του Άντη Ροδίτη
Με
την ευκαιρία της προχθεσινής εκδήλωσης για την Κύπρο στην Ύδρα και την επέτειο
θανάτου (σήμερα) του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, πρώτου Προέδρου της Κυπριακής
Δημοκρατίας, τον οποίο ως συνήθως μόνο το ΑΚΕΛ και το έντυπο του η «Χαραυγή»
θυμούνται, υπενθυμίζω ότι και ο «Φιλελεύθερος» κάποτε ήταν τόσο σίγουρος για
την ορθότητα των αποφάσεων και των ενεργειών του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ώστε
ήταν έτοιμος να γράφει και το «και» με Έψιλον και περισπωμένη, αν έτσι
αποφάσιζε ο Μακάριος. Σήμερα τον έχει ξεχάσει εντελώς.
Πώς
γίνεται ένα κομμουνιστικό κόμμα που θεωρεί «όπιο του λαού» την Εκκλησία και
τσαρλατάνο κάθε αρχηγό της να ηρωοποιεί αυτόν τον αρχηγό της Εκκλησίας; Πώς
εξυπηρέτησε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος το κομμουνιστικό κόμμα ώστε να θεωρείται
ένας από τους μεγαλύτερους και αξέχαστους ήρωές του;
Ένας
από τους ομιλητές στην Ύδρα είπε πως «η χούντα έγινε για το Κυπριακό».
Πολύ σωστά το είπε. Από το 1964 μέχρι και το 1967 ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, το
ΑΚΕΛ και οι άνθρωποί τους διέβαλλαν και συκοφαντούσαν με τον χειρότερο τρόπο
την ελληνική Μεραρχία, την Ελλάδα και την Ένωση.
Τον Αύγουστο του 1964 η
Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, η Αντιπολίτευση Κανελλόπουλου και το Παλάτι σε
συμφωνία με την Αμερικανική Κυβέρνηση εισηγήθηκαν την Ένωση της Κύπρου με την
Ελλάδα, χωρίς παραχωρήσεις στην Τουρκία. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με τη
συμπαράσταση του ΑΚΕΛ, των αυλοκολάκων κ.α. απέρριψαν την πρόταση ως
«διχοτομική». Ακολούθησε η άνοδος της χούντας, ώστε η ένταξη της Κύπρου στο
ΝΑΤΟ να γίνει μέσω Τουρκίας. Η χούντα στην ουσία ήταν αποτέλεσμα της
«πολιτικής» του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του ΑΚΕΛ. Πέτυχαν τελικά τον σκοπό
τους ν’ απομακρύνουν την Κύπρο από την Ελλάδα, μέσω της χούντας και να τη
φέρουν σχεδόν μέσα στην Τουρκία σήμερα. Για όλα υπάρχουν αποδείξεις και επίσημα
έγγραφα, αλλά για ν’ ασχοληθεί κανείς μ’ αυτά πρέπει να κυριαρχεί η αίσθηση
της ιστορικής συνείδησης κι όχι η επικαιρότητα μόνο, όπως συμβαίνει
σήμερα.
Δείτε
αυτά της Ιστορίας και της ιστορικής συνείδησης αν έχετε χρόνο:
και
αυτό από το βιβλίο τα Γράμματα στη Μητέρα του Κώστα Μόντη, Αρμός
2015, σ. 134:
«Η υπονόμευση των ιδεών που τους ανέδειξαν, επειδή απέτυχαν να τις
υπηρετήσουν ως την πραγμάτωσή τους, διενεργούνταν από τους εξουσιαστές στο ίδιο
πλαίσιο του θολού πνευματικού πεδίου και της σύγχυσης, που παρουσιαζόταν ως «δημοκρατία» και ελεύθερη
διακίνηση ιδεών και περιλάμβανε την
εισαγωγή τέτοιων νεότερων και «προχωρημένων», δήθεν, ιδεών όπως
εκείνη της υπονόμευσης των συμβόλων της ταυτότητας των Κυπρίων. Στις
27/12/1976, η θεολόγος Ουρανία Κοκκίνου, διευθύντρια του Γυμνασίου Θηλέων
Λευκωσίας, πολύ κοντά στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κοινοποίησε
εγκύκλιο με τίτλο «Κατάργηση της Εορτής της σημαίας», η οποία
μιλούσε για «εξαναγκασμό» της νεολαίας σε όρκο στην ελληνική σημαία, ο οποίος
«αποπνέει σωβινισμό και μισαλλοδοξία»!! Η εγκύκλιος απέδιδε τον εορτασμό σε
«τραγικά λάθη», τα οποία «συνθέτουν τον πραγματικό εαυτό μας». Ως «δειλοί,
δουλοπρεπείς, άβουλοι,» κ.λπ., έλεγε, «καραδοκούμε κάθε χρόνο», με τη γιορτή
της σημαίας να «εκτονώσουμε το ‘ένοχο’ υποσυνείδητό μας με τις θριαμβολογίες
ενός φτηνού πανηγυρικού»! Η Ουρανία Κοκκίνου απεβίωσε στις 13 Ιουλίου 1993. Το
επίγραμμα στην πλάκα του τάφου της, λέει: «Της θεολογίας πρωτόκλητη στην
Κύπρο / των εθνικών αγώνων πρωταθλήτρια / και της παιδείας μας στρατηλάτισσα /
ουράνια Ουρανία ‘χαίρε’». Για να ταφεί η Ουρανία σε περίοπτο θέση
μετακινήθηκαν σε αποθήκη του κοιμητηρίου Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία,
τα οστά του υπολοχαγού Νικόλαου Παπαγεωργίου, που έπεσε για την Ένωση της
Κύπρου με την Ελλάδα, στο Λωρόβουνο, στις 7/8/1964. Τα οστά του ήρωα της
Ένωσης παρέλαβε ο αδελφός του πολύ αργότερα σε μια σακούλα, για να τα θάψει
ξανά στην Ελλάδα με τις τιμές που τους αξίζουν.
Το 1976, το έτος τής εναντίον τής ελληνικής σημαίας εγκυκλίου, ο Κώστα
Μόντης έγραψε αυτό, το ενός στίχου ποίημα, στη συλλογή του Κύπρος
εν Αυλίδι, με τίτλο: ΕΝΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ ΓΥΡΝΑ ΣΤΗ
ΛΕΥΚΩΣΙΑ – ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ.
Μαμμά, η σημαία μας!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου