Από το μπογκ https://enosy.blogspot.com/2019/07/blog-post.html
Ο Γ. Μηλιός δηλώνει ότι στηρίζει το ΚΚΕ γιατί «σώζει σήμερα την έννοια της Αριστεράς». Κατανοούμε την αγωνία του ως θεωρητικού του Μαρξισμού που προσπαθεί να βρει στηρίγματα για την επαλήθευση της “θεωρίας”, αλλά δεν πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ εκπληρώνει αυτή την ανάγκη επειδή έχει αποδειχτεί πολιτικά ακίνδυνο για τους αντιπάλους του, πραγματικούς ή φαντασιακούς.
Το ΚΚΕ κράτησε αποστάσεις ασφάλειας από όλα τα συγκρουσιακά συμβάντα της κρίσης, από το Δεκέμβρη του 2008, τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και τις πλατείες, ως και το δημοψήφισμα που κατέγραψε την μεγαλύτερη ταξική πόλωση στην ελληνική κοινωνία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα - αποφεύγοντας ακόμα και την επαφή με τον κινητοποιημένο λαό - αναμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες, σε κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον…
Όμως η κατάληξη "ψήφο στο ΚΚΕ", είναι ασήμαντο ζήτημα μπροστά σε αυτά που θέτει το ερμηνευτικό σχήμα του Γ. Μηλιού για να αιτιολογήσει αυτή την στάση.
Ας πάμε λίγο πίσω για να δούμε μερικά απ’ αυτά.
Τον Φλεβάρη του 2009, όταν είχε ξεκινήσει τα πρώτα βήματά του το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, γράφαμε:
Λαμβάνουμε επανειλημμένα το παρακάτω ερώτημα:
- Γιατί αυτοαποκαλείστε «οπαδοί» και όχι «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ;
Η φιλία, πάνω απ’ όλα, είναι μια σχέση αμοιβαιότητας. Όμως, η δική μας σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια σχέση εκμετάλλευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας παρέχει απλόχερα το ...δικαίωμα να τον ψηφίζουμε στις εκλογές και να τον υποστηρίζουμε στους μαζικούς χώρους. Όμως, μας στερεί την δυνατότητα να είμαστε μέλη του. Ως αριστεροί, δεν είμαστε ενάντια στην οργανωτική ένταξη, όμως αρνούμαστε να συμμετέχουμε στις τοπικές ή θεματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν τηρούνται ούτε καν οι στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές που προστατεύει η αστική δημοκρατία για το απλό μέλος του τελευταίου συνδικάτου: Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων. Είναι προφανές ότι ζητάμε να συμμετέχουμε σε ένα πολιτικό οργανισμό, ως αριστεροί και όχι ως παράγοντες ή πολιτευτές...
Είμαστε πράγματι «φίλοι» ενός ΣΥΡΙΖΑ που θα είναι ένας ενιαίος πολιτικός οργανισμός και θα έχει μέλη άτομα και όχι οργανώσεις. Όμως τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ακόμα. Επίσης, δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε και «φίλοι» των επιμέρους συνιστωσών τους, γι αυτό άλλωστε και δεν πήγαμε να γραφτούμε σε κάποια απ΄ αυτές...
Ως οπαδοί, μπορούμε να αγωνιζόμαστε για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει ακόμα, χωρίς να εμπλεκόμαστε στις ενδογενείς αντιφάσεις που αναδεικνύονται καθημερινά στην πολιτική του διαχείριση του "υπαρκτού" ΣΥΡΙΖΑ. Προς αυτή την κατεύθυνση, σκοπεύουμε να οργανωθούμε, διατηρώντας την πολιτική και την οργανωτική μας αυτοτέλεια, από τις πρακτικές του παραγοντισμού, της ίντριγκας και της μικροπολιτικής που κυριαρχούν στις πολιτικές σχέσεις που προσδιορίζουν το πλαίσιο λήψης αποφάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτές πρακτικές, είναι εγκλωβισμένοι - ανεξάρτητα από τις προθέσεις - και οι «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν στις «τοπικές» ή «θεματικές» επιτροπές….
Ο Γιάννης Μηλιός διάλεξε άλλο δρόμο για την ένταξή του στον ΣΥΡΙΖΑ και ορίστηκε «υπεύθυνος» οικονομικής πολιτικής του. Απ’ αυτή την θέση μιλάει στην συνέντευξη του στο insider.gr. Πράγματι, απ’ αυτήν την θέση δεν δίστασε να εκφράζει δημόσια την διαφωνία του σε κρίσιμα ζητήματα, όπως την αντίθεσή του για την συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ , δεν ανέλαβε κυβερνητικές θέσεις και ήταν από τους ελάχιστους που παραιτήθηκαν απ’ τα αξιώματά του, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να πληρώνει τις “δόσεις” και να τηρεί τις μνημονιακές δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων χωρίς να έχει καταλήξει σε κάποια συμφωνία για το χρέος.
Όλα αυτά τα ζητήματα αφορούν σοβαρές διαφωνίες αλλά σε θέματα πολιτικής που επικεντρώνονται στον χαρακτήρα της κρατικής διαχείρισης στα πλαίσια της στρατηγικής του “δημοκρατικού δρόμου” προς τον σοσιαλισμό.
Όμως, ο «ιστορικός συμβιβασμός» για την «την κοινότητα συμφερόντων κεφαλαίου-εργασίας» τον οποίο καταγγέλλει ο Γ. Μηλιός επιτελείται από το “αστικό κράτος” ως όλον. Η κρατική σχέση είναι ο βασικός οργανωτής των ταξικών και κοινωνικών συμμαχιών. Δεν είναι υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, η του Βαρουφάκη ή κάποιου κοινοβουλευτικού κόμματος που έχει αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος. Η αδυναμία ακύρωσης αυτού του “ιστορικού συμβιβασμού” ο οποίος αποτελεί το “θεμέλιο” του αστικού κράτους, δεν είναι ζήτημα “πολιτικής γραμμής” για την συγκυρία, αλλά στρατηγικής ήττας συνολικά της παραδοσιακής Αριστεράς…
Παρ’ όλες τις διαφωνίες του και την κριτική που ασκεί στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι “συνένοχος” στην κατάληξή του. Η συνενοχή αυτή καταγράφεται ανάγλυφα στην παρακάτω δήλωσή του:
«Χαρακτηριστικά σας αναφέρω ότι συντάκτης του περίφημου «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» του 2014, που υποσχότανε σε όλους όλα, εξαγγέλλοντας την «παραγωγική ανασυγκρότηση» του ελληνικού καπιταλισμού, θρυλείται ότι ήταν ο Σπύρος Σαγιάς, μετέπειτα γραμματέας του πρώτου υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Την παρουσία και τον ρόλο του Σπύρου Σαγιά στο περιβάλλον του Προέδρου του κόμματος, όμως, ελάχιστοι γνώριζαν πριν τον Ιανουάριο 2015».
Υπενθυμίζουμε ότι το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, ήταν το εκλογικό πρόγραμμα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Γενάρη του 2915. Το πρόγραμμα αυτό - που κανείς δεν γνωρίζει ακόμα με σιγουριά τον συντάκτη του - το είχε κάνει σημαία της η “αριστερή πλατφόρμα” ως αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και εγκαλούσε την ηγεσία του μετά τις εκλογές του Γενάρη ότι δεν το εφαρμόζει πιστά! Ελάχιστοι συριζέοι είχαν δηλώσει δημόσια την αντίθεσή τους τότε (όπως ο Κ. Λαπαβίστας) αλλά και ο Γ. Βαρουφάκης και υποστήριζε ότι ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Το πως παράγεται ένα «εκλογικό πρόγραμμα» και ποιοί είναι εκείνοι που το εγκρίνουν, είναι ή δεν είναι ένα σημαντικό στοιχείο ταυτότητας για ένα κόμμα της Αριστεράς;
Όλα αυτά τα ζητήματα που θέτει ο Γιάννης Μηλιός, αντιμετωπίστηκαν στα πλαίσια ενός λειτουργικού καθεστώτος που προσομοιάζει με την “μαφία”, όπου κυριαρχεί η “ομερτά” και η αυστηρή ιεραρχία με τις επετηρίδες της. Αυτό το “καθεστώς” δεν το είχε αντιληφθεί ο Γιάννης Μηλιός;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε στοιχειωδώς με τους κανόνες της δημοκρατίας που επιβάλλει η “αστική δημοκρατία” για την λειτουργία ενός συνδικάτου ή ενός συλλόγου για την συμμετοχή των μελών του και την λήψη των αποφάσεων, πολλά πράγματα δεν θα είχαν συμβεί, με αποκορύφωμα την ανατροπή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ.
Αν για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε όπως το PODEMOS (ή το ΜέΡΑ25) ,όπου οι αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα λαμβάνονται με καθολικές ψηφοφορίες των μελών τους, είναι φανερό πως καμία μαφία δεν θα είχε “καθοδηγήσει” με αυτό τον τρόπο τις πολιτικές εξελίξεις.
Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο απλά…
Η Αριστερά ή θα είναι δημοκρατική ή δεν θα υπάρχει...
Ο Γ. Μηλιός δηλώνει ότι στηρίζει το ΚΚΕ γιατί «σώζει σήμερα την έννοια της Αριστεράς». Κατανοούμε την αγωνία του ως θεωρητικού του Μαρξισμού που προσπαθεί να βρει στηρίγματα για την επαλήθευση της “θεωρίας”, αλλά δεν πιστεύουμε ότι το ΚΚΕ εκπληρώνει αυτή την ανάγκη επειδή έχει αποδειχτεί πολιτικά ακίνδυνο για τους αντιπάλους του, πραγματικούς ή φαντασιακούς.
Το ΚΚΕ κράτησε αποστάσεις ασφάλειας από όλα τα συγκρουσιακά συμβάντα της κρίσης, από το Δεκέμβρη του 2008, τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και τις πλατείες, ως και το δημοψήφισμα που κατέγραψε την μεγαλύτερη ταξική πόλωση στην ελληνική κοινωνία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα - αποφεύγοντας ακόμα και την επαφή με τον κινητοποιημένο λαό - αναμένοντας να ωριμάσουν οι συνθήκες, σε κάποια απροσδιόριστη στιγμή στο μέλλον…
Όμως η κατάληξη "ψήφο στο ΚΚΕ", είναι ασήμαντο ζήτημα μπροστά σε αυτά που θέτει το ερμηνευτικό σχήμα του Γ. Μηλιού για να αιτιολογήσει αυτή την στάση.
Ας πάμε λίγο πίσω για να δούμε μερικά απ’ αυτά.
Τον Φλεβάρη του 2009, όταν είχε ξεκινήσει τα πρώτα βήματά του το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, γράφαμε:
Λαμβάνουμε επανειλημμένα το παρακάτω ερώτημα:
- Γιατί αυτοαποκαλείστε «οπαδοί» και όχι «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ;
Η φιλία, πάνω απ’ όλα, είναι μια σχέση αμοιβαιότητας. Όμως, η δική μας σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια σχέση εκμετάλλευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ μας παρέχει απλόχερα το ...δικαίωμα να τον ψηφίζουμε στις εκλογές και να τον υποστηρίζουμε στους μαζικούς χώρους. Όμως, μας στερεί την δυνατότητα να είμαστε μέλη του. Ως αριστεροί, δεν είμαστε ενάντια στην οργανωτική ένταξη, όμως αρνούμαστε να συμμετέχουμε στις τοπικές ή θεματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν τηρούνται ούτε καν οι στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές που προστατεύει η αστική δημοκρατία για το απλό μέλος του τελευταίου συνδικάτου: Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων. Είναι προφανές ότι ζητάμε να συμμετέχουμε σε ένα πολιτικό οργανισμό, ως αριστεροί και όχι ως παράγοντες ή πολιτευτές...
Είμαστε πράγματι «φίλοι» ενός ΣΥΡΙΖΑ που θα είναι ένας ενιαίος πολιτικός οργανισμός και θα έχει μέλη άτομα και όχι οργανώσεις. Όμως τέτοιος ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ακόμα. Επίσης, δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε και «φίλοι» των επιμέρους συνιστωσών τους, γι αυτό άλλωστε και δεν πήγαμε να γραφτούμε σε κάποια απ΄ αυτές...
Ως οπαδοί, μπορούμε να αγωνιζόμαστε για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει ακόμα, χωρίς να εμπλεκόμαστε στις ενδογενείς αντιφάσεις που αναδεικνύονται καθημερινά στην πολιτική του διαχείριση του "υπαρκτού" ΣΥΡΙΖΑ. Προς αυτή την κατεύθυνση, σκοπεύουμε να οργανωθούμε, διατηρώντας την πολιτική και την οργανωτική μας αυτοτέλεια, από τις πρακτικές του παραγοντισμού, της ίντριγκας και της μικροπολιτικής που κυριαρχούν στις πολιτικές σχέσεις που προσδιορίζουν το πλαίσιο λήψης αποφάσεων στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτές πρακτικές, είναι εγκλωβισμένοι - ανεξάρτητα από τις προθέσεις - και οι «φίλοι» του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν στις «τοπικές» ή «θεματικές» επιτροπές….
ΕΟΣ (Eνωση Οπαδών της ΣΥΡΙΖΑ)
Ο Γιάννης Μηλιός διάλεξε άλλο δρόμο για την ένταξή του στον ΣΥΡΙΖΑ και ορίστηκε «υπεύθυνος» οικονομικής πολιτικής του. Απ’ αυτή την θέση μιλάει στην συνέντευξη του στο insider.gr. Πράγματι, απ’ αυτήν την θέση δεν δίστασε να εκφράζει δημόσια την διαφωνία του σε κρίσιμα ζητήματα, όπως την αντίθεσή του για την συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ , δεν ανέλαβε κυβερνητικές θέσεις και ήταν από τους ελάχιστους που παραιτήθηκαν απ’ τα αξιώματά του, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να πληρώνει τις “δόσεις” και να τηρεί τις μνημονιακές δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων χωρίς να έχει καταλήξει σε κάποια συμφωνία για το χρέος.
Όλα αυτά τα ζητήματα αφορούν σοβαρές διαφωνίες αλλά σε θέματα πολιτικής που επικεντρώνονται στον χαρακτήρα της κρατικής διαχείρισης στα πλαίσια της στρατηγικής του “δημοκρατικού δρόμου” προς τον σοσιαλισμό.
Όμως, ο «ιστορικός συμβιβασμός» για την «την κοινότητα συμφερόντων κεφαλαίου-εργασίας» τον οποίο καταγγέλλει ο Γ. Μηλιός επιτελείται από το “αστικό κράτος” ως όλον. Η κρατική σχέση είναι ο βασικός οργανωτής των ταξικών και κοινωνικών συμμαχιών. Δεν είναι υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, η του Βαρουφάκη ή κάποιου κοινοβουλευτικού κόμματος που έχει αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος. Η αδυναμία ακύρωσης αυτού του “ιστορικού συμβιβασμού” ο οποίος αποτελεί το “θεμέλιο” του αστικού κράτους, δεν είναι ζήτημα “πολιτικής γραμμής” για την συγκυρία, αλλά στρατηγικής ήττας συνολικά της παραδοσιακής Αριστεράς…
Παρ’ όλες τις διαφωνίες του και την κριτική που ασκεί στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι “συνένοχος” στην κατάληξή του. Η συνενοχή αυτή καταγράφεται ανάγλυφα στην παρακάτω δήλωσή του:
«Χαρακτηριστικά σας αναφέρω ότι συντάκτης του περίφημου «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» του 2014, που υποσχότανε σε όλους όλα, εξαγγέλλοντας την «παραγωγική ανασυγκρότηση» του ελληνικού καπιταλισμού, θρυλείται ότι ήταν ο Σπύρος Σαγιάς, μετέπειτα γραμματέας του πρώτου υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Την παρουσία και τον ρόλο του Σπύρου Σαγιά στο περιβάλλον του Προέδρου του κόμματος, όμως, ελάχιστοι γνώριζαν πριν τον Ιανουάριο 2015».
Υπενθυμίζουμε ότι το “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”, ήταν το εκλογικό πρόγραμμα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές τον Γενάρη του 2915. Το πρόγραμμα αυτό - που κανείς δεν γνωρίζει ακόμα με σιγουριά τον συντάκτη του - το είχε κάνει σημαία της η “αριστερή πλατφόρμα” ως αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και εγκαλούσε την ηγεσία του μετά τις εκλογές του Γενάρη ότι δεν το εφαρμόζει πιστά! Ελάχιστοι συριζέοι είχαν δηλώσει δημόσια την αντίθεσή τους τότε (όπως ο Κ. Λαπαβίστας) αλλά και ο Γ. Βαρουφάκης και υποστήριζε ότι ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Το πως παράγεται ένα «εκλογικό πρόγραμμα» και ποιοί είναι εκείνοι που το εγκρίνουν, είναι ή δεν είναι ένα σημαντικό στοιχείο ταυτότητας για ένα κόμμα της Αριστεράς;
Όλα αυτά τα ζητήματα που θέτει ο Γιάννης Μηλιός, αντιμετωπίστηκαν στα πλαίσια ενός λειτουργικού καθεστώτος που προσομοιάζει με την “μαφία”, όπου κυριαρχεί η “ομερτά” και η αυστηρή ιεραρχία με τις επετηρίδες της. Αυτό το “καθεστώς” δεν το είχε αντιληφθεί ο Γιάννης Μηλιός;
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε στοιχειωδώς με τους κανόνες της δημοκρατίας που επιβάλλει η “αστική δημοκρατία” για την λειτουργία ενός συνδικάτου ή ενός συλλόγου για την συμμετοχή των μελών του και την λήψη των αποφάσεων, πολλά πράγματα δεν θα είχαν συμβεί, με αποκορύφωμα την ανατροπή του δημοψηφίσματος του ΟΧΙ.
Αν για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε όπως το PODEMOS (ή το ΜέΡΑ25) ,όπου οι αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα λαμβάνονται με καθολικές ψηφοφορίες των μελών τους, είναι φανερό πως καμία μαφία δεν θα είχε “καθοδηγήσει” με αυτό τον τρόπο τις πολιτικές εξελίξεις.
Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο απλά…
Η Αριστερά ή θα είναι δημοκρατική ή δεν θα υπάρχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου