικός και συνταγματολόγος και δεν έχω ανάγκη συμβουλών από κανέναν».
Γιατί αναφερόμαστε στα πιο πάνω; Διότι, πρώτον, οι ηγέτες μας δεν κατενόησαν ποτέ τη Θουκυδίδεια ρήση: «Ο ισχυρότερος δεσμός μεταξύ πόλεων (δηλ. σήμερα κρατών) είναι το συμφέρον». Ούτε αντιλαμβάνονται όσα ο σύγχρονος του Θουκυδίδη, Κινέζος στρατηγός, Σουν Τζου, καταγράφει στην πραγματεία του, «Η τέχνη του Πολέμου»: «Η τέχνη του πολέμου είναι ζωτικής σημασίας για το κράτος. Είναι ένα θέμα ζωής και θανάτου». Ούτε, βέβαια, έχουν τη διανοητική ικανότητα να κατανοήσουν το αυτονόητο:
«Αν γνωρίζεις τον εχθρό και γνωρίζεις τον εαυτό σου, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι το αποτέλεσμα χιλίων μαχών. Αν γνωρίζεις τον εαυτό σου, αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα υφίστασαι και μιαν ήττα. Αν δεν γνωρίζεις τον εχθρό, ούτε τον εαυτό σου, θα υποκύπτεις σε κάθε μάχη».
Ανέκαθεν, οι Τούρκοι είναι πλήρως προβλέψιμοι. Βροντοφωνάζουν κυριολεκτικά τους στόχους τους. Διατυμπανίζουν την πολιτική, στρατιωτική και επεκτατική στοχοθεσία τους. Από το 1956, διά των γνωστών εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ, οι Τούρκοι διαμήνυσαν προς τους ημιμαθείς ηγέτες της Κύπρου ότι υπέρτατος και διαχρονικός στόχος τους είναι η επανάκτηση της Κύπρου.
Μια πρώτη αναφορά έγινε από τον Ελληνοκτόνο Ατατούρκ, το 1938, μετά την αρπαγή, κατάκτηση και κατάποση του συριακού σαντζακίου της Αλεξανδρέττας. Στην Κύπρο, η κατοχική Τουρκία εφαρμόζει από το 1975 την ίδια, αλλά εξελιγμένη συνταγή όπως στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας. Προ καιρού, ο σουλτάνος Ερντογάν προέβη σε μια σημαντική δήλωση, η οποία πέρασε απαρατήρητη από τους περισπούδαστους ηγέτες μας.
Κατά τη διάρκεια της εισβολής οι Τούρκοι στηρίχτηκαν σε ξένους για τα όπλα και πυρομαχικά που χρησιμοποιούσαν στην Κύπρο. Όταν ανήλθε το 2003 στην εξουσία, αφού έφερε πίσω στη χώρα όλα τα λαμπρά τουρκικά μυαλά, ο Ερντογάν έκτισε πολεμική βιομηχανία, στηριγμένη στη σύγχρονη τεχνολογία, η οποία καλύπτει το 80% και πλέον των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων. Πριν από λίγες ημέρες και διαρκούσης της νέας τουρκικής εισβολής στη Συρία, ο σουλτάνος δήλωσε:
«Η επιχείρηση ‘Πηγή της Ειρήνης’ είναι για την Τουρκία τέτοιας ζωτικής σημασίας, όπως και η Ειρηνευτική Επιχείρηση στην Κύπρο το 1974. Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι τέλους χωρίς να λάβουμε υπόψη απειλές και πιέσεις. Το λέω ξεκάθαρα. Θα ολοκληρώσουμε οπωσδήποτε αυτό που έχουμε ξεκινήσει. Όπου υψώσαμε τη σημαία μας μια φορά, μετά δεν ξανακατέβηκε». Είναι η πιο βροντερή, ωμή και σιχαμερή απάντηση σε όσους αφελείς Έλληνες, στην Αθήνα και στη Λευκωσία, ακόμα επενδύουν στον Τουρκο-Χίτλερ Ερντογάν για λύση ευρωπαϊκών προδιαγραφών στο Κυπριακό.
Η τουρκική πολιτική στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Συρία, είναι πεντακάθαρη για όσους την μελετούν και την αναλύουν. Οι Τούρκοι εννοούν και υλοποιούν αδίστακτα όσα εξαγγέλλουν. Και το πιο οδυνηρό για τους Έλληνες: Ουδέποτε απέκρυψαν τους επεκτατικούς και κατακτητικούς στόχους τους εναντίον του Ελληνισμού.
Αντίθετα, οι ηγέτες του Ελληνισμού επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο, επειδή δεν μελέτησαν τον Θουκυδίδη, τον Πλάτωνα, τον λόρδο Πάλμερστον, τον στρατηγό ντε Γκωλ, τον Μάο τσε Τουνγκ ή τον Κίσινγκερ, οι οποίοι ομοφωνούν: «Η δύναμή μου είναι στην άκρη του σπαθιού και του ντουφεκιού μου» και το «δίκαιο είναι η δύναμη». Ευθεία πρόκληση προς τους ηγέτες του Ελληνισμού: Με ποια δύναμη θα κατεβάσουν τη βρομερή σημαία του Αττίλα από την Κύπρο και θα την εμποδίσουν να στηθεί στο Αιγαίο;
ΠΗΓΗ SIGMALIVE
Απάντησε το αμίμητο και αξιοθρήνητο: «Δεν θα κάτσω να σκεφτώ τι θα γίνει στις 31 του τάδε μηνός»! Όταν ο Κληρίδης ανέλαβε την εξουσία, έδωσε συνέντευξη Τύπου για τις πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας του (1993). Από συνάδελφο της «Σημερινής» ρωτήθηκε να πει στους πολίτες ποιοι ήσαν οι ειδικοί σύμβουλοί του – ακαδημαϊκοί, εμπειρογνώμονες, συνταγματολόγοι, νομικοί, κ.λπ. – για τις διάφορες πτυχές του Κυπριακού. Απάντησε: «Εγώ είμαι και νομικός και συνταγματολόγος και δεν έχω ανάγκη συμβουλών από κανέναν».
Γιατί αναφερόμαστε στα πιο πάνω; Διότι, πρώτον, οι ηγέτες μας δεν κατενόησαν ποτέ τη Θουκυδίδεια ρήση: «Ο ισχυρότερος δεσμός μεταξύ πόλεων (δηλ. σήμερα κρατών) είναι το συμφέρον». Ούτε αντιλαμβάνονται όσα ο σύγχρονος του Θουκυδίδη, Κινέζος στρατηγός, Σουν Τζου, καταγράφει στην πραγματεία του, «Η τέχνη του Πολέμου»: «Η τέχνη του πολέμου είναι ζωτικής σημασίας για το κράτος. Είναι ένα θέμα ζωής και θανάτου». Ούτε, βέβαια, έχουν τη διανοητική ικανότητα να κατανοήσουν το αυτονόητο:
«Αν γνωρίζεις τον εχθρό και γνωρίζεις τον εαυτό σου, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι το αποτέλεσμα χιλίων μαχών. Αν γνωρίζεις τον εαυτό σου, αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα υφίστασαι και μιαν ήττα. Αν δεν γνωρίζεις τον εχθρό, ούτε τον εαυτό σου, θα υποκύπτεις σε κάθε μάχη».
Ανέκαθεν, οι Τούρκοι είναι πλήρως προβλέψιμοι. Βροντοφωνάζουν κυριολεκτικά τους στόχους τους. Διατυμπανίζουν την πολιτική, στρατιωτική και επεκτατική στοχοθεσία τους. Από το 1956, διά των γνωστών εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ, οι Τούρκοι διαμήνυσαν προς τους ημιμαθείς ηγέτες της Κύπρου ότι υπέρτατος και διαχρονικός στόχος τους είναι η επανάκτηση της Κύπρου.
Μια πρώτη αναφορά έγινε από τον Ελληνοκτόνο Ατατούρκ, το 1938, μετά την αρπαγή, κατάκτηση και κατάποση του συριακού σαντζακίου της Αλεξανδρέττας. Στην Κύπρο, η κατοχική Τουρκία εφαρμόζει από το 1975 την ίδια, αλλά εξελιγμένη συνταγή όπως στην περίπτωση της Αλεξανδρέττας. Προ καιρού, ο σουλτάνος Ερντογάν προέβη σε μια σημαντική δήλωση, η οποία πέρασε απαρατήρητη από τους περισπούδαστους ηγέτες μας.
Κατά τη διάρκεια της εισβολής οι Τούρκοι στηρίχτηκαν σε ξένους για τα όπλα και πυρομαχικά που χρησιμοποιούσαν στην Κύπρο. Όταν ανήλθε το 2003 στην εξουσία, αφού έφερε πίσω στη χώρα όλα τα λαμπρά τουρκικά μυαλά, ο Ερντογάν έκτισε πολεμική βιομηχανία, στηριγμένη στη σύγχρονη τεχνολογία, η οποία καλύπτει το 80% και πλέον των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων. Πριν από λίγες ημέρες και διαρκούσης της νέας τουρκικής εισβολής στη Συρία, ο σουλτάνος δήλωσε:
«Η επιχείρηση ‘Πηγή της Ειρήνης’ είναι για την Τουρκία τέτοιας ζωτικής σημασίας, όπως και η Ειρηνευτική Επιχείρηση στην Κύπρο το 1974. Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι τέλους χωρίς να λάβουμε υπόψη απειλές και πιέσεις. Το λέω ξεκάθαρα. Θα ολοκληρώσουμε οπωσδήποτε αυτό που έχουμε ξεκινήσει. Όπου υψώσαμε τη σημαία μας μια φορά, μετά δεν ξανακατέβηκε». Είναι η πιο βροντερή, ωμή και σιχαμερή απάντηση σε όσους αφελείς Έλληνες, στην Αθήνα και στη Λευκωσία, ακόμα επενδύουν στον Τουρκο-Χίτλερ Ερντογάν για λύση ευρωπαϊκών προδιαγραφών στο Κυπριακό.
Η τουρκική πολιτική στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Συρία, είναι πεντακάθαρη για όσους την μελετούν και την αναλύουν. Οι Τούρκοι εννοούν και υλοποιούν αδίστακτα όσα εξαγγέλλουν. Και το πιο οδυνηρό για τους Έλληνες: Ουδέποτε απέκρυψαν τους επεκτατικούς και κατακτητικούς στόχους τους εναντίον του Ελληνισμού.
Αντίθετα, οι ηγέτες του Ελληνισμού επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο, επειδή δεν μελέτησαν τον Θουκυδίδη, τον Πλάτωνα, τον λόρδο Πάλμερστον, τον στρατηγό ντε Γκωλ, τον Μάο τσε Τουνγκ ή τον Κίσινγκερ, οι οποίοι ομοφωνούν: «Η δύναμή μου είναι στην άκρη του σπαθιού και του ντουφεκιού μου» και το «δίκαιο είναι η δύναμη». Ευθεία πρόκληση προς τους ηγέτες του Ελληνισμού: Με ποια δύναμη θα κατεβάσουν τη βρομερή σημαία του Αττίλα από την Κύπρο και θα την εμποδίσουν να στηθεί στο Αιγαίο;
ΠΗΓΗ SIGMALIVE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου