του Αλέξανδρου Λασκαράτου
Γεν. Γραμματέα των Πράσινων Αλληλεγγύη
Το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων ξεκίνησε στη Γαλλία σαν μια διαμαρτυρία κατά της αύξησης της τιμής της βενζίνης που αποφάσισε η κυβέρνηση σε μια (υποτίθεται) προσπάθεια να μειώσει την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων. Γρήγορα ξέφυγε και έγινε μια γενικότερη διαμαρτυρία κατά της πολιτικής του Εμμανουέλ Μακρόν, η οποία κατά τους διαδηλωτές, ευνοεί τους προνομιούχους έναντι των μη προνομιούχων της γαλλικής κοινωνίας. Τα κίτρινα γιλέκα συμβολίζουν ακριβώς αυτή την τάξη έναντι αυτής των “άσπρων γιακάδων”. Ενώθηκαν απλοί άνθρωποι (όχι στελέχη) της μισθωτής εργασίας (ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι της καθαριότητας στους δήμους, κλπ.), μεροκαματιάρηδες, άνεργοι, συνταξιούχοι, αλλά και μικρο-μαγαζάτορες, άνθρωποι γενικά που με δυσκολία τα βγάζουν πέρα. Το κίνημα ήταν μαζικό και στη μεγάλη του πλειοψηφία ειρηνικό. Υπήρξαν βέβαια και κάποια έκτροπα, πάντα υπάρχουν, τα οποία όμως δεν τεκμηριώνουν τον όρο “μπαγαλάκηδες”.
Δεν θα σταθώ στην ανάλυση της σημερινής κατάστασης της γαλλικής κοινωνίας και στον χωρισμό της στα δύο για τον οποίο ευθύνεται η πολιτική Μακρόν. Θα σταθώ στη μαζικότητα του κινήματος επί τέσσερα συνεχόμενα Σαββατοκύριακα σε πολλές πόλεις της Γαλλίας. Μαζικότητα που είχε να δει η Γαλλία από τον Μάιο του ’68, και την μη μαζικότητα ανάλογων κινητοποιήσεων στην Ελλάδα.
Και όμως η αντίστοιχη τάξη εργαζομένων στην Ελλάδα, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, κλπ., χτυπήθηκαν τα τελευταία οκτώ χρόνια πολύ περισσότερο ανελέητα, απ’ ότι έγινε στη Γαλλία, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που για πολλούς η απλή επιβίωση να είναι όνειρο σχεδόν άπιαστο. Μείωση μισθών και συντάξεων, ανεργία, ελαστική και μαύρη εργασία, μερική απασχόληση, άγρια φορολογία, αποτελούν τον καμβά της ελληνικής πραγματικότητας σχεδόν δέκα χρόνια τώρα.
Ποια είναι η αιτία απουσίας αντίστοιχου μαζικού κινήματος στην Ελλάδα; Μάλλον οι αιτίες είναι περισσότερες της μίας, σίγουρα πάντως σημαντικό ρόλο παίζουν ο έλεγχος που ασκούν τα συνδικάτα στις τάξεις των εργαζομένων αλλά και εμείς οι ίδιοι που δεν αντιδρούμε και δεν αυτονομούμαστε απ’ αυτά.. Πορείες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια, και μάλιστα αρκετές τον αριθμό. Γιατί, όμως, στις μεγάλες συγκεντρώσεις και απεργίες η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ συγκεντρώνονται π.χ. στην Πλατεία Κοτζιά και το ΠΑΜΕ στην Κλαυθμώνος, ή το ανάποδο; Γιατί όταν διαδηλώνουν οι συνταξιούχοι βλέπουμε να κινητοποιούνται μόνο όσοι ανήκουν ή πρόσκεινται στο ΚΚΕ; Μα απλούστατα γιατί ο κάθε συνδικαλιστικός φορέας, και ειδικότερα το ΚΚΕ, θέλει να έχει το “μαγαζάκι” του και να μετράει τα “κουκιά” του.
Αυτή η αξιοθρήνητη πρακτική, που έχει τις ρίζες της στην “πελατειακή” νοοτροπία των συνδικάτων (καρμπόν του πελατειακού κράτους των κομμάτων) είναι και η βασικότερη αιτία της μη μαζικότητας του κινήματος διαμαρτυρίας στη χώρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου