Τέλος ο ¨"Άμλετ" της Οικολογίας

Της Ελένης Τσερεζόλε

Το θέμα της δύναμης των λόμπι γύρω από τον Πρόεδρο της Γαλλίας έθεσε με την παραίτησή του, την περασμένη Τρίτη, ο υπουργός Οικολογίας Νικολά Ιλό. Το δημοφιλέστερο ίσως μέλος της κυβέρνησης Μακρόν, έθεσε το ζήτημα χωρίς περιστροφές: «Πρέπει να τεθεί επί τάπητος το θέμα αυτό, γιατί είναι πρόβλημα δημοκρατίας», παρατήρησε. Και μάλλον δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι, το προηγούμενο βράδυ, ο πρόεδρος της πανίσχυρης Ομοσπονδίας Κυνηγών Βιλί Σραέν, ανακοίνωνε υπερηφάνως, μετά από συνάντησή του με τον Πρόεδρο Μακρόν στο Προεδρικό Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, ότι ο Πρόεδρος έκανε αποδεκτές πολλές από τις ιστορικές διεκδικήσεις τους, όπως για παράδειγμα την εθνική άδεια κυνηγιού έναντι 200 ευρώ, μια «προσαρμοστική (sic) διαχείριση» των ειδών προς κυνήγι καθώς και τη «μελλοντική» δημιουργία μιας νέας «αστυνομίας της υπαίθρου»...

Στο άκουσμα δε της παραίτησης του Ιλό, ο Σραέν παρατήρησε ειρωνικά ότι «δεν πρόκειται για τη χειρότερη είδηση της εβδομάδας!». «Δεν ήταν ποτέ φίλος των κυνηγών, πέρασε 30 χρόνια της ζωής του να βάλλει κατά του κόσμου της υπαίθρου, του κυνηγίου, του ψαρέματος», συνέχισε ο ίδιος, λέγοντας ότι αν έλεγε κάτι διαφορετικό, «αυτό θα ήταν μεγάλη υποκρισία»... Ειλικρινής λοιπόν ο πρόεδρος των κυνηγών. Και ενδεχομένως η «παραγωγική» συνάντηση της Ομοσπονδίας Κυνηγών την περασμένη Δευτέρα με τον Μακρόν να ήταν η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» για τον Ιλό. Σίγουρα όμως δεν ήταν αυτή η αιτία μιας... προαναγγελθείσας εδώ και πολύ καιρό παραίτησης.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο χαρακτηρισμός που του έδωσε ο γνωστός αναλυτής Λοράν Ζοφρέν: «ο Άμλετ της οικολογίας». Το πρόβλημα του δημοφιλούς (κυρίως από την εκπομπή του στο ιδιωτικό κανάλι TF1) ήταν η εξαρχής «ασυμβατότητά» του με μια κυβέρνηση η οποία σε καμία περίπτωση δεν επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα περιβαλλοντικά διακυβεύματα, που όμως είναι και πολλά και σύνθετα. Πέρα από το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Μακρόν ουδέποτε έκρυψε ότι οι κυνηγοί είναι μια από τις προτεραιότητες της θητείας του -εξ ου και η ικανοποίηση των βασικών τους αιτημάτων-, συνολικά η δράση της κυβέρνησης φαίνεται να κινείται σε τροχιές που δεν σχετίζονται με την ανάδειξη οικολογικών ζητημάτων. Έτσι, από την αρχή της θητείας του ο Ιλό βρισκόταν αντιμέτωπος με το δίλημμα να είναι ή να μην είναι υπουργός; Δεν ήταν τυχαία η μοναξιά που βίωνε σε μια κυβέρνηση όπου έμοιαζε με τη μύγα μέσα στο γάλα.

Η παραίτησή του, την οποία δεν περίμενε ο Μακρόν, σηματοδοτεί και το τέλος της παρουσίας της «κοινωνίας των πολιτών» στην κυβέρνησή του. Ο δημοσιογράφος, οικολόγος ακτιβιστής, αν και έχει αρκετούς εχθρούς ακόμη και στον χώρο της πολιτικής οικολογίας, αποτελούσε μια απομονωμένη νησίδα. Ήταν η εξαίρεση του κανόνα σε μια κυβέρνηση «τεχνοκρατών», τους οποίους, αποχωρώντας, «κάρφωσε» δεόντως, κάνοντας λόγο για τον ρόλο των «οργανωμένων συμφερόντων». Στα «μείον» του και το γεγονός ότι δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας πολιτικός. Και ίσως αυτό να στοίχισε περισσότερο στην αποτυχία της θητείας του.

Πλέον σήμερα τα περιβαλλοντικά διακυβεύματα είναι τόσο «ολιστικά», τόσο πιεστικά, τόσο περίπλοκα, που συνεπάγονται, όταν δεν επιβάλλουν, ανάλογη, συνολική αντιμετώπιση σε επίπεδο βιομηχανικής, χωροταξικής, διατροφικής, ενεργειακής κ.ά. πολιτικής. Δεν πρόκειται απλώς για ένα «χαρτοφυλάκιο» αλλά για την πολιτική βούληση να καταστεί η περιβαλλοντική διάσταση το «κόκκινο νήμα» που διαπερνά όλη την κυβερνητική δράση. Δεν είναι υπόθεση ενός ατόμου αλλά συλλογική απόφαση. Για τον λόγο αυτόν, η παραίτηση Ιλό δεν αποτελεί απλώς (άλλη μία) χρεοκοπία της οικολογίας στη Γαλλία. Αλλά συνιστά ένα σοβαρό «μείον» στη δράση ενός Προέδρου που ήλθε στην εξουσία ευαγγελιζόμενος τη ριζική ρήξη με το παρελθόν...

ΑΥΓΗ 2.9.18