του Μάκη Ανδρονόπουλου
Η χώρα εισέρχεται στην κρίσιμη φάση της τελικής διαπραγμάτευσης για το μεταμνημονιακό καθεστώς που περιλαμβάνει και την ρύθμιση του χρέους της. Η διαπραγμάτευση αυτή θα προδιαγράψει εν πολλοίς το μέλλον της. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι απλώς μόνη σε αυτή την εθνική προσπάθεια, αλλά έχει απέναντί της όλη την αντιπολίτευση.Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τους λόγους, για τους οποίους η ενοχική Δεξιά είναι απέναντι (Σ.Σ: το εξήγησε πρόσφατα η Καθημερινή με την αποκάλυψη του εγγράφου της Τράπεζας της Ελλάδος για τα δημοσιονομικά του 2009). Θα ασχοληθούμε με το αβάφτιστο ακόμη και επαμφοτερίζον Κίνημα Αλλαγής που θα μπορούσε να αποτελεί τον φυσικό συμπαραστάτη, αν όχι σύμμαχο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Οι ψύχραιμοι δημοκρατικοί προοδευτικοί πολίτες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο χώρο ενόψει μάλιστα του ιδρυτικού συνεδρίου και εύλογα αναρωτιούνται τι θα βγάλει.
Δεδομένου, μάλιστα, ότι η διαδικασία εκλογής αρχηγού απέρριψε εκκωφαντικά την κεντρώα εκδοχή και έδωσε το απόλυτο βάρος στο ΠΑΣΟΚ, όπως επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής Γιώργος Σωτηρέλης, ο οποίος εντάσσει το νέο φορέα της «Κεντροαριστεράς»-«σοσιαλδημοκρατίας» στον πόλο της πληθυντικής Αριστεράς.
Είναι προφανές ότι η όλη διαδικασία μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ σε Κίνημα Αλλαγής αποτελεί μια πολυπαραγοντική προσπάθεια πολιτικής διαφυγής από τον χρυσό εναγκαλισμό του με την διαπλοκή. Ποιος δεν θυμάται τα τεράστια εκλογικά κέντρα των υποψηφίων του στην Πανεπιστημίου στις εκλογές του 2000; Ποιος δεν θυμάται την παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ και την καταστροφή που ακολούθησε;
Το καταχρεωμένο –ελέω Γιώργου Παπανδρέου– ΠΑΣΟΚ επιχειρεί τώρα να σώσει την ψυχή του. Το ΠΑΣΟΚ που δεν μπόρεσε από το 1989 να φτιάξει ένα Εθνικό Κτηματολόγιο. Το ΠΑΣΟΚ επί των ημερών του οποίου το ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων), αντί να είναι κόσμημα και φάρος των υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας, κατάντησε «πλυντήριο» αδιαφανών συναλλαγών.
Οι «καλοί» και οι «κακοί»
Σε ό,τι αφορά το μίσος του για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κι αυτό εξηγήσιμο. Δεν είναι μόνο ο Άκης, ο Γιάννος και ο Μαντέλης. Είναι και η υπόθεση Siemens που ξανανοίγει και η οποία μπορεί να κάψει κι άλλους. Το ΠΑΣΟΚ της σημιτικής σοσιαλδημοκρατίας, με τα κουστούμια Αρμάνι στο Μαξίμου, «τα πήρε», όπως έχει πει ο σύντροφος Τσουκάτος. Φοβούνται! Και δυστυχώς, παρασύρουν όχι μόνο το εναπομείναν κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, αλλά και σεβαστούς και μη διαπλεκόμενους διανοούμενους, στοχαστές που κόλλησαν τον «ιό της ΔΗΜΑΡ» και το μίσος στη μεγάλη επιστροφή της πραγματικής Αριστεράς.
Διότι, ως γνωστόν, οι πολίτες που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ από τα πρώτα του χρόνια ήταν οι πραγματικοί αριστεροί, «σαινσιμονιστές» που έλεγε ο Αντρέας, αντισταλινικοί, η αριστερά της Εθνικής Αντίστασης, η αστική και μικροαστική αριστερά. Ε! όταν το ΠΑΣΟΚ πήγε ΔΝΤ, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τόλμησε το δημοψήφισμα, όταν τον παραίτησαν οι Βενιζέλοι, όταν έκαναν κυβέρνηση με τον Σαμαρά, οι αριστεροί πασόκοι γύρισαν σπίτι τους.
Είναι απορίας άξιον που οι «πράσινοι» υπουργοί του Σαμαρά, ο οποίος δια του Μπαλτάκου συνομιλούσε με την Χρυσή Αυγή, κατηγορούν τον Καμμένο σαν ακροδεξιό, ο οποίος δεν έκανε κωλοτούμπα για την «καρέκλα». Κατηγορούν τους ΑΝΕΛ που είχαν και πολλούς πασοκογενείς.
Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι με «ποιον θα συνεργαστεί το Κίνημα Αλλαγής;». Με τον «αμφιλεγόμενο προοδευτισμό του ΣΥΡΙΖΑ;» Μπα, όχι με αρχηγό πρώην υπουργό του Σαμαρά. Η απάντηση έχει δοθεί: με τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ θα συνεργαστεί το Κίνημα Αλλαγής. Η ρητορική περί εθνικής συνεννόησης είναι μια κενή κουβέντα για την τηλεόραση και για να κοιμάται η ταραγμένη από τους εφιάλτες ψυχή τους. Δεν έχει κανένα περιεχόμενο. Είναι ο φερετζές της προοπτικής συνεργασίας με τη Δεξιά. Δεν έχει κανένα περιεχόμενο, εάν το ΠΑΣΟΚ δεν κοινωνήσει των αχράντων μυστηρίων.
Για να μαθαίνουν οι νεώτεροι
Και για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί πρώτα να εξομολογηθεί τα εγκλήματά του στους ψηφοφόρους του. Να αναλάβουν οι λοχαγοί και οι βαρόνοι να πάνε σπίτια τους. Πριν πάμε στον κατά Σωτηρέλη «αμφιλεγόμενο προοδευτισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σκόπιμο να θυμηθούμε δύο-τρία πράγματα από την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ για λόγους εκτίμησης της πρακτικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Για τους νεώτερους που δεν τα ξέρουν και για τους παλιούς που προσπαθούν να ξεχάσουν, το ΠΑΣΟΚ του μεγάλου οικονομέτρη και οικονομολόγου Αντρέα έδωσε δύο 25% απανωτά στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα και ολοκλήρωσε την καταστροφή του, εκτινάσσοντας στα ύψη το βιομηχανικό κόστος παραγωγής. Μετά άρχισαν οι υποτιμήσεις της δραχμής.
Φόρτωσε στο κράτος τις προβληματικές, αντί να αφήσει τις τράπεζες να κυνηγήσουν τους ιδιοκτήτες που ζούσαν στις βίλες της Λωζάνης! Ήταν και οι ΑΣΚΕ. Προφανώς θα έφταιγαν για όλα αυτά οι εισοδιστές τροτσκιστές. Αλλά τί μπορούσε να κάνει τότε το ΠΑΣΟΚ μετά από σχεδόν 40 χρόνια μετεμφυλιακής δεξιάς και εφτά χρόνια χούντα;
Μα να διώξει τους γενικούς διευθυντές και να φέρει τους «πρασινοφρουρούς». Ναι, πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να βάλει μια τάξη στο εκτός νόμου τηλεοπτικό τοπίο, το άντρο της διαπλοκής και της φαιάς προπαγάνδας του ευδαιμονισμού των τραπεζών που στη γωνία της Μεγάλης Βρετανίας «χάριζαν» στον κόσμο πιστωτικές κάρτες. Ναι, τα βάζει με τους δικαστές που διαμόρφωσαν της φιλοεργοδοτική νομολογία της διαπλοκής και τη νομιμοποίηση της «κατάστασης εξαίρεσης» της «ευρωπαϊκής διάσωσης».
Ναι, πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, αφού έσπασε τα μούτρα του στη σιδηρά καγκελόπορτα του Σόιμπλε, εφάρμοσε το τιμωρητικό μνημόνιο και βγάζει τη χώρα στην κανονικότητα. Όχι, για την καρέκλα, αλλά για την πραγματική πατριωτική Αριστερά και Δεξιά, για τον ενταφιασμό του πελατειακού κράτους της Δεξιάς, στο οποίο προσχώρησε το ΠΑΣΟΚ και το έκανε επιστήμη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη μεγαλοψυχία να προσφέρει στο ΠΑΣΟΚ του Σαμαρά και στο Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη την ευκαιρία της απλής αναλογικής, της κολυμπήθρας Σιλωάμ. Την αρνήθηκαν και αυτό είναι ένα ψυχαναλυτικό ζήτημα που σηκώνει ντιβάνι, εκτός εάν πρόκειται περί βλακείας. Τί προσδοκά το Κίνημα Αλλαγής; Μια κυβέρνηση τύπου Μόντι; Δηλαδή, να κάνουνε πρωθυπουργό τον Στουρνάρα ή τον Προβόπουλο και αυτοί να κάθονται ωραίοι και μοιραίοι στο εντευκτήριο της Βουλής;
Κίνημα Αλλαγής, μια αναφορά στο παλιό κοινωνικό ΠΑΣΟΚ, ένας λαϊκισμός του 21ου αιώνα ντυμένος με την λεοντή του politically correct
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου