Ένας νέος κύκλος της σκληρής αναμέτρησησης μεταξύ της κυβέρνησης Μαδούρο και της αντιπολίτευσης υπό τον Χουάν Γκουαϊδό ξεκινάει σήμερα στο Καράκας, αφού και τα δύο στρατόπεδα έχουν προαναγγείλει συλλαλητήρια. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη από τη Δευτέρα στη Βενεζουέλα, καθώς πολλοί εκτιμούσαν (και αρκετοί προσδοκούσαν) ότι οι Αρχές θα προχωρούσαν στη σύλληψη του Γκουαϊδό όταν ο ηγέτης της αντιπολίτευσης έφτασε στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας, προερχόμενος από περιοδεία σε γειτονικές χώρες. Το Ανώτατο Δικαστήριο του είχε απαγορεύσει την έξοδο από τη χώρα, επομένως ο δρόμος για τη σύλληψή του ήταν ανοικτός. Αυτός ήταν και ο λόγος που Ευρωπαίοι διπλωμάτες έσπευσαν στο αεροδρόμιο για να εμποδίσουν τη σύλληψή του.
Επιστροφή και ομιλία
Τελικά η κυβέρνηση τον άφησε να επιστρέψει στο Καράκας και να μιλήσει ανεμπόδιστα σε συγκέντρωση οπαδών του, είτε για να μειώσει τη σημασία της επιστροφής του, είτε γιατί δεν τόλμησε μια κίνηση που θα πυράκτωνε την ατμόσφαιρα, είτε, το πιθανότερο, και για τα δύο. Η ισπανική εφημερίδα El Pais έκανε λόγο για σοβαρές αντιθέσεις μεταξύ σκληροπυρηνικών και μετριοπαθέστερων στο κυβερνητικό στρατόπεδο ως προς την αντιμετώπιση του Γκουαϊδό, ενώ δεν αποκλείεται καταλυτικό ρόλο να διαδραμάτισε η γνώμη της στρατιωτικής ηγεσίας, αλλά και εξωτερικών παραγόντων. Πάντως, ο πρόεδρος Πούτιν εγκωμίασε δημοσίως τον Μαδούρο για την ήπια στάση του.
Τα διλήμματα δεν είναι μικρότερα για την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας και τους ξένους υποστηρικτές της. Οταν ο Γκουαϊδό αυτοανακηρύχθηκε προσωρινός πρόεδρος, στις 23 Ιανουαρίου, με ενθάρρυνση του Αμερικανού αντιπροέδρου Μάικ Πενς, πολλοί στην Ουάσιγκτον και στη Λατινική Αμερική περίμεναν ότι η πτώση του Μαδούρο ήταν θέμα ημερών. Οι εκτιμήσεις αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν και γρήγορα εγκαταστάθηκε παραλυτική ισορροπία δυνάμεων στους δρόμους των μεγάλων πόλεων. Ο επόμενος γύρος της αναμέτρησης ήρθε στις 23 Φεβρουαρίου, όταν η αντιπολίτευση προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ως πολιορκητικό κριό την αμερικανική βοήθεια που είχε σταλεί στα σύνορα με την Κολομβία και τη Βενεζουέλα. Ωστόσο και αυτή η προσπάθεια έμεινε ατελέσφορη, καθώς η κυβέρνηση κατάφερε σχετικά εύκολα να εμποδίσει τη διέλευση της βοήθειας, ενώ η νομιμοφροσύνη της στρατιωτικής ηγεσίας άντεξε στη δοκιμασία.
Το 2014 και το 2017, η αντιπολίτευση είχε ξαναπροσπαθήσει να ανατρέψει το καθεστώς με λαϊκές κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν ειρηνικά, αλλά κλιμακώθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις, με θύματα και από τις δύο πλευρές, για να εκτονωθούν στην πορεία. Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός του, ο Γκουαϊδό εμφανίστηκε να ευνοεί στρατιωτική επέμβαση από γειτονικές χώρες, με στήριξη των ΗΠΑ. Στη Βραζιλία, ο προέδρος Ζαΐρ Μπολσονάρο και ο υπουργός Εξωτερικών Ερνέστο Αραούζο ενθάρρυναν αυτήν τη λύση. Ωστόσο, όπως έγραψε η γαλλική Le Monde, οι στρατηγοί που έχουν μεγάλο ειδικό βάρος στην κυβέρνηση του ακροδεξιού Μπολσονάρο έβαλαν φρένο στους θερμοκέφαλους, εκτιμώντας ότι ο πόλεμος θα ήταν μακρύς και αβέβαιος. Εναντίον της στρατιωτικής λύσης τάχθηκαν και άλλες φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις της ηπείρου, όπως εκείνη του Περού, αλλά και η Ε.Ε., που βλέπει ως μονόδρομο για την ειρηνική έξοδο από την κρίση τις πρόωρες εκλογές.
Τελικά η κυβέρνηση τον άφησε να επιστρέψει στο Καράκας και να μιλήσει ανεμπόδιστα σε συγκέντρωση οπαδών του, είτε για να μειώσει τη σημασία της επιστροφής του, είτε γιατί δεν τόλμησε μια κίνηση που θα πυράκτωνε την ατμόσφαιρα, είτε, το πιθανότερο, και για τα δύο. Η ισπανική εφημερίδα El Pais έκανε λόγο για σοβαρές αντιθέσεις μεταξύ σκληροπυρηνικών και μετριοπαθέστερων στο κυβερνητικό στρατόπεδο ως προς την αντιμετώπιση του Γκουαϊδό, ενώ δεν αποκλείεται καταλυτικό ρόλο να διαδραμάτισε η γνώμη της στρατιωτικής ηγεσίας, αλλά και εξωτερικών παραγόντων. Πάντως, ο πρόεδρος Πούτιν εγκωμίασε δημοσίως τον Μαδούρο για την ήπια στάση του.
Τα διλήμματα δεν είναι μικρότερα για την αντιπολίτευση της Βενεζουέλας και τους ξένους υποστηρικτές της. Οταν ο Γκουαϊδό αυτοανακηρύχθηκε προσωρινός πρόεδρος, στις 23 Ιανουαρίου, με ενθάρρυνση του Αμερικανού αντιπροέδρου Μάικ Πενς, πολλοί στην Ουάσιγκτον και στη Λατινική Αμερική περίμεναν ότι η πτώση του Μαδούρο ήταν θέμα ημερών. Οι εκτιμήσεις αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν και γρήγορα εγκαταστάθηκε παραλυτική ισορροπία δυνάμεων στους δρόμους των μεγάλων πόλεων. Ο επόμενος γύρος της αναμέτρησης ήρθε στις 23 Φεβρουαρίου, όταν η αντιπολίτευση προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ως πολιορκητικό κριό την αμερικανική βοήθεια που είχε σταλεί στα σύνορα με την Κολομβία και τη Βενεζουέλα. Ωστόσο και αυτή η προσπάθεια έμεινε ατελέσφορη, καθώς η κυβέρνηση κατάφερε σχετικά εύκολα να εμποδίσει τη διέλευση της βοήθειας, ενώ η νομιμοφροσύνη της στρατιωτικής ηγεσίας άντεξε στη δοκιμασία.
Το 2014 και το 2017, η αντιπολίτευση είχε ξαναπροσπαθήσει να ανατρέψει το καθεστώς με λαϊκές κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν ειρηνικά, αλλά κλιμακώθηκαν σε ένοπλες συγκρούσεις, με θύματα και από τις δύο πλευρές, για να εκτονωθούν στην πορεία. Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός του, ο Γκουαϊδό εμφανίστηκε να ευνοεί στρατιωτική επέμβαση από γειτονικές χώρες, με στήριξη των ΗΠΑ. Στη Βραζιλία, ο προέδρος Ζαΐρ Μπολσονάρο και ο υπουργός Εξωτερικών Ερνέστο Αραούζο ενθάρρυναν αυτήν τη λύση. Ωστόσο, όπως έγραψε η γαλλική Le Monde, οι στρατηγοί που έχουν μεγάλο ειδικό βάρος στην κυβέρνηση του ακροδεξιού Μπολσονάρο έβαλαν φρένο στους θερμοκέφαλους, εκτιμώντας ότι ο πόλεμος θα ήταν μακρύς και αβέβαιος. Εναντίον της στρατιωτικής λύσης τάχθηκαν και άλλες φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις της ηπείρου, όπως εκείνη του Περού, αλλά και η Ε.Ε., που βλέπει ως μονόδρομο για την ειρηνική έξοδο από την κρίση τις πρόωρες εκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου