Ο Τζίμης Πανούσης μίλησε στο στο Reader.gr με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Κύτταρο για την παράσταση «Όλοι οι χαζοί μπορούμε». Θεωρεί τους Καμμένο ,Τσίπρα, Παππά, άτομα πολύ χαμηλού επιπέδου, αναφέρεται στο μέγεθος "Νταλάρα" που έκανε το Χορό σε μια τραγωδία του Κιμούλη μόνος του, δηλώνει αντίθετος στις απαγορεύσεις ουσιών, αναμένει την επόμενη ταινία του Βούλγαρη με πρωταγωνιστές Εσκιμώους αντί των συνηθισμένων Εβραίων, και αυτοανακηρύσσεται σε "αναρχοαυτόφωτο" και "κομμουνιστή" χωρίς το κο...
Για την παράσταση: «Όλοι οι χαζοί μπορούμε»
Δύσκολη μετάβαση από την αρχαία κωμωδία στο σύγχρονο δράμα. Βοηθάει όμως η χαζομάρα μας που κάθε μέρα γίνεται πιο μεγάλη και ανίκητη, γιατί όσο πιο έξυπνα γίνονται τα κινητά που κρατάμε στα χέρια μας τόσο πιο ηλίθιοι γινόμαστε εμείς. Μου αρέσει αυτή η αθωότητα, είναι το μόνο που με ξεκουράζει. Τώρα ψάχνομαι να βρω μια παρέα από μπίμπο κοπέλες, ώστε να μην κάνουμε σοβαρές αναλύσεις και συζητήσεις που βγάζουν μιζέρια. Θέλω λοιπόν λίγο να ξεχαστούμε με τα αρχέγονα: σεξ, drugs και ροκ εν τρολ. Τρολάρουμε και μαστουρωνόμαστε έτσι κι αλλιώς από τα διάφορα που η αριστερή μας κυβέρνηση θα τα κάνει και νόμιμα και λέμε πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, εκτός από του μπάτσου και του βουλευτή, ενώ παράλληλα, όπως λέω και στην παράσταση είμαι θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως όλοι.
Για τη σεξουαλική παρενόχληση
Στεναχωριέμαι γιατί υπάρχει μια «μουνοκρατορία», δηλαδή έχουν βγει όλες οι γυναίκες και καταγγέλλουν και δεν το κάνουμε κι εμείς τα αγοράκια που κυρίως από gay εργοδότες έχουμε τραβήξει τα πάνδεινα. Εγώ στα νιάτα μου όταν ξεκίναγα τη δουλειά, ήμουν καθημερινά θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης. Ο παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής με στρίμωχνε στα παρασκήνια. Μετά αυτό κορυφώθηκε από γηραιότερες κυρίες, από θρησκευτικούς λειτουργούς, όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη και πήγαινα συχνά στο Άγιος Όρος, όπου σχεδόν με βιάσανε και πρέπει να πω ότι όλο αυτό με έχει σημαδέψει. Να σου πω -και το λέω για πρώτη φορά, να θυμηθώ να το πω και στη γυναίκα μου- όταν ήμουν στην Ε’ Δημοτικού, έπαιζα με κάποιους φίλους και με ερωτεύτηκε η αδελφή των φίλων μου. Ήταν πολύ άσχημη με πολύ ωραίο σώμα όμως, η οποία μου έκανε απίστευτο bullying. Και τώρα καταλαβαίνω πολλά πράγματα για εμένα, ευτυχώς που το θυμήθηκα.
Μετά λοιπόν τον Κέβιν Σπέισι και τη Βάνα Μπάρμπα, έτσι και εγώ και ποιος ξέρει πώς θα ήταν η διεθνής μου καριέρα αν δεν είχα δεχτεί αυτό το bullying.
Αυτό σε βοηθάει να δεις τα όριά σου, εσείς οι γυναίκες το καταλαβαίνετε καλύτερα, αλλά επειδή κι εγώ έχω μια έντονη θηλυκή πλευρά, χωρίς να είμαι gay, δηλαδή είμαι ομοφυλόφιλος που έγινα λεσβία οπότε μου αρέσουν οι γυναίκες, είναι λίγο περίπλοκο. Παρόλα αυτά, δεν πιστεύω ότι το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι κοινωνικό θέμα. Δεν είναι καθόλου έτσι, ο καθένας μπορεί να κάνει ότι γουστάρει με το σώμα του και δεν χρειάζεται να πάρει την έγκριση κανενός. Με τρελαίνει όταν άνθρωποι που έχουν αμφισβητήσει το σώμα τους και τη σεξουαλικότητά τους και κάνουν τέτοια επανάσταση με τον εαυτό τους, να θέλουν την έγκριση του μπάτσου, του υπουργού και του παπά. Τα μικροαστιλίκια αυτά τα σιχαίνομαι.
Για τα όσα μπορούμε ή δεν μπορούμε ως «χαζοί»
Νομίζω ότι είμαστε υπερβολικά χαζοί, και δεν το λέω για κακό. Μην ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο μεγάλους πνευματικούς ηγέτες του πλανήτη είναι ο Βούδας ο οποίος ήταν ηλίθιος. Δηλαδή η ηλιθιότητα με την διάνοια και την ευφυΐα έχουν μια πολύ λεπτή γραμμή που τα χωρίζει. Δεν το θεωρώ κακό, ίσα-ίσα, θα ήθελα να είμαι κι εγώ πιο χαζός. Το λέω και στο πρόγραμμα «ήγγικεν η βασιλεία των ουραγών». Αυτό ζούμε τώρα, απασχολούν τη ζωή μας πρόσωπα που σε άλλη περίπτωση δεν θα τους έδινες καμιά σημασία.
Ο Καμμένος, ο Τσίπρας, ο Παππάς, είναι άτομα πολύ χαμηλού επιπέδου και αυτό με στεναχωρεί περισσότερο από όλα. Μας απασχολούν με το ζόρι, γιατί ό,τι και αν ανοίξεις θα δεις μπροστά σου αυτά τα γελοία άτομα τα οποία είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Παράδειγμα τα αγγλικά που μιλάει ο Τσίπρας και δεν είναι αστείο, παρόλο που το λέω ως αστείο στην παράσταση. Όταν έχει το θράσος ένας αγράμματος άνθρωπος να λέει αυτές τις αρλούμπες στα αγγλικά και να εκθέτει έναν ολόκληρο λαό, ανεξάρτητα αν τον έχεις ψηφίσει ή όχι, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας μου βγαίνει στο εξωτερικό και με εκθέτει, όπως στη συνάντηση του Ντόναλντ του Αμερικάνου και του δικού μας του Γκούφη, αυτό τον κάνει επικίνδυνο άτομο και ικανό για όλα. Από τη στιγμή που μας εκθέτει και δεν καταλαβαίνει τι τον ρωτάνε και τι απαντάει, είναι ικανός να κάνει ακόμα και πόλεμο και να μας μπλέξει άσχημα. Όταν έχει βγάλει το ένα παιδί του Ερνέστο και το άλλο Φοίβο-Παυλή, δεν θα δεχθεί bullying το παιδάκι αυτό; Χίλιες φορές τα πολιτικά τζάκια και «τζάνκια» από αυτούς. Έχουν τέτοια δίψα για την καρέκλα που έχουν γαντζωθεί και κάνουν τα πάντα για να κάτσουν έστω και μια μέρα παραπάνω. Είναι τραγικό και επικίνδυνο και θα ζήσουμε άσχημα πράγματα.
Για τους δικούς του haters
Νομίζω πως έχω, όπως όλοι αν μιλάς με τον τρόπο που μιλάω, αλλά γεννήθηκα έτσι. Εγώ βλέπω όλα τα μέλη του σώματος το ίδιο, στο σπίτι κυκλοφορώ γυμνός, δεν φορτίζω κάπως το θέμα, επομένως χάνει τη χυδαιότητά του, για παράδειγμα το ημίγυμνο είναι χυδαιότερο του γυμνού, στο κάτω-κάτω, το γυμνό – για αυτούς που πιστεύουν – το έχει φτιάξει ο Θεός.
Για την πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρο
Στην αρχή μού φαινόντουσαν βλακείες τα περί μαγείας της Επιδαύρου και συνεχίζω να λέω ότι μια παράσταση όταν είναι καλή όπου και να παίξει, καλή θα βγει. Ωστόσο, στην πρόβα τζενεράλε που παίξαμε όλο το έργο χωρίς θεατές, απέναντι στα βράχια, εκεί μπορώ να πω ότι έφαγα μια σφαλιάρα μεταφυσική. Βέβαια αυτή η μαγεία, όπως λένε οι παλαιότεροι, τώρα δεν υπάρχει γιατί την έχει απορροφήσει ο Νταλάρας, σε μια τραγωδία του Κιμούλη που έκανε το Χορό μόνος του. Που να αντέξει και η Επίδαυρος, όσο μαγεία και να έχει;
Για τις δικαστικές διαμάχες του και τη σάτιρα
Εντάξει, αυτά είναι μέσα στη δουλειά μας. Οι άλλοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες έχουν κοστούμια, αμπιγιέζ, εγώ έχω δικηγόρους! Δεν μπορώ να προσέχω, όταν πρέπει να αυτολογοκριθώ τόσο μου βγαίνει πείσμα. Η σάτιρα εναι εμμονική και κυρίως το ίδιο το πρόσωπο την προκαλεί, όταν δεν έχει χιούμορ, όταν δεν καταλαβαίνει. Αν δεν έχεις χιούμορ δεν είσαι καλλιτέχνης. Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο οφείλεις να δέχεσαι την κριτική, από τη στιγμή που φύσει και θέσει μπορείς να απαντήσεις. Δεν χρειάζεται να μεσολαβούν νόμοι και δικαστήρια αυτό είναι γελοίο. Αυτά γίνονται για λόγους φτηνιάρικους και οικονομικούς. Μπαίνουν άλλα στη μέση, όπως η τσιγκουνιά και η έλλειψη χιούμορ. Η σάτιρα δεν έχει όρια, μιλάει για όλους, όλοι είναι ισότιμοι, οι ανάπηροι, οι ομοφυλόφιλοι, οι μαύροι, οι κίτρινοι. Όλοι στη σάτιρα αντιμετωπίζονται το ίδιο, γιατί είναι αντιρατσιστική και τα όριά της, αυστηρά, τα βάζει το κοινό, ούτε δικαστήρια, ούτε τα νοσοκομεία, γιατί αυτά πάνε μαζί.
Για τις καταχρήσεις
Η Ελλάδα είναι «κανναβοχώρα» είναι η χώρα του ποτέ, του μποτέ, του πλυσίματος, του μαύρου χρήματος. Έχουμε μια μεγάλη παράδοση στα coffee shops του Άμστερνταμ κλπ., οι πρώτες ποιότητες είναι από τον Πύργο, την Καλαμάτα, όπως γίνεται και με το λάδι μας. Έχουμε το καλύτερο λάδι που το τυποποιούν οι Σουηδοί και οι Ισπανοί και το παρουσιάζουν για δικό τους. Έτσι και με την κάνναβη. Ο Τσίπρας και ο Παππάς από ό,τι τους θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο, έτρεχαν για τον αντιαπαγορευτικό νόμο, για τη νομιμοποίηση και τώρα συζητάμε για ιατρικά και παραμύθια. Φυσικά δεν το συζητάμε, η φαρμακευτική κάνναβη πρέπει να είναι ελεύθερη.
Εγώ είμαι εναντίον όλων των απαγορεύσεων, δεν πρέπει να υπάρχουν, ούτε καν η καταστολή. Όσο απαγορεύεις τις ουσίες τις γιγαντώνεις. Δεν υπάρχει χειρότερη εξάρτηση από το τσιγάρο και το αλκοόλ, τα οποία καταστρέφουν καθημερινά κόσμο και είναι νόμιμα.
Νομίζω ότι και τα ναρκωτικά πρέπει να είναι νόμιμα, αλλά είμαι ενάντια στη φούντα γιατί έχω δει πολλούς φίλους μου να καταστρέφονται από αυτή και όχι από την πρέζα. Από την πρέζα έχω δει και φίλους που έχουν περάσει τα 70 και είναι μια χαρά, γιατί η ηρωίνη σού διώχνει το άγχος, είναι αγχολυτικό, ήταν φάρμακο της Μπάγερ και κυκλοφορούσε ελεύθερο στα φαρμακεία. Η φούντα είναι διαφορετικό, σε καταστρέφει, στο δικό μας χώρο βλέπω μουσικούς να παίζουν μαστουρωμένοι και νομίζουν ότι παίζουν καλά ενώ παίζουν χάλια.
Για «Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούγλαρη
Δεν μπορώ να δω την ταινία, είναι από τις λίγες που βαριέμαι από το τρέιλερ. Δεν μου αρέσει αυτό που παρουσιάζει, ότι δεν γίνεται Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα. Δηλαδή ο Έλληνας αν είναι φασίστας δεν πρέπει να τον σκοτώσουμε; Αυτά τα αγωνιστικά, ότι δεν υπάρχει αριστερά δεν τα μπορώ. Εκείνοι που έκαναν το τελευταίο σημείωμα, ο Ναπολέων Σουκατζίδης κλπ., ήταν κομμουνιστές βαρβάτοι. Πέθαιναν και έλεγαν «Ζήτω το ΚΚΕ», ούτε καν «Ζήτω η Ελλάς». Ήταν κομμουνιστές όπως είμαι κι εγώ. Δεν μπορείς στην ταινία να μη λες ότι ήταν κομμουνιστές. Για αυτό λέω και στο πρόγραμμα ότι «περιμένουμε την επόμενη ταινία του Βούλγαρη όπου θα την κάνει για το Ολοκαύτωμα και δεν θα πρωταγωνιστούν Εβραίοι, αλλά Εσκιμώοι». Εκείνοι οι άνθρωποι ήταν κομμουνιστές και ό,τι έκαναν το έκαναν για τον παγκόσμιο κομμουνισμό και όχι γιατί ήταν πατριώτες. Οι πατριώτες, αυτοί που εμφανίζονται ως έλληνες πατριώτες, ήταν δωσίλογοι και μαυραγορίτες που με τις κουκούλες έδειχναν τους άλλους και κυβερνούν μέχρι σήμερα. Πρέπει να λες τα πράγματα με το όνομά τους, για το βρώμικο ρόλο του ΚΚΕ, τα πάντα.
Θα μπω και εγώ στο κινηματογραφικό παιχνίδι και θα κάνω έναν «φαντασιακό Βελουχιώτη» για να μάθουν τα νέα τα παιδιά ότι δεν είναι έτσι, ότι δεν είναι μπανάλ να είσαι Αριστερός. Δεν είναι μόνο μια ευαισθησία ηθική, γιατί εγώ έτσι ξεχωρίζω τον Αριστερό, όταν έχει ηθική. Όμως και ένας Δεξιός μπορεί να είναι ηθικός και να μην είναι λαμόγιο, αλλά το βασικό χαρακτηριστικό ενός Αριστερού είναι η αυτοκριτική. Αν ακούσεις αυτοκριτική από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και όλους αυτούς τους απατεώνες να μου τρυπήσεις τη μύτη. Είμαστε η μοναδική χώρα παγκόσμια που δεν έχουμε τιμωρήσει τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των κατακτητών. Εγώ είμαι αναρχοαυτόφωτος και κομμουνιστής χωρίς το «κο».
Για την επιτυχία
Την επιτυχία που έχω από τότε που ξεκίνησα, πριν 40 χρόνια, τη συνηθίζεις γρήγορα και δεν υπάρχει μετά, δεν μου προξενεί χαρά αν και κανονικά θα έπρεπε να πέταγα. Δεν μου λέει τίποτα και συμβαίνει γενικότερα, δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα. Η επιτυχία συνηθίζεται. Όταν ετοιμάζω κάτι είναι σαν να πεθαίνω, πηγαίνω στις πρόβες και πριν τις παραστάσεις είμαι χάλια, ωστόσο αν δεν έχεις αυτή την τελειομανία, δεν κάνεις καλή δουλειά.
Φθείρομαι σωματικά και ψυχολογικά και όταν φεύγει το άγχος και η ένταση εμφανίζονται τα προβλήματα. Από την άλλη, η επιτυχία σε φέρνει σε μια ισορροπία, όχι ότι σου δίνει χαρά, ενώ αν έρθει και μια αποτυχία, που θα έρθει, θα σε ρίξει στα τάρταρα. Αλλά για να βγει κάτι καλό πρέπει προηγουμένως να βυθιστώ, γίνομαι πολύ χαλιά. Για εμένα, η διαδρομή από τα παρασκήνια μέχρι τη σκηνή είναι η κόλαση. Όμως όταν βγαίνεις στη σκηνή και παίρνεις την αγάπη του κόσμου, ισορροπείς.
Για τον «Τζιμάκο»
Μου αρέσει. Μπορεί να είμαι αχάριστος, να μη χαίρομαι με όσα έχω επιτύχει, να είμαι στις μαύρες μου – όπως όταν έχασα τον αδερφό μου που ήταν μικρότερος και συγκλονίστηκα – αλλά όταν είμαι πολύ χάλια, θα βγω εδώ στην Κηφισίας, θα κάνω μια βόλτα, θα σταματήσουν τα αυτοκίνητα, θα μου κορνάρουν, θα με αγκαλιάσουν και θα ανακουφιστώ. Η αγάπη του κόσμου είναι ό,τι καλύτερο έχει αυτή η δουλειά. Ακόμα και έναν καραγκιόζη ή κάποιον που δεν σε σέβεται την ώρα που τρως και θέλει φωτογραφία, εγώ τους αγαπάω όλους γιατί είναι αυτοί που μου δίνουν δύναμη και κουράγιο.
Για τις συνεντεύξεις
Τελευταία λόγω των προσωπικών μου προβλημάτων, έχω γίνει πιο απολογητικός. Δεν είναι ωραίο. Αν το έβλεπα σε έναν συνάδελφο δεν θα μου άρεσε. Ωστόσο δεν μπορώ να κρυφτώ και να πω ψέματα, θα μιλήσω όπως αισθάνομαι. Μέχρι πριν λίγο καιρό έπαιζα ρόλο, πολλές συνεντεύξεις – και τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις – τις έχω φτιάξει μόνος μου. Έπαιζα ρόλο, παρουσιάζοντας ένα τρολάρισμα, κάτι ψεύτικο και όταν παίζεις με την εικόνα σου είναι πολύ ωραίο.
Για τα επόμενα σχέδιά του
Από Δεκέμβριο, μετά το Κύτταρο, έχουμε κλείσει παραστάσεις σε Κύπρο, Κρήτη, Γιάννενα, Κέρκυρα, και εξωτερικό όπως Βρυξέλλες, Αγγλία κλπ. Μετά αυτό που θέλω να κάνω είναι ένας φαντασιακός Βελουχιώτης, για την περίοδο του Εμφυλίου που με έχει κουράσει. Πρέπει να πω ότι έχουμε ζήσει καταστάσεις με την οικογένειά μου, που τα κρύβουμε δεν τα λέμε. Για παράδειγμα, εμείς που ήμασταν Αριστεροί και ο γείτονάς μας Δεξιός, άδειαζε τους βόθρους στο σπίτι μας, ο πατέρας μου δεν έπαιρνε άδεια ούτε για μηχανάκι μέχρι και το ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο νόμισμα που έπιασα στα χέρια μου ήταν τα βουλγάρικα λέβα, γιατί οι αντάρτες στο βουνό είχαν λέβα. Γεωγραφία έμαθα από τον αντάρτη τον θείο που ήταν στη φυλακή με τον Φλωράκη.
Θέλω να κάνω το «Βάρκιζα Τέλος», να τελειώσει αυτή η μεγάλη προδοσία και στην πυρά, αντί για τα όπλα, γιατί λαός οπλισμένος ποτέ νικημένος, να πετάξουμε τα κινητά!
Πηγή: reader.gr
Για την παράσταση: «Όλοι οι χαζοί μπορούμε»
Δύσκολη μετάβαση από την αρχαία κωμωδία στο σύγχρονο δράμα. Βοηθάει όμως η χαζομάρα μας που κάθε μέρα γίνεται πιο μεγάλη και ανίκητη, γιατί όσο πιο έξυπνα γίνονται τα κινητά που κρατάμε στα χέρια μας τόσο πιο ηλίθιοι γινόμαστε εμείς. Μου αρέσει αυτή η αθωότητα, είναι το μόνο που με ξεκουράζει. Τώρα ψάχνομαι να βρω μια παρέα από μπίμπο κοπέλες, ώστε να μην κάνουμε σοβαρές αναλύσεις και συζητήσεις που βγάζουν μιζέρια. Θέλω λοιπόν λίγο να ξεχαστούμε με τα αρχέγονα: σεξ, drugs και ροκ εν τρολ. Τρολάρουμε και μαστουρωνόμαστε έτσι κι αλλιώς από τα διάφορα που η αριστερή μας κυβέρνηση θα τα κάνει και νόμιμα και λέμε πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, εκτός από του μπάτσου και του βουλευτή, ενώ παράλληλα, όπως λέω και στην παράσταση είμαι θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως όλοι.
Για τη σεξουαλική παρενόχληση
Στεναχωριέμαι γιατί υπάρχει μια «μουνοκρατορία», δηλαδή έχουν βγει όλες οι γυναίκες και καταγγέλλουν και δεν το κάνουμε κι εμείς τα αγοράκια που κυρίως από gay εργοδότες έχουμε τραβήξει τα πάνδεινα. Εγώ στα νιάτα μου όταν ξεκίναγα τη δουλειά, ήμουν καθημερινά θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης. Ο παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής με στρίμωχνε στα παρασκήνια. Μετά αυτό κορυφώθηκε από γηραιότερες κυρίες, από θρησκευτικούς λειτουργούς, όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη και πήγαινα συχνά στο Άγιος Όρος, όπου σχεδόν με βιάσανε και πρέπει να πω ότι όλο αυτό με έχει σημαδέψει. Να σου πω -και το λέω για πρώτη φορά, να θυμηθώ να το πω και στη γυναίκα μου- όταν ήμουν στην Ε’ Δημοτικού, έπαιζα με κάποιους φίλους και με ερωτεύτηκε η αδελφή των φίλων μου. Ήταν πολύ άσχημη με πολύ ωραίο σώμα όμως, η οποία μου έκανε απίστευτο bullying. Και τώρα καταλαβαίνω πολλά πράγματα για εμένα, ευτυχώς που το θυμήθηκα.
Μετά λοιπόν τον Κέβιν Σπέισι και τη Βάνα Μπάρμπα, έτσι και εγώ και ποιος ξέρει πώς θα ήταν η διεθνής μου καριέρα αν δεν είχα δεχτεί αυτό το bullying.
Αυτό σε βοηθάει να δεις τα όριά σου, εσείς οι γυναίκες το καταλαβαίνετε καλύτερα, αλλά επειδή κι εγώ έχω μια έντονη θηλυκή πλευρά, χωρίς να είμαι gay, δηλαδή είμαι ομοφυλόφιλος που έγινα λεσβία οπότε μου αρέσουν οι γυναίκες, είναι λίγο περίπλοκο. Παρόλα αυτά, δεν πιστεύω ότι το θέμα της ομοφυλοφιλίας είναι κοινωνικό θέμα. Δεν είναι καθόλου έτσι, ο καθένας μπορεί να κάνει ότι γουστάρει με το σώμα του και δεν χρειάζεται να πάρει την έγκριση κανενός. Με τρελαίνει όταν άνθρωποι που έχουν αμφισβητήσει το σώμα τους και τη σεξουαλικότητά τους και κάνουν τέτοια επανάσταση με τον εαυτό τους, να θέλουν την έγκριση του μπάτσου, του υπουργού και του παπά. Τα μικροαστιλίκια αυτά τα σιχαίνομαι.
Για τα όσα μπορούμε ή δεν μπορούμε ως «χαζοί»
Νομίζω ότι είμαστε υπερβολικά χαζοί, και δεν το λέω για κακό. Μην ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο μεγάλους πνευματικούς ηγέτες του πλανήτη είναι ο Βούδας ο οποίος ήταν ηλίθιος. Δηλαδή η ηλιθιότητα με την διάνοια και την ευφυΐα έχουν μια πολύ λεπτή γραμμή που τα χωρίζει. Δεν το θεωρώ κακό, ίσα-ίσα, θα ήθελα να είμαι κι εγώ πιο χαζός. Το λέω και στο πρόγραμμα «ήγγικεν η βασιλεία των ουραγών». Αυτό ζούμε τώρα, απασχολούν τη ζωή μας πρόσωπα που σε άλλη περίπτωση δεν θα τους έδινες καμιά σημασία.
Ο Καμμένος, ο Τσίπρας, ο Παππάς, είναι άτομα πολύ χαμηλού επιπέδου και αυτό με στεναχωρεί περισσότερο από όλα. Μας απασχολούν με το ζόρι, γιατί ό,τι και αν ανοίξεις θα δεις μπροστά σου αυτά τα γελοία άτομα τα οποία είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Παράδειγμα τα αγγλικά που μιλάει ο Τσίπρας και δεν είναι αστείο, παρόλο που το λέω ως αστείο στην παράσταση. Όταν έχει το θράσος ένας αγράμματος άνθρωπος να λέει αυτές τις αρλούμπες στα αγγλικά και να εκθέτει έναν ολόκληρο λαό, ανεξάρτητα αν τον έχεις ψηφίσει ή όχι, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας μου βγαίνει στο εξωτερικό και με εκθέτει, όπως στη συνάντηση του Ντόναλντ του Αμερικάνου και του δικού μας του Γκούφη, αυτό τον κάνει επικίνδυνο άτομο και ικανό για όλα. Από τη στιγμή που μας εκθέτει και δεν καταλαβαίνει τι τον ρωτάνε και τι απαντάει, είναι ικανός να κάνει ακόμα και πόλεμο και να μας μπλέξει άσχημα. Όταν έχει βγάλει το ένα παιδί του Ερνέστο και το άλλο Φοίβο-Παυλή, δεν θα δεχθεί bullying το παιδάκι αυτό; Χίλιες φορές τα πολιτικά τζάκια και «τζάνκια» από αυτούς. Έχουν τέτοια δίψα για την καρέκλα που έχουν γαντζωθεί και κάνουν τα πάντα για να κάτσουν έστω και μια μέρα παραπάνω. Είναι τραγικό και επικίνδυνο και θα ζήσουμε άσχημα πράγματα.
Για τους δικούς του haters
Νομίζω πως έχω, όπως όλοι αν μιλάς με τον τρόπο που μιλάω, αλλά γεννήθηκα έτσι. Εγώ βλέπω όλα τα μέλη του σώματος το ίδιο, στο σπίτι κυκλοφορώ γυμνός, δεν φορτίζω κάπως το θέμα, επομένως χάνει τη χυδαιότητά του, για παράδειγμα το ημίγυμνο είναι χυδαιότερο του γυμνού, στο κάτω-κάτω, το γυμνό – για αυτούς που πιστεύουν – το έχει φτιάξει ο Θεός.
Για την πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρο
Στην αρχή μού φαινόντουσαν βλακείες τα περί μαγείας της Επιδαύρου και συνεχίζω να λέω ότι μια παράσταση όταν είναι καλή όπου και να παίξει, καλή θα βγει. Ωστόσο, στην πρόβα τζενεράλε που παίξαμε όλο το έργο χωρίς θεατές, απέναντι στα βράχια, εκεί μπορώ να πω ότι έφαγα μια σφαλιάρα μεταφυσική. Βέβαια αυτή η μαγεία, όπως λένε οι παλαιότεροι, τώρα δεν υπάρχει γιατί την έχει απορροφήσει ο Νταλάρας, σε μια τραγωδία του Κιμούλη που έκανε το Χορό μόνος του. Που να αντέξει και η Επίδαυρος, όσο μαγεία και να έχει;
Για τις δικαστικές διαμάχες του και τη σάτιρα
Εντάξει, αυτά είναι μέσα στη δουλειά μας. Οι άλλοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες έχουν κοστούμια, αμπιγιέζ, εγώ έχω δικηγόρους! Δεν μπορώ να προσέχω, όταν πρέπει να αυτολογοκριθώ τόσο μου βγαίνει πείσμα. Η σάτιρα εναι εμμονική και κυρίως το ίδιο το πρόσωπο την προκαλεί, όταν δεν έχει χιούμορ, όταν δεν καταλαβαίνει. Αν δεν έχεις χιούμορ δεν είσαι καλλιτέχνης. Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο οφείλεις να δέχεσαι την κριτική, από τη στιγμή που φύσει και θέσει μπορείς να απαντήσεις. Δεν χρειάζεται να μεσολαβούν νόμοι και δικαστήρια αυτό είναι γελοίο. Αυτά γίνονται για λόγους φτηνιάρικους και οικονομικούς. Μπαίνουν άλλα στη μέση, όπως η τσιγκουνιά και η έλλειψη χιούμορ. Η σάτιρα δεν έχει όρια, μιλάει για όλους, όλοι είναι ισότιμοι, οι ανάπηροι, οι ομοφυλόφιλοι, οι μαύροι, οι κίτρινοι. Όλοι στη σάτιρα αντιμετωπίζονται το ίδιο, γιατί είναι αντιρατσιστική και τα όριά της, αυστηρά, τα βάζει το κοινό, ούτε δικαστήρια, ούτε τα νοσοκομεία, γιατί αυτά πάνε μαζί.
Για τις καταχρήσεις
Η Ελλάδα είναι «κανναβοχώρα» είναι η χώρα του ποτέ, του μποτέ, του πλυσίματος, του μαύρου χρήματος. Έχουμε μια μεγάλη παράδοση στα coffee shops του Άμστερνταμ κλπ., οι πρώτες ποιότητες είναι από τον Πύργο, την Καλαμάτα, όπως γίνεται και με το λάδι μας. Έχουμε το καλύτερο λάδι που το τυποποιούν οι Σουηδοί και οι Ισπανοί και το παρουσιάζουν για δικό τους. Έτσι και με την κάνναβη. Ο Τσίπρας και ο Παππάς από ό,τι τους θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο, έτρεχαν για τον αντιαπαγορευτικό νόμο, για τη νομιμοποίηση και τώρα συζητάμε για ιατρικά και παραμύθια. Φυσικά δεν το συζητάμε, η φαρμακευτική κάνναβη πρέπει να είναι ελεύθερη.
Εγώ είμαι εναντίον όλων των απαγορεύσεων, δεν πρέπει να υπάρχουν, ούτε καν η καταστολή. Όσο απαγορεύεις τις ουσίες τις γιγαντώνεις. Δεν υπάρχει χειρότερη εξάρτηση από το τσιγάρο και το αλκοόλ, τα οποία καταστρέφουν καθημερινά κόσμο και είναι νόμιμα.
Νομίζω ότι και τα ναρκωτικά πρέπει να είναι νόμιμα, αλλά είμαι ενάντια στη φούντα γιατί έχω δει πολλούς φίλους μου να καταστρέφονται από αυτή και όχι από την πρέζα. Από την πρέζα έχω δει και φίλους που έχουν περάσει τα 70 και είναι μια χαρά, γιατί η ηρωίνη σού διώχνει το άγχος, είναι αγχολυτικό, ήταν φάρμακο της Μπάγερ και κυκλοφορούσε ελεύθερο στα φαρμακεία. Η φούντα είναι διαφορετικό, σε καταστρέφει, στο δικό μας χώρο βλέπω μουσικούς να παίζουν μαστουρωμένοι και νομίζουν ότι παίζουν καλά ενώ παίζουν χάλια.
Για «Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούγλαρη
Δεν μπορώ να δω την ταινία, είναι από τις λίγες που βαριέμαι από το τρέιλερ. Δεν μου αρέσει αυτό που παρουσιάζει, ότι δεν γίνεται Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα. Δηλαδή ο Έλληνας αν είναι φασίστας δεν πρέπει να τον σκοτώσουμε; Αυτά τα αγωνιστικά, ότι δεν υπάρχει αριστερά δεν τα μπορώ. Εκείνοι που έκαναν το τελευταίο σημείωμα, ο Ναπολέων Σουκατζίδης κλπ., ήταν κομμουνιστές βαρβάτοι. Πέθαιναν και έλεγαν «Ζήτω το ΚΚΕ», ούτε καν «Ζήτω η Ελλάς». Ήταν κομμουνιστές όπως είμαι κι εγώ. Δεν μπορείς στην ταινία να μη λες ότι ήταν κομμουνιστές. Για αυτό λέω και στο πρόγραμμα ότι «περιμένουμε την επόμενη ταινία του Βούλγαρη όπου θα την κάνει για το Ολοκαύτωμα και δεν θα πρωταγωνιστούν Εβραίοι, αλλά Εσκιμώοι». Εκείνοι οι άνθρωποι ήταν κομμουνιστές και ό,τι έκαναν το έκαναν για τον παγκόσμιο κομμουνισμό και όχι γιατί ήταν πατριώτες. Οι πατριώτες, αυτοί που εμφανίζονται ως έλληνες πατριώτες, ήταν δωσίλογοι και μαυραγορίτες που με τις κουκούλες έδειχναν τους άλλους και κυβερνούν μέχρι σήμερα. Πρέπει να λες τα πράγματα με το όνομά τους, για το βρώμικο ρόλο του ΚΚΕ, τα πάντα.
Θα μπω και εγώ στο κινηματογραφικό παιχνίδι και θα κάνω έναν «φαντασιακό Βελουχιώτη» για να μάθουν τα νέα τα παιδιά ότι δεν είναι έτσι, ότι δεν είναι μπανάλ να είσαι Αριστερός. Δεν είναι μόνο μια ευαισθησία ηθική, γιατί εγώ έτσι ξεχωρίζω τον Αριστερό, όταν έχει ηθική. Όμως και ένας Δεξιός μπορεί να είναι ηθικός και να μην είναι λαμόγιο, αλλά το βασικό χαρακτηριστικό ενός Αριστερού είναι η αυτοκριτική. Αν ακούσεις αυτοκριτική από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και όλους αυτούς τους απατεώνες να μου τρυπήσεις τη μύτη. Είμαστε η μοναδική χώρα παγκόσμια που δεν έχουμε τιμωρήσει τους δωσίλογους και τους συνεργάτες των κατακτητών. Εγώ είμαι αναρχοαυτόφωτος και κομμουνιστής χωρίς το «κο».
Για την επιτυχία
Την επιτυχία που έχω από τότε που ξεκίνησα, πριν 40 χρόνια, τη συνηθίζεις γρήγορα και δεν υπάρχει μετά, δεν μου προξενεί χαρά αν και κανονικά θα έπρεπε να πέταγα. Δεν μου λέει τίποτα και συμβαίνει γενικότερα, δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα. Η επιτυχία συνηθίζεται. Όταν ετοιμάζω κάτι είναι σαν να πεθαίνω, πηγαίνω στις πρόβες και πριν τις παραστάσεις είμαι χάλια, ωστόσο αν δεν έχεις αυτή την τελειομανία, δεν κάνεις καλή δουλειά.
Φθείρομαι σωματικά και ψυχολογικά και όταν φεύγει το άγχος και η ένταση εμφανίζονται τα προβλήματα. Από την άλλη, η επιτυχία σε φέρνει σε μια ισορροπία, όχι ότι σου δίνει χαρά, ενώ αν έρθει και μια αποτυχία, που θα έρθει, θα σε ρίξει στα τάρταρα. Αλλά για να βγει κάτι καλό πρέπει προηγουμένως να βυθιστώ, γίνομαι πολύ χαλιά. Για εμένα, η διαδρομή από τα παρασκήνια μέχρι τη σκηνή είναι η κόλαση. Όμως όταν βγαίνεις στη σκηνή και παίρνεις την αγάπη του κόσμου, ισορροπείς.
Για τον «Τζιμάκο»
Μου αρέσει. Μπορεί να είμαι αχάριστος, να μη χαίρομαι με όσα έχω επιτύχει, να είμαι στις μαύρες μου – όπως όταν έχασα τον αδερφό μου που ήταν μικρότερος και συγκλονίστηκα – αλλά όταν είμαι πολύ χάλια, θα βγω εδώ στην Κηφισίας, θα κάνω μια βόλτα, θα σταματήσουν τα αυτοκίνητα, θα μου κορνάρουν, θα με αγκαλιάσουν και θα ανακουφιστώ. Η αγάπη του κόσμου είναι ό,τι καλύτερο έχει αυτή η δουλειά. Ακόμα και έναν καραγκιόζη ή κάποιον που δεν σε σέβεται την ώρα που τρως και θέλει φωτογραφία, εγώ τους αγαπάω όλους γιατί είναι αυτοί που μου δίνουν δύναμη και κουράγιο.
Για τις συνεντεύξεις
Τελευταία λόγω των προσωπικών μου προβλημάτων, έχω γίνει πιο απολογητικός. Δεν είναι ωραίο. Αν το έβλεπα σε έναν συνάδελφο δεν θα μου άρεσε. Ωστόσο δεν μπορώ να κρυφτώ και να πω ψέματα, θα μιλήσω όπως αισθάνομαι. Μέχρι πριν λίγο καιρό έπαιζα ρόλο, πολλές συνεντεύξεις – και τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις – τις έχω φτιάξει μόνος μου. Έπαιζα ρόλο, παρουσιάζοντας ένα τρολάρισμα, κάτι ψεύτικο και όταν παίζεις με την εικόνα σου είναι πολύ ωραίο.
Για τα επόμενα σχέδιά του
Από Δεκέμβριο, μετά το Κύτταρο, έχουμε κλείσει παραστάσεις σε Κύπρο, Κρήτη, Γιάννενα, Κέρκυρα, και εξωτερικό όπως Βρυξέλλες, Αγγλία κλπ. Μετά αυτό που θέλω να κάνω είναι ένας φαντασιακός Βελουχιώτης, για την περίοδο του Εμφυλίου που με έχει κουράσει. Πρέπει να πω ότι έχουμε ζήσει καταστάσεις με την οικογένειά μου, που τα κρύβουμε δεν τα λέμε. Για παράδειγμα, εμείς που ήμασταν Αριστεροί και ο γείτονάς μας Δεξιός, άδειαζε τους βόθρους στο σπίτι μας, ο πατέρας μου δεν έπαιρνε άδεια ούτε για μηχανάκι μέχρι και το ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο νόμισμα που έπιασα στα χέρια μου ήταν τα βουλγάρικα λέβα, γιατί οι αντάρτες στο βουνό είχαν λέβα. Γεωγραφία έμαθα από τον αντάρτη τον θείο που ήταν στη φυλακή με τον Φλωράκη.
Θέλω να κάνω το «Βάρκιζα Τέλος», να τελειώσει αυτή η μεγάλη προδοσία και στην πυρά, αντί για τα όπλα, γιατί λαός οπλισμένος ποτέ νικημένος, να πετάξουμε τα κινητά!
Πηγή: reader.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου