Απέναντι στην προϊούσα παρακμή που
επιταχύνθηκε βίαια από το καθεστώς που επέβαλαν τα μνημόνια της ελλαδικής
ολιγαρχίας με τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές, με συνέπεια τον κοινωνικό
εξανδραποδισμό και την απώλεια ήδη της εθνικής κυριαρχίας, απαιτείται μια
αναγέννηση πρωτίστως πνευματικού χαρακτήρα, προϋπόθεση της εθνικής και
κοινωνικής εγρήγορσης για την αντιμετώπιση του κινδύνου του ολοκληρωτικού
αφανισμού μας ως έθνους.
Δυστυχώς αυτή δεν μπορεί να προέλθει
από τις ελίτ της «υψηλής» διανόησης και του εθελόδουλου πολιτικού προσωπικού
που πρωτοστάτησαν με ίδιο όφελος στην συντελούμενη κοινωνική γενοκτονία και
οικονομική απίσχνανση, αλλά από ευαισθητοποιημένους ανθρώπους που θα
ξαναπιάσουν το νήμα του αντιστασιακού πνεύματος του ελληνισμού, που εκδηλωνόταν
πάντα στις κρίσιμες στιγμές του, όπως επεσήμανε ο Νίκος Σβορώνος.
Το προτεκτοράτο των ιμπεριαλιστικών
δυνάμεων στο οποίο μεταβλήθηκε το ελληνικό κράτος, δεν είναι κάτι που απλά
επιτείνει στο έπακρο τη διαχρονική του εξάρτηση, αλλά υπονομεύει και την ενιαία
του υπόσταση και ακεραιότητα κυρίως από την επιθετική στρατηγική της Τουρκίας –
όπως απροκάλυπτα εκδηλώνεται εσχάτως - που επιδιώκει με κάθε τρόπο την
αναβάθμισή της ως περιφερειακή δύναμη της περιοχής σε βάρος μας, αλλά και
άλλους επίδοξους γείτονες που οσμίζονται να αποκομίσουν μέρος της λείας.
Να που φθάσαμε από τα φληναφήματα της
ισχυρής Ελλάδας του κ. Σημίτη και των ευρωπαϊστών που μας υποδούλωσαν στο
ευρωνόμισμα και στους γερμανοκρατούμενους μηχανισμούς της Ε.Ε. να ανακαλούμε
τον ύστερο Παναγιώτη Κονδύλη, εξόριστο όσο ζούσε από τους κόλπους αυτής της
«πνευματικής ελίτ», για την αποτροπή των κινδύνων αφανισμού μας, χωρίς ωστόσο
να εμβαθύνουμε στις θεωρητικές του αφετηρίες.
Και δυστυχώς συνεργός στην απεμπόληση
της εθνικής μας υπόστασης και ακεραιότητας, που αποτελεί το έδαφος του
κοινωνικού σώματος, ανεξάρτητα από επιμέρους διαιρέσεις του, που έχουν στην
πραγματικότητα ρευστοποιηθεί - και παρά τις εσωτερικές οξυμένες λόγω
οικονομικής καθίζησης εντάσεις - δεν είναι μόνο η λάιτ κυβερνητική αριστερά,
αλλά και η αντιπολιτευτική, της «ριζοσπαστικής» δημαγωγίας. Εκείνης που για
πολλούς λόγους δεν επιθυμεί να κατανοήσει ότι η υπεράσπιση της εθνικής
υπόστασης δεν είναι σε αντιδιαστολή με τους κοινωνικούς αγώνες για μια άλλη
κοινωνία ισότητας, δημοκρατίας, ελευθερίας, δικαιοσύνης και καθολικής
ευημερίας. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, αλλά παρά τη μαρξική ρήση οι «προλετάριοι»
έχουν. Όσο «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», που ωστόσο δεν ανήκουν στο εαυτό
τους, άλλο τόσο οι εστίες μας ανήκουν στο τραπεζικό κεφάλαιο που κατέχει
αξιώσεις από τη μηχανική της χρηματικής πίστωσης. Από την άλλη πλευρά δεν θα
σωθούμε από τους πομφόλυγες και τα φληναφήματα κάθε λογής πατριδοκαπηλίας που
επανήλθε στο προσκήνιο από ποικίλους δημαγωγούς.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη συγκεκριμένη
πραγματικότητα πέρα από αφηρημένες ιδεοληψίες που συντελούν στον
αποπροσανατολισμό του λαϊκού σώματος, υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα. Ο αγώνας
για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση στην κατεύθυνση μιας δημοκρατικής
επαναθεμελίωσης του κράτους διέρχεται, όπως εσχάτως γίνεται φανερό, από την
υπεράσπιση της εδαφικής του ακεραιότητας και ίσως αυτό το τελευταίο γίνει το
σημείο εκκίνησης του λαϊκού παράγοντα. Η ψοφοδεής, παρασιτική, οικονομική
ολιγαρχία και η τάξη του πολιτικού προσωπικού, που απεμπόλησαν ήδη την εθνική
κυριαρχία είναι έτοιμη να παραδώσει και ολόκληρα κομμάτια εδάφους για τη δική
της ιδιοτελή ευημερία σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Και πρέπει να ξαναγίνουμε λαός
για τα υπερασπίσουμε, απομακρύνοντάς τους.
Γιάννης Δουλφής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου