Εξουσία και φάρσα

Ο μακαρίτης Χιού Χέφνερ, ιδρυτής και διευθυντής της πολιτιστικής επιθεώρησης Play boy (εδώ ξερόβηχας επί δίλεπτον...) υποστήριζε ότι η εξουσία είναι μεγάλο αφροδισιακό - και νομίζω ότι είχε δίκηο : Παραδοσιακά η  εξουσία υπνώτιζε  ή σαγήνευε  κάποιες κυρίες και άνοιγε το δρόμο για   την "εμβάθυνση"   των  σχέσεων τους με τους αντίστοιχους φορείς.... Πρόσφατα όμως το νέο πρόσωπο της εξουσίας παρουσιάζεται διαφοροποιημένο, κάθε άλλο παρά σπουδαιοφανές, πομπώδες, απρόσιτο . Αντίθετα είναι  εγκάρδιο, με αποτέλεσμα να  έχει πολύ ψωμί για τους ψυχαναλυτές και τους ερευνητικούς γενικά  τύπους. : Συντηρητικοί πολιτικοί, που δεν θέλουν ούτε κατ'  ελάχιστο ν' αλλάξουν την κοινωνία,  αποδεικνύονται ικανοί για "ευρήματα" που τους κάνουν πιο πρόσχαρους , πιο οικείους και συμπαθητικούς. Παραδείγματος χάρη ο  Γιάννης Μπουτάρης, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης :  Του τα έχω "ψάλλει" κι εγώ πολλές φορές , για την αγένεια, τον εθνοαποδομητικό οίστρο, την πολιτική μπακαλική του - όμως δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για έλλειψη χιούμορ ! Εδώ δια της γκλιτσός "χρίζει" κοινοτικό σύμβουλο τον κύριο Ρίμπα, με μια κίνηση άκρως αντικαθωσπρεπεική... Θυμίζει έτσι τις συμπεριφορές του Μπερλουσκόνι ή καλύτερα του Μπέν Τζόνσον, που έγινε δήμαρχος στο Λονδίνο νικώντας κατά κράτος τον "σοβαρό" προοδευτικό αντίπαλό του. Και αναρωτιέμαι : Γιατί το κίνημα αλλαγής της παρούσας κατάστασης πραγμάτων είναι συχνά γκρίζο; Γιατί δεν είναι χαρούμενο, όπως το μέλλον που ευαγγελίζεται;

Η πιο σημαντική ερμηνευτική υπόθεση  για τους γελωτοποιούς μας  είναι βέβαια το ότι η εξουσία ενδύεται νέα συσκευασία για "πωλητικούς" σκοπούς. Ότι γίνεται "ολικής αλέσεως" - στομφώδης όταν χρειάζεται και φαρσέρ όταν ενδιαφέρεται να γλεντήσει (η ίδια αλλά και το πόπολο...) τις υποθέσεις...