Μια χώρα όπου η "υπαρκτή αριστερά" δεν έχει ιστορικό ρόλο

του Γιάννη Πάνου

Δυστυχώς, όλα όσα προηγήθηκαν το τελευταίο διάστημα σχετικά με το ζήτημα των συλλαλητηρίων, δείχνουν πως αυτή τη στιγμή Πολιτική Αριστερά που να μπορεί να αναλάβει ιστορικές ευθύνες δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει στο αμέσως επόμενο κρίσιμο διάστημα.

Όπως έχω γράψει με άλλη αφορμή, βρισκόμαστε σε τέλος εποχής. Η παλιά αριστερά ήθελε την εξουσία στο όνομα της εργατικής τάξης. Η σημερινή που βρίσκεται και στην εξουσία, την θέλει απλώς για τον εαυτό της. Και οι αντίστοιχοί της αριστεροί που δεν έχουν την εξουσία, είναι απλά δημιουργοί της "ιδιωτικής αριστεράς" απέναντι στην "κρατική αριστερά".

Οι παλιοί αριστεροί είχαν πλαίσιο τη "σοσιαλιστική πατρίδα" για όλους. Οι νέοι αντίστοιχοί της "δεν έχουν πατρίδα" για να μπορούν να επιχειρούν ατομικά παντού.

Οι μόνοι που έχουν εξαιρεθεί και από τα δύο αυτά πλαίσια είναι όσοι από το λαό δεν έχουν τις πολυτέλειες κινητικότητας του διεθνούς κεφαλαίου ή των επιστημόνων και εργατών της διασποράς.

Αυτό προϋποθέτει εθνικό κράτος. Αλλά οι ηγεσίες της αριστεράς εκτός κυβέρνησης δεν έχουν σκοπό να υπερασπιστούν τίποτα που δεν αντιστοιχεί στην "ιδιωτική αριστερά" που υπηρετούν και τον κοσμοπολιτισμό από τον οποίο εξυπηρετούνται.

Οι τομές που έχουν πραγματοποιηθεί στην ελληνική κοινωνία υπό την καθοδήγηση της νεοφιλελεύθερης επίθεσης είναι πολύ βαθιές και έχουν τροποποιήσει όχι μόνο τις ιδέες και τις προσδοκίες των πλατιών στρωμάτων αλλά και των ίδιων των πολιτικών υποκειμένων και ιδίως των ίδιων των κομμάτων της αριστεράς.

Δεν είναι πως οι ηγεσίες ή τα μέλη δεν κατάλαβαν και πως με επιχειρήματα θα πειστούν. Είναι πως έχουν πλέον ενταχθεί πλήρως στην κοινωνία της αγοράς είτε της επιχειρηματικής αγοράς είτε της πολιτικής αγοράς, η οποία έχει μετατραπεί σε παρακλάδι της επιχειρηματικής.

Αυτή είναι η μεγάλη δυσκολία. Η κοινωνία έχει μείνει χωρίς πολιτικές μορφές οργάνωσης της αντίστασης και οι υφιστάμενες πολιτικές μορφές είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ενσωματωμένες στο καθεστώς.

Δεν είναι σημερινό. Το είδαμε και το 2011 στις "πλατείες".

Μόνο που στη συνέχεια εμφανίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑς σαν να ήταν η πολιτική εκείνη μορφή που έλειπε αλλά απέδειξε αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας πως δεν ήταν ούτε αυτός.

Συνεπώς δεν υπήρχε αυτό που υποθέταμε. Βρισκόμασταν ήδη από το 2012 σε πλάνη.

Τώρα πρέπει να τα ξανακάνουμε όλα απ' την αρχή. Αν προλάβουμε και όποτε μπορέσουμε ώστε να επανοργανωθεί η βάση της κοινωνίας γύρω από ένα πρόταγμα "κοινής μοίρας".

Εφόσον και μόνον εφόσον το έχει ανάγκη (πέρα από το τί πιστεύουμε εμείς) απέναντι στον εξατομικευμένο της αφανισμό.

7.2.2018