Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Oι αλαζονικές προκλήσεις του στρατιωτικό-βιομηχανικού συμπλέγματος της Ουάσιγκτον ποτέ δεν παύουν να προκαλούν απορία στον υπόλοιπο κόσμο, μέγα μέρος του οποίου αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι αυτή η αλαζονεία απλά εκφράζει μιαν εθνική στρατηγική που οδηγεί σε σύγκρουση με την Ρωσία και την Κίνα.Μια από τις πιο θορυβώδεις φωνές στην συγκρουσιακή χορωδία είναι του Διοικητή Αμερικανικών Ναυτικών Δυνάμεων στην Ευρώπη, Ναυάρχου Φόγκο ΙΙΙ, ο οποίος ξέρει ότι όσο μεγαλύτερο θόρυβο κάνει τόσο περισσότερο χρήμα θα διαθέσει η κυβέρνηση για να αγοραστούν ακόμη ακόμη περισσότερα πολεμικά πλοία. Το 2016 είχε γράψει ένα ιδιαίτερα πολεμοκάπηλο άρθρο για το Αμερικανικό Ναυτικό Ινστιτούτο, υπό τον τίτλο «Η Τέταρτη Μάχη του Ατλαντικού», στο οποίο κατηγορούσε την Ρωσία επειδή δεν παραδέχεται τις ΗΠΑ ως υπερδύναμη. Εδήλωνε ότι «η νέα ρωσική εθνική στρατηγική παρουσιάζει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως απειλές κατά της ρωσικής ασφάλειας και μας κατηγορεί ότι εφαρμόζουμε «πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και πληροφοριακή πίεση στην Ρωσία»
Και έχει απόλυτα δίκιο σε ότι αφορά την απειλή ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, αφού δεν έπαψε να ενισχύεται επί είκοσι χρόνια σχεδόν. Μετά την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, τον Μάρτιο του 1991, το ΝΑΤΟ -μολονότι είχε στερηθεί πια κάθε λόγου ύπαρξης- κατάφερε να διογκώνεται και το 1999 πρόσθεσε στα 16 μέλη του την Πολωνία, την Τσεχία και την Ουγγαρία. ΄Όπως είχε σημειώσει το BBC , αυτές οι χώρες αποτέλεσαν «τα πρώτα κράτη του πρώην σοβιετικού στρατοπέδου που εντάσσονται στο ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας τα σύνορα της συμμαχίας κατά 400 μίλια (640 χιλιόμετρα) πλησιέστερα στην Ρωσία».
Η Ρωσία είχε κάθε λόγο να αναρωτιέται τι μπορούσαν να μηχανεύονται οι σκοτεινοί εγκέφαλοι των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Οι Τάϊμς της Νέας Υόρκης σημείωναν ότι η επέκταση αυτή του ΝΑΤΟ «άνοιγε μιαν νέαν οδό για την στρατιωτική συμμαχία» και εξέφραζε ενθουσιασμό για την τελετή που οργανώθηκε στην πόλη Ιντεπέντενς του Μισούρι, όπου «η συναισθηματική υπουργός των Εξωτερικών Μαντλέν Ωλμπράιτ έβλεπε τους τρείς υπουργούς να υπογράφουν τα έγγραφα της ένταξής τους και έπειτα , αφού τα υπέγραψε και η ίδια, τα σήκωσε ψηλά σαν έπαθλα νίκης.»
Η κ. Ωλμπράιτ είχε γεννηθεί Μαρία Κορμπελόβα, στην Πράγα, και « δεν έκρυβε σήμερα την χαρά της που η πατρίδα της και άλλες δυο χώρες εντάσσονταν στην συμμαχία.». Αλλά ούτε αυτή ούτε άλλος κανείς δεν βγήκε να εξηγήσει ποιο «νέο δρόμο» επρόκειτο να πάρει το ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ συνέχισε να επεκτείνεται γύρω από τα σύνορα της Ρωσίας, προσκαλώντας την Βουλγαρία, την Εσθονία, την Λεττονία, την Λιθουανία, την Ρουμανία, την Σλοβακία, και την Σλοβενία να ενταχθούν στην συμμαχία το 2002, όπερ και έκαναν δυο χρόνια αργότερα.
Είναι περίεργο ότι η Ρωσία ανησυχεί για τις προθέσεις του ΝΑΤΟ, όσο βλέπει την επιθετική συμμαχία να ορμάει ολοένα πιο πρόθυμη για σύγκρουση;
Επιπλέον οι ΗΠΑ διαθέτουν εκατοντάδες (800 ως 1000) βάσεις διάσπαρτες σε όλον γύρω τον κόσμο. Επίσημα το υπουργείο Αμύνης διατηρεί 4.775 «εγκαταστάσεις» σε 50 κράτη, οκτώ σε αμερικανικά εδάφη και 45 σε ξένες χώρες. Συνολικά 514 από τις εγκαταστάσεις βρίσκονται στο εξωτερικό, σύμφωνα με τον «Φάκελο Ιδιοκτησίας στο Εξωτερικό» του Πενταγώνου… Αλλά η τελευταία έκδοση αυτού του Φακέλου, που εκδόθηκε στις αρχές του 2018 και είναι γνωστός ως ΄Εκθεση Διάρθρωσης Βάσεων, δεν αναφέρει την αλ-Τανφ, ή άλλη αμερικανική βάση στην Συρία, ή στο Ιράκ, ή στο Αφγανιστάν, ή στην Νιγηρία, ή στην Τυνησία, ή στο Καμερούν, ή στην Σομαλία. ΄Η σε όποιον αριθμό χωρών που τέτοιες αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις είναι γνωστό ότι υπάρχουν και μάλιστα –με την εξαίρεση της Συρίας- να επεκτείνονται.
Και όμως, ο ναύαρχος Φόγκο επιμένει «μια επίμονη επιδίωξη της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής είναι σήμερα να προκαλεί το ΝΑΤΟ και να ανεβάσει και πάλι την Ρωσία στην ευρωπαϊκή σκηνή.» Μα δεν είναι φυσικό να θέλει η Ρωσία να είναι παρούσα στην ευρωπαϊκή σκηνή και χρειάζεται να υπομνησθεί ότι η Ρωσία είναι πιο κοντά σε αυτήν την σκηνή από τις ΗΠΑ; Θέλει πράγματι η Ρωσία να έχει εμπορικές συναλλαγές με την Ευρώπη -κάτι που εκτιμάται από τις κύριες ευρωπαϊκές δυνάμεις- και θα ήταν παρανοϊκό να παίρνονται μέτρα παρεμπόδισης αυτής της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας.
Δυστυχώς, η Πολωνία και οι Βαλτικές χώρες – Εσθονία, Λεττονία και Λιθουανία- τείνουν προς την ψύχωση με την υποτιθέμενη «ρωσική απειλή», μολονότι δεν έχει υπάρξει η παραμικρή ένδειξη ότι η Ρωσία έχει την πρόθεση να τις βλάψει κατά οποιονδήποτε τρόπο. Το εμπόριο γι’ αυτές τις χώρες είναι επίσης σημαντικό, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την παρανοϊκή τετράδα να ερωτοτροπεί με μιαν εξαιρετικά δαπανηρή επιχείρηση διακοπής του εφοδιασμού τους με ρωσική ενέργεια, παρά το γεγονός ότι η Ρωσία, από την οποία εξαρτώνται οι Βαλτικές χώρες για τον ενεργειακό εφοδιασμό τους, ουδέποτε τους διέκοψε τον εφοδιασμό σε ενέργεια ή απείλησε να το κάνει.
Όλα αυτά αποτελούν συμπτώματα της αντιρωσικής ψύχωσης που οξύνεται σε μέγα μέρος της Δύσης και λύνουν τα χέρια κάποιων σαν τον ναύαρχο Φόγκο, οποίος τώρα, κάπου τρεις μήνες μετά το ναυτικό επεισόδιο στα στενά του Κερτς, τον περασμένο Νοέμβριο, αναγγέλλει ότι τον «ενοχλεί ατελείωτα» ότι η Ρωσία συνέλαβε και φυλάκισε 24 Ουκρανούς ναύτες, (που συμμετείχαν στην παράνομη παραβίαση των ρωσικών χωρικών υδάτων από ουκρανικά πολεμικά, κοντά στην νέα γέφυρα της Κριμαίας). Η λύσσα του Φόγκο οφείλεται στο ότι «΄Ηταν ένστολοι Ουκρανοί ναύτες, αξιωματικοί και κυβερνήτες. Δεν ήταν εγκληματίες και ούτε δικάστηκαν με τον ποινικό κώδικα .»
Καμιά πό τις δηλώσεις του δεν έχει λογική βάση, αλλά στις 19 Φεβρουαρίου ο Φόγκο έστειλε στον Εύξεινο Πόντο το αντιτορπιλικό κατευθυνόμενων πυραύλων Ντόναλντ Κουκ, για να διεξαγάγει «ναυτικές επιχειρήσεις ασφαλείας και να ενισχύσει την περιφερειακή ναυτική σταθερότητα, συνδυαστική ετοιμότητα και ναυτική ικανότητα με τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ και του εταίρους μας στην περιοχή.» Η προκλητική αποστολή του αντιτορπιλικού δεν θα επιτύχει τίποτα, εκτός να οξύνει την ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, που, δυστυχώς, είναι και ο πραγματικός σκοπός αυτής της επιχείρησης.
Γεγονός που μας μεταφέρει σε μια άλλη περιοχή, όπου το αμερικανικό ναυτικό χορεύει Φαντάγκο για την ελευθερία, στην Νότια Κινεζική Θάλασσα.
Σε αυτήν την πλευρά του κόσμου, οι ΗΠΑ εκπροσωπούνται στρατιωτικά από τον ναύαρχο Φίλιπ Ντέϊβιντσον, επικεφαλής της Διοίκησης Ειρηνικού-Ινδικού, που αντιπαθεί την Κίνα. Στις 12 Φεβρουαρίου προειδοποίησε την επιτροπή ενόπλων δυνάμεων της Γερουσίας ότι «η πρώτη κινεζική ομάδα συνοδείας αεροπλανοφόρου, με ένα επισκευασμένο αεροπλανοφόρο ρωσικής κατασκευής, έφθασε σε επιχειρησιακή ικανότητα στα μέσα του 2018 και ότι «το πρώτο κινεζικής κατασκευής αεροπλανοφόρο τελείωσε τέσσερεις σειρές δοκιμών το περασμένο Μάιο και θα ενταχτεί προφανώς στον κινεζικό στόλο εντός του 2019.»
Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά αυτό που δεν λέει είναι ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν 11, σε πλήρη επιχειρησιακή ικανότητα, ομάδες συνοδείας αεροπλανοφόρων, μία από τις οποίες, υπό το αεροπλανοφόρο John C Stennis βρίσκεται στην περιοχή επιχειρήσεων του 7ου Στόλου , «στην Νότια Κινεζική Θάλασσα», όπου θα ανεβάζει την ένταση, πλέοντας σε ύδατα που η Κίνα διεκδικεί ως δικά της.
Ο Ναύαρχος Ντέιβιντσον ανακοίνωσε ότι η Κίνα δεν συμμορφώνεται προς την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και φυσικά του διέφυγε η διασκεδαστική λεπτομέρεια ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν επικυρώσει αυτήν την Σύμβαση. Αλλά σε κάθε περίπτωση, στην αντίληψη του στρατιωτικό-βιομηχανικού κράτους της Ουάσιγκτον οι αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών ισχύουν μόνο όταν συμπίπτουν με την αμερικανική πολιτική.
Στις 7 Ιανουαρίου o Αμερικανικός Στόλος του Ειρηνικού ανακοίνωσε ότι το αντιτορπιλικό κατευθυνομένων πυραύλων Μακ Κάμπελ επραγματοποίησε μιαν επιχείρηση «ελεύθερου διάπλου» σε απόσταση 12 ναυτικών μιλίων από τα νησιά Πάρασελ της Κίνας «σε αμφισβήτηση υπερβολικών ναυτικών διεκδικήσεων». Επανήλθαν και πάλι στις 11 Φεβρουαρίου, με το CNN να μεταδίδει ότι δυο αντιτορπιλικά κατευθυνομένων πυραύλων έπλευσαν σε απόσταση 12 μιλίων από τα νησιά Σπράτλυ» για να αμφισβητήσουν υπερβολικές διεκδικήσεις και να προστατεύσουν την πρόσβαση σε θαλάσσιες οδούς , κατά τις διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου.»
Η Ουάσιγκτον έχει εξυφάνει έναν καμβά στρατιωτικών προστριβών από την Βαλτική και τα Στενά του Κερτς στον Εύξεινο Πόντο μέχρι το Νότιο Σινική Θάλασσα, σε ανταγωνισμό με την Ρωσία και την Κίνα. Μπορεί να λεχθεί ότι προκλητικές ενέργειες στον αέρα, στην θάλασσα και στην ξηρά, αναλαμβάνονται με σκοπό να αλλάξουν την πολιτική της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά η μόνη συνέπεια αυτών των ανώριμων παληκαρισμών είναι η αύξηση της δυσφορίας, η όξυνση της έντασης και η εξώθηση στην διέξοδο του πολέμου.
Το μόνο που μπορεί να ελπίσει κανείς είναι ότι ο Τραμπ ίσως δει το φως της συνεργασίας και της ευημερίας, αντι να συνεχίσει στον δρόμο της αντιπαράθεσης. Αλλά φαίνεται να είναι δέσμιος του Στρατιωτικό-βιομηχανικού κράτους. ΄Αν αυτό πράγματι συμβαίνει, μόνο μεγάλες συμφορές μπορεί να αναμένονται.
Ο Βrian Cloughly, πρώην στρατιωτικός, διετέλεσε υποδιοικητής της στρατιωτικής αποστολής των Ηνωμένων Εθνών στο Κασμίρ και στρατιωτικός ακόλουθος της Αυστραλίας στο Πακιστάν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου