Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ
«Πρωτοφανής και τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή». «Απειλούνται τα παιδιά μας που θα κολυμπούν σε παραλίες του Σαρωνικού». «Καταστρέφονται οι ψαράδες και άλλοι επαγγελματίες του παραλιακού μετώπου» κ.α. ακούμε συνεχώς τις τελευταίες μέρες.
Χαμός μεγάλος μια εβδομάδα τώρα και μοναδικό σχεδόν θέμα συζήτησης σε εφημερίδες, κανάλια και στη Βουλή για την πετρελαιοκηλίδα που αμόλησε το Αγία Ζώνη ΙΙ. Θέμα παραίτησης του αρμόδιου υπουργού, ειδική και εκτενής συνεδρία στην επιτροπή περιβάλλοντος της Βουλής και έπονται και άλλα πολλά. Μια κοινωνία σε κατάσταση μέγιστης ανησυχίας για την οποία κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει. Για ένα συγκεκριμένο συμβάν περιβαλλοντικής ρύπανσης μιας κάποιας έκτασης.
Μια άλλη κοινωνία, χρόνια τώρα κραυγάζει με αγωνία ότι το περιβάλλον στο οποίο ζει υφίσταται ήδη μια σοβαρότατη επιβάρυνση, ενώ επίκειται η συνέχιση της επιβάρυνσης αυτής μεγεθυσμένης σε τεράστια κλίμακα, συνεχόμενα και για διάστημα δεκαετιών στο μέλλον. Επιβάρυνσης του περιβάλλοντος που απειλεί τη διαθεσιμότητα καθαρού νερού, τη δυνατότητα συνέχισης αρκετών παραγωγικών δραστηριοτήτων της περιοχής και, το κυριότερο, επιβάρυνσης που τεκμηριωμένα πλέον συνιστά θανάσιμη απειλή για τη δημόσια υγεία. Η κοινωνία αυτή βρίσκεται μακριά από τον Σαρωνικό,
μακριά από το «λεκανοπέδιο», μακριά από τα κέντρα εξουσίας, μακριά από τα πλατώ των μεγάλων καναλιών, ξένη προς και για τους μεγαλοδημοσιογράφους. Είναι μια κοινωνία που φωνάζει και αυτή πως απειλείται με «πρωτοφανή και τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή», πως «απειλούνται τα παιδιά της που θα κολυμπούν στις παραλίες του τόπου τους, για τις επόμενες πολλές δεκαετίες, όχι για τις επόμενες εβδομάδες, μήνες ή λίγα χρόνια», πως «καταστρέφονται οι ψαράδες της και άλλοι επαγγελματίες του παραλιακού μετώπου, και όχι μόνο». Αλλά την κοινωνία αυτή, σε αντίθεση με την πρώτη, την συναπαρτίζουν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Τα οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τα παιδιά του ανώτερου Θεού που κατοικοεδρεύουν στο «λεκανοπέδιο».
Την κυρία που άκουσα να κραυγάζει στο Δήμαρχο Πειραιά με δικαιολογημένη αγωνία: «τι θα γίνει με τα παιδιά μας που θα κολυμπούν στα νερά αυτά;» την ίδια κυρία, ή μιαν άλλη με την ίδια αγωνία, αν την ρωτούσατε: τι γνώμη έχετε για τη συνέχιση της «επένδυσης» της Eldorado, θα μπορούσε να σας απαντήσει: μα να προχωρήσει, αλίμονο.
«Πρωτοφανής και τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή». «Απειλούνται τα παιδιά μας που θα κολυμπούν σε παραλίες του Σαρωνικού». «Καταστρέφονται οι ψαράδες και άλλοι επαγγελματίες του παραλιακού μετώπου» κ.α. ακούμε συνεχώς τις τελευταίες μέρες.
Χαμός μεγάλος μια εβδομάδα τώρα και μοναδικό σχεδόν θέμα συζήτησης σε εφημερίδες, κανάλια και στη Βουλή για την πετρελαιοκηλίδα που αμόλησε το Αγία Ζώνη ΙΙ. Θέμα παραίτησης του αρμόδιου υπουργού, ειδική και εκτενής συνεδρία στην επιτροπή περιβάλλοντος της Βουλής και έπονται και άλλα πολλά. Μια κοινωνία σε κατάσταση μέγιστης ανησυχίας για την οποία κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει. Για ένα συγκεκριμένο συμβάν περιβαλλοντικής ρύπανσης μιας κάποιας έκτασης.
Μια άλλη κοινωνία, χρόνια τώρα κραυγάζει με αγωνία ότι το περιβάλλον στο οποίο ζει υφίσταται ήδη μια σοβαρότατη επιβάρυνση, ενώ επίκειται η συνέχιση της επιβάρυνσης αυτής μεγεθυσμένης σε τεράστια κλίμακα, συνεχόμενα και για διάστημα δεκαετιών στο μέλλον. Επιβάρυνσης του περιβάλλοντος που απειλεί τη διαθεσιμότητα καθαρού νερού, τη δυνατότητα συνέχισης αρκετών παραγωγικών δραστηριοτήτων της περιοχής και, το κυριότερο, επιβάρυνσης που τεκμηριωμένα πλέον συνιστά θανάσιμη απειλή για τη δημόσια υγεία. Η κοινωνία αυτή βρίσκεται μακριά από τον Σαρωνικό,
μακριά από το «λεκανοπέδιο», μακριά από τα κέντρα εξουσίας, μακριά από τα πλατώ των μεγάλων καναλιών, ξένη προς και για τους μεγαλοδημοσιογράφους. Είναι μια κοινωνία που φωνάζει και αυτή πως απειλείται με «πρωτοφανή και τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή», πως «απειλούνται τα παιδιά της που θα κολυμπούν στις παραλίες του τόπου τους, για τις επόμενες πολλές δεκαετίες, όχι για τις επόμενες εβδομάδες, μήνες ή λίγα χρόνια», πως «καταστρέφονται οι ψαράδες της και άλλοι επαγγελματίες του παραλιακού μετώπου, και όχι μόνο». Αλλά την κοινωνία αυτή, σε αντίθεση με την πρώτη, την συναπαρτίζουν τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Τα οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τα παιδιά του ανώτερου Θεού που κατοικοεδρεύουν στο «λεκανοπέδιο».
Την κυρία που άκουσα να κραυγάζει στο Δήμαρχο Πειραιά με δικαιολογημένη αγωνία: «τι θα γίνει με τα παιδιά μας που θα κολυμπούν στα νερά αυτά;» την ίδια κυρία, ή μιαν άλλη με την ίδια αγωνία, αν την ρωτούσατε: τι γνώμη έχετε για τη συνέχιση της «επένδυσης» της Eldorado, θα μπορούσε να σας απαντήσει: μα να προχωρήσει, αλίμονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου