Στην
εκδήλωση του ΜΑΧΩΜΕ (12.10.17)η κυρία Μαρία Δεληβάνη ανέπτυξε το θέμα της Ευρωζώνης και
του χρέους με τον πιο πειστικό και τεκμηριωμένο τρόπο : Η ίδια η δυναμική του
συστήματος αποκλείει τη χειραφέτηση της χώρας πριν το 3000μΧ – είπε περίπου…Από
την άλλη πλευρά ο Γιάννης Τόλιος αναφέρθηκε στους νεολογισμούς που εισάγονται
στον δημόσιο λόγο, για να υποκαταστήσουν την έλλειψη ουσίας και σοβαρότητας. Ένας
από αυτούς, «η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων» - φιλοδοξεί να εκτοπίσει έναν όρο
που εξέφραζε την πραγματικότητα της κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης και την αδυναμία
μιας χωρικά ελεγχόμενης οικονομικής μεγέθυνσης :
Ο όρος ήταν «ανισόμετρη ανάπτυξη», εξορκίστηκε
από τον καθώς πρέπει ευρωπαϊσμό και υποκαταστάθηκε με το ιδεολόγημα της «Ευρώπης
των περιφερειών» - μέχρι που κι αυτό εξέπεσε ως εκ της ληστρικής εφόδου του
διευθυντηρίου των Βρυξελλών εναντίον των λαών της περιφέρειας. Σήμερα η «Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων» είναι συμβατή με
το ιμπεριαλιστικό όνειρο, που άλλοτε εκδηλώνεται με την υπερχρέωση, άλλοτε με τις
στρατιωτικές επεμβάσεις, άλλοτε με την νεοαποικιακή ανακατάληψη της γης(κυρίως στις
αφρικανικές χώρες).
Η συζήτηση
στο ΜΑΧΩΜΕ μοιραία μετακινήθηκε στο ΠΩΣ της εξόδου από την ευρωζώνη – δηλαδή με ποια κοινωνική και πολιτική συμπαράταξη . Όλοι συμφώνησαν : Με την μέγιστη δυνατή ! Στη σχετική συζήτηση η δική μου συμβολή αναφερόταν στο μέγεθος και στο περιεχόμενο αυτής της συμπαράταξης
: Το μέγεθος δεν πρέπει να είναι απλώς μεγάλο αλλά ΚΡΙΣΙΜΟ, δηλαδή επαρκές για
την εκτόξευση της ελληνικής κοινωνίας προς την πολιτική ελευθερία. Το
περιεχόμενο της συμπαράταξης δεν πρέπει να κανοναρχείται από τον ηγεμονισμό και
αβανγκαρντισμό της Αριστεράς, αλλά πρέπει να
δομείται με σχέσεις δημοκρατικής ισοτιμίας, εμπνέοντας στους πάντες καλή
πίστη και ανιδιοτέλεια.
Τα
συγκεκριμένα αισθήματα μπορεί να
φαίνονται δυσεύρετα, όμως είναι αισθήματα που παγιώνονται και ανατρέπονται και
ξανά παγιώνονται. Κι αυτά όπως το πρόσωπο, λερώνονται και χρήζουν καθαρισμού
- κάθε μέρα…
Γιάννης
Σχίζας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου