Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς
O πολιτικός κόσμος φορά τα προεκλογικά του ρούχα και ετοιμάζεται για την «πανδαισία» 4 εκλογικών αναμετρήσεων που μπορεί και να συμπέσουν. Η εποχή, όμως, είναι ιδιαίτερα ταραγμένη και με αλλαγές συσχετισμών που δεν μπορούν να ερμηνευτούν με δημοσκοπικά κριτήρια μιας «κανονικότητας» που πλέον δεν υπάρχει.
Οι βασικοί πυλώνες της ευρωκρατίας, καθένας ξεχωριστά και όλοι ως σύνολο, περνούν μια τεράστια κρίση απονομιμοποίησης. Τραντάζεται ολόκληρη η Ευρώπη. Ένα κοινωνικοπολιτικό χάσμα χωρίζει ολόκληρους πληθυσμούς από το διοικητικό, χρηματιστικό και πολιτικό σύστημα της ευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης. Οι εξελίξεις σε Ιταλία, Γαλλία, Βρετανία, Ισπανία, Γερμανία, το δείχνουν καθαρά.
Στα Βαλκάνια, η παρτίδα ξεκίνησε και η Συμφωνία των Πρεσπών πιστοποιεί πως άνοιξε για τα καλά κι ο ασκός του Αιόλου για μειονοτικά και συνοριακά ζητήματα. Αυτά θα εμπλέξουν όλες σχεδόν τις τοπικές δυνάμεις, αλλά και τους διεθνείς προστάτες της «ειρήνης και σταθερότητας».
Στη θάλασσα και τα «οικόπεδα» της Νοτιοανατολικής Μεσογείου (η θάλασσα κατά Τσίπρα δεν έχει σύνορα, έχει όμως πολύ προσδιορισμένα οικόπεδα…) μαζεύονται σύννεφα και στόλοι. Ξετυλίγονται σχεδιασμοί όπως αυτός των ΗΠΑ για στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο, η Ρωσία αντιδρά κι ανεβάζει τόνους, ενώ η Τουρκία διακηρύσσει πως θα διασφαλίσει τα επεκτατικά της συμφέροντα δια του πολέμου.
Ουκρανία, Βαλκάνια, Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειος, Συρία και Μέση Ανατολή, ορίζουν το τόξο μιας σχεδόν εμπόλεμης ζώνης. Αλλού εξελίσσονται πραγματικές μάχες κι αλλού ένας υβριδικός πόλεμος, κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος.
Αυτό το γενικό φόντο δεν επιτρέπει να βλέπουμε την προεκλογική περίοδο με τον τρόπο που συνηθίσαμε τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Άλλοι άνεμοι φυσούν. Ο «εθνολαϊκισμός», η σύζευξη κοινωνικού, εθνικού γεγονότος και λαϊκής παρέμβασης, αποκτά διαφορετικές διαστάσεις. Το αίτημα να αλλάξει η πραγματικότητα που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση, πανευρωπαϊκά και εθνικά σε κάθε χώρα, παίρνει χαρακτηριστικά ρεύματος που δεν εκφράζεται απ’ τον υπαρκτό πολιτικό κόσμο.
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση, αποφεύγοντας μια ραγδαία υποβάθμιση ή μια έκρηξη. Δεν αποκλείεται διόλου, πάνω σε αυτό το έδαφος να εκφραστούν και τυχοδιωκτικές κινήσεις ή τακτικές ώστε να δημιουργηθούν δεδομένα ή να αποτραπούν συντριβές. Εκλογικίστικοι υπολογισμοί και τακτικισμοί δημιουργούν μια δική τους «φούσκα» που γεννά πολλαπλά φιάσκα και αστοχίες. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ανοίγει θέματα (Εκκλησία, Novartis, ΚΕΛΠΝΟ, Ριχάρδος κ.λπ.), στα οποία αναγκάζεται στη συνέχεια να υποχωρήσει κακήν κακώς. Τις επιπτώσεις του «Μακεδονικού», δεν τις μέτρησε καθόλου καλά. Τώρα, ελπίζει με γιορτινούς μποναμάδες να αλλάξει λίγο το κλίμα.
Στην ίδια φούσκα ζουν κι όσοι βλέπουν τις εκλογές χωρίς να υπολογίζουν σοβαρά τους ανέμους που φυσούν. Χωρίς να έχουν απαντήσεις για τα καίρια προβλήματα.
Συμπέρασμα: Κάθε προσπάθεια που νοιάζεται πραγματικά για τον τόπο και τον ελληνικό λαό, οφείλει να συνδεθεί με τα βαθιά «θέλω» της εποχής και των κατατρεγμένων. Έξω από στερεότυπα και αλαζονείες «καθοδήγησης» των δήθεν καθυστερημένων και αποπροσανατολισμένων μαζών. Η μάχη του φρονήματος είναι πιο ουσιαστική από αυτή του ψηφοδελτίου. Το Παρίσι και η εξεγερμένη «καθυστερημένη» γαλλική περιφέρεια «στέλνουν περήφανο χαιρετισμό»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου