Ειδική, νεοφιλελεύθερη οικονομική ζώνη η χώρα μας

του Σπύρου Κότσια 

Δεν πρόλαβε να τελειώσει η δεύτερη αξιολόγηση και άρχισαν οι προετοιμασίες για την τρίτη. Τα τεχνικά κλιμάκια κατέφθασαν και ανέλαβαν εργασία στα διάφορα Υπουργεία και ήδη μιλούν για πάνω από 90 «προαπαιτούμενα» που πρέπει να εφαρμόσει άμεσα η Κυβέρνηση, αλλά και για τη λήψη νέων μέτρων, έξω από κάθε συμφωνία, προκειμένου να προχωρήσει και να κλείσει η αξιολόγηση.

Οι πιέσεις των τοκογλύφων που ασκούνται με τη μορφή υποδείξεων, παραινέσεων, φιλικών δήθεν συμβουλών προς την Κυβέρνηση, είναι αφόρητες και δημιουργούν μια ζοφερή εικόνα, ενώ επαναφέρουν το δόγμα του ΣΟΚ στη λήψη των αντιλαϊκών αποφάσεων. Επτά χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου η χώρα εξακολουθεί να βιώνει μια κατάσταση, πρωτοφανούς στα μεταπολεμικά χρονικά, υποανάπτυξης η οποία δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας συνειδητής πολιτικής επιλογής «εσωτερικής υποτίμησης», η οποία δικαιολογήθηκε στη βάση της δημοσιονομικής κρίσης του ελληνικού κράτους.

Παρόλα αυτά και παρά την εμμονή σε μια πολιτική βίαιων νεοφιλελεύθερων, αντιαναπτυξιακών, αναχρονιστικών μετασχηματισμών η Ελλάδα διατηρεί ένα σημαντικό εθνικό κοινωνικό κεφάλαιο το οποίο όμως θα αξιοποιηθεί σύμφωνα με τα σχέδια που επιβάλλουν οι δανειστές και αποδέχεται ασμένουσα η Ελληνική Κυβέρνηση.

Επομένως αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε μια φάση μεγέθυνσης της οικονομίας με ενδεχομένως υψηλούς ρυθμούς αύξησης του (κατά κεφαλήν) ΑΕΠ της χώρας, με νέες θέσεις εργασίας, προσέλκυση χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ρεκόρ αφίξεων στα τουριστικά θέρετρα και συμμετοχών στη ΔΕΘ,

Αλλά και με μερική απασχόληση και μερική αμοιβή, τον μέσο μισθό πολύ κάτω από το ευρωπαϊκό όριο της φτώχειας, την κατάργηση της δημόσιας παιδείας, υγείας και ασφάλισης, την προλεταριοποίηση των μικρών και μικρομεσαίων ανεξάρτητων παραγωγών, το ξεπούλημα και την επανακρατικοποίηση (όχι ιδιωτικοποίηση) των εθνικών πόρων και του δημοσίου παραγωγικού δυναμικού σε κρατικές εταιρίες και σχήματα άλλων κρατών, τη μετατροπή εν τέλει της ελληνικής οικονομίας σε ειδική, νεοφιλελεύθερη οικονομική ζώνη και της χώρας εν γένει σε αποικία χρέους.

Ο κ Τσίπρας βιάζεται να τελειώσει η τρίτη «αξιολόγηση» του προγράμματος που επιβλήθηκε στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο και μιλάει συνεχώς για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη μιλάει για την έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία τον Αύγουστο του 2018.

Αληθινά μου είναι δύσκολο να κατανοήσω για τι είδους ανάπτυξη μιλάει και πως αυτή μπορεί να επιτευχθεί με τις συνεχείς μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, με περικοπές στο αφορολόγητο εισόδημα και με τις τεράστιες οικονομικές ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί από την μεταφορά πλούτου που έχει συντελεσθεί από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα προς τα πλουσιότερα.

Σε ότι αφορά την έξοδο από τα μνημόνια οφείλουμε να πούμε στον κ Πρωθυπουργό, ότι αυτή θα είναι κάλπικη εάν δεν συνοδεύεται από την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και δεσμεύσεων που έχουν ψηφισθεί από το 2010 μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για τον κ Τσαίπρα στο πολιτικό μας σύστημα δεν υπάρχουν σοβαρές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες με ρεαλισμό και επιχειρήματα να αμφισβητήσουν την ασκούμενη πολιτική. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με εξαίρεση το ΚΚΕ, έχουν υιοθετήσει πλήρως τα μνημόνια και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, γεγονός που τα καθιστά ανίκανα να ασκήσουν σοβαρή και επί της ουσίας κριτική στην Κυβέρνηση.

Ο αντιπολιτευτικός λόγος εξαντλείται σε προσωπικές ανοίκειες επιθέσεις, σε ψεύτικες και κατασκευασμένες καταγκελείες, σε χυδαίες αντιπαραθέσεις. Aπo το βήμα της Βουλής εκφωνούνται φτηνοί δεκάρικοι λόγοι χωρίς ουσία ανακατεμένοι με τα νεοφιλελεύθερα κηρύγματα της ΝΔ, αλλά και των υπολοίπων κομμάτων.

Για να καταλάβουμε το είδος της αντιπολίτευσης που ασκείται θα σας δώσω δύο παραδείγματα. Στις πυρκαγιές του καλοκαιριού σύσσωμη η αντιπολίτευση κατηγόρησε την Κυβέρνηση ότι δεν κινητοποίησε έγκαιρα τον κρατικό μηχανισμό και ότι τα μέσα πυρόσβεσης δεν επαρκούν, πολλά μάλιστα είναι πεπαλαιωμένα. Κανείς όμως δεν αναφέρθηκε στην ουσία που είναι η τεράστια μείωση των κρατικών δαπανών, που επέβαλαν τα μνημόνια, εξαιτίας της οποίας το κράτος αδυνατεί να προσλάβει προσωπικό και να προμηθευτεί εναέρια και επίγεια μέσα νέας τεχνολογίας για την κατάσβεση των πυρκαγιών.

Το δεύτερο παράδειγμα αφορά την υγεία, φωνάζουν όλοι ότι στα δημόσια νοσοκομεία υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τα αναλώσιμα υλικά και καταφέρονται εναντίον των προέδρων των νοσοκομείων και του Υπουργείου. Και σε αυτήν την περίπτωση η έλλειψη κρατικών δαπανών είναι εκείνη που δημιουργεί το πρόβλημα. Η Υγειονομική φροντίδα του λαού που αποτελεί μια από τις κύριες συνιστώσες του κοινωνικού κράτους, έχει πληγεί περισσότερο, από την πορεία υποανάπτυξης που ακολουθεί η χώρα από το 2010.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που οι πολιτικές δυνάμεις, συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες, διακρίνονται για τη δουλική στάση τους απέναντι στους δανειστές. Το γεγονός αυτό έχει συμβάλλει στην σκληρότερη και  περισσότερο απάνθρωπη εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής.

 Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχτεί πλήρως την υιοθεσία των προγραμμάτων που έχουν εκπονήσει οι δανειστές, χωρίς να λάβουν υπόψη τους τις απόψεις και τις ενδεχόμενες αντιρρήσεις της ελληνικής πλευράς. Οι υποτιθέμενοι διαπραγματευτές τωρινοί και προηγούμενοι, παρά την προπαγάνδα για σκληρή διαπραγμάτευση, αρκούνται στο να επικυρώνουν τις αποφάσεις των δανειστών.

Ο Ελληνικός λαός θα βρεθεί προ οδυνηρών εκπλήξεων στο άμεσο μέλλον εάν εξακολουθήσει με την ίδια απάθεια να αντιμετωπίζει τα πράγματα και να δίνει τη δυνατότητα στον κ Τσίπρα να θριαμβολογεί ότι τα μέτρα που παίρνει είναι αποδεκτά από τους πολίτες, αφού δεν αντιδρούν. Αντίδραση βέβαια δεν σημαίνει να αντικαταστήσουν τον Τσίπρα με το Μητσοτάκη, αφού η ενδεχόμενη εκλογή του τελευταίου θα δώσει τη δυνατότητα να συνεχισθεί η ίδια πολιτική με πολύ σκληρότερους όρους.