John Wight για RT America
Όποιος έχει δοκιμάσει ποτέ δακρυγόνα θα επιβεβαιώσει πόσο δυσάρεστα είναι. Τα δοκίμασα στο Παρίσι αυτό το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου, ενώ η πόλη μετατρεπόταν σε ζώνη πολέμου.
Γράφω αυτές τις λέξεις σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο κέντρο του Παρισιού, μετά από μια ημέρα οργής που εξαπέλυσαν τα κίτρινα γιλέκα, ένα μαζικό κίνημα «λυσσασμένων», στη σειρά της Γαλλικής Επανάστασης.
Και ήταν πράγματι μια ημέρα που σηματοδοτήθηκε από μια επανάσταση σε εξέλιξη. Ακόμα και τώρα, μετά τις οκτώ το βράδυ, οι αναταραχές συνεχίζονται, με τον ήχο των σειρήνων της αστυνομίας και των ελικόπτερων που μουγκρίζουν και αιωρούνται πάνω και που προσθέτουν μια αδιάκοπη μουσική διάθεση στις σκέψεις μου.
Αυτό το χάος δεν λαμβάνει χώρα στη Συρία, τη Βενεζουέλα ή την Ουκρανία, αλλά στο Παρίσι, τη πόλη τη πιο πολύ συνώνυμη του πλούτου, πολιτισμού και φιλελευθερισμού μιας ευρωπαϊκής ηπείρου που επηρεάζεται όλο και περισσότερο από κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές.
Η γαλλική πρωτεύουσα είναι από τώρα και στο εξής, για πρακτικούς λόγους, η μετωπική γραμμή μιας αυξανόμενης μάχης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και στην κόρη μπάσταρδο του, τη λιτότητα, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας τα θεμέλια καταρρέουν. Δεν καταρρέουν εξαιτίας των διαβολικών μηχανορραφιών του Βλαντιμίρ Πούτιν (όπως ισχυρίζεται η δυτική φιλελεύθερη κριτική, όλο και πιο παρανοϊκή και εκτός πνεύματος), αλλά μάλλον ως αποτέλεσμα ενός νεοφιλελεύθερου στάτους κβο το οποίο προσφέρει πολύ λίγη άνεση και υλική ευημερία έναντι όλο και υψηλότερου κόστους για εκείνους για τους οποίους η τρομερή δυστυχία και ο αυξανόμενος πόνος είναι το καθημερινό ψωμί.
Αυτό το λαϊκό μαζικό κίνημα που αποτελείται από διαδηλωτες με κίτρινα γιλέκα είναι ένα πρόβλημα για τον Μακρόν, αλλά και όλο και περισσότερο για το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της ΕΕ, το οποίο δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος έχει αλλάξει τελείως.
Στην ανθρώπινη ιστορία, η Ύβρις (περίσσεια) είχε ως αποτέλεσμα την πτώση πολλών πλουσίων και ισχυρών, καθώς και χαλκευμένων αυτοκρατοριών στο όνομά τους, και η Ύβρις είναι τώρα έτοιμη να διαλύσει μια ΕΕ των οποίων οι υποστηρικτές αγκάλιασαν την ενότητα, όχι των λαών της, αλλά των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των ελίτ της.
Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι ένας εκπρόσωπος της υπεροψίας της σημερινής κυρίαρχης τάξης, ηγέτης ευρέως γνωστός στη Γαλλία ως "πρόεδρος των πλουσίων". Η απόλυτη περιφρόνηση του για τη μοίρα των απλών ανθρώπων στη χώρα μόνο τους ξυπνά - και από το τι είδα, δεν θα ξανακοιμηθούν σύντομα.
Από τη σκοπιά του Μακρόν και της κυβέρνησής του, ο στοιχειώδης χαρακτήρας αυτού του κινήματος των κίτρινων γιλέκων, το οποίο αποτελεί τη πιο σοβαρή πρόκληση που είδε ποτέ ο νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη, πρέπει να είναι η πιο ανησυχητική πτυχή της τρέχουσας κρίσης. Μέχρι στιγμής, πρόκειται για ένα κίνημα που στερείται συγκεκριμένου προγράμματος και αναγνωρίσιμης ηγεσίας.
Ούτε ο Μακρόν, ούτε οι γαλλικές αρχές αντιλήφθηκαν πραγματικά για το τι πρόκειται.
Ούτε ο Μακρόν, ούτε οι γαλλικές αρχές αντιλήφθηκαν πραγματικά για το τι πρόκειται.
Το μόνο που ξέρουν σε αυτό το στάδιο, είναι ότι, εν πάση περιπτώση, δεν υπάρχει κανένα σημάδι επιβράδυνσης της ορμής τους - υποστηρίζεται από ένα επίπεδο λαϊκής υποστήριξης το οποίο, οι κυβερνήσεις που υποστηρίζουν τη λιτότητα δεν μπορούν παρά μόνο να ονειρεύονται.
Τούτου λεχθέντος, η απουσία συγκεκριμένης πολιτικής ατζέντας και συνεκτικής ιδεολογίας, αν και σήμερα είναι η δύναμη τους, θα μπορούσε να σταματήσει το κίνημα στο μέλλον. Είναι πολύ απλό: εάν δεν έχετε δικό σας πρόγραμμα, αργά ή γρήγορα θα γίνετε μέλος του προγράμματος κάποιου άλλου. Ως αποτέλεσμα, η μοίρα της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης του 2011 δεν αφήνει καμία αμφιβολία.
Οι λίγοι διαδηλωτές με τους οποίους μίλησα ήταν κατηγορηματικοί: πρόκειται για μη πολιτικό κίνημα χωρίς χώρο για τη δεξιά ή την αριστερά - καμία υποστήριξη στην Marine Le Pen ή στον Jean-Luc Mélenchon. Είναι, λένε, αντίθετοι στο σύστημα και στα πολιτικά κόμματα στο σύνολο. Απαιτούν την παραίτηση του Μακρόν, ένα νέο σύνταγμα και λαϊκά δημοψηφίσματα, προκειμένου να αποκατασταθεί η εξουσία στον λαό.
Οι λίγοι διαδηλωτές με τους οποίους μίλησα ήταν κατηγορηματικοί: πρόκειται για μη πολιτικό κίνημα χωρίς χώρο για τη δεξιά ή την αριστερά - καμία υποστήριξη στην Marine Le Pen ή στον Jean-Luc Mélenchon. Είναι, λένε, αντίθετοι στο σύστημα και στα πολιτικά κόμματα στο σύνολο. Απαιτούν την παραίτηση του Μακρόν, ένα νέο σύνταγμα και λαϊκά δημοψηφίσματα, προκειμένου να αποκατασταθεί η εξουσία στον λαό.
Όσον αφορά την ΕΕ, ένας νεαρός άνδρας με τον οποίον μίλησα, ο Ντέιβιντ, ζήτησε ένα αναμορφωμένο πρότυπο ευρωπαϊκής ενότητας - ένα μοντέλο που θα έδινε προτεραιότητα στους πολίτες. Η ΕΕ του Μακρόν έχει τελειώσει, είπε. Δεν είναι δημοκρατική, είναι αυταρχική, δεν παρέχει δικαιοσύνη αλλά αδικία. Διανείμει οικονομικό πόνο και όχι ευημερία σε εκείνους των οποίων το μόνο έγκλημα είναι να είσαι νέοι, γέροι και συνηθισμένοι άνθρωποι σε έναν κόσμο που διέπεται προς το συμφέρον των πλουσίων και εκείνων που συνδέονται με αυτούς.
Ένα από τα κύρια αιτήματα των Κίτρινων Γιλέκων: το δημοψήφισμα από πρωτοβουλία της κοινωνίας των πολιτών
Μίλησα επίσης με τον Rafiq, έναν νεαρό άνδρα μαροκινής καταγωγής. Διακήρυξε ότι η αλαζονεία και η αδιαφορία του Μακρόν για τα προβλήματα του πληθυσμού παραείχαν πάει μακριά. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον ελπίδα, λέει, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να εξεγερθούν.
Αλλά του απάντησα ότι οι ταραχές και η βία σίγουρα δεν είναι ο τρόπος να αλλάξουν τα πράγματα σε μια δημοκρατία. Ποια δημοκρατία, ανταπάντησε. Στη Γαλλία, η δημοκρατία είναι για τους πλούσιους. Στα μάτια του Μακρόν, κανείς άλλος δεν μετράει.
Κατέβηκαν στο κέντρο του Παρισιού, αρνούμενοι να εκφοβηθούν ή να αποθαρρύνονται από την ισχυρή παρουσία της αστυνομίας ή την απειλή σοβαρής καταστολής σε περίπτωση προβλημάτων που ανάγγειλαν οι αρχές τις προηγούμενες ημέρες. Κατά μήκος του Boulevard Haussmann, κατευθύνθηκαν προς τα Ηλύσια Πεδία. Τραγουδούσαν, κυμάτιζαν σημαίες, φώναζαν συνθήματα και επίθετα κατά του Μακρόν, προωθούμενοι από μια αίσθηση ενότητας και εμπιστοσύνης στη δική τους δύναμη και αποφασιστικότητα.
Ήρθαν από όλη τη χώρα, υπενθυμίζοντας στους πλούσιους κατοίκους της πόλης, στην αστική τάξη της, ότι το Παρίσι δεν είναι η Γαλλία και ότι η Γαλλία δεν είναι το Παρίσι.
Αλλά πού ήταν αυτοί οι πλούσιοι αγοραστές και κάτοικοι του Παρισιού του Μακρόν; Πού ήταν ο συνηθισμένος στόλος πολυτελών οχημάτων, ο στρατός των τουριστών και των αγοραστών που συνήθως αποικίζουν αυτό το τμήμα της πόλης;
Το Σάββατο, το πλούσιο Παρίσι τράπηκε σε φυγή. Τα μπουτίκ Gucci και Louis Vuitton, τα πολυτελή πολυκαταστήματα, τα πολυτελή εστιατόρια και μπαρ που σερβίρουν κρασί παρατάχθηκαν για να ανοίξουν το δρόμο στον ευρωπαϊκό στρατό που ο Μακρόν δεν είχε στο μυαλό του όταν τον κάλεσε.
Η μάχη που διεξάγεται από τα κίτρινα γιλέκα εδώ στο Παρίσι και σε όλη τη Γαλλία δεν είναι αυτή μιας χώρας και μόνο. Είναι η μάχη εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την ήπειρο που κουράστηκαν να περιφρονούνται από τις ελίτ οι οποίες δεν ενδιαφέρονται για τίποτα για εκείνους ή τις οικογένειές τους. Είναι ένας κοινός αγώνας για τις μάζες της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Ιρλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι ο αγώνας ανδρών και γυναικών χωρίς περιουσία, ο οποίος θέτει αντίπαλους όσους δεν έχουν τίποτα εναντίον εκείνων που έχουν τα πάντα.
Αν ο Μακρόν ανάμενε ότι τα κίτρινα γιλέκα θα επιστρέφουν πίσω στο σκοτάδι από το οποίο προέρχονται, αφού υποχώρησε στην αρχική αίτησή τους για ακύρωση της αύξησης του προτεινομένου φόρου στα καύσιμα, τότε ο ίδιος υπολόγισε λάθος.
Καθώς καίει το Παρίσι, η κληρονομιά του εξαφανίζεται - η κληρονομιά ενός ηγέτη που συμβολίζει σήμερα το τέλος της πορείας για τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.
Καθώς καίει το Παρίσι, η κληρονομιά του εξαφανίζεται - η κληρονομιά ενός ηγέτη που συμβολίζει σήμερα το τέλος της πορείας για τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.
——————
Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά
Ο John Wight έχει γράψει για διάφορες εφημερίδες και ιστότοπους, όπως την Independent, τη Morning Star, τη Huffington Post, τη Counterpunch, το London Progressive Journal και το Journal of Foreign Policy.
Σύνδεσμος για το άρθρο στα αγγλικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου