Το τέλος του αντιαμερικανισμού ως προσδοκία του φιλοαμερικανισμού.

του Σπύρου Παναγιώτου


Ο αντιαμερικανισμός, ως βαθιά αντίθεση στην πολιτική των ΗΠΑ σε βάρος της Ελλάδας, έχει τις ρίζες του στη αμερικανοκρατία ως ιδιαίτερο καθεστώς που επιβλήθηκε στην Ελλάδα την μετεμφυλιακή περίοδο. Γεννήθηκε στα Μακρονήσια και γιγαντώθηκε στους αγώνες για ανεξαρτησία της Κύπρου, στην περίοδο της Χούντας στην Ελλάδα, με το πραξικόπημα κατά του Μακάριου, τον Αττίλα και την συνεχιζόμενη κατοχή και εποικισμό της Κύπρου.



Είναι το δίκαιο καταστάλαγμα της λαϊκής αίσθησης για την σύγχρονη ιστορία του τόπου.
Και αυτό ανησυχεί βαθύτητα τον επίσημο πολιτικό κόσμο και τους υποτακτικούς του. Πολλές φορές επιχειρήθηκε να εκριζωθεί ο αντιαμερικανισμός από τη ψυχή των Ελλήνων. Ας θυμηθούμε το θαυμασμό για την «επανάσταση» που θα έφερνε η εκλογή Κλίντον, τους διθυράμβους με αφορμή την εκλογή Ομπάμα κ.λπ. Μάταιη προσπάθεια. Αντίστοιχη με τις θεωρίες περί του τέλους της ιστορίας.

Ο αντιαμερικανισμός, είναι αλήθεια, γνωρίζει κάμψη τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.
Σκιάστηκε από την στάση και τις ευθύνες της γερμανικής Ευρώπης στα χρόνια των μνημονίων. Θόλωσε και ευτελίσθηκε από το συριζικό αφήγημα για τη δήθεν φιλική στάση των ΗΠΑ και του ΔΝΤ απέναντι στη χώρα. Αποδυναμώθηκε από ένα στείρο συνθηματολογικό «αντιιμπεριαλισμό» της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων που οδήγησε στην σημερινή της απαξίωση, αν όχι χρεοκοπία.
Ήταν τέτοια η διάψευση των προσδοκιών, τόσο φανερή η ταύτιση μνημονιακών και υποτιθέμενων αντιμνημονιακών, τόσο αδύναμη η προβολή μιας οδού διεξόδου που ενσταλάχτηκε η βεβαιότητα ότι «όλοι είναι ίδιοι», ότι «δεν υπάρχουν εναλλακτικές». Σε αυτό το κλίμα υποχώρησαν όχι μόνο οι αγώνες αλλά και τα προσανατολιστικά κριτήρια της λαϊκής αίσθησης.

Υποχώρησαν αλλά δεν χάθηκαν!

Σήμερα ζούμε τη στιγμή της κυριαρχίας του «ρεαλισμού». Ενός ρεαλισμού της πολιτικής ελίτ που θεωρεί λογικό και δίκαιο η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών να καταδικάζεται σε διαρκή φτώχια για να διασωθούν τράπεζες και επιχειρηματικά συμφέροντα. Ενός «ρεαλισμού» που θεωρεί δίκαια την αναζήτηση ενός ισχυρού προστάτη και λογική την υπόκλιση στα φιλοπόλεμα σχέδια των ΗΠΑ. Που θεωρεί αναπόφευκτη την υποχωρητικότητα στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας καθώς αποτελούν επιθυμίες του αμερικανικού και ευρωπαϊκού παράγοντα. Έστω και αν αυτό οδηγεί σε παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας και ακρωτηριασμό της χώρας. Με αντάλλαγμα ένα κάλπικο νέο Ελντοράντο επενδύσεων που θα διαιωνίζει στον υπερθετικό βαθμό την οικονομική υποτέλεια της χώρας και την εκμετάλλευση των εργαζόμενων. Για να διασωθούν πολυεθνικές και τραπεζίτες που θα συνεχίσουν να κάνουν «δουλειές» ετοιμάζοντας τις νέες χρεοκοπίες.
Αυτός ο ρεαλισμός της πολιτικής ελίτ έχει ανάγκη να προβάλει το τέλος του αντιαμερικανισμού και του αντιευρωπαϊσμού. Έχει, στην ουσία, ανάγκη να διαλύσει το αυθόρμητο, πρωτογενές, λαϊκό κριτήριο για τις αιτίες της κακοδαιμονίας της χώρας.
Όσο οι προσωρινές επιτυχίες του αστικού κόσμου θριαμβεύουν τόσο μεγαλώνει η έπαρση αναλυτών και κονδυλοφόρων.
Έργο γνωστό και ανιαρά επαναλαμβανόμενο κατά περιόδους. Οι νέες διαψεύσεις, οι κυοφορούμενες επώδυνες λύσεις στα εθνικά θα φέρουν σύγχρονα κύματα «αντί»…
Το ερώτημα παραμένει αν και κατά πόσο θα διδαχθούμε, ως λαός, από τα λάθη και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Αν τα αναπόφευκτα νέα κύματα κυοφορήσουν παράλληλα και τους δρόμους της μη επιστροφής στα ίδια…
ΠΗΓΗ  Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ