Ο Φάσκελος της Κύπρου

του Άντη Ροδίτη  

Η επιφυλλίδα του Χάρη Φεραίου στον «Φιλελεύθερο») προχθές Σάββατο, 10/11/18, έφερε τον τίτλο «Φάκελος ή ‘σφάκελος’»…

Είναι και το «σφάκελος» σωστό κι αυτό ήταν ένας τρόπος ν’ αποφύγει ευθέως ο αρθρογράφος να πει «φάσκελος», αν και δεν παρέλειψε στο τέλος να αναφερθεί στο σχήμα του Πενταδαχτύλου με τα πέντε ανοιχτά δάχτυλα, που εισπράττουμε καθημερινά…

Εδώ, όμως, δεν είναι ο «Φιλελεύθερος»·   εδώ  είναι ένα ελεύθερο βήμα, γι’ αυτό και χωρίς δισταγμό επιλέγουμε τον τίτλο όπως έπρεπε να είναι: «Ο Φάσκελος της Κύπρου».  

Ο λεγόμενος «Φάκελος» της Κύπρου που με πολύν σούζον και άλλον τόσο πούζον παρέδωσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στους βουλευτές ο Πρόεδρος της Βουλής, είναι εντελώς εκτός του ποθούμενου, πολύ απομακρυσμένος από τον πραγματικό Φάκελο της Κύπρου.

Ο Φάκελος της Κύπρου δεν έχει πολλά να κάνει με τις «καταθέσεις» του κάθε Γεωργίτση, Μπονάνου, Γαλατσάνου, Παπανικολάου κ.ο.κ., των έμψυχων «μέσων» δια των οποίων επιτεύχθηκε το τούρκεμα του ενός τρίτου της πατρίδας μας.

Ούτε ο Φάκελος της Κύπρου αρχίζει από το ’74 αλλά πολύ πριν και συνεχίζεται και πολύ μετά, μέχρι και τον «Φιλελεύθερο» του περασμένου Σαββάτου της 10/11/18.

Εξηγούμαι:

Ο «Φιλελεύθερος» αποτελεί ένα από τα κύρια εμπόδια για να μην ανοίγει ο πραγματικός Φάκελος της Κύπρου.

Το μη άνοιγμα του πραγματικού Φακέλου είναι  που μας δίνει το δικαίωμα να τον αποκαλούμε «φάσκελο» στα μούτρα μας μάλιστα!

Ο κύριος τίτλος του «Φ» του περασμένου Σαββάτου είναι:  «Έρχεται και ο γερανός – θα σου παίρνουν το αυτοκίνητο και θα τρέχεις να το βρεις και να πληρώσεις και τα έξοδα»! Μήπως η εφημερίδα διαφωνεί με αυτό το μέτρο; Όχι, ασφαλώς. Είναι ένα μέτρο από τα πολλά που χρειάζονται ώστε να μπει επιτέλους τάξη στην οδική συμπεριφορά των Κυπρίων. Αλλά ο «Φ» είναι στην… αντιπολίτευση και άρα είναι υποχρεωμένος να παρουσιάσει ως εχθρικό για τον πολίτη ένα σωστό μέτρο γιατί ως ανέντιμος που είναι δεν μπορεί να ξεφύγει από την αντιπολιτευτική του γραμμή!! Αυτή η ανεντιμότητα, διάσπαρτη μέσα στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας (όπως και σχεδόν σε κάθε φύλλο καθημερινά), κάνει την αυτοκαταστροφική εμφάνιση της από την πρωτοσέλιδη γελοιογραφία του ανεκδιήγητου ΠΙΝ, μέχρι και τα άρθρα του Διευθυντή Σύνταξης ενός ευρωβουλευτή στις μέσα σελίδες.

Αυτή η ανεντιμότητα του «Φ» δεν είναι μόνο δική του. Χαρακτηρίζει γενικά της συμπεριφορά όλων: Κομμάτων, παραγόντων, οργανωμένων συνόλων κ.α.  Εδώ, στην περίπτωση του «Φιλελεύθερου», ο ΠΙΝ, για χάρη της αντιπολίτευσης και μόνο και σε βάρος της αλήθειας και του συμφέροντος της Κύπρου, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας, ισχυρίζεται ότι η παρούσα Κυβέρνηση κατάφερε να γιγαντώσει το τούρκικο 18% και να ελαχιστοποιήσει το ελληνικό 72%! Κάνει, δηλαδή, ανέντιμη «αντιπολίτευση». Στις μέσα σελίδες ο Διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας, με τίτλο «Πού είναι το εφικτό, επιτέλους, είναι εδώ κοντά;», εννοεί ότι φταίει η παρούσα Κυβέρνηση για την αδιαλλαξία της Τουρκίας. Συμφωνεί δηλαδή με το ΑΚΕΛ, αν και στην ουσία διαφωνεί με το ΑΚΕΛ που επιδιώκει μια οποιαδήποτε «λύση» ή λέει ότι επιδιώκει λύση απλώς για να κάνει «αντιπολίτευση», πράγμα που ο «Φ» λέει ότι δεν επιθυμεί, επίσης για να κάνει απλώς αντιπολίτευση! Κανένας δεν θ’ ασχοληθεί με αυτή την ασυνέπεια και την ανεντιμότητα της εφημερίδας, λόγω της  ανεντιμότητας  όλων, διότι όλοι καταλαβαίνουν γιατί είναι τόσο «σημαντικό» να είσαι ανέντιμος, αφού ΕΤΣΙ ΠΛΕΟΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Αυτό με άλλα λόγια είναι η «πολιτισμική παρακμή» που διάγουμε αλλά δεν την συλλαμβάνουν οι πολίτες. Αν την συλλάμβαναν θα αντιστέκονταν, δεν θα υπέκυπταν. Καταλαβαίνουν, όμως, την παρακμή ως νορμάλ συμπεριφορά και δεν αντιδρούν. Αυτή ακριβώς είναι η παρακμή. 

Το άρθρο του ευρωβουλευτή του Δη. Κο. στις μέσα σελίδες του «Φ», που έχει τίτλο «Η Κύπρος χωρίς προσανατολισμό στην ΕΕ» (!!) κινείται επίσης στο ίδιο πλαίσιο . Είναι γνωστή και ιστορική η ασθένεια του Δη. Κο., για την απόκτηση εξουσίας έναντι οιουδήποτε τιμήματος, οπότε δεν χρειάζεται άλλο σχόλιο. Μπορεί να είναι μια χαρά ένα ανέντιμο κόμμα και να μην ενοχλείται κανένας, ιδίως το ίδιο το κόμμα. Τη στιγμή μάλιστα που το μόνο κόμμα που είναι απροσανατόλιστο μέσα στην ΕΕ είναι το Δη. Κο., αφού είναι δεξιό και αριστερό ταυτόχρονα, κρυβόμενο πίσω από τη μάσκα του «Κέντρου»!! Άλλη μια «νορμάλ» συμπεριφορά υπό συνθήκες παρακμής.

Από ιδρύσεώς της η Κυπριακή Δημοκρατία ακολούθησε όχι απλώς λανθασμένη αλλά καταστροφική οδό, όπως αποδεικνύουν η εξέλιξη των γεγονότων και η σημερινή από το 1974 τραγική μας κατάληξη.

Αντί να βρισκόμαστε στην πλευρά των ΗΠΑ, που εργάστηκαν για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα το 1964, υποστηρίξαμε τη Σοβιετική Ένωση που πολέμησε την ένωσή μας με την Ελλάδα, γιατί έτσι υπαγόρευαν τα συμφέροντά της. Παρ’ όλ’ αυτά η Ρωσία βρίσκεται πάντα στο… πλευρό της Κύπρου!! Με τέτοια μυαλά και νοοτροπίες βρεθήκαμε, δέκα χρόνια μετά το ’64, με το ένα τρίτο της χώρας μας υπό κατοχή από την Τουρκία.  

Σήμερα, με δική μας πρωτοβουλία, δηλαδή με πρωτοβουλία αυτής της Κυπριακής Κυβέρνησης και όχι της Ελλάδας, είμαστε σε τριμερείς συνεργασίες με τις γειτονικές μας χώρες, με προοπτική να γίνουν και συμμαχίες με συμμετοχή των ΗΠΑ μάλιστα. Αυτό το πράγμα ήταν αδιανόητο στο παρελθόν για τις Κυβερνήσεις των κομμάτων που επιδίδονται σήμερα σε «αντιπολίτευση» όχι γιατί πιστεύουν ότι είναι λάθος οι συμφωνίες, αλλά επειδή απλώς ορέγονται την εξουσία. Καταλαβαίνουν ότι οι συμφωνίες είναι σωστή πολιτική, αλλά εξακολουθούν να τις αντιπολιτεύονται μόνο και μόνο για να κερδίσουν την εξουσία. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο ν’ ασκήσουν αντιπολίτευση» παρά μόνο βλάπτοντας την πατρίδα, με την ανεντιμότητα. Υπόψη ότι τα σημερινά «αντιπολιτευόμενα κόμματα στήριζαν πάντα τις αρχικές «μακαριακές», αντι-δυτικές επιλογές της Κύπρου, που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει παράπονο από τη σημερινή Κυβέρνηση για τη διαχείριση του Κυπριακού και την εξωτερική πολιτική, χώρια το γεγονός ότι αυτή η Κυβέρνηση οδήγησε στην ανάκαμψη από μια οικονομική καταστροφή, που επίσης ήταν αποτέλεσμα των «μακαριακών» μας επιλογών, που εξακολουθούν και σήμερα να κατατρύχουν τη χώρα.

Ο «Φ», ορκίστηκε κάποτε ότι θα έγραφε το «και» με Έψιλον και περισπωμένη, αν έτσι αποφάσιζε ο Μακάριος. Συνέβαλε δηλαδή τα μέγιστα στην καταστροφική πορεία της Κύπρου υποστηρίζοντας τυφλά τον Μακάριο και γι’ αυτό δίκαια ονομάζεται σήμερα από πολλούς  «Κεμέψιλον κε Περισπωμένη», για συντομία «ΚεΜεΠε».

Οι πολιτικές επιλογές της «ΚεΜεΠε» είναι καλά προστατευμένες μέσα στον μόνιμα κλειστό Φάκελο της Κύπρου, που όσο δεν ανοίγει δίκαια θα ονομάζεται «Φάσκελος». 

Ο αληθινός Φάκελος απλώς αναζητεί τα πραγματικά αίτια της καταστροφής της Κύπρου και δεν μπορεί ν’ αποτελεί όχημα προσπορισμού ψήφων για κανένα κόμμα. Ή, για να το πούμε αλλιώς, μπορεί ν’ αποτελεί όχημα προσπορισμού ψήφων μόνο εφόσον δεν ανοίγει ή ψευδο-ανοίγει, δηλαδή παραμένει κλειστός.

Είναι η συμπεριφορά και η νοοτροπία ορισμένων κομμάτων (των «μακαριακών κομμάτων) κι εκείνων που στήριξαν αυτά τα κόμματα (μεταξύ τους και η «ΚεΜεΠε»), που κατέστρεψαν την Κύπρο. Αυτοί αποτελούν τον Φάκελο της Κύπρου, που όσο δεν ανοίγει αποτελεί «φάσκελο» για την Κύπρο.

Μόνο το άνοιγμα του πραγματικού Φακέλου της Κύπρου μπορεί να φέρει την Κύπρο πίσω στα συλλοϊκά της και να την δρομολογήσει σε αληθινό αγώνα απελευθέρωσης ή δίκαιης λύσης και όχι οι «πατριωτικές» κορόνες, που συλλέγει σε «άρθρα» της η «ΚεΜεΠε».   

Το άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου δεν μπορούν να το κάνουν τα κόμματα. Τα κόμματα είναι οι ένοχοι και οι ένοχοι δεν μπορούν να δικάζουν τους εαυτούς τους και να τους βρίσκουν ένοχους.

Ο «Φάκελος» που με τόσον σούζον και άλλον τόσο πούζον παρέδωσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στους βουλευτές ο Πρόεδρος της Βουλής, περιέχει καταθέσεις ενόχων και τίποτε περισσότερο. Δεν είναι Φάκελος, αλλά «φάσκελο» στα μούτρα μας. Τι άλλο θα «καταθέσει» ένας ένοχος παρά την αθωότητά του; Ειδικά αν πρόκειται για προδοσία της πατρίδας;  

Ποιος, λοιπόν, είναι ο πραγματικός Φάκελος και ακόμα πιο σημαντικό ερώτημα: ΠΟΙΟΣ μπορεί ν’ ανοίξει αυτό τον Φάκελο;

ΥΠΑΡΧΕΙ τέτοιο πρόσωπο, ΥΠΑΡΧΟΥΝ τέτοια πρόσωπα; Η ερώτηση γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη αν διερωτηθούμε: ΥΠΑΡΧΟΥΝ σήμερα στην Κύπρο ΕΝΤΙΜΟΙ άνθρωποι;

Διότι ενώ ΥΠΑΡΧΟΥΝ τα πρόσωπα που ΜΠΟΡΟΥΝ θεωρητικά να το κάνουν, δεν μπορούν πρακτικά να το κάνουν, επειδή πρέπει να είναι και ΕΝΤΙΜΑ πρόσωπα. Και δεν είναι.

Είμαστε σε πολύ τραγική κατάσταση σήμερα, την οποία εμείς, ως ανέντιμοι, δεν τη συνειδητοποιούμε πλήρως, αλλά απλώς την υποψιαζόμαστε. Θα πρέπει να το καταλάβουμε ότι τη δική μας ΑΝΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ θα την πληρώσουν τα παιδιά μας.

Επειδή ο Φάκελος της Κύπρου μπορεί και πρέπει, ίσως, ν’ ανοίξει από το σημείο της ψυχοσύνθεσης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, δηλαδή από την εποχή που ήταν βοσκός, ύστερα μοναχός, μετά Μητροπολίτης και ακολούθως Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος κ.ο.κ., και αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι πολιτικοί μόνοι τους, ούτε οι κοινωνιολόγοι μόνοι τους, ούτε οι ψυχαναλυτές μόνοι τους κ.α. μόνοι τους, επειδή χρειάζεται μια συλλογική εργασία, η οποία ούτε θα φτάσει σε αδιαμφισβήτητα αποτελέσματα αλλά μόνο σε πληροφορίες που θα βοηθούν τον καθένα να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα, είμαστε αναγκασμένοι για την ώρα να περιοριστούμε μόνο στα γεγονότα.

Για να μην πάμε πιο πίσω ξεκινούμε από ένα τρομαχτικό γεγονός ξεκάθαρης προδοσίας μαρτυρημένο από πολλές πηγές και από ανθρώπους που ζουν ακόμα σήμερα: Με πρωτοβουλία της Ελλάδας (και με συναίνεση του ΝΑΤΟ) το 1964 η Κύπρος κατελήφθη από τον ελληνικό στρατό.

Είχαμε ντε φακτο πραγματοποιημένο τον στόχο του αγώνα της ΕΟΚΑ. Είχαμε την Ένωση.

Αυτό που παρέμενε να γίνει ήταν η νομιμοποίηση της. Αυτό ήταν πλέον πολύ εύκολο εφόσον μόνο η Τουρκία παρουσιαζόταν δυσαρεστημένη. Αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να υπάρχει συνεννόηση και συνεργασία μεταξύ των ηγεσιών Κύπρου-Ελλάδας. Αυτό, όμως, όχι μόνο δεν υπήρχε αλλά αντίθετα η επίσημη κυπριακή ηγεσία (σε συμμαχία με το ΑΚΕΛ και άλλους παρακοιμώμενους της Αρχιεπισκοπής και του Προεδρικού) επιδόθηκε σε συστηματική διαβολή και κατασυκοφάντηση της Μεραρχίας, της Ένωσης και γενικότερα της Ελλάδας. Αυτό ήταν αδιανόητο να γίνεται, και μάλιστα να είναι σε αυτό αναμεμιγμένη και η ΕΚΚΛΗΣΙΑ!!

Αυτό είναι το πρώτο-πρώτο κεφάλαιο του Φακέλου της Κύπρου, που όσο δεν ανοίγει τόσο γίνεται από «Φάκελος», Φάσκελο.

Δεν θ’ αναφέρω εδώ τις πηγές και τις αποδείξεις επειδή ήδη υπάρχουν σε πολλά βιβλία ερευνητών αλλά τα γνωρίζουν πολύ καλά και πολλοί άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται ακόμα στη ζωή. Το γεγονός του πολέμου εναντίον της Ενώσεως και της Ελλάδας από την ίδια την Κύπρο την περίοδο 1964-1967 ούτε αμφισβητήθηκε ούτε αμφισβητείται. Απλώς δεν συζητείται ποτέ ούτε από τηλεοράσεως ή ραδιοφώνου, ούτε με άρθρα στις εφημερίδες. Ο πόλεμος εκείνος κατέληξε στην αποχώρηση της Μεραρχίας και την ακύρωση της Ενώσεως. Κι ακόμα χειρότερα: Άνοιξε τον δρόμο στην κατάληψη της Κύπρου από την Τουρκία, την άλλη δύναμη του ΝΑΤΟ.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο και κομβικότερο σημείο για το άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου. Δεν υπάρχει μελανότερο σημείο στην πρόσφατη ιστορία της Κύπρου. Η επίσημη παραδοχή και αποκάλυψή του θα αποτελέσει το εναρκτήριο λάκτισμα για τη διαδοχική αποκάλυψη της πραγματικότητας πίσω από όσα ακολούθησαν.

Θα εξηγήσει την άνοδο της Δικτατορίας στην Ελλάδα.

Θα εξηγήσει το απαράδεκτο και αυτοκαταστροφικό μίσος που δημιουργήθηκε μεταξύ Κύπρου και Ελλάδος, μεταξύ Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και διαδοχικών Ελληνικών Κυβερνήσεων, θα εξηγήσει το μίσος μεταξύ ελληνικού στρατού και πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου. Από αυτά όλα ξεπήγασαν όλες οι υπόλοιπες αυτοκαταστροφικές νοοτροπίες, ενέργειες, αποφάσεις που κατέληξαν στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο.

Τι άλλο μπορεί να αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο του φακέλου της Κύπρου;

Είναι η αποσιώπηση αυτού του κεφαλαίου που μετατρέπει οποιαδήποτε άλλη ενέργεια βαπτισμένη ως «φάκελο», σε αληθινό Φάσκελο. Αυτή η αποσιώπηση μετατρέπει όλα τα δευτερεύοντα και «ανεξήγητα» σε απόλυτα εξηγήσιμα. Μετατρέπει τα δευτερεύοντα σε πρωτεύοντα και κατ’ ακολουθία σε παραχάραξη της Ιστορίας.

Την αποσιώπηση διατηρούν σε ισχύ όσοι ξέρουν ότι θα υποστούν αναδρομικά πολιτικό κόστος από το άνοιγμα του πραγματικού φακέλου της Κύπρου. Πρόκειται για μια ανέντιμη τακτική, που όχι μόνο αποτελεί μέρος της γενικής ανεντιμότητας αλλά αποτελεί ίσως το γενεσιουργό αίτιο της γενικευμένης ανεντιμότητας.      

Κλασσικό παράδειγμα η συμπεριφορά του «Ιδρύματος Τάσσος Παπαδόπουλος», που εξέδωσε πρόσφατα με επιμέλεια Πέτρου  Παπαπολυβίου βιβλίο με άρθρα του ίδιου του Τάσσου Παπαδόπουλου με θέμα τις διάφορες «ευκαιρίες» λύσης του Κυπριακού. Από όλα τα άρθρα του Τάσσου το πιο απληροφόρητο, το πιο ελλιπές, το πιο μακριά από την πραγματικότητα είναι εκείνο για την Ένωση το 1964.

Ως επιστέγασμα της αποσιώπησης της αλήθειας για το «σχέδιο Άτσεσον» ο επιμελητής της έκδοσης Πέτρος Παπαπολυβίου απέκλεισε από τη σχετική βιβλιογραφία ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία έρευνας, το οποίο περιέχει τα έγγραφα -που πρώτη φορά έρχονται στο φως- τα οποία αποδεικνύουν πόσο εφικτή ήταν η Ένωση το 1964.

Αυτή είναι μια τρανή απόδειξη της ανεντιμότητας που κρατά κλειστό τον Φάκελο της Κύπρου και τον μετατρέπει σε φάσκελο στα μούτρα μας. Το φάσκελο έρχεται από την ίδια την ιστορική επιστήμη της Κύπρου, η οποία συμπεριφέρεται ανέντιμα.

Ο Άγγελος Συρίγος, συνεργάτης του ως άνω Ιδρύματος, νομικός και ειδικός στις διεθνείς σχέσεις συνέγραψε βιβλίο 900 τόσων σελίδων, με τίτλο «Ελληνοτουρκικές σχέσεις» στο οποίο αφιερώνει μόλις… 21 σελίδες στην περίοδο 1964-67!! Ούτε η ελλαδική «επιστήμη» δεν θέλει να ξέρει την κεφαλαιώδη αλήθεια για τη σημασία του 1964 στις μετέπειτα εξελίξεις σε Κύπρο και Ελλάδα! Δικαιολογείται ο κ. Συρίγος, ως νεότερος,  να έχει πέσει θύμα όλων των αποσιωπήσεων που προηγήθηκαν, να μη γνωρίζει και ν’ αποσιωπά από κεκτημένη ταχύτητα την αλήθεια; Ας απαντήσουν άλλοι.

Είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις «επιστημονικής» αποσιώπησης των αληθινών γεγονότων του 1964.

Εκεί που οι πιο ευαίσθητοι δέκτες -στον τομέα της Τέχνης τώρα-  εκθέτουν όχι τόσο τα αληθινά γεγονότα όσο τα αποτελέσματά τους (τα οποία στρέφουν, όμως, την προσοχή μας στα αληθινά γεγονότα) πάνω στους ανθρώπους, στις συμπεριφορές και στις νοοτροπίες τους καθώς οι πολίτες εκτρέπονται από την ιστορική τους ταυτότητα για να σχηματισθούν έτσι οι αφετηρίες της παρούσας παρακμής, η Πολιτεία τρέχει η ίδια να κλείσει τις τρύπες από όπου θα μπορούσε να ξεχυθεί σε δημόσια θέα το περιεχόμενο του Φακέλου της Κύπρου.

Συγκροτημένη η Πολιτεία στις διάφορες υπηρεσίες της από κομματικούς παράγοντες συμπράττει -εν αγνοία της κεφαλής, που έχει άλλα «επείγοντα» με τα οποία να ασχοληθεί- στην αποσιώπηση, στη διατήρηση του Φακέλου σε Φάσκελο, τον οποίο επισήμως παραλαμβάνει με ευχαριστίες στο Μέγαρό της.

Άσχετες, αμελέτητες, εμπαθείς, ελαυνόμενες από αλλότρια κίνητρα «Κριτικές Επιτροπές» των Πολιτιστικών Υπηρεσιών κατασφάζουν οτιδήποτε αξιόλογο στην Τέχνη αποτελεί σημαντικό μέρος του κλειστού Φακέλου της Κύπρου. Αυτό επαναλαμβάνεται από την επομένη της εισβολής όταν έριξαν στον Καιάδα την αυτοκριτική, κόλαφο και για τις πολιτικές μας επιλογές ποίηση του Παντελή Μηχανικού (1975), μέχρι και το 2015, όταν έπραξαν το ίδιο για τα μηνύματα του Κώστα Μόντη όπως εκφράζονται, ως εκχύσεις φωτός στα μπουρδουκλωμένα μας μυαλά, στα αριστουργηματικά του Γράμματα στη Μητέρα, του 1964, του 1972 και του 1980. 

Μια ακόμα άσχετη, αμελέτητη, εμπαθής, ελαυνόμενη από αλλότρια κίνητρα «Κριτική Επιτροπή», απαρτισμένη από τους Νίκο Ορφανίδη, Στέφανο Ευθυμιάδη, Κίκα Ολυμπίου (διαφωνούσα), Λεωνίδα Γαλάζη και την εξ Ελλάδος Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου, καταδίκασε την ποίηση του Μόντη στη σιωπή και στην αφάνεια. Ως προπέτασμα καπνού η Επιτροπή «ανέδειξε» στη θέση του Μόντη τον ήδη αναδεδειγμένο Λιπέρτη, ο οποίος κατά τους ιδίους,  «δεν προχώρησε σε καμιά υπέρβαση και διαφοροποίηση-αναβάθμιση του ορίζοντα προσδοκιών των αναγνωστών του, στην εποχή του», όπως έκανε ο Μόντης.

«Η αξία ενός λογοτέχνη», λέει η Επιτροπή,  «λογαριάζεται από τα καινούργια στοιχεία που προσκομίζει, αυτά που προκαλούν αναταράξεις στα παραδεδομένα και στα εκάστοτε ισχύοντα», πράγμα που δεν έκανε ποτέ ο Λιπέρτης, αλλά ήταν η πρώτη έγνοια του Μόντη.

Αυτό ακριβώς δείχνει την αξία του Μόντη ως αναπόσπαστου μέρους του Φακέλου της Κύπρου και γι’ αυτό ακριβώς τα εμπαθή/κομματικά όργανα του κράτους έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να τον αφανίσουν. Ο ίδιος ο Μόντης μιλά σε συνέντευξή του για «το φοβερά αντι-πνευματικό περιβάλλον της εποχής» του, το γεγονός ότι «η τότε πνευματική κίνηση ήταν ‘εν διωγμώ’». Αυτό κι αν είναι σπουδαίο μέρος του φακέλου της Κύπρου.

Σημειωτέον ότι η ίδια ως άνω αναφερομένη «Κριτική Επιτροπή», συνεπής με την τρέχουσα πνευματική παρακμή και την αποσιώπηση του Φακέλου της Κύπρου, ελαυνόμενη περισσότερο από κεκτημένη ταχύτητα παρά από συνειδητή αποστολή -πράγμα που δείχνει τις διαστάσεις πλέον της σημερινής παρακμής- δεν βρήκε άξιο λόγου πεζογράφημα να βραβεύσει εφέτος παρ’ όλες τις 18 υποψηφιότητες. Ανάμεσά τους και το βιβλίο του Γιώργου Πετούση Η πενταετία 1960-65 όπως την έζησα. Το βιβλίο με άψογη συντακτικά και γραμματικά ελληνική γλώσσα, οικονομία έκφρασης και γλαφυρό τρόπο, αφηγείται ακριβώς μια ολόκληρη εποχή, τις ιδέες που επικρατούσαν, τις κοινωνικές συνθήκες και κυρίως τις εμπειρίες του συγγραφέα από την κατάταξή του στην Εθνική Φρουρά με την πρώτη σειρά του 1964. Αφηγείται επίσης την εκπαίδευσή του στην Ελλάδα ως εφέδρου αξιωματικού των Διαβιβάσεων. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει στο ίδιο βιβλίο η αφήγηση του για το σχέδιο απόκρουσης τυχόν τότε τουρκικής εισβολής, όπως επεξηγήθηκε στους εφέδρους αξιωματικούς από την ηγεσία της Εθνικής Φρουράς. Υπόψη ότι η κατηγορία «χρονικό/μαρτυρία» δεν υπάρχει πλέον (στην Ελλάδα διατηρείται). Καταργήθηκε από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού με τη δικαιολογία ότι η κατηγορία καλύπτεται από εκείνην της πεζογραφίας/αφήγησης αληθινών γεγονότων. Στην ουσία καταργήθηκε, όπως φαίνεται από το τόσο αξιόλογο ιστορικά αφήγημα του Πετούση, με στόχο την αποσιώπηση, τον παραμερισμό του Φακέλου της Κύπρου. Είναι πολύ πιθανόν η Επιτροπή να μην διάβασε καν το βιβλίο. Να το απέρριψε μόνο και μόνο από τον τίτλο του.

Το δε χειρότερο απ’ όλα είναι που όλοι αυτοί οι φιλόλογοι που απαρτίζουν την «Κριτική Επιτροπή» έπιασαν σειρά και βραβεύουν μόνο συναδέλφους τους φιλόλογους ό,τι κι αν γράψουν επενδύοντας στη βράβευση των δικών τους έργων όταν οι βραβευμένοι πάρουν τη θέση των «Κριτικών»! Κανένα από τα βραβευμένα έργα των τελευταίων χρόνων, ειδικά στην κατηγορία «Δοκίμιο/Μελέτη», δεν έχει να κάνει με την παρούσα πραγματικότητα. Πρόκειται για μελέτες πεθαμένων λογοτεχνών παλαιότερων εποχών άσχετων εντελώς με την τρέχουσα πραγματικότητα και τις ζωντανές ανάγκες της.  

  

Αυτά τα πολύ λίγα για τους λόγους που δεν ανοίγει ο αληθινός Φάκελος της Κύπρου, που παραμένει κλειστός και δικαιολογημένα τον αποκαλούμε αντί Φάκελο, ένα «φάσκελο» στα ίδια μας τα μούτρα.

Άντης Ροδίτης