Ελαιοπαραγωγή, μεγάλη ζημιά από το Δάκο

του Παναγιώτη Βέμμου 

Στη φετινή ελαιοπαραγωγή, που προβλεπόταν να είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, έχει προκληθεί τεράστια ζημιά από το δάκο με δυσμενείς επιπτώσεις στην ποσότητα και ποιότητα του προϊόντος. Το γεγονός αυτό συρρικνώνει σημαντικά το εισόδημα των ελαιοπαραγωγών, των βιοτεχνιών έκλειψης του ελαιοκάρπου, των ελαϊκών επιχειρήσεων και της εθνικής οικονομίας.

Η κατάσταση αυτή δεν οφείλεται μόνο στις καιρικές συνθήκες, που ήταν ευνοϊκές στην ανάπτυξη του πληθυσμού του δάκου (βροχές και δροσερό καλοκαίρι), αλλά και σε ευθύνες αρμόδιων (;) υπηρεσιών που δεν αντέδρασαν έγκαιρα στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Την περασμένη χρονιά, το πρόβλημα του δάκου ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και δημιούργησε εφησυχασμό και η διαδικασία αντιμετώπισης καθυστέρησε σημαντικά.

Περιορίστηκαν σε πολλές περιοχές οι δακοπαγίδες που έλεγχαν τον πληθυσμό του δάκου και δεν υπήρξε σαφής εικόνα της κατάστασης. Καθυστέρησαν οι δημοπρασίες των εργολαβιών της δακοκτονίας με αποτέλεσμα οι πρώτοι ψεκασμοί να γίνουν Ιούλιο και Αύγουστο, όταν πια είχε αναπτυχθεί η δεύτερη και τρίτη γενιά του δάκου και οι πληθυσμοί είχαν γίνει ανεξέλεγκτοι. Σε πολλές περιοχές, οι δημοπρασίες για εργολάβους δεν επέδωσαν και οι περιοχές έμειναν ακάλυπτες από την δακοκτονία, ενισχύοντας το πρόβλημα σε γειτονικές περιοχές. Όπως αναφέρουν ελαιοπαραγωγοί δεν υπάρχει επαρκής έλεγχος στους εργολάβους  για το αν τηρούν τους βασικούς όρους του ψεκασμού αφού συνεταιρισμοί και αγροτικοί σύλλογοι έχουν πάψει να λειτουργούν ως επαγγελματικοί κοινωνικοί φορείς. Ο δε έλεγχος έχει αφεθεί στις λεγόμενες αρμόδιες υπηρεσίες και σε ατομικό επίπεδο.

Το πρόβλημα του δάκου αντιμετωπίζεται οικολογικά και αποτελεσματικά μόνο συλλογικά. Το γεγονός αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ιδιωτικοποίηση της δραστηριότητας αυτής. Πρόκειται για αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής που αντιμετωπίζουμε μάλιστα με καταστροφικό τρόπο.

Η αγροτική ασφάλιση που έχει χρέος να αντιμετωπίσει τη ζημιά αυτή “νίπτει τας χείρας της” και δηλώνει ότι δεν καλύπτει τις ζημιές από τον δάκο, όταν μάλιστα την ευθύνη φέρουν κρατικές και εργολαβικές υπηρεσίες. Αυτές ειδικότερα κρύβονται πίσω από τον καιρό.

Η ψευδαίσθηση του αγρότη επιχειρηματία που απλόχερα μας προσέφεραν οι νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές πολιτικές οδηγούν σε αυτού του είδους τα αποτελέσματα με φτωχοποίηση και αφανισμό της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Ο έλεγχος, ο καταλογισμός ευθυνών και οι αποζημιώσεις είναι στοιχειώδεις αρχές που μια συγκροτημένη και δημοκρατική πολιτεία πρέπει να αντιμετωπίσει. Οφείλουμε δε να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο με συλλογική προσπάθεια όπως και σε άλλες δύσκολες εποχές θα μπορέσει να επιβιώσει ο αγροτικός κόσμος. Οι συνεταιρισμοί, οι αγροτικοί σύλλογοι και οι κοινοπραξίες δεν είναι κομματικά υποχείρια όπως τα κατάντησε το πολιτικό σύστημα, αλλά οργανώσεις κοινής παραγωγικής δραστηριότητας και πάλης για τα συμφέροντα των αγροτών. Μια ελαϊκή πολιτική που θα στηρίζεται στην συνεταιριστική προσπάθεια των αγροτών με κρατική τράπεζα χρηματοδότησης και εγγυημένες τιμές είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία για έξοδο από την κρίση ώστε να αποτραπεί η ερήμωση της υπαίθρου.