Φιλοσοφούμεν μετ’ ευτελείας και πολιτΟΙΚΟλογούμεν άνευ μαλακίας

Γνωστό  οικολογίζον «παπαδάκι» - από εκείνα που μεταφέρουν εξαπτέρυγα και σταυρούς σε διάφορες λιτανείες -  που επιθυμούσε διακαώς να γίνει μητροπολίτης αλλά εν τέλει παρέμεινε απλός ιεροδιάκονος,  παρά λίγο να μας εκπλήξει ευχάριστα όταν προ εβδομάδων υποστήριζε την προώθηση των επενδύσεων…Μόνο που επρόκειτο για ένα μοναδικό πολιτικό αυτογκόλ, δεδομένου ότι οι επενδύσεις περί της οποίας ο λόγος  ήταν εκτός χώρας : Δηλαδή αφαιρούσαν και ουδόλως πρόσθεταν απασχόληση, παραγωγική ανάκαμψη, βελτίωση του  ελληνικού ισοζυγίου πληρωμών…Το εν λόγω άτομο προ  μηνών και εν όψει κρίσιμης ψηφοφορίας στη Βουλή, επέσειε τον κίνδυνο της ανεργίας (!) για τα βασικά πολιτικά στελέχη των Οικολόγων Πρασίνων, σε περίπτωση ανατροπής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…

Την περίοδο της μνημονιακής κατοχής της χώρας οι ΟΠ διέπρεψαν στην πολιτική διγλωσσία και στις απόπειρες εκτροπής  της πολιτικής ατζέντας – ενώ προείχε  η  διαρκής εκπτώχευση του ελληνικού λαού και η  εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Εκεί που έπρεπε να κραυγάζουν απλώς σιγοψιθύριζαν – ενώ εκεί που έπρεπε να εκφωνούν ιδέες μεστές από ρεαλισμό και ποιότητα, σαχλαμάριζαν ασυστόλως (λ.χ. το παράβολο του Τσιρώνη για τη χασισοκαλλιέργεια στα μπαλκόνια !)

Όλη αυτή η κακόγουστη πολιτική φάρσα ήταν αδύνατο να μην πέσει σε πολιτικό οφσάϊτ  και να μην αποδοκιμασθεί από κάποιους. Η τελευταία (εκ)δήλωση αποδοκιμασίας –αποχώρησης από 81 στελέχη και μέλη των ΟΠ, εξέπεμπε πρωτίστως την   επαναφορά  στοιχείων του ορθού κριτικού λόγου στους σκεπτόμενους του χώρου.

Οι κριτικές βολές εναντίον της κυβέρνησης και της ηγετικής ομάδας των ΟΠ δημιουργούν ένα πεδίο για συζήτηση – έστω και αν η χώρα, σε κατάσταση σύνθλιψης από ένα εν πολλοίς δόλιο και παράνομο χρέος, έχει απόλυτη ανάγκη από  την  άμεση  και χωρίς περισσότερα μπλα –μπλα ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ  των Δημοκρατικών-Πατριωτικών δυνάμεων. Θα περιοριστώ επομένως μόνο σε ένα σημείο του κειμένου των 81 – που αναφέρεται στην επικείμενη δημιουργία ενός μεγάλου κόμματος..

Ο προϊδεασμός  αυτός  δεν είναι ουρανοκατέβατος, αλλά  απηχεί την παραδοσιακή  εμμονή του πράσινου χώρου στον τελικό  θρίαμβο των πράσινων ιδεών κλπ. Αυτή η ιστορική "αναποφευκτίλα" έχει κάνει κακό στο πραγματικό κίνημα της πολιτικής οικολογίας, κατακλύζοντάς το με κυνηγούς πολιτικών ευκαιριών και οπορτουνιστές του σχοινιού και του παλουκιού. Κατά τη γνώμη μου η όποια ομαδοποίηση πρέπει να δηλώνει τα πεδία μάχης και να αφήνει στην άκρη τους φουτουρισμούς. Στην παρούσα φάση, προέχει η συσπείρωση μιας αντιμνημονιακής-αντιαποικιακής πολιτικής οικολογίας, χωρίς πολλά  ταρατατζούμ και χωρίς υπερβολικές άμεσες προσδοκίες.

Γιάννης Σχίζας